De Getijden Uitvaartzorg

09/10/2025

Gesloten deuren.

Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje…..

Woorden van Toon Hermans, die hij sprak en schreef in zijn hoogtij dagen.

Hij had zeker gelijk, afscheid nemen doen we heel ons leven, ook rouwprocessen zijn niet per definitie te koppelen aan het verlies van een dierbare.
In ons leven kunnen we regelmatig te maken krijgen met rouwprocessen, soms klein maar soms ook zeker heftige gebeurtenissen kunnen ons in een rouwproces doen belanden.

Een mens sterft niet ineens, maar af en toe een beetje. Je sterft een beetje wanneer je (wereld-) oorlogen hebt doorstaan. De watersnoodramp.

Je sterft een beetje wanneer je je eigen ouders verliest. Wanneer je afscheid neemt van het huis waar je jaren lang met plezier hebt gewoond en waar je herinneringen hebt gemaakt.

Je sterft ook een beetje als je het huis waar je jaren hebt gewoond, moet inruilen van een kamertje in een verpleeghuis.

Als je merkt dat je geheugen je in de steek laat en je op een dag vraagt hoe die man ook-al-weer heet die zegt dat hij je zoon is. Het verlies van een baan, die je vol passie en overgaven hebt uitgevoerd , kan voelen als een beetje sterven.

Zoals de vrouw, waar wij begin oktober de uitvaart van mochten verzorgen.

De laatste jaren van haar leven was ze een oude verbitterde vrouw, wonend in een verpleeghuis. De laatste periode zelfs, verbleef ze op een gesloten afdeling van het tehuis. Men kon niet meer op haar daden vertrouwen en “voor haar eigen bestwil” moesten de deuren voor haar gesloten blijven.
De controle over haar leven was ze kwijt.

De waarden en normen die ze vroeger zelf handhaafde in haar leven en haar gezin waren verdwenen. Nu bepaalden anderen wat goed was voor haar.

Ze was immers dementerend… Men ging er dus vanuit dat ze het ook allemaal niet meer zelf kon en wist. En eigenlijk was dat ook zo.
Ze was de weg een beetje kwijtgeraakt en keek steeds naar haar kleinkinderen en achterkleinkinderen alsof ze voor het eerst zag.

Eigenlijk stierf ze iedere dag een beetje, elke dag leverde stapje voor stapje in op haar autonomie.

Een incontinentieluier en een paar keer per dag een flinke dosis medicatie tegen de onrust, angst die haar leven gingen beheersen waren noodzakelijk om haar enig comfort te geven.

Een camera hield haar ’s nachts in de gaten of ze niet zomaar uit bed zou stappen. Een verzwaringsdeken werd voor de nacht over haar heen gelegd om haar de rust voor de nacht te waarborgen.

Toen ze na bijna 93 jaar was, was ze stervende en er waren er toch meer mensen betrokken dan aanvankelijk verwacht was. Haar ziekenzalving was van persoonlijke aard en er vielen tranen van ontroering.

Ze werd gezegend door de pastor en hij wenste haar een zalige “thuiskomst”.
Ze lag mooi opgebaard, er straalde rust van haar gezicht. Het leek een uitdrukking van opluchting.

Haar afscheidsdienst was ontroerend, waardig en zelfs vorstelijk te noemen.

https://www.youtube.com/watch?v=4O9WtcMVVOY

Een toepasselijk nummer van Jason Bouman - 'Het laatste huis"
U kunt op de YouTube link klikken om het nummer te beluisteren.

Finale Singel van Bloed Zweet En Tranen

07/10/2025

Maatloos

Het was een warme dag in september, op het moment dat ik net mijn dorst wilde gaan lessen aan een biertje, gaat de telefoon…Cees is overleden 90 jaar in een verzorgingstehuis. Ik zet mijn biertje terug in de koelkast, pak mijn spullen en ga op pad.

Aangekomen bij de familie, tref ik een verslagen echtgenote aan, ik condoleer haar….het ongeloof van het definitieve is van haar gezicht af te lezen. Ik ga naast haar zitten, samen kijken we naar haar man, vredig ligt hij met gevouwen handen op bed.

De vrouw verteld dat ze drie weken bij haar man gewaakt heeft en dat het definitieve onwerkelijk is. 65 jaar getrouwd, altijd samen, altijd lief en leed gedeeld…en nu weg…nooit meer...

Haar rotsvaste geloof bied haar troost en kracht. Hoe zwaar dit ook voor haar is, haar geloof geeft haar kracht, zeker in deze zware periode.

We praten over haar man, haar geloof en vraagt of ik een stukje wil lezen : een passage uit de Bijbel die haar man zoveel kracht in zijn leven heeft gegeven.

Ik lees de tekst, en zie een warme glimlach op haar gezicht te voorschijn komen.
Na het lezen was t stil, ze keek me aan: “mooi he?” Ik knik. De tekst ontroerd haar.

Samen met de zonen verzorgen we hun vader, een mooi pak wordt uit de kast gehaald. Het pak dat hij droeg als hij zijn ambt als koster uitvoerde.

Na de laatste zorg werd Cees thuis opgebaard in de kist. Zijn handen gevouwen, en op zijn borst een klein zak Bijbeltje met de tekst die in zijn leven veel waarde heeft gehad.

Thuis gekomen, laat ik alles nog eens even bezinken; dankbaar kijk ik terug dat ik iets heb kunnen betekenen aan het begin van een rouwproces - waarin ook dit keer maar weer blijkt dat de laatste zorg maatwerk is -

( namen en leeftijden in deze blog zijn gefingeerd)

05/10/2025

Convoi Exceptional

Cees was 64 jaar een vervend fietser, samen met zijn wielermaten was hij ook regelmatig te vinden op het Zeeuwse asfalt, ff een rondje Zeeland.
Al heel wat kilometers had hij in zijn leven door gebracht op zijn racefiets.

Zelfs nog vorige week zondag, ff een rondje Walcheren. Thuis was hij moe en zei tegen zijn vrouw; heb denk ik iets te hard gefietst. “Ben niet meer de jongste natuurlijk” grapte hij nog naar zijn vrouw.

Hij ging naar bed, Cees kwam echter niet meer naar beneden, na een aantal uren ging zijn vrouw kijken waar haar man bleef, hij was overleden…

Cees sprak nooit over zijn wensen rondom de uitvaart; tenminste een ding wilde hij en dat is dat zijn wieler genoten hem begeleiden naar het crematorium.

Nee geen zwart, grijze of witte rouwauto, maar hij wilde per fiets naar zijn laatste bestemming gebracht worden.

Onder grote belangstelling werd Cees naar het crematorium gebracht en namen zijn wielermaten, familie, vrienden en kennissen afscheid van hem.

Tegenwoordig is er veel mogelijk op het gebied van rouwvervoer, net als bij Cees is de uitvaartfiets een mogelijkheid, maar zo is er ook de platte kar, de koets met paarden, uitvaart truck de loop kar en zelfs een rouw koe die een overledene naar zijn laatste rustplaats brengt.

03/10/2025

Rauw

Wat heeft ze haar best gedaan de afgelopen week, alles op alles gezet om een mooi en passend afscheid voor haar moeder te geven. Een afscheid die een weerspiegeling was van haar leven.

Op een dinsdagavond overleed plots haar moeder, 59 jaar. De relatie met haar moeder was sinds anderhalf jaar weer goed, een poos was Hyancintha niet thuis geweest. Meningsverschillen en ruzies leidde toe een verwijdering in de relatie.

Hyancintha kwam ruim vijf jaar niet thuis, tot anderhalf jaar geleden. Ze wilde het nog een kans geven. Beide stonden inmiddels anders in het leven en na een goed gesprek, werd stap voor stap de band weer hersteld.

Er ontstond een hele sterke band, niet meer die moeder die boven Hyancintha stond en haar vertelde was ze wel en niet moest doen, wat ze niet allemaal verkeerd deed…maar…een gelijkwaardig relatie, met wederzijds respect. Zo omschrijft Hyancintha, het leek wel een zus voor mij.

Veel leuke dingen hebben ze nog kunnen doen, samen een dagje Amsterdam, concerten bezoeken en zelfs een korte vakantie naar Griekenland werd geboekt. Wat hebben we een lol gehad, en de schade van de afgelopen vijf jaar dat we elkaar niet on speaking terms waren ingehaald.

Opeens uit het niets kreeg Hyancintha een telefoontje….je moeder is overleden. Het voelde of de grond onder mijn voeten wegzakte, vol ongeloof reed ik naar Vlissingen, hoe ik er gekomen ben geen idee…daar lag mijn moeder….levenloos op de bank. Zo omschrijft ze.

De moeder van Hyancintha werd thuis opgebaard. Dagelijks hadden we contact, sowieso kwamen we elke dag langs om de controles te doen, en hadden dan lange gesprekken over vroeg, de afgelopen tijd, maar ook over hoe verder.

Wat werkte ze hard, van het ontwerp van de kaart, het maken van een powerpoint, uitzoeken van muziek, het maken van gedichten, het maken van het boeket met bloemen uit de tuin, tot het regelen van de catering.
Want haar moeder was een barbecue fanaat en inplaats van koffie en cake. Wijn, bier en een uitgebreide barbecue voor iedereen.

Tot in de puntjes was alles verzorgd, Hyancintha wilde zoveel mogelijk zelf doen, en werkte soms tot diep in de nacht om alles tot in de puntjes geregeld te hebben.

Tijd voor echte rouw was er niet, ik gaf aan dat als alles achter de rug is, Hyancintha echt even aan zichzelf moest gaan denken. “Komt goed”;zei ze dan met een glimlach.
Rouwen kost tijd, rouwen kost voor al veel energie. Tachtig procent van onze dagelijkse energie gaat naar rouw….dan blijft er nog twintig procent over voor….

Enkele dagen na de uitvaart spreek ik haar, ze is kapot…soms gewoon te moe om uit bed te komen, elke stap voelt als lood. Je hebt gelijk, nu komt alles naar boven en inderdaad ik heb twintig procent over….om een beetje voor mezelf te zorgen.

Erg moe…tijd om te rouwen…maar wat heeft ze haar best gedaan!

30/09/2025

Waar is het stickertje?

Vorige week was de afscheidsdienst van Chris in het crematorium. Chris is thuis opgebaard, waar de familie in alle rust en alle tijd ruimte had om afscheid te nemen.

De dag voor de uitvaart wordt Chris in een witte kist gelegd, met daarop de foto van Chris.

De familie brengt een laatste toast uit boven de kist van Chris en daarna wordt de kist gesloten. Jonas de jongste zoon, wil liever niet bij het sluiten zijn en wacht geduldig op de gang.

Ter identificatie voor het crematorium breng ik het stickertje aan op de kist. Deze registratiecode komt overeen met de wettelijke formulieren die het crematorium nodig heeft. Dit om eventuele verwisselingen te voorkomen.

Ik leg de familie uit waar het stickertje voor dient, samen met mijn collega controleren we onafhankelijk van elkaar of de codering overeenkomt met de papieren. Het klopt!

Vervolgens vindt de uitgeleide plaats, de kinderen dragen de kist over de galerij naar de rouwauto, de buren die in de flat wonen maken een mooie erehaag, een laatste eerbetoon aan hun geliefde medebewoner.
Een buurvrouw vertelde mij met tranen in haar ogen, hij stond altijd voor iedereen klaar, het was een goede man met een groot hart.

De kist wordt door de familie ingezet in de rouwauto. Chris wordt overgebracht naar het crematorium, naast hem zit Mieke, zij wil graag haar man begeleiden op zijn laatste rit…

Aangekomen op het crematorium, vindt de controle plaats…ik overhandig de papieren en zorgvuldig wordt alles nagelopen.

Klopt allemaal, tenminste op een ding na….ik mis de stickertje op de kist zegt de medewerker van het crematorium.
Hoe is dat mogelijk??….ik weet zeker dat ik het op de kist geplakt heb…ik kijk naar der rouwauto chauffeur…misschien is de sticker er afgevallen…zat niet goed geplakt…maar ik weet zeker dat ik het goed bevestigd heb.

Jonas ziet ons zoeken in de rouwauto en loopt naar ons toe, wat is er aan de hand, vraag hij bezorgd.
Ik vertel hem met enige schaamte en wat ongemakkelijk dat we het stickertje zoeken dat op de kist hoort te zitten.

Jonas valt stil…uhm…hij graait in zijn binnenzak…en haalt een verfrommelt stickertje uit zijn binnenzak. Bedoel je dit?

Ja, inderdaad dat is het stickertje! Joans legt uit dat hij het van de kist had afgehaald; “ik vond het wat slordig staan dat de prijs nog op de kist stond”.
Maar nu begrijp ik dat dit niet de prijs van de kist is…maar…

Ik grap nog tegen Jonas, dat zou een duren kist zijn wat de codering is 20091400.

Gelukkig kunnen we er allebei om lachen en valt er een last van mijn schouders af.
De plechtigheid kan zonder oponthoud gewoon beginnen.

( Namen en code in deze blog zijn gefingeerd)

24/09/2025

Waar zijn de sleutels??

Met een hele stapel papieren, een klein draaiboekje, de gegevens voor het crematorium, kom ik binnen in het uitvaartcentrum. Ik leg alles op een centrale plaats, tenminste dat dacht ik.

Met Marcel neem ik de laatste bijzonderheden door, het registratiestickertje, ter identificatie voor het crematorium controleren. Alles klopt. We nemen nog een keer het draaiboek door terwijl de koffie door pruttelt.

De familie van de Mieke komt zo afscheidnemen. Alles wordt zorgvuldig voorbereid, de muziek wordt klaar gezet en kaarsen worden aangestoken.

Mieke wilde na haar overlijden geen poespas, een moment om afscheid te nemen en daarna zonder familie naar het crematorium worden gebracht.

Het was op een donderdag, de familie kwam afscheidnemen in de afscheidskamer van de Getijden Uitvaartzorg. Een prachtig bloemstuk werd mee genomen, als laatste eer betoon.

De familie zat rond de kist van Mieke, op de achtergrond klonk haar favoriete muziekstuk “Air van Bach”.

Het moment was daar dat de kist gesloten werd, waarna de familie, Mieke zou indragen onder klok gelui in de rouwauto.

Terwijl de familie nog even bij de gesloten kist staat, schiet mij opeens door mijn hoofd….waar zijn de rouwauto sleutels??

In allerijl, maar zonder dat de familie hier iets van merkt, zoek ik snel naar de sleutels…nergens….

Het zweet breekt mij uit, het zal toch niet dat….nee toch!!!
Het zal toch niet zijn dat ze in de kist zijn gevallen die zojuist is gesloten.

Naast het uitbrekende zweet begin er nu ook enige paniek te komen, want stel dat ze in de kist gevallen zijn….wat dan.

Opeens staat Marcel achter mij, zoek je iets, vraag hij heel rustig.
Nou ja zeker, de sleutels van de rouwauto…kwijt en ik heb ze nog zo op een vast plek gelegd in de keuken, ik vrees…dat deze in de kist gevallen zijn, die zojuist gesloten is.

Uit zijn broekzak haalt hij een bos met sleutel, bedoel je deze soms….ja dat zijn ze.
Er valt een last van mijn schouders af…de familie draagt Mieke in en maken een ere haag, de auto vertrek door de ere haag.

Eind goed al goed, maar wel een uitvaart om nooit te vergeten..

23/09/2025

"Dag pap, ik ga naar school"

Lucas is 8 jaar en staat naast de kist in de woonkamer.
Hij heeft zijn jas al aan en zijn rugzak in de hand.

Zijn vader is na een ziekte overleden en het gezin wilde hem graag weer thuis hebben.

Over drir dagen is de dag van de uitvaart en Lucas, zijn moeder en zijn jongere zusje 6 jaar, zijn al een paar dagen gewend aan dat plaats in de kamer waar papa is opgebaard.

Er staan kaarsen bij hem, een mooie foto van het gezin en allemaal bloemen.

Ze praten de hele dag over en tegen hem en zo nemen ze rustig, in hun eigen omgeving, afscheid van het leven met hem.

Toen het telefoontje kwam dat Dick was overleden, ben ik direct naar de familie gegaan.

Om een goed beeld te krijgen wie Dick was, wie zijn kinderen zijn en natuurlijk wat de wensen zijn, praten we eerst uitgebreid, zo krijg ik een goed beeld wie Dick is, maar ook wat de wensen zijn. Na het gesprek nemen we rustig de volgende stap.

De laatste zorg van Dick, samen met zijn vrouw wordt hij zorgvuldig gewassen en gekleed en daarna opgebaard in de kist, thuis in zijn eigen vertrouwde omgeving.

Omdat er deze dag zoveel emoties waren, besloot ik samen met de familie de volgende dag, de uitvaart verder met hen op papier te zetten. Het was voor vandaag even genoeg…”het emmertje zat vol” Stap voor stap, geld ook voor het verder regelen van de uitvaart. Als er veel emotie is, nemen we vaak de uitvaart op een ander moment door.

De kinderen hebben het druk, de kist moet beschilderd worden en dat wordt met uiterste zorgvuldigheid gedaan, van vlindertjes, namen tot handafdrukken.

Ik heb twee sluitvlinders bij me, deze mogen de kinderen versieren en zelf aanbrengen als we de kist van hun vader gaan sluiten.

Er wordt hard gewerkt door de kinderen, de kist wordt beschilderd, en er worden tekeningen gemaakt, want die moeten mee met papa.

Yara, de dochter van Dick heeft iets bijzonders, de Barbie waar papa en ik altijd een toneelstukje mee opvoerde moet met papa mee.

Barbie zal goed op papa passen zegt ze met een glimlachje. De Barbie wordt op de borst van vader gelegd; “dat zo ligt Barbie goed hoor…goed voor papa zorgen he, fluister ze de pop nog na”

Als Lucas 's avonds naar bed gaat, zegt hij 'tot morgen pap!'

De volgende dag is de uitvaart en als ik rond 9 uur aanbeld doet Lucas vrolijk open, enthousiast word ik door hem gedirigeerd naar zijn kamer: kijk eens de vlinders.

Prachtig zijn ze Lucas, mooi met allerlei kleuren beschilderd en afgewerkt met glinstertjes.

De kist wordt gesloten, papa krijgt van beide kinderen nog een kus….ik voel het kippenvel stijgen er verbijt mij op mijn lip.

Wat is dit aandoenlijk.

De kinderen laten hun tranen de vrije loopt terwijl ze de kist van Dick sluiten.

Nooit meer tot ziens, nooit meer tot morgen…bij het graf laten de kinderen een ballon op, met daaraan een kaartje…Ik vraag aan Lucas wat staat er op….hij kijkt mij aan; “dat is geheim hoor, dat is alleen voor papa!"zegt hij stellig.

( Namen zijn in deze blog gefigneerd)

20/09/2025

30 Gin tonic, 50 Aperol

Een leven werd gevierd, het leven van Sven.
Eentje die helaas bedroevend kort mocht zijn. Na een hartstilstand overleed Sven op een zonnige augustus dag.

De 32 jarige jongen was in de zomer van zijn leven en alles zat mee: prachtig gezin, uitdagende baan, een warme familie- en vriendenkring.

Mooie reizen gemaakt, ontelbaar veel terrasjes aangedaan. En toen werd zijn reis plotsklaps stilgezet.

Een donderslag aan de heldere hemel van zijn naasten die dit nooit hadden voorzien.

En zo stonden op een mooie nazomer middag in september onder de stretchtent en in de zon met loungemuziek op de achtergrond, rondom Sven zijn baar.
Met een bloemenzee eromheen.
Een idyllisch plaatje maar één die niemand wilde zien.

En zo hieven ze samen het glas. Zo zou hij het hebben gewild, helaas verder niemand.

Het was een middag van uitersten: zo mooi en liefdevol en tegelijk zo schrijnend, hard en rauw.

Echte rouw. In alle kleuren en facetten.
De kinderen speelden, de gitarist speelde en bij iedereen speelde dezelfde dubbele gevoelens.

Enige weken later ging ik langs bij haar gezin, om na te praten. We zaten dit keer ‘gewoon’ aan een frisje.

Zijn vrouw vertelde dat zij terugkeek op een stralende dag, wat niet alleen kwam door de tropische temperaturen. In zijn kinderen zag zij hem nu stralen, zo schitterend maar ook zo droevig.

Toen we afscheid namen zei ze: ‘Drink er vanavond nog maar eentje op Sven.’ En dat heb we met het hele team ook gedaan.

Vier het leven met je liefsten, pluk de dag, pluk de zon. En drink er nog maar eentje. Wat ook best een colaatje mag zijn 😉

16/09/2025

Een plaats waar we graag niet komen.

Een uitvaartcentrum en rouwkamer zijn plaatsen waar veel mensen met een knoop in hun maag naar toegaan.

Toch kan het helpend zijn om, mocht er een moment aanbreken dat u hier een keer naar toe moeten, voorbereid te zijn.

Donderdag 18 september van 14.00 tot 16.00 uur staan onze deuren van ons centrum open. U kunt kennismaken met ons uitvaartcentrum en uitvaartverzorgers; Marcel van Beem en Arjo de Keizer.

Maar misschien heeft u wel vragen, over de mogelijkheden rondom een uitvaart.
Misschien heel specifiek over uw wensen, geen vraag is te gek, wij staan voor u klaar om op alle vragen een antwoord te geven.

Tevens is het mogelijk om een polischeck te doen, wat is uw verzekerde bedrag bij overlijden en is dat al dan niet toereikend. Handig zodat u naasten niet voor verrassingen komen te staan.

Mocht u een voorbespreking willen, met betrekking tot uw wensen dan is daar deze middag ook ruimte voor. Wij kunnen dan uw wensen samen met u bespreken en vastleggen in het “Laatste wensen boekje”

Schroom niet, ons uitvaartcentrum kent geen drempels, u bent welkom donderdag van 14.00 tot 16.00 uur aan de Kerklaan 17-19 in Vlissingen.

Mocht u slecht ter been zijn of geen vervoer hebben, als service kunnen wij u ophalen en thuis brengen.
Wij willen u vragen om dit tijdig bij ons kenbaar te maken.

Ons telefoonnummer is 06-53204416

14/09/2025

De jonge appelboom, getuigd haar leven en liefde voor de aarde..

Op een zonnige nazomerochtend kwamen familie en vrienden samen om afscheid te nemen van de zorgzame Ans, 85 jaar die een diepe liefde en enorme band had met de natuur.

Ze had tegen onze uitvaartleider Marcel van de Beem tijdens een laatste wensengesprek gezegd, dat ze een mooie aarde wilde achterlaten voor haar klein- en achterkleinkinderen.

Haar uitvaart weerspiegelde deze wens volledig.

Het vervoer werd gedaan met een elektrische rouwauto en de genodigden was gevraagd te carpoolen, goed voor het milieu en wel zo gezellig had Ans op de digitale rouwkaart laten zetten.

Ans had gekozen voor een duurzame uitvaartmand, gemaakt van gevlochten wilgentenen, eenvoudig en elegant, perfect passend bij haar liefde voor de natuur. De bloemen werden zorgvuldig in de uitvaartkist vast gemaakt.

Het intieme afscheid vond plaats op de natuurbegraafplaats, omringd door het groen dat ze zo koesterde. Bloemen waren overal te zien, maar niet zomaar bloemen....

Het waren zorgvuldig geplukte bloemen uit haar eigen tuin. Als grafmarkering, koos de familie ervoor om een jonge appelboom te planten.

Deze boom zou uitgroeien en generaties lang getuigen van haar leven en liefde voor de aarde, maar ook voor haar liefde voor het maken van appeltaarten bij feestelijke gelegenheid.

De familie was nu in staat om appels bij haar te plukken en daar, bij gelegenheid een taart van te bakken.

Zo was deze lieve vrouw, een klein beetje aanwezig bij feestelijke gelegenheden. Tijdens de ceremonie bij het natuurgraf, vertelde haar oudste kleindochter een verhaal over hoe oma hen leerde respect te hebben voor de natuur.

“Oma geloofde dat we met kleine stappen een groot verschil kunnen maken. Dit is haar laatste les voor ons.” Met tranen van verdriet, maar ook van vreugde om haar nalatenschap, namen ze afscheid.

Ans zou voortleven in de natuur die ze zo liefhad, en in de harten van degenen die haar liefhadden.

Betekenis appelboom: Een jonge appelboom op een begraafplaats kan een symbool zijn voor nieuw leven, continuïteit en troost, en kan zelfs een herinnering worden die jaarlijks bloesem en fruit oplevert.

( een vrij open kist waar Ans in een lijkwade opgebaard lag)

11/09/2025

Ons uitvaartcentrum kent geen drempels.
Loopt u binnen?

De koffie staat voor u klaar op donderdagmiddag 18 september van 14.00 tot 16.00 uur.
U kunt deze middag terecht met al uw vragen rondom de uitvaart.

Wilt u specifieke informatie over uw wensen, dan is er gelegenheid om deze met uw door te nemen. Tijdens deze middag voeren we desgewenst ook polischecks uit, zodat u weet voor wat voor bedrag u verzekerd bent.

Naast informatie leiden we u graag rond in ons uitvaartcentrum en geven u meer informatie over de mogelijkheden de invulling van een uitvaart.

Geen vraag is te gek, veel is mogelijk. Loopt u rond met vragen; kom gerust langs en stel u vragen.

Onze uitvaartverzorgers Marcel Van Beem en Arjo de Keizer staan u graag te woord.

U vindt ons aan de Kerklaan 17-19 in West-Souburg.

09/09/2025

In de jas geknipt..

De laatste zorg doen we zoveel mogelijk in de thuisomgeving of in het verzorgingstehuis waar de overledene zich bevindt. U kunt meehelpen met de zorg met een van onze verzorgers.

U kunt meekijken, maar u kunt er ook voor kiezen om nadien afscheid te nemen in de vertrouwde omgeving waar uw dierbare is overleden.

Niets moet, u bepaalt wat u kan en wil op zo’n moment.

Vorige week overleed Pieter, een statige Vlissinger, altijd keurig gekleed en goed verzorgd. De familie koos er voor om Pieter te laten verzorgen in ons uitvaartcentrum.

We namen zijn nette blauwe pak mee, witte blouse en stropdas.

Het was zo’n dag ….drukte alom en we waren al de hele nacht in touw. Aangekomen in het uitvaartcentrum doe ik mij blauw colbertjasje uit.

Wij ontdoen Pieter netjes van zijn kleding en verzorgen hem zorgvuldig, vervolgens kleden we Pieter en merken dat het blauwe jasje wat krap zit.

In overleg met de familie knippen we de achterkant open van het colbertje, zodat het allemaal wat ruimer zit.

Mijn collega zet niets vermoeden de schaar er in….en ik dacht nog ; “ goh dat is het zelfde jasje wat ik heb”…..wacht ff ….Dat dat is mijn colbertjasje!!!

Ja hoor, er is geknipt in de verkeerde colbertjasje, niet die van Pieter, maar die van mij…
Een vernijnige blik went ik naar mij collega, die vervolgens zijn lachen niet meer kon in houden…en nog net kon uitbrengen…sorry.

Achteraf kon ik de humor daar ook wel van inzien, gelukkig had ik nog een aantal pakken op voorraad.
Maar wel een les geleerd…leg nooit je eigen colbertje neer bij de kleding van de overledene….voor je het weet..

Uiteindelijk kreeg Pieter zijn eigen colbertje aan, zijn baard werd netjes verzorgd en zijn haren gewassen en zijn kenmerkend luchtje op. Pieter was Pieter weer, een statige, goed verzorgde en keurige Vlissinger.

Twee uur later kwam de familie, benieuwd hoe Pieter opgebaard was in de kist….er viel een stilte…..wat prachtig, wat is dit netjes gedaan…we kregen een omhelzing van de echtgenote.
Dat verzachte wel enigszins het gebeuren rondom mijn kapot geknipte jasje.