07/11/2025
Door angst bevangen op een van de mooiste plekken in de Dolomieten. Daar sta je dan, knikkende knieën, ingehaald worden door bejaarden alpinisten, geen voet meer vooruit kunnen zetten en alleen maar kunnen denken hoe kom ik ooit weer terug in de hut. De hoogte greep mij opeens naar de keel, het benam mij letterlijk de adem en dan ook nog moeten opschieten ook. Is dit nu paniek? Angst is het zeker. De tranen lopen over mijn wangen en ik luister niet meer, ik ga dicht want zelfs het vloeken en tieren is gestopt. Daar sta ik dan met mijn stoere idee om mee te gaan, het fomo gevoel wat mij over mijn grens heeft getrokken. Ben ik nu een haptotherapeut, die moet dat toch kunnen practise what you preach,… tja effe niet. Net een mens! Ik zak door mijn hoeven. Ik kan niet meer staan op die richel. Dit tot groot ongenoegen van mijn zeer ervaren man die als bergbeklimmer geen hoogtevrees kent. Echter, dat luisteren naar mijn lichaam, toegeven wat het mij vertelt is het beste wat ik kon doen tegen het advies in. Doordat ik op mijn billen ben gaan zitten voelde ik weer wat stevigheid, kon ik weer ergens in de verte een helicopter horen, het gerinkel van de carabiners van rotsklimmers en hun gejuich, de kreten van een roofvogel. Door naar buiten te gaan, mij te richten op mijn omgeving werd mijn innerlijke isolatie verbroken. Het hielp en hoe. Ik heb mijn benen er weer onder gezet, mijn angst/hoogtevrees meegenomen maar niet meer de overhand laten nemen in mijn hoofd en de tocht vervolgd op eigen tempo; rustig maar gestaag. En ja dan maar 5,5 uur erover doen ipv 3,5 uur maar I did it! Met naar binnen keren lukte het niet om de angst in beheer te nemen maar kan je de beweging maken naar buiten en je richten op je omgeving dan lukt het wel. In iedergeval voor mij. Doe ik het nog een keer een via Ferrata op die hoogte zeker weten nooit meer!
