Eq og du, fordi det fyrst og fremst handlar om deg.
Eg er eit menneske som brenn for det hjertevarme, ikkje-dømande menneskesynet.
Dette er ei side der eg vil informere, inspirere, formidle, dele, glede, oppdatere om det eg har erfart, veit, synes, kan, trur på når det gjeld det indre, emosjonell intelligens, dagens samfunn, hamsterhjul, kvardagslogistikk, livets opp og nedturar. Eg brenn for at vi kan tenke på kvarandre som menneske, ikkje kjønn, alder, nasjonalitet, rase, religiøsitet, legning. Eg brenn for at vi alle kan øve på å ta plass på vår måte, og på den måten klare vere god med kvarandre, bry oss om kvarandre når det trengs. Eg trur sterkt på at natur og frisk luft er viktig både for den fysiske og mentale helsa.
24/11/2025
Nettside på gong her 🙂 som samlar det eg driv med.. gå inn og kikk her om du vil :
21/11/2025
Link til min bookingkalender om du er interessert i ein gratis prat med meg om bearbeiding, sortering av kaostanker, korleis vere tydeligare i dine relasjonar osv:
Prøv å finn det du klarer å nyte med hausten…
Stearinlys
Ut på tur
Haustfargar
Gode folk
Gode stunder inne
Gode stunder ute
Buska rett ved jobben din..
Lønnetreet rett utanfor kjøkkenvindu
Badstu og sjøbad
Innetid med film og ullpledd
Mørketid
Solnedganger
Kva klarer du å finne som er fint, meiningsfullt i din kvardag?
30/09/2025
25/09/2025
Eg elskar dette msk som forklarer følelsar so vakkert og tydeleg
Vær den første som vet og la oss sende deg en e-post når Eq og du, fordi det fyrst og fremst handlar om deg. legger inn nyheter og kampanjer. Din e-postadresse vil ikke bli brukt til noe annet formål, og du kan når som helst melde deg av.
Kontakt Praksisen
Send en melding til Eq og du, fordi det fyrst og fremst handlar om deg.:
Om meg og korleis eg kom til at eq-terapeut skulle bli mi greie.
Eg har vokst opp ut i havgapet på Leikong, øya Gurskøy litt sørvest for Ålesund. Det var ikkje mange å velje i med tanke på relasjonar, vennar, sosial omgang. Du var med dei som var der og tok del i dei aktivitetar som fantes. Lite valmuligheiter og små forhold. Det å vekse opp i ei lita bygd, ut i øyriket har påverka meg mykje til den eg er i dag. Eg er som person svært følsom har eg i vaksen alder skjønt. Alltid blitt sterkt uroleg av urettferdigheit, krangling, vold, blod, kamp, mobbing, vonde bilder, reagert svært sterkt på sanseintrykk, hatt mykje behov for ro, kvile, avkobling, vore lite opptatt av å gjere ting fordi andre gjorde det, har alltid skilt meg litt ut blant andre.
Dette er ein god ting på ein måte. På ei anna side har det og slitt meg heilt ut. Det å vere litt annleis. Det å kjenne seg annleis. Det å bli kalla dramatisk, pysete, skinnhellig, prippen, nebbete fordi ein prøvar å seie frå om urettferdigheit, sitt synspunkt, si oppleving, kalla slitsom fordi ein er sliten eller lei seg, sutrete fordi tårer kjem lett, klagarskit for å seie frå, mobba fordi ein vel sine eigne vegar, ikkje vil henge med på alt det andre gjer. Ja det har til tider vore svært frustrerande å prøve og finne min eigen veg. Dei lite hyggjelege orda om kven eg er, defineringa av meg har kome veldig direkte og opplevdes svært krenkande, og vel so mykje frå vaksne som frå jamnaldrande.
Klart det er ikkje kult for kollektivet med ei som ikkje passar inn i mønsteret, ei som ikkje vil lyde, ei som har vilje, prøvar å seie mot vaksne fordi dei ikkje alltid har rett. Eg har på ein måte alltid vore ho som snakkar andres sak, står opp for andre, står opp for urettferdigheit, støttar den som bli mobba, står på dei svakes side. Noko som jo forsåvidt er ein bra ting. MEN vegen blir ikkje so lett å gå når du heile tida vert kjerringa mot straumen. Det har vore både einsamt, frustrerande og slitsamt.
Eg fekk nok god støtte heimanfrå på å vere meg, stå opp for det eg trudde på. Men eg stod nok stort sett veldig åleine om å stå opp for meg sjølv. Eventuelt var det vel aldri nokon som lærte meg korleis gjere det på ein adekvat og konstruktiv måte. Det at eg er viktig, at eg betyr noko, at eg har rett til å ta plass trur eg var lite av på 80-90 talet. Det var nok kollektivet som vart sett på som viktigst. Individet skulle passe inn. Slik har i allefall eg opplevd å vekse opp på den tida. Idealet var å vere der for andre, ikkje ha so mykje særpreg, passe inn, skli under radaren, gå i ett, vere A4. Lettast for alle det, om alle passa inn.
Eg har fortsåvidt beholdt beinet i nasa som eg er velsigna med. Men eg har forstått ein del sidan den gong, og det er at det innimellom er lurt for sin eigen del å skli litt inn, blende litt inn blant dei andre. Om du ikkje alltid vil stå åleine er det ok å ikkje alltid seie frå om alt som er urettferdig. Det er ok å velge sine kampar. Det er ok å halde inne i seg litt, ikkje alltid måtte uttale, utbrodere, dele det innerste. Ein gylden middelveg er nok det beste har eg no forstått. Treng ikkje alltid ta tak i alt.
Min far hadde ein forferdeleg vond oppvekst noko som har påverka hans mentale helsa, som igjen har prega min oppvekst mykje. Det prega mi mor, mi syster, meg og vår familie i veldig stor grad. Eg har hatt med meg mykje frå han som handla om hans negative mønster, mindreverdighetskompleks og vanskelege forhold til omverda. Mora mi hadde det ikkje lett i relasjonen med ein som store delar av livet sitt ikkje hadde det godt, so hennar realitet, vanskelege kvardag med han, har og prega meg mykje som menneske. Samtidig er eg og syster mi veldig ønska barn og hverken lagt hand på eller forsømt når det gjeld hverken tak over hovudet, klede, mat eller kjærleik. Men vi har vokst opp med rollemodellar som ikkje har lært oss noko særleg konstruktive måtar å vere i verden på.
Etter mine foreldres skilsmisse rømte eg til Volda, ein halvtime unna heimplassen min der eg tok pedagogisk grunnfag. So reiste eg vidare til Oslo året etter for å bli førskulelærar, no barnehagelærar. Eg trivdes med å lære meir om barn, mennesket, formidling, læring, opplæring, veiledning, pedagogikk, psykologi og hoppa rett inn i jobb etter studiet. Starta som pedagogisk leder, avdelingsleder med personalansvar i ein Oslo-barnehage som 23åring. Gjekk på ein smell etter nokre år då det var tidleg med mykje ansvar, mykje alvor, stor oppgåve for ung jente å skulle stå støtt ilag med vaksne som var mykje eldre, sterkare, tøffare. Tok pauseår og gjekk på ny ped.lederrolle i nyoppstarta barnehage midt i Oslo sentrum. Stortrivdes no med oppgåvene og elska dette med oppdragelse, barn, familie, foreldreveiledning, driften av barnehagen, personaloppfølging og tok imot ansvar, oppgåver med iver.
Etter å ha møtt mannen i mitt liv, prøvd frå starten av å få barn utan å lukkast gjekk eg igjen på ein smell i slutten av 20åra. Blei i jobb so godt eg klarte, med ein del opphald rundt prøverørsforsøk gjennom fleire år. Sa opp fordi det blei for tøft å støtte andre når eg so sårt trengte støtte sjølv. Trengte ei pause. Elska å jobbe med foreldre, personale, barna, det pedagogiske, det psykologiske, organiseringa, prioriteringar men trengtge ta meg sjølv på alvor og puste litt etter tøffe år med mykje på agenda. Etter jobbing i anna bransje snudde eg meg til studier igjen. Tok 2/3 av ein master på Bi, Executiv Master of Management: Kursa heite: “Påvirkning og makt i lederrolla” samt “Forvaltning av menneskeleg ressursar, HRM”. Eg innsåg at det er jo dette eg elskar, korleis vi mennesker samhandlar, korleis vi mestrar relasjonane våre og at vi treng trivast både heime og på jobb for å fungere optimalt i kvardaen vår, i livet vårt.
Eg erkjente meir og meir kor sliten eg var og kor eksistensielt det var for meg dette å ønske meg barn, vårt barn, familie at eg innsåg eg trengte finne ein måte å bearbeide alt på. Barndomen og oppveksten min som ikkje var god for meg, utfordringane med meg sjølv som følsomt menneske oppi det heile, det eksistensielle i å miste kontrollen over eigen kvardag, kropp og sorga over å ikkje kunne lage vårt eige barn alt dette trengte å få synke litt i meg, få plass.
Min mann og eg fann ut etter kvart at det var å bli ein familie som var viktigast for oss. Det å kunne dele det fine vi har ilag med nokon som trengte det, var viktigast. Vi fekk oss oppi alt dette og hund noko som fekk tankane våre og fokuset vårt over på noko anna. Det gjorde at vi kom oss meir ut i naturen, ut i nabolaget blei meir kjent med folk rundt oss. Etter nokre runder i oss sjølve fann vi ut at å bli fosterforeldre vart løysinga. Etter kursing, samtalar og matcheprosessar fekk vi ta imot ein 8 månadar gamal liten gut. Fosterguten vår har no budd med oss i over fire år. Vi er derfor no fire stykker i vår familie, to- og firbeinte.
I det å gå inn i ein prosess for å bli fosterforeldre kjente eg at eg trengte bearbeiding meir enn nokon gong. Ein tidlegare kollega av meg sa at eg burde bli relasjonsterapeut fordi eg var so god på mennesker, noko som plutseleg kom oppi meg på dette tidspunkt. Eg hadde høyrt om Relasjonssenteret (no Eq Instituttet) og gjekk på nokre foredrag hos dei. Der kjente eg at eg fann meg sjølv. Både som fagperson, som mennske, som morsfigur og alt stemte. Alt stemte med korleis eg er som person, kva eg vil, korleis eg har tenkt og tenker, eg kjente JAA dette er det eg vil, bli relasjonsterapeut (no eq-terapeut). Då får eg jo brukt alle mine eigenskapar, talent, evner. Då blir det plutseleg ei meining med alt. Då blir all den følsomheita som aldri passa inn nokon plass til nytte. Då blir alt det alvoret eg har vekse opp med, via pappa og mamma til nytte. Då blir den vanskelege skilsmissa eg rømte frå til nytte. Då blir krasjane eg hadde i jobblivet til nytte. Då blir sorga over å ikkje kunne lage barn, kjenne meg normal, ha kontroll over eigen kropp, eige liv til nytt. Jaa!!
Og her er eg no. No vil eg bruke alle mine ressursar på å støtte deg på di reise, i din prossess, akkurat der du er no. Vil du bli med vidare, so er eg her.
