
02/10/2024
Wiens werkelijkheid?
Vrolijk rent hij de gangen door, de 10-jarige krullenbol. Hij gooit zijn geluid eruit en zwaait met zijn armen. Bij de kapstok hangt hij zijn jas en tas op en dan begint ons ontmoetingsritueel. Hij kijkt me diep in de ogen, bestudeert me, alsof hij naar binnen kijkt. Zijn hoofd schuin houdend van links naar rechts. Ik zie hem. Hij ziet mij. We ontmoeten. Dan legt hij een vinger op mijn kin en duwt er zachtjes tegenaan, mijn mond gaat open en hij bekijkt mijn tanden grondig en ook zijn eigen tanden komen in beeld. Dan zeggen we samen ‘aaaaaah’ met onze mond open voor de spiegel en kunnen we naar binnen. De dag begint.
Sinds juni werk ik met kinderen met autisme. Het is ontroerend en eerlijk, authentieker dan dit wordt het niet… Het raakt me en daarom wil ik erover schrijven. Ik leer veel van deze kleine mensjes die op hun eigen manier zo groot zijn. Als ik hen zie dan vraag ik me vanuit mijn tenen af: Wie leeft er nu echt in de werkelijkheid? Wat ben ik aan het doen? En wat maakt dat mijn manier van doen mijn waarheid is geworden?
Ik zie hoe gericht ik ben op de dingen buiten mij, de alertheid en de angst waarmee ik mezelf voed. Angst om het niet goed te doen of alleen achter te blijven. Angst voor systemen. Hiermee ondermijn ik mijn eigen talent, hoe goed ik kan zien, de zachtheid en wijsheid in mij, de zorgzaamheid en de liefde die ik te geven heb. Mijn loyaliteit naar wat hoort is te groot, daardoor weet ik vaak niet meer wat ik wil en wat ik nodig heb. Ik wil mezelf recht in de ogen kijken en gewoon ZIJN.
Fotocredits: