
13/09/2025
Dat we een peesblessure rust geven en het belasten heel langzaam opbouwen, vinden we heel logisch. Te snel te veel belasten zet het herstelproces achteruit en met een beetje pech dragen we juist bij aan extra schade. Niemand gaat met een paard met een peesblessure tijdens het herstelproces lekker een paar uur het bos in of toch even naar die cross-les. Toch?
Waarom doen we dat dan wel met een paard met een 'kapotte schakelaar'?
Het paard wat niet meer kan zelfreguleren en constant 'aan staat'. Daarmee gaan we toch trainen, 'want hij moet in beweging blijven', of we gaan toch het bos in 'want dat is lekker ontspannen' . Die doodenge koeien of weg bij z'n vrienden... daar moet 'ie maar mee leren omgaan, hij went er vanzelf wel aan.
Maar zo werkt het dus niet met het zenuwstelsel en hormonen. Eenmaal in onbalans herstelt zich dat niet 'vanzelf'. Sterker nog, dat herstelt zich ook niet vanzelf zolang je maar stress vermijdt. Je zult daar iets mee moeten om dat systeem weer in balans te krijgen. Maar bij die behandeling hoort dus wel óók rust en langzaam opbouwen. Het een gaat niet zonder het ander.
Maar doe je beiden, dan kun je daarmee je paard zijn mentale veerkracht terug geven waardoor hij weer kan dealen met stress-situaties en daarna ook zelf weer kan herstellen.