23/05/2025
Bij de loodgieter thuis druppelt de kraan het hardst…
En dus ook bij de coach.
Na maandenlang m’n best doen om positief te blijven, sterk te zijn, door te gaan — ben ik toch omgevallen. Niet een beetje. Maar gewoon echt. De conclusie: ik ben overspannen.
En dat vind ik zó’n rotwoord. Maar het klopt wel.
Want mijn lijf zei: “Nu is het klaar.” En ik kon er niet meer tegenin. Alles in mij riep STOP. HO. IK WIL NIET MEER.
April 2024 markeerde het begin van een bizarre reeks:
• Een relatie van bijna 20 jaar die definitief eindigde
• Een nieuwe baan waar ik echt moest aanpoten (en waar ik het ook graag goed wilde doen)champions league was de opdracht
• Geen huis meer… en dan gelukkig wél een huis, maar dat binnen 16 dagen van kale betonvloer naar leefbaar inrichten (en het oude appartement ook nog leeg en schoon)
• Mijn vader, ineens in een crisisplek vanwege dementie… en niet veel later overleden
• Zijn huis leeg moeten halen, spullen verdelen
• Een bovenbuurman die me weken uit m’n slaap hield
• Het verlies van een dierbare vriendschap
• En dan ook nog onzekerheid over m’n contract op werk…
Ik heb nog geprobeerd door te knallen. Nog 1 sessie. Nog 1 spinningles. Nog 1 gesprek. Nog 1 project. Nog even dit.
Tot die helse zenuwpijn (piriformis syndroom, zegt de fysio) m’n allerlaatste verdedigingslijn brak.
En daar stond ik dan. In het Kruidvat.
Ik wist niet meer waarom ik er was. Ik bleef maar staren naar één product. Mijn hoofd was vol lawaai en mijn lijf wilde alleen maar rust.
En ja, ik weet het.
Ik ben diegene die altijd zegt: “Luister naar je lichaam. Zorg voor jezelf. Laad op.”
Nu mag ik zelf die woorden serieus nemen.
Waarom ik dit deel? Niet omdat ik me wil verdedigen of om medelijden vraag..
Omdat het ruimte geeft. Omdat ik eerlijk wil zijn.
Omdat ik weet dat ik weer op ga staan. Sterker. Milder. Wijzer.
Maar geef me even de tijd. Dan vlieg ik weer.
Beloofd.
