01/04/2025
Pewien nastolatek, sfrustrowany ciągłym kontrolowaniem przez rodziców, zostawił na stole kartkę z napisem: „Zostawcie mnie w spokoju!”.
Następnego ranka zauważył, że w kuchni wszystko było posprzątane – z wyjątkiem jednego brudnego talerza. Jego talerza. W lodówce brakowało obiadu, który zwykle czekał na niego po szkole. Na stole nie było też pieniędzy na śniadanie. Guzik przy kurtce pozostał odpruty, a czyste skarpetki się nie pojawiły.
Wieczorem rodzice wrócili późno – wyszli do kina sami, bez niego. Jedli kolację, zostawiając po sobie resztki na patelni. Żadne z nich nie zapytało o jego oceny, zadania domowe, czy plany na następny dzień. Kiedy chodził boso po zimnej podłodze, nikt mu nie przypomniał o założeniu kapci. Sam odczuł chłód, aż w końcu po nie sięgnął.
Oglądał z nimi telewizję. Chociaż odpowiadali na jego pytania, rozmawiali głównie ze sobą, komentując film. Kiedy wyszedł z domu, nikt nie pytał dokąd idzie. Spacer po osiedlu w samotności nie był tak interesujący, gdy rodzice nie zwracali uwagi na jego wyjście. Wrócił szybko do domu.
Jego rozkładany fotel-łóżko pozostał niepościelony. Rodzice szykowali się do snu, a on nieśmiało przypomniał o pieniądzach na śniadanie. Rano znów zobaczył ten sam brudny talerz w zlewie. Jednak tym razem na stole czekały pieniądze.
Wszystko inne pozostało bez zmian. Przed wyjściem do szkoły zostawił nową kartkę:
„Przepraszam… i proszę, nie zostawiajcie mnie w spokoju!”
Okazało się, że sam potrafi znaleźć skarpetki, umyć talerz, przyszyć guzik i odrobić lekcje. Był już dorosły. Ale jednocześnie zrozumiał, że troska rodziców, której wcześniej miał dość, była wyrazem ich miłości.
