De Uitvaartzorg

08/07/2025

Een hardwerkende echtgenoot, vader en opa overleed. Een van de beroepen die hij had, was melkboer. Met als trots zijn eigen SRV-wagen.

Het wierp me terug naar mijn jeugd. Het belletje als hij door de straat reed, de snoeppot naast de kassa.

Als afsluiting van zijn afscheid schreef ik dit;

Kon je in het leven maar
een SRV wagen bestellen
voor wat troost
als je verdriet hebt
een warme knuffel
als je iemand mist.

Dat je bij je deur
een rekje zet
met een briefje
en je dan bestelt
een pondje glimlach
en doe maar een pak koffie
met iemand die een pot zet en naar je luistert,
alle tijd voor jouw verhaal.

Kon je maar zeggen
doet u mij nog wat tijd samen
en het mag gerust een onsje meer zijn
als het maar niet minder is.
En dat je niet meteen hoeft af te rekenen
dat kan even wachten.

Was er maar een SRV
voor pakjes liefde
zakjes geduld
en een blikje zwijgen zou misschien ook wel goed zijn,
en dat de meningen dan altijd uitverkocht zijn.

Zo’n wagen
een keer in de week
vol met wat we echt nodig hebben.
Mocht er een hemel zijn
dan kunnen ze misschien daar beginnen
want als ze nog iemand zoeken
die m rijdt en weet hoe het werkt,
die vacature is nu ingevuld…

16/06/2025

14/06/2025

Op de wc, in je telefoon, of nog in je papieren agenda; we noteren allemaal de verjaardagen van dierbaren zodat we eraan denken hen te feliciteren.

Soms komt er een kruisje achter een naam, als opa of oma overlijdt bijvoorbeeld.

Maar rouwen voegt meer toe aan je besef van tijd dan die kruisjes.

Talloze data zijn niet meer gewoon een dag. Ze zijn de herinnering aan de eerste klacht, de keer naar de huisarts of de dag van de diagnose. Je weet nog hoe je die dag met tranen in je ogen naar je werk reed, wetende dat daar alles gewoon was, maar thuis niks meer gewoon zou zijn.

Je voelt in je lijf de spanning oplopen als een datum, die van overlijden of dat moeilijke gesprek dat er niks meer te doen was dan tijd rekken, nadert. Soms is dat gevoel in je lijf er zelfs eerder dan de herinnering.

lees verder op de website:
https://deuitvaartzorg.nl/welke-data-voegde-rouw-toe-aan-jouw-agenda/

08/06/2025

Een prachtige manier van afscheid nemen!

8616 likes, 216 reacties. 'Geen hout, riet of bamboe. Een bedrijf uit Delft bedacht vijf jaar geleden een doodskist van paddenstoelen. Inmiddels zijn er al zo'n 2500 mensen in Europa mee begraven. De paddenstoelenkist gaat in anderhalve maand onder de grond volledig op in de natuur.'

29/05/2025

Mezelf door de ogen van een ander.

Blinde vlekken hebben we, denk ik, allemaal. In ons werk, in wie we zijn en wat we doen.

De afgelopen tijd kreeg ik van een aantal families opmerkingen die me bewust maakten van wat ik doe en vaak vanzelfsprekend vind.

• Dat ik steeds schakel tussen ruimte geven en de tijd bewaken waarin beslissingen moeten worden genomen.
• Hoe ik oog had voor de kleinzoon die wat meer afstand hield van het hele proces en met hem sprak over heel andere dingen om zo een bruggetje te slaan.
• Hoe ik zonder twijfel zeg dat dingen geregeld worden en ze dan achteraf pas beseffen dat dit achter de schermen best een hoop geregel en gedoe heeft opgeleverd.
• Dat ze echt wel gezien hadden dat het personeel van de locatie niet heel actief was met bedienen en wij dat naadloos opvingen.
• Hoe we leveranciers kiezen die in deze situatie bij deze familie passen; de bloemist die ik koos voor hun rouwwerk ontzorgde, af ruimte voor een klein ritueel met de familie en deed een stap terug op het moment dat dat gepast was.
• En van de laatste schrok ik even, hoewel het vaker wordt gezegd, maar ik weet niet zo goed wat ik dan doe en of het is wat ik wil doen; dat ik luchtigheid mee breng in een zware en verdrietige week. Die kan ik nog niet helemaal plaatsen, maar gelukkig werd het als fijn ervaren.

Natuurlijk is er ook wel eens iets dat een familie niet fijn vindt, ook dat hoor ik graag terug. Daar kan ik van leren, me nog bewuster zijn dat bij veel uitleg nodig is of tot de conclusie komen dat intentie niet altijd voelbaar is en daaraan werken.

Mijn innerlijke criticus heeft een luide stem. Het gebeurt me nog altijd dat ik denk afkeurende blikken te zien, terwijl iemand slechts in gedachten elders was. De gesprekken die we afrondend voeren, een tijd na de uitvaart, leren me ontspannen en vertrouwen op mijn pad.

Dankjewel lieve families voor jullie observaties, vertrouwen en terugkoppeling.

Wat zoek jij in een uitvaartverzorger als je die nodig hebt?

(foto van de open dag op Schoorsveld, waar we lieten zien wie we zijn en van uit welk verhaal we werken)

25/05/2025

Ontmoeten, inspireren en verbinden Natuurbegraafplaats Schoorsveld

23/05/2025

Aanstaande zondag op de open dag van Natuurbegraafplaats Schoorsveld staan we met ons nieuwe wensenboekje.

Wie mogen we daar ontmoeten?

Tijdens de open dag op Schoorsveld maak je kennis met natuurbegraven en alles wat komt kijken bij een afscheid in de natuur.

12/05/2025

Gisteren was ik uren bezig
met het maken van een fotopresentatie
voor een naderend afscheid.

Ik zag foto’s van de kleine dame
naast een konijn in de tuin

Ik zag haar met haar vader en moeder
en zus op vakantie

Ik zag verliefde ogen
zwangere buik,
ogen vol liefde
naar haar meisjes

Ik zag een trouwjurk
andere mooie outfits
die haar mooie binnenkant
nog meer lieten stralen

ik zag fotoshoots
in de wetenschap
dat het leven sneller dan ooit gedacht
eindig zou zijn.

Ik zorgde voor beeldvullend materiaal
voor timing met de muziek
knipte applaus weg van die mooie live versie

Schuiven, nog een keer kijken,
net zo lang tot het klopte.
En pas toen het helemaal klaar was
om door een collega nog een keer te worden
nagekeken,

vloeiden de tranen..
om haar
haar gezin, zowel dat waarin ze opgroeide
als dat dat ze zelf bouwde.

Een diepe zucht
en de laptop dicht.

We hebben het mooiste “rotvak “dat er bestaat.

11/05/2025

04/05/2025

27/04/2025

Sommige verhalen blijven je bij.
Dit is zo'n verhaal dat ik mocht vertellen tijdens een afscheid, en dat ik graag met jullie deel...

Hun verhaal — daar zijn boeken over te schrijven.
Over verliefd en getrouwd zijn.
Over een kinderwens, en steeds weer verlies, tot dat ene kindje komt.
Een kind met een meervoudige beperking, dat vooral een leven vol meervoudige liefde bracht.

Hun verhaal draait niet om zorgen en verdriet.
De rode draad? Humor.
Was ze het mooiste of het liefste meisje, vraag ik.
Nee, het kleinste, zegt hij. "Zo kon ik mijn ellende tenminste overzien."

Aan een kleine keukentafel vertelt hij hun leven, doorspekt met grapjes die al honderden keren zijn gemaakt.
Die grapjes waren hun redding.
Met humor maakten ze alles draaglijk.
Meer dan 60 jaar samen, liefdevol verbonden, ondanks alle tegenslagen.

Hun kind groeide op met liefde, zorg, en uiteindelijk zelfstandigheid.
Toen het na zijn 30e ging wonen op een plek waar elke dag zorg was, lieten zij als ouders die zorg stukje bij beetje los.

Terwijl hij zijn verhaal deelt, vlecht hij moeiteloos de humor erin.
"Ze was opeens weg," zegt hij over het overlijden van zijn vrouw. "Ze heeft niet eens dankjewel gezegd."

In de afscheidsdienst vertel ik hun verhaal.
Met ruimte voor de pijn, én voor de kracht van hun lach.

Tot slot vertel ik over geloven, niet in een kerk, wel in de liefde.
En hoe ík geloof dat de overledenen me soms nog wat influisteren. Verbaasd kijkt hij me aan.

"Ik geloof dat ze nog wat influistert," zeg ik.
"Één woord maar: Dankjewel."

Hij glimlacht en weet wat ik bedoel.

Aan het einde van de ceremonie geef ik hem tot slot twee bossen bloemen.
Eén voor in de keuken, één voor in de kamer — zoals hij haar elke week bloemen gaf.
Dit keer zijn ze uit haar naam, als stille groet: een dankjewel van haar aan hem. 🌿

Welke herinnering aan een dierbare tovert bij jou direct een glimlach op je gezicht? 💬
Ik lees ze graag. Voel je vrij om te delen.

24/02/2025

Ze is bijna 5 jaar. Een meisje dat veel hoort en ziet.
Haar lieve mama is al 2 jaar ziek. Behandelingen, opnames, revalideren. Het hoort erbij in hun gezin. Met een papa die voor iedereen zorgt en oplet dat niemand iets tekortkomt, gaat het goed.

Als ze door alle behandelingen heen zijn, komt de tijd om de toekomst te omarmen. Ze maken plannen, voor een prachtige dag om de liefde te vieren met een mooie reis daarna.

Midden in die plannen blijkt het plotseling mis. Helemaal mis.
Mama voelt het zelf als eerste en al snel blijkt dat ze gelijk heeft.

Ontreddering, verdriet.
De tijd die nog rest zal kort zijn, is gezegd.

Het meisje hoort met haar zusje dat mama niet meer beter wordt. Een eerste moeilijke stap in hen voorbereiden op wat komt.

De trouwdatum wordt naar voren gehaald en nog diezelfde week geven papa en mama elkaar het jawoord. Het meisje straalt in haar prachtige witte jurk, net zo mooi als mama.
Dat er een wensambulance achter de trouwauto aanrijdt en de verpleegkundigen daarin steeds stand-by zijn, verraadt de schaduw van die dag.

Al de volgende dag blijkt dat mama aan het einde van haar krachten is. Papa belt mij hoe we hun dochters voorbereiden op wat de volgende dag komt. Samen besluiten we dat het tijd is dat de meisjes nog meer horen. Dat niet meer beter worden niet betekent nog heel lang ziek zijn. Dat er echt een andere afloop is.

Als ik kom, is het meisje boos. Ze wil haar pyjama niet uit en haar kleren niet aan. Ik zeg dat ik ook boos zou zijn als er zoveel om me heen gebeurt. Als je de ene dag feest viert en de volgende dag heel veel verdriet om je heen voelt.
Ze wordt iets rustiger en gaat bij oma op schoot zitten.

Zorgvuldig kies ik woorden die passen bij een meisje van 4 jaar.
“Je weet al dat mama niet meer beter wordt, hè”, zeg ik. Ze knikt.
“Mama is zo ziek dat ze niet alleen niet meer beter wordt, maar dat haar hart ook gaat stoppen met kloppen. Mama gaat dood”. De tranen in mijn ogen kan ik niet tegenhouden. Ik vertel dat ook. Dat ik het zo verdrietig vind, dat ik tranen in mijn ogen krijg.
Op het moment dat ik de woorden heb uitgesproken, zie ik de rust in het lichaam van het meisje komen. Ik blijf even stil, adem heel rustig.
Dan kijk ik naar haar en zeg; “Jij voelde het al hè, en nu mag je het ook echt weten”. Zij ademt ook diep, kruipt nog even tegen oma aan en zegt dan; “Zullen we nu een spelletje doen?”.

We spelen kleurentorentjes. Ze heeft me gehoord en haar hart heeft me verstaan. Hoe verdrietig de werkelijkheid ook is, je kan maar beter weten dan van alles voelen en moeten raden. De boosheid is weg, het verdriet kan nog wachten en er is ruimte om te spelen.

De volgende dag al stopt het hart van mama. Het meisje breekt als ze dat van haar papa hoort en nog een keer als ze dan haar mama ziet. Het is een beeld dat me diep raakt.
De volgende dagen heeft ze veel vragen en we nemen de tijd voor allemaal. Ze heeft, zo jong als ze is, geleerd dat zij ze mag stellen en dat ze mag weten.