24/06/2024
Ze droeg een groot verdriet. Haar grootste wens was weggaan, zomaar op reis zonder doel. Weg. Ze moest wel. Ze kon niet zeggen waarheen of hoe lang ze wegbleef. Ze moest nieuwe wegen zoeken, haar nieuwe bestemming vinden. Ze moest op verhaal komen.
In de bagage die ze meenam, zat natuurlijk haar gemis, haar pijn, maar ook haar hele levensverhaal, haar herinneringen, haar kracht. Ze ging, met haar gebroken hart, op de rouwreis die ze wel moest maken.
Daar stond ze, in het onbekende land. Toen de eerste shock voorbij was, stond ze op. Ze zette een stap, en nog een. Haar pad ontstond door te gaan. De weg door de woestijn van leegte, ontstaan door het gemis, was zwaar. Op de verwarringsvlakte draaide haar maag zich keer op keer om. Doodmoe zat ze daar, op de rots van de doodswens. Zou ze?
Het behoeftebos bood haar af en toe een schuilplaats en was verkoelend. Ze zag het grillige gebergte voor zich opdoemen en meteen overwoog ze manieren om dat te vermijden. Ze zag op tijd in dat ze zichzelf daar niet zou vinden, dat het enkel maar uitstel zou betekenen. In de eenzaamheidsstreek vroeg ze zich af waarom ze zo onzichtbaar was en weinig medereizigers tegenkwam. Moedig pakte ze haar spullen. Ze kon niet anders dan dwars door de pijn.
Hier in de bergen schreeuwde ze het uit, hier brak ze. Op de een of andere manier was dat helend. Ze kwam weer in verbinding. Ze rustte bij de zee van verlangen en bij de zee van moed. Op de vlakte van verlies pakte ze haar bagage nog eens helemaal uit en stapelde ze stenen; voor elk verlies een steen. Ze hervond haar kracht, ze werd sterker, zocht antwoorden op al haar grote levensvragen.
Op haar tocht door de heide van hoop zag ze in de wolken dat ze niet alleen was. Hoe lang was ze eigenlijk al op reis? Ze had geen idee. Op het uitkijkpunt keek ze terug en kwam ze op verhaal. Ze wist dat als ze zich omdraaide, ze vooruit kon kijken naar het nieuwe onbekende land. Voor het eerst voelde ze dat ze daar niet langer bang voor was. Juist door deze reis wist ze dat ze het kon. Ze had haar bestemming gevonden.
Haar reis had haar veranderd. De pijn en het verdriet waren er nog steeds, maar nu als stille metgezellen, ze waren geen vijanden meer. Ze had geleerd om de stilte te omarmen, de leegte te doorstaan en haar eigen kracht te erkennen. Ze besefte dat het onbekende een ruimte was vol nieuwe mogelijkheden.
Ze kon altijd opnieuw beginnen, niet als een vluchteling van haar verleden, maar als een reiziger met verhalen, ervaringen en een hernieuwde moed. Ze ademde diep in, klaar voor het volgende hoofdstuk van haar leven.
Haar reis was nog niet voorbij, maar ze wist nu dat elke stap, hoe moeilijk ook, haar dichter bij zichzelf bracht. En dat was genoeg.
