Vrij van Pijn Zijn, Marchierstraat 13, Wijlre (2025)

09/10/2025

Fibromyalgie: het eindstation? Of het laatste zetje wat nodig was om het drastisch anders te gaan doen?

Daar zat ik dan, ik zag mijn leven voor m'n neus instorten. Ik geloofde dat er echt geen uitweg meer zou zijn en dus echt moest leren leven met die pijn. Maar ik was net moeder! Een zoontje van bijna 2, en alles wat ik wilde, was die vrolijke mama kunnen zijn, die lekker gek kon doen, kon stoeien, kon ravotten, kon dansen en springen. Maar mijn realiteit was continue om hulp vragen, mijn zoontje nauwelijks kunnen optillen, de pan niet kunnen afgieten, het rode autootje niet onder de bank vandaan krijgen (want ik kwam niet eens overeind van de bank, laat staan van de grond).

Er was één ding wat mij bezig hield, namelijk: ik wilde me koste wat het kost NIET identificeren als fibromyalgie patiënt, als slachtoffer ten gevolge van die diagnose. Ik wilde niet klagen, ik wilde me er niet bij neerleggen.

En daarmee kom ik bij het volgende:
'Even if you can't control results, you can control your decisions'

Je kunt de resultaten niet beïnvloeden, maar je hebt alle invloed op wat jij vervolgens besluit om te doen.

Ik besloot dat ik er niet mee akkoord ging 'om ermee te leren leven'. En ik ging mezelf niet de vraag stellen 'kan ik dit oplossen?'
Ik stelde mezelf de vraag: 'HOE kan ik dit oplossen?'

Halverwege 2020 kwam ik terecht bij een coach, hartje zomer was ik vrij van pijn en januari 2021 startte ik mijn bedrijf Vrij van Pijn Zijn.

Nu ruim 5 jaar later voel ik me energieker dan ooit, heb ik honderden mensen mogen begeleiden, en kon mijn lijf (tegen alle verwachtingen in) een tweede zwangerschap aan. En stoeien met de Kids? Dat is dagelijkse kost en I love it.

Vrij van Pijn Zijn, dat gun ik jou ook en ik wil je daarom uitnodigen om de Gratis pijntest te doen via de link in bio. Je bent het waard!

07/10/2025

'Ik snap het niet, Helen. Ik doe álles goed. Waarom blijf ik dan pijn houden?'

Ze zat tegenover me. Een ondernemende vrouw, begin 40.
Altijd bezig met anderen. Altijd sterk, altijd doorgaan.
Ze had al álles geprobeerd: fysio, osteopathie, yoga, supplementen, mindset coaching, dieet. Maar haar lichaam bleef protesteren.

'Ik wíl het goed doen,' zei ze. 'Maar hoe goed ik ook zorg, ik blijf kapot.'

Ik keek haar aan en vroeg zacht:
'Zorg je écht voor jezelf, of hou je jezelf in leven?'

Ze zweeg. Want ze wist dat het waar was.

Het ding is: er is geen goed of fout. Er is alleen maar een keuze. Elke dag opnieuw.
👉 Kies je voor creatie, of kies je voor destructie?

En nee, dat is niet zweverig. Dat is biologie. Jouw brein, jouw zenuwstelsel, jouw lijf reageert continu op alles wat jij kiest.

💡 De meeste mensen sturen hun leven vanuit die onzichtbare 95%, oftewel het onderbewuste: oude overtuigingen, beschermingsmechanismen, automatische reacties.
Het geniepige is: Je denkt dat je bewust kiest, maar ondertussen trekt het onbewuste aan de touwtjes.

En dat verklaart waarom je, ondanks al je inzet, nog steeds pijn hebt. Waarom je telkens terugvalt. Waarom je blijft pleasen, rennen, zorgen en aanpassen. Omdat je brein veiligheid boven vrijheid verkiest.

Maar hier komt de keiharde waarheid: Niemand gaat of kan dit voor je oplossen. Geen arts. Geen therapeut. Geen pil. Geen wonderbehandeling.

💥 Jij bent de enige die kan kiezen. Voor groei. Voor verantwoordelijkheid. Voor bewustwording. Voor creatie.

🔥 En als je dat écht wilt leren: begrijpen hoe jouw brein, lichaam en onderbewustzijn samenwerken, dan is mijn gratis Masterclass: De Onzichtbare 95% iets wat je niet mag missen.

📍 Ik leg je uit waarom je pijn blijft houden, ook al 'doe je alles goed'.
📍 Wat je onderbewuste elke dag creëert, zonder dat je het doorhebt.
📍 En hoe je eindelijk grip krijgt op wat jou onbewust tegenhoudt.

👉 Reageer met 'Regie' en ik stuur je de link van de masterclass.
Want zolang jij onbewust blijft herhalen wat ooit bescherming was,
zul je nooit écht vrij worden van pijn.

30/09/2025

Vorige week mocht ik co-trainen op de retraite dag Unlock her van .wit samen met een topteam! Dankjewel lieverd dat ik deze dag samen met jou en dit team mocht dragen!

Op deze dag mocht een groep vrouwen weer net een laagje extra er vanaf pellen, werden er commitments gemaakt naar zichzelf en elkaar, werd er losgelaten, kwam er ruimte om weer te dromen en het belangrijkste: om weer puur zichzelf te mogen zijn. Niet te vergeten de geweldige dansjes op het eind!

Wat was het weer fantastisch om een groep te draaien samen. Waarbij een blik genoeg was om elkaar te hulp te schieten, waarbij benodigde spullen bijna als vanzelf in een vingerknip op de juiste plek belandden. Een dreamteam. Want wat waren we goed op elkaar ingespeeld.

Het maakt niet zoveel uit wat er speelt, waarom je je niet goed voelt of waarom je die pijn hebt. In ons brein én lichaam zit alles opgeslagen. Hoe mooi is het als je dit met behulp van lichaamsgericht werk en ademwerk kunt ontladen en loslaten?!

Of je nu 1 op 1 begeleiding wilt, of in een groep: Het is waanzinnig, het is transformerend en maakt weer ruimte om te durven dromen.

Meer weten?
Stuur me gerust een bericht.

Liefs,
Helen

.nl

30/09/2025

Gewoon even keihard en eerlijk: dit is voor jou wanneer je een diagnose kreeg en de grond onder je voeten voelde wegzakken.

Ik herinner me de woorden die ik dacht toen mij werd verteld dat ik fibromyalgie had. Ik voelde letterlijk de bodem onder mijn voeten verdwijnen en volledig vastgesnoerd. 'Voor altijd pijn' dacht ik. 'Hoe moet ik nog voor mijn kind zorgen? Hoe moet ik mijn werk doen? Hoe kan ik zo leven als alles pijn doet en pijn zal blijven doen?' Ik voelde me leeggezogen, klein, failliet als mens en kreeg te horen: leer ermee leven.

En weet je: dát gevoel, die wanhoop, die gekrompen toekomst is reëel. Het breekt mensen. Het is niet alleen de fysieke pijn. Het is de hele situatie eromheen die er ook nog eens inhakt. Het maakt je onzeker, emotioneel uitgeput en je zelfbeeld krimpt tot niets. Het is een rouwproces! Want, jouw hele beeld van hoe je graag zou willen leven, of waar je van droomde, of wat je allemaal kon met jouw lichaam, dat beeld wordt in zo'n gesprek bij de specialist volledig in puin achter gelaten. Jouw lichaam zoals je het kon, is niet meer.

Maar hier is wat je níet verteld krijgt (en wat wezenlijk verschil maakt): dat sprankje in mijzelf, dat kleine, bijna beschaamde hoopje.. dát was de sleutel. Ik geloofde niet in wonderen. Ik had geen illusies. Maar er leefde een klein vermoeden dat het misschien niet het eindstation was. En dat kleine vermoeden, zelfs als het maar 0,1% was, was krachtig genoeg om weer onderzoek te doen. Om verder te zoeken dan wat artsen, specialisten en behandelaars mij vertelde
En wat ik vond? Dat pijn vaak méér is dan alleen een etiket op een dossier. Dat er factoren zijn die je wél kunt beïnvloeden. Dat de ‘diagnose’ niet per se het laatste woord hoeft te zijn over jouw leven. Dat herstellen niet altijd betekent 'terug naar hoe het was', maar wel betekent dat je gaat ontdekken wat wél mogelijk is. En er zelfs nog krachtiger uit kan komen! Een versie 2.0 van jezelf.

Dus als je NU zit te denken: 'Dit is het, dit is mijn lot.' Stop even. Als er ergens diep in je lijf één klein lichtje brandt van: wat als er toch iets mogelijk is? Houd dat lichtje vast. Juist als het zwak is. Juist als het bijna gedoofd is.

Want geloof me: behandel hoop als jouw meest schaars bevoorrade brandstof. Maak het sterker. Verdedig het. Ga verder dan de diagnose. Doe jouw eigen onderzoek en onderzoek welke factoren jij wél kunt beïnvloeden. Stapje voor stapje. Niet omdat iemand je geneest met een trucje, maar omdat je leert luisteren, begrijpen en handelen op een manier die jouw lichamelijke en mentale systeem werkelijk kan herstellen.

Waar jij jezelf vaak te veel hebt gegeven, help ik je de harmonie te herstellen: tussen geven en ontvangen, zorgen en ontvangen van zorg.

Wil je weten waar te beginnen? Doe de pijntest (link in eerste reactie) en kom erachter of mijn methode passend is voor jou en jouw hulpvraag.

23/09/2025

Soms lijkt het stil aan mijn kant.
Maar dat is puur online. Ik zit zelden stil. Ik werk dagelijks één op één met mensen die vastlopen in hun lijf. Mensen die al jaren pijn dragen. Mensen die alles al geprobeerd hebben.

En terwijl ik met hen de diepte in ga, zie ik hoe de wereld daarbuiten steeds harder raast. Alles moet sneller. Perfecter. Kunstmatiger. AI maakt het nóg makkelijker om woorden te produceren, plaatjes te genereren en jezelf te presenteren als een expert.

Maar weet je wat ik zie? Hoe sneller en kunstmatiger de wereld wordt… hoe verder mensen verwijderd raken van zichzelf.

En daar zit precies de crux. Want je pijnklachten verdwijnen niet omdat je nóg een tool gebruikt. Je burn-out lost zich niet op omdat je nóg een trucje toepast. En je hart gaat zich niet veiliger voelen omdat je jezelf beter weet te vermarkten.

Heel eerlijk? Ik doe daar niet aan mee. Ik kies voor echtheid. Voor traagheid zelfs. Voor diepgang. Voor gesprekken die niet gefilterd zijn. Voor het rauwe en eerlijke proces van mens tot mens.

Misschien minder gelikt. Misschien niet zo 'efficiënt'. Maar wél echt. En precies daar ligt de sleutel: in alles wat níet gemaakt, gefilterd of versimpeld is.

🎙️ En precies daarom ben ik gestart met mijn eigen podcast. Een plek waar ik je meeneem voorbij de filters en de trucjes. Waar ik deel wat er écht toe doet: pijn, heling, zenuwstelsel, innerlijk leiderschap en de reis terug naar jezelf.

👉 Link naar de podcast in mijn bio

16/09/2025

Het ene moment zichtbaar, vol energie, vol vertrouwen.
En dan ineens… stil. En dit voelt wederom heel kwetsbaar om te delen, maar ik weet dat ik niet alleen ben.

Met pieken en dalen, alsof ik de ene dag een superwoman ben en de volgende dag niet eens weet waar ik de energie vandaan moet halen.

Dan komt er dat stemmetje in mijn hoofd: 'Echt? Alwéér? Moet ik hier weer doorheen?
Weer een laag eraf, weer die s**t in, weer groeipijn…'

Het voelt soms alsof ik weer opnieuw moet beginnen. Alsof die innerlijke commentator bovenop mijn schouder zit mee te kijken en te oordelen.

En toch… diep vanbinnen wil ik zó graag shinen.
✨ Als mama.
✨ Als partner.
✨ In mijn bedrijf.
✨ In vriendschappen en sociaal.
Overal. Op alle vlakken.

Maar wat ik steeds meer besef: ik kan pas echt shinen als ik dat allereerst voor mezelf doe. Niet door nog harder te rennen, maar door goed voor mezelf te zorgen. Door te erkennen dat rust geen luxe is en geen beloning… maar een basisbehoefte.

En tegelijk voel ik: ik wil zó graag weer die volgende stip op de horizon zetten.
Dat verlangen is er. Maar ergens zit er nog een rem.

En juist daarom is het zo belangrijk om dit alles te doorvoelen. De pieken, de dalen, de groeipijn. Want ik weet: dát is de weg naar die volgende stap.

🌿 In de dalen leer ik loslaten.
🌿 In de pieken voel ik wat ik te bieden heb.
🌿 En in beide word ik steeds meer mezelf.

Dus ja… ook ik struggle.
En ja… dat mag.

Misschien herken jij dit ook.
Dan wil ik je zeggen: je bent niet alleen. Het is oké om alles te voelen, ook die innerlijke chaos, twijfel of vermoeidheid.

Want juist dáár zit de transformatie. 💚

Welke stip op de horizon voel jij diep vanbinnen, maar durf je nog niet helemaal te zetten?

Ps. Over een van die stippen op de horizon: ik wilde al heel lang mijn eigen podcast starten. Maar ik durfde het nog niet. Toen ik onlangs bij Annabel werd uitgenodigd, voelde ik dat enthousiasme weer. Inmiddels staat mijn eigen podcast online! Zie link in de eerste reactie.

12/09/2025

Nog 1 keer over dat kleine meisje & het Kleine meisjes worden groot Event

Gisteren was het zover, een event waar ik naar uitkeek. Net als veel scholingen en events wederom ruim 1,5u in de auto. Waar ik dit normaal gesproken helemaal prima vind, schoot deze keer op de weg ernaartoe vol de weerstand erin. Ik besefte alleen nog niet waarom.

Want ineens was dat kleine meisje daar
Ze is niet altijd evenveel aanwezig
Soms houdt ze zich stil
Soms kriebelt ze
Soms zou ze het uit willen schreeuwen

Het ding is, ze bedoelt het vooral goed. Ze voelde zich ooit gekwetst, alleen, onzichtbaar, afgewezen, niet goed genoeg, er niet toe doen en ondertussen voelde ze zich ook te veel, een last. En dat kleine meisje wilt niets meer dan mij beschermen, mij veilig houden en voorkomen dat die nare gevoelens ooit nog eens gevoeld zouden worden.
Omdat het dan te veel zou raken, te dichtbij, te kwetsbaar, te pijnlijk. En daar wilt ze voor waken.

Ook nu met schrijven denkt ze 'weet je zeker dat dit veilig is om te delen?'
En nu stel ik haar gerust. Het is oke. Het mag er allemaal zijn. Sommigen zullen zich herkennen 'oh gelukkig, zij voelt dit ook. Ik ben niet alleen'. Sommigen zullen oordelen en zijn hier totaal nog niet aan toe, sommigen zullen steunen en sommigen rennen weg.

Het event is achter de rug
Er kijkt een klein trots meisje op terug
Ze weet nu dat ze er mag zijn
Dat ze zich niet langer hoeft te verschuilen
Dat ze mag lachen maar ook mag huilen

Voor diegenen die zich soms klein voelt: weet dat je niet alleen bent. Want uiteindelijk zijn we allemaal gelijkwaardig.

Dankjewel aan alle geweldige mensen die ik daar eindelijk offline mocht ontmoeten en speciale dank aan Eefke voor het neerzetten van zo'n bijzonder gaaf event!

Ps. topper Sandra van Luinen heeft het Award gewonnen! Nogmaals gefeliciteerd! Zo ontzettend verdiend! Dankjewel aan ieder die heeft gestemd, het voelde heel bijzonder.

29/08/2025

Alvast een kiekje van gisteren!

Gisteren mocht ik tijdens de netwerkbijeenkomst van een inkijkje geven in iets wat ons allemaal raakt, maar waar we vaak nauwelijks bij stilstaan:
👉 de onzichtbare 95%, oftewel ons onderbewuste brein.

Want wist je dat:

95% van ons gedrag en welzijn wordt bepaald door het onderbewuste brein?

Ons zenuwstelsel (sympathisch én parasympathisch) direct beïnvloedbaar is door je ademhaling?

Emoties, omgeving en ervaringen (met name uit de jeugd) samen een veel grotere rol spelen dan 'die ene oorzaak'?

Ons lijf ongelofelijk goed is in herstellen, mits we het de juiste omstandigheden geven?

En dat onze karakters ooit begonnen als beschermingsmechanismen, die een blauwdruk vormen voor ons volwassen leven?

In die 30 minuten ontstond verwondering. Nieuwe inzichten. Maar vooral het besef:
✨ er is zóveel meer mogelijk als we leren samenwerken met dat onderbewuste brein, in plaats van ertegen te vechten.

Ik voel me dankbaar dat ik hier mocht staan en dit mocht delen en dat er zulke waardevolle gesprekken ontstonden.

En wat was het ontzettend gaaf dat Mandy op den Camp vervolgens haar expertise deelde over de 4 belangrijkste gezondheidssystemen waaronder de zuur base balans, de stofwisseling en het belang van voeding. Het een kan niet zonder het ander en we waren met onze workshops een enorm mooie aanvulling op elkaar!

Wil je meer weten over dit onderwerp, of ben je benieuwd naar hoe dit in jouw leven of organisatie speelt? Stuur me gerust een berichtje.

26/08/2025

Is het je ooit opgevallen dat je lichaam juist begint op te spelen op het moment dat je ergens enthousiast over bent?

Dat je net een fijne afspraak voor jezelf hebt ingepland, een massage, een dagje niks, een afspraak met een vriendin en ineens begint je rug op te spelen, krijg je hoofdpijn, of ben je ineens zó moe dat je nergens meer toe komt?

Of misschien had je besloten om eindelijk dat ene programma te volgen, een stap richting je eigen groei te zetten… En precies dan begint alles te wankelen. Je energie zakt weg, je kinderen zijn ineens ziek, je lijf trekt aan de noodrem. Het lijkt bijna alsof je lichaam je saboteert.

Maar wat als dat niet zo is? Wat als het precies andersom is?
Wat als je lichaam je niet tegenhoudt, maar je iets probeert te laten zien?
Wat als het een signaal is van je systeem dat je een grens aan het aanraken bent? Niet omdat je verkeerd zit, maar juist omdat je op het punt staat om te groeien?

Veel ondernemende ouders die ik begeleid, herkennen dit patroon zó sterk. Telkens wanneer ze op het punt staan om ruimte voor zichzelf te nemen, komt er weerstand. Fysiek, mentaal, emotioneel of een combinatie van.

En nee, dat betekent niet dat je het dan niet moet doen. Het betekent juist dat je dichtbij komt. Dichtbij iets nieuws, iets spannends, iets echts.
Je lichaam zegt niet: 'Stop.'
Je lichaam zegt: 'Ben je bereid om deze oude beschermlaag los te laten?'

Dus als je merkt dat je bij elke stap vooruit ineens weer teruggetrokken wordt… weet dan: dat is niet falen. Dat is je upper limit.
En als je leert om daarmee te werken in plaats van ertegen te vechten, kun je daar zó veel winst uithalen.

Mijn upper limit de laatste weken, was weer dat kleine meisje. Ik werd uitgenodigd om een podcast op te nemen > ik voelde me extreem moe.. Ik kreeg de vraag om een lezing te geven > buikpijn had ik ervan..
Terwijl dat juist dingen zijn waardoor ik weer mag groeien. Ik heb ze inmiddels groeipijnen gedoopt en langzaam maar zeker weet ik dat ik mag leren comfortabel worden met deze upper limit symptomen.

Voel jij dat ook weleens, dat je lijf juist opspeelt op het moment dat je dichter bij jezelf komt? En hoe ga jij hier mee om?

Let me know!

22/08/2025

Weet je wat me frustreert?
Even tussen al jouw druktes door:
- De verzuimcijfers knallen door het plafond;
- Het aantal chronisch zieken in Nederland stijgt;
- Regelmatig medicatie gebruik is normaal?!
- Maar voelen wat je lichaam echt nodig heeft, is zweverig...

Het frustreert me niet, het maakt me zo boos! Want het kan zó anders! Ik zie het dagelijks in mijn praktijk, hoe mensen een transformatie ondergaan, hoe ze groeien, hoe ze s**t loslaten, hoe ze eindelijk voor zichzelf kiezen en hun fysieke klachten (ja zelfs die 3 dubbele hernia, ja zelfs fibromyalgie, ja zelfs die jarenlange nekpijn) verdwijnen! Met een successcore van 96% voel ik me enorm dankbaar en enorm trots.

Anyway, wanneer heb je voor het laatst écht stilgestaan bij hoe je je voelt?
Niet in de vorm van denken, analyseren of verklaren, maar gewoon even stoppen: ademhalen, voelen en luisteren.

Want eerlijk… we leven vaak zo in ons hoofd. We gaan van het ene naar het andere: kinderen wegbrengen, mails beantwoorden, boodschappen doen, lijstjes afwerken, naar je werk om daar verder te racen met nog te weinig tijd voor een rustige plaspauze, stofzuigen, de was, nog een mail, tussendoor scrollen, half reageren op je dierbaren, en o ja spelen met de kids, doorgaan en doorgaan.
En intussen registreert ons lijf alles. Zonder woorden, maar oh zo duidelijk, als je er tenminste bij stil durft te staan.

Misschien voel je al dagen een druk op je borst, of een constante spanning in je onderrug, of een zeurende pijn in je nek die je negeert omdat er 'geen tijd voor is'.
Maar wat als die signalen niet het probleem zijn, maar een uitnodiging om even te zakken: uit je hoofd, terug naar je lijf?

Ik wil je vandaag uitnodigen om een klein momentje voor jezelf te nemen. Niet groots, niet ingewikkeld. Gewoon even pauzeren.

Dus, STOP MET SCROLLEN
Sluit je ogen als je daar ruimte voor voelt, adem een paar keer rustig in en uit, en stel jezelf zachtjes de vraag: 'Waar in mijn lichaam voel ik op dit moment spanning?'
En wat als je die plek niet hoeft te fixen of weg te duwen, maar er gewoon even bij blijft… met zachtheid, met aandacht, met je ademhaling. Even los van de ratrace en even een 'zenmomentje' voor jezelf.

Je hoeft niet alles alleen te fixen. Soms begint het al met durven voelen en toelaten wat er eigenlijk al die tijd al was.

Sorry not sorry voor de spam... maar dit is zo belangrijk! Het is niet voor niks dat er alleen al in Nederland meer dan 10 miljoen... 10 MILJOEN!!! chronisch zieke mensen zijn! Meer dan 11 miljoen mensen gebruikt regelmatig medicatie. Ruim 19% van de mensen in loondienst ervaart Burn-out klachten. 96% van de Nederlanders heeft wel eens of regelmatig last van hoofdpijn.

En het wordt allemaal normaal gevonden. Maar zulke klachten
Zijn.
Niet.
Normaal.
En het kan echt anders.

Volgende week geef ik een workshop bij Limburg Groeit waarbij je al een stukje kunt ervaren hoe het anders kan. Wil je deze terugkijken? Comment met 'Groei' en ik zet je op de lijst.

21/08/2025

Hoe gaat het écht met je?

Die vraag.
Zo simpel… en tegelijk zo confronterend.
Want misschien zeg je automatisch 'goed hoor', omdat je niet weet waar je moet beginnen? Of omdat je geen ruimte voelt om écht eerlijk te zijn.

Misschien voelt het te kwetsbaar om te zeggen dat je eigenlijk helemaal niet zo lekker gaat. Dat je je moe voelt. Op voelt.
Dat je lichaam steeds meer signalen geeft waar je geen raad mee weet.
Misschien heb je het gevoel dat je je aanstelt.
Of dat je eerst een 'goede reden' moet hebben om je niet oké te voelen.

Maar weet je… je hebt geen toestemming nodig om eerlijk te zijn over hoe het met je gaat.
Niet van je partner, niet van je werk, niet van je omgeving.
Je mag toegeven wanneer het zwaar is. Je mag voelen dat je op een grens zit. En je mag stoppen met het steeds maar volhouden.

Dus ik stel je die vraag.
En nee, niet omdat ik een sociaal beleefdheidsriedeltje wil. Daar doe ik niet aan.

Maar oprecht: Hoe gaat het écht met je?

Hier staan we vaak veel te weinig bij stil. Met gevolg dat we doorgaan terwijl we ons opgebrand voelen. Tot je erbij neervalt en wel stil móet staan.

Help een ander, en vraag eens verder dan alleen de oppervlakte. Die ene vraag doet meer dan je denkt. Wanneer het je niet lukt om op die manier in te checken bij jezelf, hoe kun je een ander dan optimaal helpen? Ook dit is persoonlijk leiderschap.

Hoe vaak sta jij écht even stil bij jezelf? En wat levert je dat op?

Let me know en help anderen zien en inzien dat het ook anders kan 👇

21/08/2025

Lachend aan de buitenkant, maar vanbinnen helemaal op?

Je probeert het allemaal draaiende te houden.
Je kinderen, je werk, het huishouden, de hond…
En ergens tussendoor probeer je ook nog een beetje goed voor jezelf te zorgen.

Iedere ochtend sta je op met de hoop dat het een “goede dag” is.
Maar al bij het ontbijt voel je het:
die bekende spanning in je schouders, die zeurende pijn in je onderrug,
en dat vermoeide gevoel dat je de hele dag met je meesleept.

Je lacht naar de buitenwereld, zegt dat het goed gaat,
maar diep vanbinnen weet je dat je eigenlijk helemaal niet meer kunt.
Je hebt al zo vaak gedacht: “Als ik dit volhoud tot het weekend, dan rust ik uit.”

Maar als het weekend er is, ga je gewoon door.
Want rust nemen voelt egoïstisch.
Wie doet het anders?

En ondertussen voel je je lichaam steeds harder roepen.
Niet fluisteren, maar schreeuwen:
“Stop. Luister. Ik trek dit niet meer.”
En toch blijf je doorgaan.
Want dat is wat je altijd geleerd hebt.
Sterk zijn. Je schouders eronder zetten. Niet zeuren.
Maar weet je... Het is niet zwak om toe te geven dat het te veel is.
Het is moedig.
En misschien is het juist je kracht die je nu tegenhoudt om echt te voelen wat er aan de hand is.

Als dit je raakt, weet dan dat je niet alleen bent.
En je bent ook niet gek. En nee, je bent al helemaal niet zwak.
Je bent een vrouw die al veel te lang alles op haar schouders draagt.

Misschien is het tijd om stil te staan. Niet omdat je opgeeft, maar omdat je kiest om het anders te gaan doen. Een manier die jouw energie geeft in plaats van leeg trekt. Een manier die bij jou past, omdat jij jij bent.

Weet je niet meer waar je moet beginnen? Je hoeft het niet alleen te doen en je hoeft het niet allemaal op te lossen. Soms is in of uitzoomen genoeg. De dingen vanuit een ander perspectief weten te bekijken.

In een vrijblijvend adviesgesprek vertel ik je hier meer over.

hashtag hashtag hashtag hashtag

Vrij van Pijn Zijn

09/10/2025

07/10/2025

30/09/2025

30/09/2025

23/09/2025

16/09/2025

12/09/2025

29/08/2025

26/08/2025

22/08/2025

21/08/2025

21/08/2025

Adres

Website

Meldingen

Contact De Praktijk

Snelkoppelingen

Delen

Type