https://www.facebook.com/1950494665199170/

Sad and Love Story, 21 F. Carlos Street Barangay Apolonio Samson, Quezon City (2025)

20/10/2020

"𝐎𝐧𝐥𝐲 𝐢𝐟 𝐲𝐨𝐮 𝐤𝐧𝐨𝐰.."
- 𝓣𝓮𝓪𝓬𝓱𝓮𝓻'𝓼 𝓢𝓽𝓸𝓻𝔂 -

✍--- 𝑳𝒆𝒐

𝙿𝙰𝚁𝚃 𝟸

Hindi na ako nakakain ng tanghalian at huli na rin akong dumating sa bahay, umuwi ako na pagod na pagod. Naiiyak ako habang kumain but I choose to stop being emotional.

Naalala kong may meeting kami ng mga estudyante ko bukas kaya pinaalalahanin ko sila. Matapos ay ichineck ko ang schedule. Kumain na ako ng dinner. Kinausap ko ang asawa ko tungkol kanina kaya niyakap niya ako para bigyan ng lakas. Agad nalang tumulo ang luha ko pero agad ko itong pinupunasan.

"Hindi maiintindihan ng iba ang nararamdaman ko at namin bilang g**o." Patuloy niya akong niyayakap lara pakalmahin.

"Tama ka, hindi naiintindihan ang paghihirap na ginagawa ng mga g**o."

Kinabukasan, dahil tapos na akong iprepare lahat ng mga gagawin sa ngayong araw. Natapos na rin ang meeting ko sa mga estudyante ko, 24/30 lang ang nakarating.

Napatigil ako sa ginagawa ko nang may nagchat saaking estudyante.

'Hi po, ma'am.' Pagbati nito sa chat.

'Hello anak.' Bati ko pabalik.

'Ma'am... may sasabihin po sana ako, kaso nahihiya po akong sabihin sainyo.'

'Ano iyon, anak. Huwag kang mahiya.'

'Ako po yung palaging nawawala sa online meeting natin.' Inalala ko ang pangalan niya at naalala ko ang batang laging nagleleft the call.

'Oo nga, bakit may problema ba sa inyo kaya hindi ka nakakaattend?' sagot ko.

'Wala na po kasi akong pampaload at kung mayroon man nasasayang din po kasi kulob po ang bahay namin at mahina makasagap ng signal. Itatanong ko po sana kung pwede pong huwag nalang po ako umattend sa online classes.. nahihirapan na po kasi ang mga magulang ko dahil may iba pa pong gastusin sa bahay. Pag-aaralan ko nalang po mag-isa ang mga modules po na ibinigay ninyo, gusto ko po kasi talaga mag-aral pero nalilimitahan ito ng kahirapan ko.' nalungkot ako sa mga sinabi niya.

'Gagawan natin ng paraan anak ah. Huwag mong sabihin na dahil lang sa kahirapan mo ay hindi ka na makakapag-aral. Lagi mong tatandaan na may g**o kang iintindi saiyo at handa kang tulungan.' Sagot ko at naka-isip kami ng paraan kung paano sila matutulungan.

Kinausap ko ang mga g**o at nakiusap kung pwedeng magprovide ang school ng kagamitan para sa gagawing online class. Nakarating na rin ang hiling naming mga g**o sa mayor ng aming lungsod.

Ilang linggo pa ay nadistribute na ang tablet at may unlimited load sa simcard na ipinamigay ng aming mayor para sa mga estudyante. Agad kong binalikan ang estudyante kong hindi nakakaattend sa online class.

'Maayos na ba ang lahat? Okay na ba saiyo ang tablet at simcard?' tanong ko sa kaniya sa chat.

'Opo ma'am! Grabe po ang saya ko dahil dito! Thank you po sa inyong nagbigay!'

'Magpasalamat ka sa nagprovide at sa Diyos dahil narinig niya ang hiling mo.' Sagot ko, a smile suddenly paint on my face.

'Makakaattend ka na ba sa online class niyan?' Tanong ko.

'Opo, ma'am !' gagawa nalang po ako ng paraan para makasagap ng signal. Kung maaari lang po na umakyat sa bubong gagawin ko!' Ramdam ko ang saya niya sa mga chat kahit hindi ko nakikita ang mga ngiti niya sa loob ng screen. Napatawa ako sa pagiging dedicated niya sa pag-aaral. Ito ang dahilan kung bakit gusto ko magturo.

Habang nag-iscroll ako sa facebook. Napatigil ako sa pagscroll nang mabasa ko ang isang post.

" " Ang caption nito. Nakita ko ang mga reacts na 'HAHA' at ang mga comments nitong sunod-sunod. Sinubukan kong iclick ang comment section... At basahin.

'Oo nga, napakadami nilang pinapagawa. Punitin na iyan HAHAHAHA'

'Sunugin nalang, ipasa niyo abo HAHA'

'Hirap na ko sa buhay, hirap pasa module, ***** magpakam*tay nalang tayo HAHAHA!'

I felt pain inside my heart. Ramdam ko na parang may isang rubber sa utak ko na pumitik papunta sa puso ko dahil sa sobrang sakit nito. My tears began to flow from my eyes.

I shared it and tried to type a caption. Agad kong naalala ang mga kapwa ko g**o na nahihirapan dahil sa adjustment.

'Only if you know...' I start to type a phrase.

'Only if you know the sacrifices of teachers.' I second.

'Only if you know the sacrifices of teachers.

Only if you know kung paano kami nagaadjust sa new normal.

Only if you know the sacrifices of the teachers kapag gagawa ng module.

Only if you know how we spend money makapunta lang sa school para magdistribute ng module.

Only if you know the methods we took matulungan lang ang mga students namin.

Only if you see the tears we had kapag may parent na magagalit saamin..

Only if you know how we rush things magawa lang ang dapat..

Only if you see us awake during the midnight without sleep, without a meal..

Sunod-sunod ang pagpatak ng luha ko habang tinatayp ang mga salitang ito. Muli ko itong binasa.

Pero....

binura ko ito, at hindi nalang pinost pa.

- We are all in the middle of a war. We only know the wounds we have received not the wounds of others.

20/10/2020

"𝐎𝐧𝐥𝐲 𝐢𝐟 𝐲𝐨𝐮 𝐤𝐧𝐨𝐰.."
- 𝓣𝓮𝓪𝓬𝓱𝓮𝓻'𝓼 𝓢𝓽𝓸𝓻𝔂 -

✍--- 𝑳𝒆𝒐

𝙿𝙰𝚁𝚃 𝟷

"On Saturday will be the distribution of the modules, kindly follow the instructions and tell the parents to be on time and have a lot of patience." Our master teacher said.

Our meeting ended after a few more instructions that the head teachers conducted as if it was in the government.

Habang inaayos ko ang mga bagong modules na ididistribute para sa sabado, I am also preparing the lessons that I will teach for next week.

"Mama, nagugutom na ako, wala pang ulam." Narinig kong pagrereklamo ng aking 7 years old na anak.

"Sandali nalang, anak ah. Magluluto na si mama." Iniligpit ko ang mga inaayos ko at tumayo para pumunta sa kusina para maghanda ng kakainin. Habang hinahanda ko ang pagkain, nagchecheck ako online para basahin ang iba pang update sa distributing ng modules. Ilang araw narin akong walang tulog para iprepare ito.

I opened the document ng list na pagsasama-samahin kong module. Habang binabasa ko, bigla kong naalala ang niluluto ko kaya agad akong tumakbo para tignan ito.

"Aysus.. sunog na." banggit ko nang binaliktad ko ang niluluto kong isda. "Hay.. ano ba iyan." Niluto ko ng maigi ang sunod na isda dahil iyon ang kakainin ng anak ko. Nang matapos, inihanda ko naman ang gatas na iinumin ng sanggol kong anak. "Mama, let's eat." Lumabas ako sa kwarto na buhat ko ang sanggol kong anak na nasa edad tatlo. "I'm here already, kain na kayo, mamaya na si mama." I prepare their meal, habang kumakain sila binuksan ko ang phone ko para basahin ang lesson na sinave ko kanina lang. Bawat minuto ay tinitignan ko ang mga anak ko kung nakakakain ba sila ng maayos.

'Ma'am gudpm.' ang nabasa ko nang magpop-up ang chathead sa messenger. Nang buksan ko ito, "Si ma'am Revena pala." Sambit ko.

'Maam, gudpm, nagamit niyo na po ba ang laptop niyo?' Tanong niya kaya sumagot ako.

'Opo, ma'am, kanina lang, bakit po?' balik tanong ko rin.

'Hindi ko kasi alam paano ito gamitin... papaturo sana ako..' I paused for a minute kaya naman sumang-ayon na ako. Nakaramdam ako ng lungkot sa sinabi niya.

'No problem po, ma'am, inaaral ko rin po paano gamitin ehh.'

'Pasensya ka na sa abala ko ah.. ngayon ko lang kasi ako nakagamit nito, sanay kasi ako sa pagsusulat lang sa manila paper haha.' pabiro niyang sinabi pero ramdam ko ang pagkalungkot niya. Only if they know.

Pinatapos ko na ang mga anak ko kumain at pinatulog ko na ang sanggol kong anak. Maya-maya pa ay dumating na ang asawa ko galing sa trabaho kaya hinandaan ko na siya ng makakain.

Habang natutulog ang mag-ama ko, naghanda na ako ng powerpoint para sa lesson ko nextweek yung hindi ko natapos kanina, at sabay kong ginagawa ang pagsasama-sama ng mga hawak kong modules mula sa iba't-ibang subject.

Kausap ko rin si Ma'am Revena para tulungan siya sa mga gagawin sa laptop. Dahil new normal ngayon, lahat tayo ay nag-aadjust. Pero dahil isa itong pagsubok, laban lang!

Habang tinatapos ko ng aking mga gagawin.
Binuksan ko ang Google Classroom para tignan kung sino na ang nakapasa at hindi pa.

Umupo ako at sumandal upang magpahinga saglit. "Isang araw nalang at sabado na. Ipipikit ko lang sandali ang mga mata ko, at tatapusin ko na ang mga gagawin ko."

"Mahal.. Mahal, gising ka, matulog ka na doon sa k**a, pahinga ka na." Agad kong minulat ang mata ko nang gisingin ako ng asawa ko.

"Hindi na, mahal. Matatapos na ako dito." Agad kong itinuon ang pansin sa naiwan kong bukas na laptop. Tinignan ko ang oras at ilang minuto nalang ay 5am na.

"Hays.. kailangan ko pa itong tapusin." Nag-inat ako at muling ginawa ang naiwan kong gawain. Nakaalis na ang asawa ko para pumasok sa trabaho kaya naghanda na ako ng almusal para sa mga bata. Sandali akong napaupo nang maramdaman ko ang pagkagutom at naalala kong hindi pala ako nakakain kagabi.

Kumuha na ako ng makakakain at nang magising ang mga anak ko, tinulungan ko na ang panganay ko para pumasok sa kaniyang online class.

"Vowels, when you say vowels, we are talking about the "A, E, I, O, U. The rest are the consonant, which is the; B, C, D, F, G and so on, when you say 'a' ang word na dapat katabi niya sa right ay consonant, example 'A Cat." Pagtuturo ko sa panganay kong anak habang tinuturo ang mga nasabing salita sa kaniyang module. Matalino siyang bata kaya hindi ko na inaalala pa ang iba niyang aralin dahil sinasabi niyang kaya na niya ito mag-isa, pero kahit na ganoon, tinutulungan ko parin siya sa mga aralin na alam na niya para higit niya pang maintindihan.

Dumating na ang sabado at mula 7am ng umaga pumasok na ako sa paaralan na may suot na mask at iba pang proteksyon sa mukha laban sa pandemya. Nakita ko na rin ang iba ko pang kapwa g**o kaya binati ko sila. Hinanda ko na ang mga modules na nasa envelope.

"Ma'am, may nakalimutan ka ilagay sa envelops. Hindi mo ito kinuha saakin, ibinigay ni ma'am ang newset na module. "

"Hala, for real? Nag-double check na ako kanina at kahapon." Kinuha ko ang iniabot niyang modules kaya naman binasa ko na agad ito. Ito ang nawawala, bakithindi ko ito kinuha agad.

Agad akong nagmadali na ilagay isa-isa ang module at ilang minuto nalang ay dumating na ang mga magulang na tatanggap nito. Agad kong binilisan kaya tinulungan na ako ng iba pang g**o.

Pinalista ko na ang iba sa papel at binigyan ng module isa-isa. Ang iba ay nagrereklamo na dahil sa tagal ng aking proseso kaya umabot na kami ng gabi.

"PAPATULUGIN AT PAPAKAININ NIYO BA KAMI DITO? BAKIT ANG TAGAL NINYONG IBIGAY ANG MODULES NG MGA ANAK NAMIN!"

"KANINA PA AKONG HAPON NAKALISTA HANGGANG NGAYON WALA PA AKONG NATATANGGAP!"

"IBIBIGAY NIYO PA BA ANG MODULES?! HINDI AKO NAKAPASOK SA TRABAHO PARA LANG KUNIN ITO TAPOS PAAABUTIN NIYO KAMI NG GABI!?" Pagrereklamo nilang lahat.

"Pasensya na po kayo, ginagawa na po namin ang makakaya namin para ibigay ang modules ng maayos at kumpleto." Pagpapagaan ko sa loob nila.

"PAG-IINTAYIN NIYO KAMI HANGGANG ALAS-DOSE!? " Patuloy nilang pagrereklamo. I sighed. Only if they know.

Nang matapos ang gawain, bigla akong binati ni Ma'am Jess.

"Ma'am, baka naman may konting ayuda ka para saakin.' She chuckled at napatawa rin ako sa ibig sabihin niya.

'Para saan naman?' tanong ko sa kaniya.

'Pamasahe ko lang sana pauwi.. 600 kasi ang pamasahe ko papunta dito at pauwi sa bahay.. kaso hindi sapat dala ko ngayon.. Nagkasakit kasi anak ko kaya dinala siya sa ospital kahapon. Kaya ayun, nakagastos kaming malaki.' Napatango ako, naintindihan ko ang pagpapaliwanag niya. Nakita kong malungkot ang mga mata niya pero itinatago niya ito sa tawa at ngiti.

'Kahit 50 lang ma'am, maglalakad nalang ako pauwi. Kasi ipangkakain ko nalang yung 20pesos hindi pa kasi ako nagaalmusal at tanghalian.' Nginitian ko siya. Kinuha ko ang wallet ko sa bag at inabutan siya ng 300.

'Hala, kahit onti lang ma'am, hindi ko pa mababayaran iyan malayo pa ang sahod.' Hinawakan ko ang k**ay niya nang abutin ko ang tulong ko.

'Para saiyo na iyan, ipangkain mo ang isang daan at pamasahe pauwi. Para sa anak mo nalang ang matitira.

"Naku! Maraming salamat talaga, ma'am!" Masaya niyang sinambit at nagpaalam na paalis.

"Only if they know.." I whispered and sigh habang tinitignan ko si Ma'am Jess na paalis.

----------- #

20/10/2020

Hi! I am the new writer hired. Call me "Leo".
I will be posting new stories soon.

Thank you!

25/05/2020

"Anak ako ng Frontliner"

Warning!

Errors up ahead, Do not plagarize.

Namimiss ko na ang mama ko ngayon, isa kasi siyang doctor. Pero... dahil sa bwisit na Covid-19 na ito, hindi ko siya magawang mayakap.

Kamusta na kaya siya?

Isa akong Grade 8 student na lalaki, Mama's Boy ako... kasi wala na ang Papa ko, namatay siya dahil sa sakit.

Ang tanging kasama ko lang sa aming bahay ay ang tita ko na nag-aalaga saakin ngayon. Napapabuntong-hininga nalang ako ng paulit-ulit dahil sa gawing nangyayari saamin.

Birthday na ni Mama 29, at 9 na ngayon. Malayo pa pero gusto ko na agad na mangyari, isang letter ang hinanda ko sa kaniya. Sig**o yun pa ang kaya ko sa ngayon kasi wala pa akong pera eh, at isang mahigpit na yakap ang ibibigay ko sa kaniya. Di ko alam kung paano, talagang gusto ko na siya makita.

Gabi ngayon at tapos na akong kumain. Kaya dumiretso na ako dito sa kwarto ko, inangat ko ang unan ko at nakita ko ang letter ko para kay Mama.

Siguradong busy siya ngayon, pero sana maiabot ko ito sa kaniya bukas o mabasa ko manlang sa harap niya....kahit via call lang....

Binuksan ko ang phone ko at sinubukan kong mag-chat sa kaniya.

'Hi mama'

'Ichachat sana kita kaso naunahan mo ako. Matutulog ka na ba?'

'Opo, mama birthday mo na po sa 29, ano pong gusto niyong regalo?'

'Gusto kong makasama ka anak, mayakap ka, kaso...di ko alam kung paano.. nasasad si mama kasi hanggang dito lang tayo muna.'

'Yun po ba gusto niyo mama? di po ba kayo makaka-day off bukas?'

'Hahaha anak, saan mo naman nakuha yan?'

'Pwede ka naman po sig**ong mag-day off bukas para makasama ka namin, mama.'

'Oo nga anak. Kaso, di ko alam paano ako magpapaalam sa boss ko eh. May handa din naman sig**o dito.'

'Gusto ko pong makasama kayo mama.'

'Ako rin.'

Nagpaalam ako kay Tita na lalabas ako para bumili ng pagkain na madalas bilhin ni mama saakin simula pa nung bata ako. Isang biscuit, HERO.

Habang naka-mask ako, nakita ko ang isang matandang lalaki na may edad na nasa 50+. Nakita kong nahihirapan siyang huminga na bumibili sa tindahan.

Naka-mask siya at nakasumbrelo kaya di ko makita ang mukha niya.

"Boy, huy." Hindi ko agad napansin na tinatawag na ako ng tindera, pero iniabot naman iyon ng matanda saakin.

Habang naglalakad ako, kinain ko na ang pagkain na binili ko at nang makauwi na ako sa bahay, saka ako naghugas ng k**ay.

Kakausapin ko na si mama pag-uwi ko.

'Mama, ito yung binili mo sakin oh'

You sent a photo.

'Oo nga, sige duty ko na ngayon ah, mag-aral ka muna diyan.'

Lumipas ang dalawang araw at nakaramdam ako ng panghihina. Nilalagnat ako at nahihirapan akong lumunok ng pagkain.

Nagtaka na si tita kaya naman, isinama niya ako sa Mass testing sa barangay namin.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko nang sabihin niyang isa akong PUI, Person Under Investigation.

Pero... bata pa ako.

Lagi na akong naka-mask at iniiwasan ko na ring pumunta kay Tita. Sabi kong wag sabihin kay mama, para di na siya mag-alala.

Masamang magsinungaling pero... para kay mama, gagawin ko.

Halos hindi ako makahinga at puro tulog nalang ako sa bahay. Para kasing may nakabara sa lalamunan at kung anong dumi ang pumasok dito. Yung lagnat ko napakataas at di mawari.

Matapos ang ilang araw.... ang pinak**asamang balita na narinig ko ay.... "Positive ka." Positive ako sa Covid-19. Iyak lang ako ng iyak at hindi ko na alam ang gagawin. Hindi ko magawang tawagan at kausapin ang mama ko dahil ayokong mag-alala siya.....

Araw ng kaarawan niya ngayon..... At ito rin ang araw na itetest ako sa ospital nila.

Matapos akong maturukan at matest.... dinala ako sa kung saan dinadala ang mga positive case. Puno ng plastic ang lugar, para sig**o makaiwas sa covid.

"Anak...." Namuo ang luha sa mata ko nang makita ang mama ko na nakabalot sa puting parang plastic ana tinatawag nilang PPE.... Nilapitan niya ako. At nanghihina akong nginitian siya. Sinubukan kong ibigay sa kaniya ang letter na gawa ko. Inabot naman niya ito. Ramdam ko na umiiyak siya sa likod ng maskarang suot niya.

Alam kong nanghihina na siya dahil sa pagod at walang tulog na pagseserbisyo niya sa loob ng suot niyang disguise.

Alam kong gusto na niyang magpahinga at alam kong....gusto niya na akong makasama.

"H-happy birthday, mama....." Lumapit siya saakin at niyakap niya ako ng mahigpit.

"Natupad na po ang hiling niyo, mayakap ako at makasama.... sorry mama, di ko po sinabi ah.....Happy B-birthday mama..." Hindi siya nakakapagsalita ngunit ang luha niya ang nagsasabi ng lahat. Humahagulgol siya sa iyak pero nanatili akong nakangiti.

"Magpapahinga po muna ako mama..... basahin mo po yang sulat ko ah...."

"Anak ko....."

"Mahal kita mama...."

"Mahal na mahal kita..."

Dear mama,

Happy Birthday po! sooorry mama wala po akong regalo sa inyo ah! pero mama! sisiguraduhin ko pang matatanggap mo po ang wish mo, pramis yan mama!

Nagpapasalamat ako kay Papa Jesus kasi ikaw ang binigay niyang mama saakin. Masipag, matalino, mabait, maganda at minsan nakakatakot magalit. Madami po akong natutunan sayo mama, lagi po kitang kinekwento sa mga kaibigan ko. Kinekwento ko kung gaano ako kaswerte sa inyo.

Kasi kahit busy ka po sa trabaho, naglalaan ka parin ng oras saakin kahit pagod ka na.
Minsan mo nga po akong niyayang pumunta sa arcade para maglaro kahit na buong araw ka pong walang tulog bago ang araw na iyon. Tapos po tinuturuan mo ako ng science kapag may oras ka kahit alam ko pong di sapat oras mo sa pagtuturo, sinisikap mo parin po na bigyan ako ng oras. Napakaswerte ko sayo mama. Sana nga lang nakakasama natin si Papa para alagaan ka niya. Pero nangako po ako kay papa na ako po ang mag-aalaga sa inyo.

Miss na miss na miss na miss ko na po kayo mama. Gusto ko na po kayo makita talaga at mayakap. Ilang buwan na po kita di nakakasama, kaya sana po sa birthday niyo matupad po ang wish ninyo mama.

Lagi po kayong mag-iingat mama. Yung biscuit po na unang pinakain niyo saakin na Hero? kinakain ko parin po hanggang ngayon. Kasi ikaw po yun mama, isa ka pong hero. Di ko lang po mama kundi hero din. Di lang po ako ang humahanga sainyo bilang bayani namin. Kundi iba pang tao. Salamat mama ah, wag ka pong magkakasakit diyan. Mahal na mahal kita mama. Happy birthday po! I love youuu!!

Love,
Danny.

Stay safe, Stay at home.

-ADMINLOL

24/05/2020

"Ako ay nasasaktan rin"

Warning!

Errors up ahead, Do not Plagiarize.

"AHH HAHAHAHA BAKLA! BAKLA! BAKLA! HAHAHA BAKLA! BAKLA! BAKLA! SINONG MALAMBOT ANG KATAWAN? SINO PA NGA BA SI BAKLANG ETHAN!" Naglalakad ako papasok sa aking silid habang di pinapansin ang iba pang estudyante na ginagawang katawa-tawa ang pangalan ko.

Bakla.... isa nga talaga akong bakla... hindi ko sila magawang bugbugin kasi ako lamang ay mahina.....mahinang...bakla.

"Oh ano? gogora ka nanaman sa galaan!? tapos wala ka nanamang maitutulong dito sa bahay! Mababa na nga ang grado mo! wala ka pang kwenta dito sa bahay! dapat pala talaga na lumayas ka nalang at hindi nalang kita naging kapatid!" Sigaw ng aking babaeng kapatid na ngayo'y nagtatrabaho.

"Ikaw nga eh, sumasama ka sa iba't-ibang lalaki! nagreklamo ba ako?? hindi!" Pagrereklamo ko. Agad naman niya akong sinugod at pinagsasabunot ang buhok ko. Sinubukan ko siyang sipa-sipain para ilayo siya saakin kaso masiyado siyang malakas.

"ANO BA ATE!! TAMA NA!!!"

"ANO??? IBIG MONG SABIHIN!?? POKPOK AKO GANUN!???"

"H-HINDI ATE! TIGILAN MO NA AKO!!! MASAKIT NA!!! NASASAKTAN AKO!!!"

"WALA KA NANG GINAWANG TAMA DITO!!! DAPAT HINDI KA NALANG NABUHAY!!! WALA KA NA NGANG KWENTA!!! SALOT KA PA SA LIPUNAN!!! BAKLA!!!!" Sigaw niya saakin at tinulak ako sa sahig.

Napaiyak nalang ako sa sakit na natamo ko. Umakyat ako papunta sa higaan ko atsaka umiyak ng umiyak. Pinapakiramdaman ko ang aking sarili kung masakit pa ang mga natamo ko.

Ano bang problema sa katangian ko.... hindi ba nila ako pwedeng tanggapin nalang nila? Marami namang nagagawa ang isang bakla... pero bakit...bakit di nila ako magawang tanggapin..

Tinakpan ko ang ang aking mukha ng unan. Pero, nakaisip ako ng isang paraan...

Sig**o... ito nalang ang paraan ko...

Naglalakad ako papunta sa tulay na mediyo malayo saamin. Gabi na rin at wala akong kain. Wala na akong ibang mapuntahan na alam kong aalagaan ako. Wala akong kaibigang tapat... wala akong pamilyang masasandayan... wala.... wala lahat.

Tanging sasakyan lang ang nakikita kong dumadaan-daan. Mga ilaw na galing rito ay nasisilaw ang aking mga mata. Nang makarating na ako, tinignan ko ang ilalim nito... sabi nila... malalim at maraming namamatay dito agad kapag tumalon.

Sig**o ito na ang paraan para mawakasan na ang lahat ng problemang nararanasan ko.

Isa lang naman akong salot... walang kwentang tao, walang dulot.

Nanginginig na hinawakan ko ang hawakan nito..... Itinungkod ko ang isang paa para maakyat ko ang isa ko pang paa. Nanginginig akong tumayo. Sobrang lakas ng kalabog ng puso ko sa dibdib ko.

Napangiti ako at tinanong ang sarili ko.

Isa man akong bakla.... tao parin naman ako...Sana.... naiintindihan yun ng lahat...

Tama na...

Hindi ko na kaya.

-ADMINLOL

24/05/2020

"Hindi tayo pwede"

Warning!

Errors up ahead, Do not plagiarize.

"Ipapakilala din kita, soon.... pero di muna ngayon."

"Love, kahit wag na. Kasi, halata namang di ako matatanggap ng mga magulang mo. Mahirap lang kami oh, ikaw... mayaman ang pamilya mo, magkaiba tayong mundo." Nag-uusap kami ng kasintahan ko dito sa likod ng school namin. Tama siya, mayaman siya at mahirap lang ako. Pero... aish..hindi ko na alam.

"Love, wag mong sabihin yan, ipaglalaban kita."

"Talaga? gagawin mo yun?" mangiyak-ngiyak na saad ko.

"Oo, kasi mahal kita."

"Mahal din kita, salamat." Niyakap niya ako ng mahigpit.

"LAWRENCE!!" Napagulantang kami nang may sumigaw na boses babae.

"WHAT ARE YOU DOING HERE!?" Nang makita namin ang babaeng papunta sa direksyon namin.

"M-Mommy..." Narinig kong sambit ni Lawrence. Agad na kumalabog ang dibdib ko nang tignan ako ng babaeng tinatawag ni Lawrence na mommy niya.

"H-hello po." Napa-bow ako para magbigay galnag. Nakasuot siya ng magandang damit na animo'y aakalain mo talagang siya ay mula sa maganda at mayamang pamilya.

"AND WHO ARE YOU? WHY WERE YOU CUDDLING MY SON??" Pinanlakihan niya ako ng mata. Nanginig ang mga tuhod ko na para bang takot na takot talaga ako sa pagsigaw niya.

"Mom... girlfriend ko siya." Narinig kong mahinahon na sabi ni Lawrence.

"I WON'T ACCEPT SUCH A SLUT GIRL IN MY FAMILY. I WILL NEVER! ACCEPT YOU AS MY SON'S GIRLFRIEND. COME ON! LAWRENCE, LET'S GO HOME." Napatulo ang aking luha nang sabihin niya yun harap-harapan saakin.

"I will not leave her." Pagtanggi ni Lawrence, nakita kong hinawakan ng mama niya ang k**ay ni Lawrence pero agad itong tinanggihan ng boyfriend ko.

"I love her. And you have nothing to do, about that."

"I HAVE, YOU'RE GOING TO HOME, NOW! OR I WILL RUIN THE LIFE OF YOUR GIRL." Nakita kong napalunok si Lawrence at tinignan niya ako.

"Susunod na ako, mom."

"HINDI! NGAYON KA SASA---"

"SINABI KO NANG SUSUNOD NGA AKO!!" Napaatras ako nang marinig kong sumigaw si Lawrence sa mommy niya. Hinawakan ko ang k**ay niya.

"Lawrence... wag mong sigawan ang mommy mo... mommy mo yan eh... siya ang nagpalaki sayo. Ako nalang ang aalis, ok? wag ka na magalit." Napahikbi ako habang patuloy na umiiyak. Hinawakan niya ng mahigpit ang k**ay ko.

"Lea, hindi ako papayag... ayokong mawala ka sakin. Mawawalan ako ng saysay na mabuhay."

"Hindi, mahal ko. Isipin mo nalang na, aalis ako para sa iyo, aalis ako hindi dahil sa hindi na kita mahal, pasensiya na mahal ko, pero kailangan na nating maghiwalay. Sig**o... hanggang dito nalang tayo... kasi...."

"Love, Lea! Wag mong gawin sakin ito! Please!" Napahawak siya saaking mukha at umiiyak saaking harapan.

"Alam kong mahirap, mahal. Pero para na din ito saating dalawa. Iiwan muna kita ah?" Ngumiti ako ng mapait.

"Lea... no... wag mo akong iwan. Ipaglalaban pa kita sa parents ko, may magagawa pa tayo, kaya natin toh. Please! wag mo akong iwan. Magkakapamilya pa tayo, mahal! yung pangarap natin diba? sabi mo magtatayo pa tayo ng simpleng bahay para sa mga anak natin. Mahal? papakasalan pa kita, diba? Love! Wag mo akong iwan.... Wag...." Hinawakan ko ang pisngi niya habang patuloy ang pagpatak ng aking luha.

"Mahal na mahal kita." Hinalikan ko ang kaniyang pisngi.

"Kaso.. hindi tayo pwede." Muli kong ipinakita ang matamis kong ngiti para itago ang nararamdaman ko.

"Magiging okay din ako, love. Sumama ka na sa mommy mo. Mag-iingat ka palagi ah. Yung pangarap natin? /*ngumiti*/ tuparin mo nalang sa mayamang babae na mapapangasawa mo. Mahal na mahal kita ah? Lawrence... kalimutan mo nalang ako." Hinalikan ko ang k**ay niya habang humahakbang paatras.

"Mrs. Ring, pasensiya na po kayo kung ganito lang ako. Pero, isa lang ang mapagmamalaki ko, yun ay mahal na mahal ko ang anak po ninyo. Kayo na pong bahala sa kaniya. Marami pong salamat." Pagpapaalam ko sa mama ni Lawrence.

Muli kong nginitian ang mahal ko... bago ako tuluyang umalis.

"Lea....wag.....wag mo akong iwan.." Huling mga katagang narinig ko sa kaniya habang naglalakad ako palayo.

Hindi ko mapigilan ang umiyak ng umiyak habang naglalakad ako papasok. Alam ko na pinagtitinginan ako ng lahat pero di ko pinapansin. Sinalubong ako ng mga kaibigan ko.

"Lea, tahan na."

"Wala na kami.... wala na kami kasi... hindi kami pwede." Tanging nasambit.

-ADMINLOL

24/05/2020

"Paasa"

Warning!
Errors up ahead. Do not plagiarize.

Hawak ko nanaman ang phone ko at scroll ng scroll sa newsfeed habang inaantay ko na may mag-pop sa messenger ko na message.

Puro nalang ako shared post kasi, wala eh! Wala akong magawa ngayon. Huhu.

Habang sa kalagitnaan ng aking pag-surf sa internet, nag-pop na ang message.

'Oo na po, tanda!' sabi nito sa message ko na pinapakain ko na siya kasi lunch na. Siya si Lurthan, ang long-time chatmate ko. Nasa Senior High palang siya, samantala ako, college na.

'Panget mo Bata!' pang-aasar ko dito na agad ko namang ikina-ngiti.

Almost a year ko na siyang nakaka-chat, at hanggang ngayon...di ko pa siya nakikita personally. Alam niya na mahal ko na siya. Ikaw ba naman kausap mo ang isang lalaki palagi na walang ginawa kundi paiyakin at pasayahin ka, di mo magugustuhan?

'Mas panget ka. Teka nga pala, pahiram ako ng sample ng thesis mo.' chat nito. Kaya naman tumayo ako para kunin ang bag ko at piktyuran ang thesis ko. Madalas ko siyang tinutulungan at inaadvance sa college.

Matalino naman siya, kaso nga lang tanga sa pag-ibig. Sa loob ng isang taon naming pagkakakilala, hindi niya man lang ako niligawan. Mas pinili niya pa ang ibang babae na iniwan lang naman siya.

Excuse me~ 3x na siyang iniwan ng mga babae niya. Ang saakin lang naman, hindi niya napapansin ang halaga ko. Samantala ako namang tong laging nagpapakita ng pagpapahalaga sa kaniya. Pero, kung hindi magjojowa ng iba, babalikan ang ex. Ewan ko ba yang sa lalaki na yan. Walang ginawa kundi saktan ako.

Pero dahil ngayon na alam kong break na sila ng pangatlo niyang jowa, bumabalik ako ulit sa kaniya. Malay mo kasi, ang matigas na puso ay saakin na lumambot. Charot.

Habang nag-uusap kami. Di ko maiwasang kiligin kapag nagsesend siya ng voicemail tapos kakantahan niya ako. Napapapadyak nalang ako sa tuwa kada gagawin niya yun. Ewan ko lang, pansin ko na kasing...parang... nagugustuhan niya na ako, yieeeeeee!! assumera na ba ako? hahaha! chars lang! imposible yun! mayaman siya, mahirap lang ako.

'I love you' biglaan kong pag-sabi sa kaniya. Sanay na akong sabihan siya nun... kahit na...

'Salamat.' yan lang ang tugon niya. Malay mo! sa susunod YIEEEEE! "I LOVE YOU MORE" na ireply niya! oha! oha! who you kayong mga ex kqyo pag sakin napunta yan! poreber na kame!!! ahckks!!

'Good night' paalam niya. At dahil inatake nanaman ako ng kakyutan ko.

'Yakap mo ko. Type mo lang na niyakap mo na ako. Para kunwari tabi tayo tutulog. Hihihihi yiee.' Aniya ko.

'Ayy... sige ba. Virtual ba, tanda? *yumakap*' sabi niya at agad nanaman akong napatili.

'*hinalikan noo mo*' KyAahhHhhhh!!! kinikilig na talaga ako. Tengene nemen keshe eh. Enebe ehe!

'Yieee sa ginagawa mo lalo kitang minamahal!' sabi ko sa kaniya kaya naman lalo akong napangiti.

Kinabukasan, isang magandang umaga nanaman. Bumati ako ng Good morning sa lahat ng mga nakakakachat ko. Sa Group Chat namin sa school, sa mga teachers ko, at sa kahit saan sa Messenger ay binati ko.

Ikaw ba naman, napakaganda ng tulog dahil sa napakagandang gabi na ginawa ni crush.

Habang nag-scroll ako ulit sa newsfeed at inaantay ko ang chat ni Lurthan. Napa-stop ako ng scroll nang makita ko ang;

'Lurthan Ven in a Relationship to Linda Chavez'

Napatigil ako at hindi ko alam ang magiging reaksyon ko sa nakita ko...... Agad nalang napatulo ang luha ko nang makita ko na hindi ako ang babaeng ka-in a relationship niya... walang iba kundi ang ex niya na 3 months na niyang binreak....

Kahit na alam kong masasaktan ako... tinignan ko at binasa ang mga comments ng kaibigan niya.

'naks naman! di na nagtatago! pinagsigawan na!'

'di na secret? true na dis??'

'stay strong po sainyo'

'wala nang pipigil dyan hahaha'

'bat pa kasi tinago? pwede namang sabihin na sa buong mundo.'

A-ano ito??? Tinago?? Patuloy nang nagbagsakan ang mga luha ko.

'Uy, tanda! sorry ah. Sorry kung tinago ko sa inyo at sa iba. Kami parin ni Linda, di naman kami nagbreak. Tinago lang naman para.. alam mo na, ayoko kasing may gumugulo saamin. Pasensiya na talaga ah.' Biglang pop-up ng chat head ni Lurthan, ito ang lumabas nang basahin ko.

Napatakip ako sa bibig ko para pigilan ang paghagulgol ko ng iyak.

'Sorry talaga ah.' dugtong niya pa.

'Ganun ba? Okay lang. Naiintindihan ko.' reply ko sa kaniya.

'Sure ka? Oks ka lang ba?' tanong niya.

Sunod-sunod na tumulo ang luha ko at kumikirot ang puso ko dahil sa sakit.

'Oo naman, okay lang ako. Wag mo ng gagawin uli ah. Wag mong itago jowa mo.' pagsisinungaling ko.

'Mahal na mahal ko siya kaya di ko na tinago pa.'

"Mahal na mahal din naman kita... pero bakit mo tinago!?? umasa lang ako!!!" iyan ang mga katagang gusto kong banggitin sa kaniya.

'Yiee, sana magtagal pa kayo lalo.' Kaso...iyan ang sinabi ko.

'Wag kang mag-alala..... makakahanap ka rin ng para sayo, not now but soon.' muli niyang chat.

"Hindi na! HINDI NA AKO MAGMAMAHAL PA! Pinaasa mo ako!! I felt betrayed!!" gusto ko nanamang sabihin.

'Oo naman. Haha nu ka ba!' muli kong pagtatago ng damdamin.

'Sigurado ka bang okay ka lang?' muli niyang tanong na lalong nagpaiyak saakin.

'Wag kang magsinungaling. Parang hindi kasi eh, oks ka lang?' dugtong niya.

'Hindi.' pagtatapat ko, sabay ng pag-agos ng mga luha ko.

'Sorry'

'Pero ayos lang. Alam ko namang mahal niyo ang isa't-isa. Pero sana...sana di mo nalang tinago.'

'Sorry talaga.'

'Kasi, nagmukha akong tanga! Dapat di mo pinatagal at sinabi mo na agad! Kasi alam mo ba? umasa ako!'

'Im sorry'

'T*ng*n*!!! ang sakit! put*! ang sakit sakit. Ano ba itong nagawa ng puso ko! Nagpakatanga! Put*ng*n*!!!! Gaga ako!!'

'Shhh...wag mong sisihin sarili mo, kasalanan ko.'

'Tangina! bakit mo ginawa yun? Alam mo naman na mahal kita! Gusto kita! Gustong-gusto! Tapos ang sweet sweet mo pa saakin, umasa ako na baka may chance maging tayo! Pero put*ng*ina!!! nakakaput* talaga' pag-aamin ko.

'Sige, simula ngayon, titigilan na kita! Sana, maging masaya kayo sa relasyon niyo! aalis na ako para wala nang gulo. Salamat ah?'

'Sorry..... pinaasa kita.'

Tama nga naman, walang paasa, kung walang umaasa. Hindi kasalanan ng puso na magmahal, pero kasalanan na kapag sumobra.

-ADMINLOL

Sad and Love Story

20/10/2020

20/10/2020

20/10/2020

25/05/2020

24/05/2020

24/05/2020

24/05/2020

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share