12/07/2025
Elsa en Kolletje.
Een herinnering aan mijzelf.
Een stroming voelbaar in mijn lichaam, al weken. Het is wat stiller naar buiten toe maar niet p***e van binnen. Een stroom die zich niet laat vangen in woorden alleen.
Soms is ze zacht en troostend en
soms wild als een storm die niet langer om toestemming vraagt om te ontwortelen wat klaar is om los te laten.
En in de Molen word nu al weken gewerkt en waar we een kast aan het herinrichten zijn voor een mooi product in co-creatie die richting geeft voor andere mensen. Een soort van levende kompas.
Samen met Susan, zetten wij iets neer dat ouder is dan wijzelf,
maar door onze handen opnieuw geboren wil worden.
In diezelfde week waarin bomen hun wortels ook verloren in de storm, maakte Susan in een sessie bij mij, een diepe beweging.
Een verhaal werd geopend – persoonlijk, rauw, liefdevol, en vanuit die opening kwamen woorden naar mij toe via een prachtig omschreven verhaal die ze deelde op facebook.
Woorden als spiegels, die niet vervormen maar verhelderen:
Wie ben ik werkelijk voor de ander? Wat ziet zij in mij dat ik soms zelf vergeet te voelen?
Ze zette mij op de kaart, niet als bestemming, maar als baken.
Als herinnering aan wat ik doe en wórd:
een ruimte waar mensen zich hun eigen heelheid herinneren.
En wat zij benoemde raakte iets wat voorbij gaat aan vorm en waarde.
Het raakte het veld waar liefde begint: het veld waar gaven niet meer verborgen hoeven blijven.
Zoals bij Elsa van Frozen. Gisteren was ik bij de ze musical en dat was even de kers op de taart voor mij.
Elsa die als kind haar magie moest verbergen achter gesloten deuren.
Bang gemaakt voor haar eigen kracht.
Tot de dag kwam dat haar innerlijke winter kasteel smolt, door de warmte van liefde.
De liefde voor zichzelf.
Laat het los. Laat het gaan. Laat het toe.
Dat zingt zij, en ergens zingt mijn lichaam dat mee.
Want ook ik ben nog steeds collectieve lagen aan het losmaken.
Oude pijnen, energieën die ik overnam, ze zijn niet van mij maar mijn lichaam laat zien en voelen dat dit ontworteld mag worden, zoals de storm dat laatst deed in Winterswijk.
Maar ook het ijs dat mag smelten vanuit liefde en dat daarin de kracht en de herinnering ligt, het was diep verscholen.
En dan is er mijn rendier Sven,
mijn krachtdier, met zijn gewei dat reikt van aarde tot kosmos.
Zijn ogen herinneren mij aan eenvoud,
aan trouw zijn vanuit het hart.
En Olaf – met zijn speelse lichtheid –
herinnert mij eraan dat luchtigheid geen vlucht is,
maar een brug tussen werelden.
En dan is er Kolletje.
Ik mocht deze week nog een andere prachtige review ontvangen van iemand die mij een tover Kolletje noemde.
Zonder te weten wat ze zei.
Maar ik wist het.
Ik herinnerde het mij meteen:
de sokjes, het boekje, de magie.
Niet de magie van glitter, maar van waarheid.
Van fluisteren.
Van belichaming.
Van zijn wie je altijd al was vóór het verhaal begon.
Kolletje staat nu in de kast in de Molen, als een symboliek, het boekje wat mij ook weer herinnerd : zij is een deel van mij.
Het kunnen zien voorbij wetenschap, een ziel terug geven aan geneeskunde, jouw eigen medicijn mogen herinneren.
Daarvoor werk ik bijvoorbeeld met klank, met stenen, met energetisch weten, jouw geboorteverhaal, fysieke lichaam stromingen.
Niet om iets te ‘doen’,
maar om ruimte te scheppen
waarin dat wat vastzat, weer mag stromen.
Waarin jij je eigen plek weer inneemt.
Zonder dwang.
Zonder haast.
Maar met hart.
Een prachtige tekst die iemand deelde over Hidden zijn: en ergens… in de nevels van tijd…
zijn er zij die zich terugtrokken,
niet omdat ze klein waren,
maar omdat hun licht te groot was voor een wereld die nog sliep.
Zij dragen geen namen.
Geen titels.
Geen bewijzen.
Zij fluisteren via hun hart.
En ik luister.
Ik adem.
Ik werk.
Ik herinner.
Ik ben die fluistering.
Ik ben het veld.
Ik ben het hart.
🤍
Met toestemming onderstaande review geplaatst, misschien herken jij een deel hiervan of is het een inspiratie voor iemand anders.
Je bent welkom!
Annemieke
Ik ben je bij toeval tegen gekomen, alleen ik geloof niet dat toeval bestaat 😉.
Mijn jeugd heeft in het teken gestaan van verlies en dat heeft mij gevormd tot iemand die niet kan binden.
Door al jong te leren dat alles betrekkelijk is, heb ik mijzelf afgesloten voor echt delen. Ik ben opgegroeid door tevreden en gelukkig te zijn alleen. En alle mensen om mij heen zijn de extra's alleen deze kwamen nooit echt dichtbij.
Als ik troost nodig had, trok ik naar de zee. Deze gaf mij de innerlijke rust, die ik op een andere manier niet kon voelen in mijn lichaam.
Ik kwam Christina tegen die al vrij snel voelde dat de liefde zich wilde uiten. Deze was nu nog deels geblokt, maar jij voelde dat er liefde gedeeld wilde worden. Dit was zo wonderlijk omdat dit de woorden waren voor mijn gevoel.
Na ons gesprek heb ik een vervolgafspraak gemaakt. Aan de hand van de voorafgestelde vragen, kwam Christina met al een heel verhaal over mij. Zo bizar, mooi en heel confronterend.
Alles klopte wat zij vertelde. Aan de hand van 2 beelden/foto's kwamen de eerste emoties al los.
Het aanpakken van 1 beeld/foto bracht mij gelijk in tranen. Verkramping kwam er in mijn lichaam, benauwd en ik wilde direct het beeld/foto teruggeven. Ik voelde ook direct dat dit iets was, waar ik doorheen moest. Christina, gaf mij de rust en de ruimte en liet het proces zijn gang gaan.
Het andere beeld/foto voelde fijn, deze gaf mij direct een gevoel van rust in mijn buik.
Ik mocht gaan liggen en daarna volgde er een hele bijzondere healing. Het startte met terug te gaan naar de plek waar ik gelukkig ben en vanaf daar begon er een hele bijzondere reis. Met klankschalen, stenen en gesprekken voelde ik ruimte ontstaan in mijn borst en stroming in mijn buik. Voor het eerst van mijn leven voelde ik wat naar je buik toe ademen betekent. Mensen die mij kennen geven aan dat ze iets anders aan mij zien. Veel geaarder, meer zen. Ik voel dat ik meer geaard ben, liefde kan toelaten en emoties vanuit het verleden een plek kan geven en liefde vol kan aankijken niet meer op hoef te slaan en aan ze voorbij gaan! Ik voel het water stromen in mijn buik.
Uit de sessie kwam bij mij het woord toverkolletje naar boven.
Ik gun iedereen een Christina!
