01/11/2025
REVIEW
Vandaag ontving ik een mooie review van een moeder over haar zesjarige zoontje.
We zitten in de afrondende fase en moeder heeft op een rijtje gezet wat er allemaal veranderd is de afgelopen maanden.
Een review van een moeder van haar zesjarige zoon.
Soms heb je een gevoel dat er een verandering nodig is bij je kind. Ook ik had dat gevoel. Echter ik wist niet goed wat de oplossing zou zijn. Onze zoon van zes kon moeilijk om gaan met ‘nee’. Hij ging schoppen, slaan, schelden, kortom ontploffingen waren aan de orde van de dag. Met de komst van zijn kleine broertje groeide het gevoel dat er iets moest veranderen.
Een zoektocht volgde. Door erover te praten met anderen werd ik gewezen op reflexintegratie en kwam ik in contact met Heleen.
Na een telefonisch gesprek en het uitwisselen van ervaringen, zijn we gestart met een eerste consult.
Bepaalde reflexen waren nog actief, waardoor hij zo explosief kon reageren. Na de geboorte heeft onze zoon waarschijnlijk niet voldoende kunnen wennen aan de wereld buiten de buik, doordat ik als moeder na de bevalling naar het ziekenhuis moest voor een medische behandeling. De hechting was onvoldoende. Ondanks het vele knuffelen had onze zoon nog heel veel adrenaline in zijn kleine lijfje. Wat zorgde voor veel huilen, heel veel bij mama willen zijn, niet tegen harde geluiden kunnen, snel overprikkeld, heel slecht slapen enz.
Heleen gaf ons oefeningen die we trouw iedere avond hebben gedaan. Sommige voor een paar weken en sommige voor een paar maanden, om het lichaam maar tot rust te brengen en om zijn twee hersenhelften met elkaar te laten communiceren.
Mijn interesse was gewekt en ook ik ging hier boeken over lezen, zoals ‘Prachtig lastig’. Een boek waarin oefeningen beschreven staan waarin er voor ons één uitsprong en dat was de Moro reflex. Nadat het lichaam tot rust was gekomen, konden we eindelijk deze oefening gaan doen. We keken hier hoopvol maar ook terughoudend naar uit.
Nu zes weken na het inzetten van deze oefening en zes maanden na het eerste consult, kan ik zeggen dat onze zoon rust heeft gevonden. Hij heeft zich super ontwikkeld, is super lief en heeft veel en veel minder woede-uitbarstingen. Hij gaat ineens zelf spelen, gaat zelfs knutselen, vraagt hoe het mij gaat als ik mijzelf pijn heb gedaan. Hij bedankt zijn broertje heel lief als hij zijn sokken komt brengen terwijl hij al sokken aan heeft (voorheen zou hij hem afsnauwen). We zijn heel blij met deze ontwikkelingen, hoe klein ook, ze voelen voor ons heel groot.
Ook dat we weer samen en met elkaar kunnen genieten van de kleine dingen.
Dit had ik wel gehoopt maar niet voor mogelijk gehouden, dat door deze oefeningen dit mogelijk is.
Heel dankbaar ben ik om dit proces samen met mijn zoon te hebben mogen doorlopen.
Ik kan het iedereen aanraden en hoop voor iedereen die aan de slag gaat met reflexintegratie op een mooie uitkomst.
Bedankt voor al je hulp, Heleen.
