28/07/2025
Lieve meiden,
Laatste had ik op het spreekuur een terugkerend thema. De ene na de andere zwangere dame begon over hoe druk het thuis was. Het ging in dit geval over 2e of 3e zwangerschappen, waarbij thuis dus nog een kind of kinderen rondlopen. Zuchtend namen ze plaats en uitten ze hun vermoeidheid, soms met een traan. Gevoelens als 'kan ik dit wel? Straks is er nog een kindje bij. Ben ik de enige die dit zo voelt als moeder?' kwamen voorbij . Ik keek naar ze en dacht: moeder zijn, het is niet niks.
Elke keer brak ik het gesprek open. Want waarom zouden we ons hiervoor schamen? Het is zelfs onderzocht dat vrouwen die moeder zijn, van start van de dag tot het moment dat ze bijna in slaap vallen continu bezig zijn met alle zaken die nog moeten worden gedaan. Je hoofd gaat van: 'oh binnen kort heeft Kees een verjaardagsfeestje dus moet een cadeau gekocht worden', naar 'oh de was moet worden gedaan want Truus heeft geen onderbroeken meer', naar 'mijn huis heeft een schoonmaak nodig' en 'Ohja we moeten ook nog wat eten vanavond'. En laten we dan ook niet vergeten dat een groot deel ook nog werkt. Het is het leven van een moeder.
Maar wat mij fascineerde was vooral het stukje 'waarom draag je dit alleen voor je gevoel' (uiteraard alleenstaande moeders daargelaten)? Want als ik vroeg of hun partners dan niet wilden helpen, zeiden ze allemaal 'zeker wel, maar denk dat hij het niet altijd ziet.'
Mijn conclusie? Wij vrouwen zijn ook gewoon misschien niet zo goed in hulp vragen. Wij vertellen soms niet hoe vol ons hoofd is. Dus hoe kunnen onze partners ondersteunen? Natuurlijk is het fijn als ze zelf ook zien waar het werk ligt thuis en de meeste doen dit ook. Maar als je hoofd overloopt, vraag of hij dat cadeau voor het verjaardagsfeest van Kees wil regelen. Vraag of hij de kids even de ochtend naar de speeltuin kan meenemen, zodat je rustig het huis door kan werken. Want wat is erg aan vragen? Aan communiceren? Want van communiceren wordt je een team en draag je de wereld thuis minder op alleen jouw schouders. Wij zijn misschien gebouwd als vrouwen om al die gedachtes langs te laten komen, maar hoeven het niet vervolgens alleen uit te voeren.
Liefs,
Tinou.