25/07/2025
Hoe onze drang naar perfectionisme niet helpt maar verlammend werkt...
Elke liefhebbende hondeneigenaar wil volgens mij het beste voor zijn of haar hond. Laten we dat vooropstellen. We lezen, leren, vragen advies en gaan op onderzoek uit om het beter te doen dan bij onze vorige hond.
Het voelt als een zegen dat we met 1 muisklik alle informatie tot onze beschikking hebben en al onze vragen kunnen stellen in groepen met gelijkgestemden... Zo lijkt het alsof we veel meer kunnen betekenen voor onze viervoeter dan vroeger. Zo fijn!
Maar zo veel mensen, zo veel meningen.. En zoals mijn goede vriend Henk zegt: Het is net als met een kontgaten, iedereen heeft er wel 1.
Voor je het weet loop je rond met een chronisch gevoel van tekortschieten en falen. Want het kan altijd beter, gezonder, zuiverder en puurder!
Nu zijn vooral wij vrouwen (ja sorry mannen) in het dagelijks leven niet anders gewend dan de boodschap dat we nooit genoeg zijn. Nooit mooi genoeg, nooit slim genoeg, al helemaal nooit lief genoeg en wat vreselijk dat we niet ALLES kunnen!
Naast dat we de ideale moeder, dochter, partner, vriendin en werknemer moeten zijn hebben we er tegenwoordig nog een onhaalbare taak bij gekregen: De ideale hondeneigenaar zijn!
We moeten minstens elke dag 2 uur op stap met de hond, een kast voor speelgoed hebben, zelf koken (wel met whole foods, en geen supplementen) en ons "kind" behoeden voor alles wat niet natuurlijk is. En als we al een keer een steekje laten vallen zijn er minstens 10 mensen die met "tips" komen, of in ieder geval met ongevraagd advies.... en als we geluk hebben met een snoeihard oordeel. Lekker, daar voel je je meteen een stuk beter mens van, niet? ;)
Een ontzettend gaaf streven natuurlijk, perfectie. Allemaal mooie doelen hoor, maar jeetje... ik krijg er nu al buikpijn van
Pepper jatte gisteravond de ham van het bord bij vrienden.... Ted zeek binnen 2 minuten tegen de stapel nieuwe dakpannen aan. En zo werd het toch nog gezellig......