23/07/2025
"NAPAUWI AKO SA CRUISE SHIP SA AMERICA"
Ako ay isang utility steward sa isang cruise ship. Tatlong kontrata na ako sa barko.
Hindi ako ang pinakamagaling, pero alam kong isa ako sa mga maaasahan. Tahimik lang ako. Trabaho lang.
Ang goal ko lang naman — makapag-ipon, makapundar ng lupa, at mabigyan ng magandang buhay ang mag-ina ko sa Pilipinas.
Pero kahit anong tibay ng loob ng isang seaman, may mga gabi talaga na binabalot ka ng lungkot. ‘Yung tipong pagod ka na, pero hindi pa rin makatulog. Miss mo pamilya mo. Wala kang makausap. Wala kang kayakap. Doon pumapasok ang cellphone. Chat. Scroll. Video.
Isang gabi, habang nasa cabin ako, may kasamang nag-send ng link sa GC. Sabi niya:
“Tingnan niyo ‘to mga bro, pampawala ng stress.”
Akala ko kung anong kalokohan lang, prank video, comedy, basta pampalipas oras. Wala akong masyadong inisip. Click lang. Nanood lang.
Maya-maya, may kumatok. IT personnel. Dinala ako sa office. Tinanong ako kung anong mga site ang binuksan ko. Hindi ako makapagsalita agad. Pati cellphone ko kinuha nila.
Kinabukasan, pinatawag ako ng Staff Captain. Iba na ‘yung pakiramdam. Naramdaman ko na. Sabi niya:
“Under US maritime regulations and company policy, you’re being repatriated for accessing explicit, illegal content via the ship’s Wi-Fi.”
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ako makapaniwala. Hindi ko naman sinasadya… Hindi ko naman alam na ganun pala ‘yun… Pero hindi na mahalaga kung sadya o hindi. Sa kanila, malinaw: may violation ako.
Sa loob ng 24 oras, nakaempake na ako. Walang chance makapaliwanag. Walang second chance. Walang pakiusap.
Habang bumababa ako sa port ng America, naiiyak ako sa galit, sa takot, sa hiya. Tinext ko asawa ko:
“Love, pauwi ako. Hindi ko maipaliwanag. Pag-uwi ko na lang…”
Sa eroplano, habang tinitingnan ko ang passport ko, parang wala nang saysay. Hindi ko alam kung makakabalik pa ako sa barko. Hindi ko alam kung tatanggapin pa ako ng agency. Hindi ko alam kung mapapatawad pa ako ng sarili ko.
Ngayon, nasa bahay na ako. Walang trabaho. Walang sahod. Walang siguradong kinabukasan.
Tuwing gabi, hindi na cellphone ang hawak ko. Dasal na. Dasal na sana, mapatawad ako. Dasal na sana, maibalik ang tiwala. Dasal na sana, bigyan pa ako ng isa pang pagkakataon.
ARAL PARA SA MGA KABARO KO:
• Sa barko, isang maling pindot, puwede kang mawalan ng karera.
• Huwag mong paglaruan ang tiwala ng kumpanya.
• Huwag mong sayangin ang pinaghirapan ng pamilya mo.
• Minsan, hindi kailangan ng malas… minsan, sapat na ang isang click para bumagsak ang mundo mo.
"Hindi ako pinauwi dahil masama akong tao. Pinauwi ako dahil naging pabaya ako—at ngayon, araw-araw kong pinagbabayaran ‘yun."
