Praktijk Colours of the Wind

17/04/2024

THE SILENT CODE

~Het Zeeuwse Zwijgen en hoe we dit als nageslacht kunnen transformeren~

Zilt kolkend water 1953
Een ledikantje drijft wiegend op de golven
Neemt het mee, zuigt het op
Een kindje is voor eeuwig verdwenen in de zee
Willem is dood
De externe storm gaat weer liggen
De interne storm woedt voor altijd door, maar daar praten we niet over
Er wordt een nieuw kindje geboren
Nieuwe Willem moet het plaatsje van eerdere Willem vervangen voor papa en mama
Papa en mama doen echter alsof er nooit iets ergs gebeurd is, want ze willen Willem daar niet mee belasten
Maar Willem wordt hierdoor helaas juíst het kind van de rekening, want zijn papa en mama kunnen er niet werkelijk voor hem zijn

WAAROM ZWEEG MEN?

Wat ze hebben gezien was te erg
Het heeft ze de keel dichtgeknepen
Nooit hebben ze er woorden voor kunnen vinden

ZO WAS DE TIJDSGEEST in 1953:

De mensen leefden in kleine dorpse samenlevingen waar geen invloed van buitenaf was, men wist niet dat er meer bestond op de wereld dan het eigen kliekje en de eigen normen en waarden.

Men had nooit geleerd om zichzelf uit te spreken, daar was geen plaats voor, het individu was ondergeschikt aan groep. Alleen de waarheid van de groep/kerk telde.

Men wist niet dat er ook een andere manier was om met verdriet om te gaan, namelijk erover te praten, te delen, te huilen en te rouwen

The original sin: Men denkt waarlijk dat men slecht is en boete moet doen om in de hemel te komen.

Wie het overleefd had, droeg een schuldgevoel mee uit loyaliteit naar de doden

Boetedoening, schuldgevoel, hardheid voor zichzelf, houd het bij zichzelf, wil de ander er niet mee belasten of onderuit halen

Het verdriet was te groot om te dragen. Het was te veel en overal en iedereen had genoeg aan zichzelf. Dus vroeg men er niet naar bij de ander.

Kwetsbaarheid was “not done”: als je te dichtbij een ander kwam, was het onbeleefd

“Anderen hebben het nog slechter en die hoor je er ook niet over”

Dus was er geen plaats en ruimte voor individueel verdriet en bleef het onverwerkt

Aanpassen was de norm, zelfverloochening de waarde.

En op een gegeven moment was de houdbaarheidsdatum om het erover te hebben verstreken..

EN NU?

Nog steeds leeft de geschetste tijdsgeest voort. Ik herken het in mijn eigen denkpatronen en onbewuste overtuigingen

Maar er komt ruimte voor meer bewustzijn:

Ik realiseer mij dat de waarden van mijn voorouders uit een ander tijdperk komen. Maar dat deze evengoed diep in mij geworteld zijn en onderdeel van mij zijn. Ik ervaar deze als blokkerend omdat ze gebaseerd zijn op angst en controle.

Ik ben in gaan zien dat mijn voorouders mij meer belast hebben met hun zwijgen dan met hun spreken

Ik kan ze dat niet kwalijk nemen, want ook voor mij voelt zwijgen en mezelf wegcijferen nog altijd veilig en oké, omdat het zo hoort. De vrouwen voor mij hadden zich erin berust dat het leven zo was en dat daar klachten bij hoorden namen ze voor lief. Een deel van mij is loyaal aan hen. Hoe verstikkend die waarden ook zijn. Het voelt toch leeg en eenzaam om de oude waarden af te leggen, omdat ik daarmee disloyaal ben naar (het lijden van) mijn voorouders. Hier zit een kloof. Die bij iedere keuze steeds weer opnieuw vraagt om overbrugt te worden.

Ik geloof dat deze kloof kenmerkend is voor het tijdperk waarin we nu zitten, waarin oud en nieuw nog naast elkaar bestaat. Het bestaat zelfs naast elkaar IN MIJ. Het ene deel van mij is loyaal naar het oude en veroordeelt het andere, nieuwe deel in mij dat verlangt naar vrijheid. Daarom voel ik mij regelmatig slecht en fout en vertrouw en volg ik mijn innerlijke stem en verlangen niet. Het zijn 2 botsende krachten in mij. Niet vreemd dat het momenteel ook in de buitenwereld zo botst.

We kunnen de oude waarden helpend maken/transformeren naar nieuwe tijdswaarden. Waar we voorheen trouw aan de heersende groepsnorm waren, kunnen we nu trouw zijn aan onszelf. Voor mij komt dit er steeds op neer om van doen over te gaan naar voelen en uiteindelijk naar zijn. Het mogen vertrouwen op een natuurlijke orde en overvloed.

Ik ben in gaan zien dat door de beste versie van mijzelf te leven, ik het uiteindelijk het meeste bijdraag aan de maatschappij

∞

Resoneert dit stuk bij je? Voel je dat er iets zit? Wil je ook loslaten wat jou niet meer dient?

In een Luisterkind-afstemming komen patronen aan het licht en kom je tot inzicht in jezelf en kunnen we denkwijzes keren. Ik luister naar de nooit eerder uitgesproken verhalen die hun trauma’s hebben achtergelaten in je lichaam via de bloedlijn of andere onzichtbare lijntjes die er lopen. Deze willen aan het licht komen: erkenning en geruststelling krijgen. Zodat er eindelijk om gerouwd kan worden en de trauma’s niet hoeven over te gaan op de volgende generatie.

Luisterkind-afstemmingen

03/03/2024

SPOREN VAN SLAVERNIJ IN MIJ

~in afstemming op mijn eigen onmacht om zacht te zijn naar mezelf~

Zacht zijn voor mezelf vind ik lastig

Ik ben op een warme plek in South Carolina, waar ik achterover kan leunen en er overvloed is. Het was een andere tijd en een andere wereld.

Mijn hals hangt vol met juwelen en boven mijn hoofd hangen druiventrossen. Deze worden mij aangereikt door donkere schimachtige wezens. Ik zit in de schaduw onder eeuwenoude bomen. Ik zie handgemaakte houten meubels. Het ruikt lekker.

Als ik in aan zachtheid denk, ervaar ik hardheid. Ik denk aan de lijfstraffen van de slaven en hun uitputting en onvrijheid ten dienste van mijn bestaan.

Ik ben op een warme plek in South Carolina, waar ik achterover kan leunen en er overvloed is. Het was een andere tijd en een andere wereld.

Ik voel heimwee naar deze plek. Wat heb ik het daar fijn gehad. Een paradijs! Maar de kreten die uit de achterliggende schaduwen optrekken, maken mijn buik hol van het schuldgevoel

Zachtheid voor mezelf. Hardheid voor de ander. Ik denk aan de lijfstraffen van de slaven en hun uitputting en onvrijheid.

Mijn goede gevoel kan alleen bestaan door de uitbuiting van ander. Dat is niet oké!

Ik voel heimwee naar deze plek. Wat heb ik het daar fijn gehad. Een paradijs! Maar de kreten die uit de achterliggende schaduwen optrekken, maken mijn buik hol van het schuldgevoel

Ik voel mij een koningin. Iedere dag is fijn. Ik ben op een prachtig landgoed. Ik leef in de volle zekerheid dat het altijd zo fijn zal blijven. Heerlijk eten, rust, verrukking, plezier en aandacht.

Mijn goede gevoel kan alleen bestaan door de uitbuiting van ander. Dat is niet oké!

Dit te vinden, legt een rem op mij. Het beperkt mijn vertrouwen in overvloed, rust, plezier en aandacht. Deze zaken wantrouw ik. Ik geloof dat een ander door en voor mijn goede gevoel heeft moet lijden.

Ik voel mij een koningin. Iedere dag is fijn. Ik ben op een prachtig landgoed. Ik leef in de volle zekerheid dat het altijd zo fijn zal blijven. Heerlijk eten, rust, verrukking, plezier en aandacht.

Ik vind mijzelf naïef en kinderlijk; niet gewend aan de echte wereld. Ik wil dit deel van mezelf beschermen en tegen haar zeggen: ooit houdt het op, geven en nemen is hier niet in balans. Je komt hier niet mee weg!

Dit te vinden, legt een rem op mij. Het beperkt mijn vertrouwen in overvloed, rust, plezier en aandacht. Deze zaken wantrouw ik. Ik geloof dat een ander door en voor mijn goede gevoel heeft moet lijden.

Maar dit is niet waar! Dat was ooit in een andere tijd en in een andere wereld. Toen bestond zachtheid niet zonder hardheid. Toen ben ik door omstandigheden nooit emotioneel volwassen geworden. Ja, toen was ik een verwend koninginnetje. Maar nu neem ik wel mijn verantwoordelijkheid. Ik kan mij zelf en mijn emoties dragen. Ik kan mijzelf en de ander echt zien en door de schaduwen van angst heen kijken. In dit leven is alles in het licht. Er zijn geen kreten uit het duister die ik niet begrijp. Zo ver laat ik het niet meer komen. Nu dient zacht zijn voor mezelf juist ook de ander. Door zacht te zijn voor mezelf geef ik een ander toestemming om dit ook te mogen. Ik mag genieten. Ik mag doen wat goed is voor mij.

Mijn hals hangt vol met juwelen en boven mijn hoofd hangen druiventrossen. Deze worden mij aangereikt door donkere schimachtige wezens. Ik zit in de schaduw onder eeuwenoude bomen. Ik zie handgemaakte houten meubels. Het ruikt lekker.

Ik vind mijzelf naïef en kinderlijk; niet gewend aan de echte wereld. Ik wil dit deel van mezelf beschermen en tegen haar zeggen: ooit houdt het op, geven en nemen is hier niet in balans. Je komt hier niet mee weg!

Maar dit is niet waar! Dat was ooit in een andere tijd en in een andere wereld. Toen bestond zachtheid niet zonder hardheid. Toen ben ik door omstandigheden nooit emotioneel volwassen geworden. Ja, toen was ik een verwend koninginnetje. Maar nu neem ik wel mijn verantwoordelijkheid. Ik kan mij zelf en mijn emoties dragen. Ik kan mijzelf en de ander echt zien en door de schaduwen van angst heen kijken. In dit leven is alles in het licht. Er zijn geen kreten uit het duister die ik niet begrijp. Zo ver laat ik het niet meer komen. Nu dient zacht zijn voor mezelf juist ook de ander. Door zacht te zijn voor mezelf geef ik een ander toestemming om dit ook te mogen. Ik mag genieten. Ik mag doen wat goed is voor mij.

Dankzij begrip, compassie en liefde kan ik zachtheid uitdragen. Zowel voor mijzelf als voor een ander.

∞

13/02/2024

We zitten - in de energie - aan de tafel. In de keuken. In haar keuken. Ze heeft haar hoofd in haar handen gelegd. Haar ellebogen steunend op de tafel.
Ze kijkt naar het tafelblad. Ze laat een diepe zucht ontsnappen.
'Ik wil het zo niet, Diana.'
Ze kijkt me niet aan.
'Dat is alvast duidelijk', reageer ik net zo zachtjes als dat zij de woorden heeft uitgesproken.
'Ik heb kinderen grootgebracht. Ze zijn uit huis. Ik heb gewerkt, ik heb liefgehad, ik heb laten zien wat ik in mijn mars heb, ik heb gezorgd, ik heb gedragen, ik heb gezien en gehoord... dag in dag uit. En ik wil het niet meer.'
'Wat precies wil je niet meer?'
Ze kijkt op en ik zie verwarring in haar ogen.
'Dit! Diana, dit.'
Ik knik. 'Heb je ook voor jezelf helder wat 'dit' is?'
Ze schudt haar hoofd dat ze me niet begrijpt.
'Je noemt diverse dingen van werken tot zien en horen en daarna zeg je dat je het niet meer wilt. Wil je alles niet meer? Of wil je één ding of meerdere dingen uit je opsomming niet meer? Of wil je iets anders niet meer?'
Het valt even stil. Ik geef haar haar ruimte. Haar handen liggen nu plat op tafel en ze wrijft zachtjes over het hout.
'Ik denk dat ik mijn leven anders wil, Diana. Ik heb zoveel van mezelf nog niet kunnen laten zien.'
'Niet gekund?'
'Niet de ruimte voor genomen, nee, niet gekund... En ik voel dat het nu anders mag.'
'En wat houdt je dan tegen?' Ik buig over de tafel heen en leg mijn hand op één hand van haar.
We schenken elkaar over en weer een warme glimlach.
'Niets, Diana, helemaal niets. Mens, wat is het fijn om dit uit te spreken. Ik heb zoveel van mezelf nog niet kunnen laten zien en dat is wat ik nu echt zo graag wil.'
Ze pakt mijn andere hand en zo zitten we een moment in stilte tegenover elkaar aan de tafel.

Er is een prachtige opening ontstaan. En vanaf hier kan ze verder. En vanaf hier praten we in de Luisterkind-afstemming ook verder. Alles op afstand. Niemand in een praktijk, wij niet fysiek bij haar in de keuken.
Hoe ziet ze dit, wat heeft ze nodig, waar wil ze beginnen, wat wil ze laten zien...? We hebben de tijd, daar in de keuken. Tot alles duidelijk is en ze van start kan.

Wij schrijven mee, wij helpen mee, we vragen en zorgen voor een totaalbeeld inclusief handvatten en inzichten.
Meer dan 1.030 Luisterkindwerkers staan voor je klaar!

Blijf niet langer met je hoofd in je handen zitten, maar laat een Luisterkindwerker naar je luisteren en samen met jou de openingen weer vinden.

https://luisterkind.eu/luisterkindwerkers/