25/06/2025
"Sifra ik weet niet waarom eigenlijk he, maar ik vind China dus een beetje eng of zo. En wat is er nou met Amerika en Rusland?"
Acht jaar is hij, deze denker. Sinds kort kijkt hij het Jeugdjournaal, wat hij zeer interessant vindt, maar wat ook voor onrust zorgt. Want hoe zit het nou precies? En hoe veilig zijn we hier in Nederland?
En als je daar dan maar lang genoeg over door denkt dan wordt alles ronduit eng. En dan slaap je niet goed, laat je steeds meer controlerend en bijna dwangmatig gedrag zien en word je vaak verdrietig.
En dan kom je naar speltherapie. Waar je die eerste keren even flink uitraast. Want de onrust die je van binnen voelt, moet er toch echt eerst even uit.
Dan komt de volgende fase en die wordt gekenmerkt door de woorden: wat nu???
Ineens ga je spelen. Hele verhalen komen op gang. Iets met aanvallen, verdedigen en een schat die gevonden en overwonnen wordt. Tussen de sessies door ontdek je steeds meer mooie en sterke eigenschappen van jezelf: je eigen 'schatten'.
En dan komt de vraag over China en Rusland en Amerika. En oh ja, de NAVO top die je ook langs hebt horen komen. En dan is er ineens zee nodig (aan elkaar geplakte vuilniszakken) en (ei)landen (hoopjes zand) en krachtpatsers (politie en leger).
Alle eilanden krijgen een naam: Hoofdstad Nederland, Amerika, Finland, China, Rusland, Zeeland. En de belangrijkste: MIJN HOOFDSTAD.
Er wordt aangevallen, alle landen loeren op een kans. Hoofdstad Nederland, als gastland voor de NAVO top, blijft ongedeerd. En MIJN HOOFDSTAD heeft het sterkste leger, weet de aanvallen slim af te ketsen en herstelt de vrede en de rust. Niet alleen in dit gevecht, maar ook binnen in hem zelf.
Tevreden gaat hij met zijn vader mee naar huis. De onrust heeft een plekje gekregen, hij kan zich weer met andere dingen bezig houden. Rekenen en zo, en spelling. En heel belangrijke dingen als buiten spelen en in zijn hoofd Minecraft gebouwen bedenken.