Sabine Jasmijn

16/06/2025

16/06/2025

13/12/2024

Ik ben bang en sch*t zeven kleuren bagger.

Ik heb vanaf mijn 13e altijd mijn eigen broek opgehaald. Ik heb altijd gewerkt, van borden afwassen in de horeca, tot wc’s schrobben op de gesloten afdeling in een verzorgingstehuis.

2,5 jaar geleden zei ik mijn vaste baan op om als zzp’er aan de slag te gaan als anesthesiemedewerker en daarnaast bouwde ik aan mijn eigen praktijk.
Op 1 oktober zette ik mijn werk in het ziekenhuis stop, en gaf ik daarmee mijn laatste zekerheid op.

Om nu al 2,5 maand een innerlijk gevecht te voeren met mijn emoties, gevoelens en belemmerende overtuigingen.

Wat is dit toch f*cking eng. Ik ben bang en sch*t zeven kleuren bagger.

Ik heb mezelf altijd onder druk gezet om dingen te moeten. Ik moet werken, ik moet geld verdienen, ik moet zelfstandigheid opbouwen, ik moet voor mezelf zorgen, ik moet het zelf kunnen, ik moet het zelf doen..

Want vanaf jonge leeftijd moest ik het ook zelf doen. Niemand anders deed het voor me, geen veilige basis waar ik naar terug kon. Mijn wereld was onveilig, ik voelde me onveilig.

Maar ik red het niet alleen, ik kan het niet alleen en dat doet pijn, dat voelt eng, kwetsbaar en voelt als falen.
Ik durf niet te leunen op een ander, ik durf niet om hulp te vragen. Er is toch niemand.. toch?

En toch moet het nu. En toch doe ik het nu. En er is wel iemand. Er zijn wel lieve mensen om me heen om op te leunen, om op te steunen, om hulp te vragen.

Ik ben niet meer alleen. Ik hoef het niet meer alleen te doen. Ja het is onbekend, ja het is nieuw, ja het is eng en ja het is ongelofelijk mooi en prachtig. 🙏🏼

Voor iedereen die dit voelt: Ook jij bent niet alleen, en je hoeft het niet alleen te doen. Het enige wat je mag doen is toelaten en loslaten.

Liefs,

Sabine Jasmijn 🧡