17/08/2025
De maan schíjnt niet...ze weerkaatst slechts het licht van de zon.
Een tijdje terug was ik bij een volle maan mantra-zingavond in Haarlem. Overigens echt een aanrader als je van samen zingen houdt! De dame die deze avond begeleidde sprak in haar toelichting bovenstaande zin uit en ik realiseerde me ineens dat dit natuurlijk waar is, maar ik daar altijd anders naar heb gekeken. Je zegt het zo vanzelfsprekend: “de maan schijnt”. We erváren het alsof de maan uit zichzelf schijnt, waardoor je er eigenlijk nooit over nadenkt dat de maan zelf niet schijnt, maar enkel een weerkaatsingsobject is, een spiegel, voor de zon.
En misschien is dat een beetje beroepsdeformatie😉, maar ik zie dan meteen een parallel met ouders en hun kinderen. Ouders als de zon en kinderen als de maan, die dat wat er in de ouders leeft weerkaatst. Hun gedrag is dan het schijnsel waarvan wij denken dat het van de maan zelf is, omdat we dat zo vanzelfsprekend zo ervaren en benoemen.
En natuurlijk zijn kinderen ook van zichzelf en ontwikkelen ze hun eigen identiteit. Maar dit is wel iets wat in de loop van hun leven pas ontstaat. Hoe jonger kinderen zijn, hoe meer zij nog verweven zijn met hun ouders. Baby’s kunnen nog zelfs helemaal geen onderscheid maken tussen zichzelf en anderen. Zij ervaren nog een eenheid met hun omgeving (met name hun moeder). Langzaam maar zeker komt dat besef van eigen identiteit, maar je eigen ‘ik’ vormen….daar ben je tot in de puberteit druk mee en vaak ook nog vele jaren erna😊.
Vanuit die verbondenheid is het dus niet meer dan logisch dat kinderen de manen zijn en de weerschijn laten zien van de zonnestralen van hun ouders.
Dat kan iets heel moois zijn. Waarin je eigenschappen van jezelf als in een spiegel terugziet, of je kind bewondert om iets wat hij of zij zegt of doet, waarvan je denkt: “wow, van wie heeft ie dat!?”
Weet dat ook in dat wat je bewondert, iets gespiegeld wordt wat ook in jou zit. Alleen is dat wellicht iets waar je je nog niet zo van bewust bent of wat je zelf misschien nog niet zo durft.
Maar zoals de maan niet oordeelt over de zonnestralen en gewoon ál het licht weerkaatst wat op haar oppervlak neerkomt, doen kinderen dit ook met alles wat er vanuit de ouder (vaak onbewust en onbedoeld) meestraalt. Dus ook de zaken die je niet zo waardeert, die bij jou als kind waren afgewezen, waar je zelf liever niet meer mee geconfronteerd wordt, of die op een andere manier bij jou een beetje ‘verstopt’ zitten.
Dan laten kinderen dit alsnog zien in voor jou heftig, ongewenst of zorgwekkend gedrag. Gaan precies datgene doen, waar jij zo door geraakt/getriggerd wordt.
Dit onaangename gedrag komt dan dus niet vanuit het kind zelf, maar is slechts een weerkaatsing van dat wat in jou als ouder onbewust, ongeliefd en ongeleefd aanwezig is. Dit gedrag van je kind ga je dus niet oplossen door bij te sturen met opvoedkundige tips en tricks of een andere benadering.
Dit los je op door te zorgen dat de zon in al zijn volheid straalt en (zelf)bewust wordt van álle stralen, ook die minder leuke, die je verstopt had tussen de mooie stralen. Door als ouder daar zelf verantwoordelijkheid voor te nemen en daarmee -soms op een onbewuste laag- andere keuzes te maken, straal je iets anders uit. En zal je kind als maan dus ook iets anders gaan weerkaatsen.
Wil jij ook jouw zon zo laten schijnen dat jouw kinderen een prachtig weerkaatsende maan kunnen zijn en óók zichzelf vrij kunnen ontwikkelen tot een stralende zon?
Ik kan mij voorstellen dat dit iets is waar je een ‘ja’ bij voelt, maar ook denkt; hoe dan?!
Als je voelt dat je hier graag mee aan de slag wil, help ik je graag met de invulling van het ‘hoe’. Laten we dan eens verder praten onder het genot van een digitaal kopje thee😉
Via https://tidycal.com/pentakel/belafspraak kan je hiervoor een afspraak inplannen. Weet je heel welkom!
