22/06/2025
Sa buhay, may mga pagkakataong tila napakabigat ng ating dinadala—mga salitang nais nating ibahagi ngunit walang makakaintindi, mga damdaming hindi natin maipahayag sa kahit sino. Sa ganitong mga sandali, ang pinakamabuting gawin ay ang lumapit sa Diyos at ikwento sa Kanya ang lahat.
Ang Ama ang tanging nakakaalam ng ating puso—ang bawat kirot, pangamba, at pag-asa. Siya ang laging handang makinig kahit walang salitang namumutawi sa ating bibig. Hindi natin kailangang magpaliwanag nang husto, sapagkat batid Niya ang nilalaman ng ating kalooban. Ang mga luha nating patago ay wika na sapat na upang maunawaan Niya.
Sa panalangin, doon natin natatagpuan ang kapanatagan. Kapag tila hindi natin kayang sabihin sa ating pamilya, kaibigan, o kahit kanino man ang ating pinagdadaanan, tandaan nating may Diyos tayong maaasahan. Siya ang ating tagapayo, tagapagpagaan ng loob, at tunay na kaibigan.
Kaya’t huwag matakot. Huwag mahiyang magsabi sa Diyos ng laman ng iyong puso. Sapagkat kahit anong hindi mo masabi sa iba, sa Kanya mo laging maikukwento—at sa Kanya mo rin mararamdaman ang tunay na pag-unawa at kagaanan ng damdamin.