Co to jest strona internetowa?

http://www.psychoterapia-zacisze.pl/

Pracownia Psychoterapii Zacisze, Tadeusza Apolinarego Wendy 6A/1, Łódź (2025)

17/09/2025

Schematy wczesnodziecięce – ślady dzieciństwa w dorosłym życiu

Każdy człowiek rodzi się z pewnymi podstawowymi potrzebami emocjonalnymi. To one są fundamentem zdrowego rozwoju.
Jeśli są zaspokajane – dziecko uczy się ufać, czuć się wartościowe, tworzyć bliskie więzi i radzić sobie w świecie.
Jeśli jednak zabraknie ich spełnienia, w psychice mogą powstać nieadaptacyjne schematy wczesnodziecięce – wzorce emocji i przekonań, które w dorosłości wywołują cierpienie i powtarzające się trudności.

Podstawowe potrzeby emocjonalne:

🌱 Bezpieczna więź – dziecko potrzebuje czuć, że ktoś jest przy nim: stabilny, kochający, troskliwy i przewidywalny. Dzięki temu rozwija zaufanie do innych i poczucie, że świat jest bezpiecznym miejscem.

🌱 Autonomia, kompetencja i poczucie tożsamości – by móc próbować samodzielnie, uczyć się na błędach i odkrywać własne zdolności. Dziecko rozwija wtedy wiarę w siebie i poczucie sprawczości.

🌱 Wyrażanie emocji i potrzeb – dziecko powinno mieć prawo mówić, co czuje i czego potrzebuje, bez lęku, że zostanie skrytykowane czy odrzucone. To uczy autentyczności i kontaktu z samym sobą.

🌱 Spontaniczność i zabawa – radość, twórczość i swoboda są niezbędne, by rozwijać ciekawość świata i poczucie lekkości w życiu.

🌱 Granice i samokontrola – dziecko potrzebuje jasnych zasad i ram, które uczą odpowiedzialności i szacunku dla siebie i innych. Dzięki temu rozwija równowagę między wolnością a obowiązkami.

18 nieadaptacyjnych schematów wczesnodziecięcych wg Jeffreya Younga:

1. Oderwanie i odrzucenie
• Porzucenie/Niestabilność więzi – obawa, że bliskie osoby odejdą lub nie będą dostępne.
• Nieufność/Skrzywdzenie – oczekiwanie, że inni wykorzystają, zranią lub oszukają.
• Deprywacja emocjonalna – poczucie, że nie otrzymam ciepła, zrozumienia, wsparcia.
• Wadliwość/Wstyd – przekonanie, że jestem gorszy/gorsza, że nie zasługuję na miłość.
• Izolacja społeczna/Alienacja – poczucie, że nie pasuję, że zawsze będę sama/sam.

2. Osłabiona autonomia i osiągnięcia
• Zależność/Niekompetencja – poczucie, że nie poradzę sobie samodzielnie.
• Podatność na zranienia/Choroby – stały lęk przed katastrofą, chorobą, stratą.
• Uwikłanie/Nierozwinięte „ja” – trudność w oddzieleniu się od innych, brak własnej tożsamości.
• Skazanie na niepowodzenie – przekonanie, że zawsze poniosę porażkę, że inni radzą sobie lepiej.

3. Osłabione granice
• Roszczeniowość/Wyjątkowość – poczucie, że nie obowiązują mnie zasady, trudność z uznawaniem granic innych.
• Niewystarczająca samokontrola/Samodyscyplina – impulsywność, unikanie wysiłku i odpowiedzialności.

4. Ukierunkowanie na innych
• Podporządkowanie – rezygnowanie z własnych potrzeb, by uniknąć konfliktu.
• Samopoświęcenie – stawianie innych ponad siebie, często kosztem własnego zdrowia.
• Poszukiwanie aprobaty/Uznania – silne uzależnienie od opinii otoczenia, trudność w byciu sobą.

5. Nadmierna czujność i zahamowanie
• Negatywizm/Pesymizm – skupianie się na tym, co złe, oczekiwanie porażek i strat.
• Surowe normy/Nadmierne wymagania – wewnętrzny przymus bycia perfekcyjnym, brak prawa do odpoczynku.
• Zahamowanie emocjonalne – tłumienie emocji, obawa przed spontanicznością i krytyką.
• Karanie – przekonanie, że błędy należy surowo karać; brak wyrozumiałości wobec siebie i innych.

Praca z wrażliwą częścią:

Każdy z nas ma w sobie część, która najbardziej cierpi w schematach – wrażliwą część, często zwaną wewnętrznym dzieckiem. To właśnie ona odczuwa samotność, lęk czy wstyd.
W dorosłości próbujemy ją ukryć, zagłuszyć perfekcjonizmem, uległością czy unikaniem. Ale dopiero, gdy nauczymy się ją zauważać i traktować z troską, możemy naprawdę się zmieniać.

W terapii schematu uczymy się słuchać tej części, odpowiadać na jej potrzeby i dawać jej to, czego zabrakło w dzieciństwie – bezpieczeństwo, akceptację, prawo do emocji.

Schematy nie są winą dziecka – powstają, gdy jego naturalne potrzeby nie zostały spełnione. Mogą jednak prowadzić w dorosłości do cierpienia i powtarzających się trudności.

💚 Terapia schematu daje szansę, by rozpoznać swoje schematy, zrozumieć ich źródło i rozpocząć proces zmiany. To droga do tego, by wreszcie żyć bliżej siebie – z większą wyrozumiałością, spokojem i poczuciem bezpieczeństwa.

08/09/2025

Uogólnione zaburzenie lękowe (GAD) – kiedy zamartwianie przejmuje kontrolę

Każdy z nas czasem się martwi – o zdrowie, rodzinę czy pracę. Jednak w uogólnionym zaburzeniu lękowym (GAD) martwienie się staje się niemal stałym towarzyszem codzienności. Osoba cierpiąca na to zaburzenie często doświadcza uporczywych, trudnych do zatrzymania myśli o możliwych zagrożeniach, nawet gdy nie ma ku nim realnych podstaw.

Mechanizm powstawania:

Zamartwianie pełni często funkcję „strategii radzenia sobie” – pozornie daje poczucie kontroli („jeśli wszystko przewidzę, będę przygotowany/a”). W rzeczywistości jednak prowadzi do błędnego koła: im więcej analiz i przewidywań, tym większy poziom napięcia i pobudzenia organizmu. Z czasem ciało reaguje przewlekłym stresem – pojawiają się trudności ze snem, drażliwość, napięcie mięśniowe czy kłopoty z koncentracją.

Podłoże zaburzenia:

Przyczyny GAD są złożone i wieloczynnikowe. Wskazuje się na:
• predyspozycje biologiczne – np. wrażliwość układu nerwowego,
• czynniki psychologiczne – style myślenia, wcześniejsze doświadczenia, wzorce radzenia sobie z lękiem,
• czynniki środowiskowe – stresujące wydarzenia życiowe, długotrwałe obciążenia.

Zaburzenie zwykle rozwija się powoli i bywa trudne do zauważenia na początku, bo zamartwianie łatwo uznać za „naturalną troskę”.

Metody leczenia – rola psychoterapii:

Najważniejszym sposobem leczenia GAD jest psychoterapia, która daje możliwość przyjrzenia się zarówno mechanizmom podtrzymującym zamartwianie, jak i głębszym źródłom lęku. W zależności od podejścia terapeutycznego praca może wyglądać nieco inaczej:
• Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) skupia się na rozpoznaniu i modyfikowaniu automatycznych myśli, które wywołują i podtrzymują lęk. Typowe techniki to:
• monitorowanie zmartwień – pacjent uczy się zauważać, kiedy i w jakich sytuacjach pojawiają się obawy,
• kwestionowanie przekonań – wspólne sprawdzanie, czy dana obawa ma realne podstawy, czy jest efektem katastroficznego myślenia,
• odraczanie martwienia się – wprowadzenie tzw. „czasu na martwienie się”, by przerwać ciągłe analizowanie,
• ekspozycja na wyobrażenia – oswajanie się z trudnymi myślami zamiast ich unikania,
• techniki relaksacyjne i oddechowe – obniżające fizjologiczne napięcie związane z lękiem.

• Terapia psychodynamiczna koncentruje się na zrozumieniu, skąd bierze się chroniczny lęk – często w oparciu o wcześniejsze doświadczenia i nieświadome konflikty. Dzięki temu możliwe jest trwałe zmniejszenie jego nasilenia.

• Terapia schematów pomaga rozpoznać głębokie wzorce (np. nadmiernej odpowiedzialności, perfekcjonizmu czy przewidywania zagrożeń), które prowadzą do zamartwiania, i stopniowo je zmieniać.

• Podejścia humanistyczne i egzystencjalne kładą nacisk na akceptację siebie, budowanie poczucia sprawczości i szukanie sensu, co również wspiera w radzeniu sobie z lękiem.

• Terapie oparte na uważności (mindfulness, ACT) uczą innego sposobu odnoszenia się do trudnych myśli – zamiast je zwalczać, pozwalają je obserwować i nie nadawać im takiej siły.

Co jeszcze może wspierać leczenie?

Oprócz psychoterapii korzystne są także:
• techniki relaksacyjne i oddechowe,
• aktywność fizyczna,
• dbanie o higienę snu i rytm dnia,
• świadome budowanie równowagi między obowiązkami a odpoczynkiem,
• wsparcie bliskich i rozmowa o trudnościach.

Lęk i zamartwianie mogą wydawać się częścią codzienności, ale nie muszą nimi być. Zrozumienie mechanizmów, które je podtrzymują, to pierwszy krok do zmiany i odzyskania spokoju.

Proces zdrowienia to droga – czasem wymagająca cierpliwości, ale możliwa i realna. Każdy krok, nawet najmniejszy, w kierunku zadbania o siebie ma ogromne znaczenie.

Jeśli zmagasz się z uogólnionym lękiem, pamiętaj – nie musisz radzić sobie z nim sam/a. Wsparcie specjalisty może pomóc odnaleźć równowagę i poczucie bezpieczeństwa.

05/09/2025

Karolina Wasilewska jest psychologiem oraz certyfikowanym psychoterapeutą poznawczo-behawioralnym (PTTPB nr 1641). Posiada także uprawnienia terapeuty zaburzeń snu – z certyfikatami Europejskiego (ESRS) i Polskiego (PTBS) Towarzystwa Badań nad Snem.

Ukończyła studia psychologiczne na Uniwersytecie Łódzkim oraz czteroletnie szkolenie psychoterapeutyczne w Akademii Motywacji i Edukacji w Warszawie, akredytowane przez PTTPB. Odbyła także szkolenie z Terapii Schematów prowadzone w AMiE, akredytowane przez ISST (obecnie znajduje się w procesie certyfikacji w tym nurcie terapeutycznym).
Doświadczenie zawodowe zdobywała na praktykach i stażach w Szpitalu im. Świętej Trójcy w Płocku (oddział dzienny psychiatryczny) oraz w Szpitalu im. Babińskiego w Łodzi (oddział całodobowy męski).

Pracuje z osobami zmagającymi się z zaburzeniami nastroju, zaburzeniami lękowymi, depresją, stresem, obniżoną samooceną, trudnościami w relacjach, a także będącymi w kryzysach życiowych. Szczególne miejsce w jej pracy zajmuje pomoc osobom z zaburzeniami osobowości.

W swojej pracy terapeutycznej łączy podejście poznawczo-behawioralne, dialog motywujący oraz elementy terapii schematów. Swoją pracę poddaje regularnej superwizji.

Kieruje się zasadą: „Ja jestem specjalistą w kwestii metod terapii, ale to każdy z Pacjentów jest ekspertem od samego siebie”. Jej celem jest odkrywanie i wzmacnianie zasobów, które tkwią w Pacjentach, a także tworzenie przyjaznej i otwartej atmosfery podczas spotkań.

Dowiedz się więcej o naszym zespole terapeutycznym: https://www.psychoterapia-zacisze.pl/psychoterapeuci

02/09/2025

Fobia społeczna – objawy, przyczyny i skuteczne formy leczenia

Fobia społeczna (zaburzenie lęku społecznego) to jedno z najczęściej występujących zaburzeń lękowych. Osoby, które się z nią zmagają, odczuwają silny lęk w sytuacjach społecznych – szczególnie wtedy, gdy mogą podlegać ocenie innych. Lęk ten bywa na tyle intensywny, że prowadzi do unikania wielu aktywności i znacząco ogranicza codzienne funkcjonowanie w życiu zawodowym, szkolnym czy prywatnym.

Objawy fobii społecznej

Fobia społeczna przejawia się na różnych poziomach – psychicznym, fizjologicznym i behawioralnym:

Objawy emocjonalne i poznawcze:
• silny lęk przed oceną, krytyką, ośmieszeniem,
• nadmierna samokrytyka i poczucie bycia obserwowanym,
• zniekształcenia poznawcze: katastrofizowanie („na pewno się skompromituję”), czytanie w myślach („wszyscy zauważą, że jestem zdenerwowany”),
• trudności w koncentracji uwagi podczas rozmowy czy wystąpienia.

Objawy somatyczne:
• przyspieszone bicie serca, duszność, pocenie się, drżenie rąk,
• suchość w ustach, zaczerwienienie twarzy, napięcie mięśni,
• w niektórych przypadkach – napady paniki.

Objawy behawioralne:
• unikanie wystąpień publicznych, spotkań towarzyskich, rozmów telefonicznych,
• ograniczanie życia zawodowego i osobistego z obawy przed oceną,
• stosowanie tzw. „zachowań zabezpieczających” – np. unikanie kontaktu wzrokowego, nadmierne przygotowywanie się, trzymanie się z dala od centrum uwagi.

Skąd się bierze fobia społeczna?

Fobia społeczna rozwija się na skutek współdziałania różnych czynników:
• Biologicznych – uwarunkowania genetyczne, wysoka wrażliwość temperamentalna, skłonność do nieśmiałości.
• Środowiskowych – krytyczne lub zawstydzające wychowanie, brak wsparcia emocjonalnego, doświadczenie odrzucenia czy ośmieszenia w grupie rówieśniczej.
• Poznawczych – tendencja do negatywnej interpretacji własnych reakcji i myśli na temat tego, jak widzą nas inni.

Wczesnodziecięce schematy sprzyjające rozwojowi fobii społecznej

W ujęciu terapii schematów (J. Young) u wielu osób zmagających się z fobią społeczną można zauważyć obecność określonych dysfunkcjonalnych schematów wczesnodziecięcych, m.in.:
• Deprywacja emocjonalna – przekonanie, że potrzeby emocjonalne nigdy nie zostaną zaspokojone.
• Wstyd / wada – poczucie bycia gorszym, nieatrakcyjnym, zasługującym na odrzucenie.
• Podporządkowanie – nadmierne skupienie na zadowalaniu innych kosztem siebie, by uniknąć krytyki.
• Nadmierne wymagania / perfekcjonizm – przekonanie, że trzeba wypaść bezbłędnie, bo każdy błąd grozi kompromitacją.
• Podatność na zranienie – oczekiwanie, że świat społeczny jest niebezpieczny i kontakt z innymi nieuchronnie skończy się porażką.

Schematy te powstają zwykle w relacjach z opiekunami i rówieśnikami, kiedy dziecko doświadcza krytyki, zawstydzania, braku akceptacji lub nadmiernych wymagań.

Jak leczy się fobię społeczną?

1. Psychoterapia
• Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) – najskuteczniejsza metoda leczenia. Obejmuje pracę nad zniekształceniami myślowymi, stopniową ekspozycję na trudne sytuacje społeczne oraz trening umiejętności społecznych.
• Terapia schematów – pozwala dotrzeć głębiej, do źródła problemu, czyli do wczesnodziecięcych schematów wstydu, deprywacji czy podporządkowania. Umożliwia długotrwałą zmianę w postrzeganiu siebie i innych.
• Inne formy psychoterapii – np. terapia psychodynamiczna, która skupia się na nieświadomych wzorcach relacyjnych i przepracowywaniu doświadczeń z dzieciństwa.

2. Farmakoterapia

W poważniejszych przypadkach stosuje się leki – przede wszystkim SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny). Pomagają one złagodzić objawy lęku i umożliwić pełniejsze korzystanie z psychoterapii.

3. Dodatkowe formy wsparcia
• trening umiejętności społecznych i asertywności,
• techniki relaksacyjne i uważności,
• udział w grupach wsparcia.

Podsumowanie

Fobia społeczna to poważne, ale skutecznie leczone zaburzenie. Jej objawy często wiążą się z głęboko zakorzenionymi schematami i doświadczeniami z dzieciństwa. Dzięki psychoterapii możliwe jest nie tylko złagodzenie objawów, ale również trwała zmiana w sposobie myślenia, odczuwania i funkcjonowania w relacjach społecznych.

22/08/2025

Zaburzenia lękowe z napadami paniki – czym są i jak pomaga terapia poznawczo-behawioralna?

Napady paniki to nagłe i bardzo intensywne epizody lęku, które często pojawiają się bez wyraźnej przyczyny. Osoba doświadcza wówczas silnych objawów fizycznych, takich jak: przyspieszone bicie serca, duszność, zawroty głowy, pocenie się, drżenie ciała czy poczucie odrealnienia. Towarzyszy temu zwykle myśl, że dzieje się coś bardzo groźnego – „zaraz zemdleję”, „mam zawał”, „stracę kontrolę”.

Choć napad paniki nie stanowi realnego zagrożenia dla życia, przeżywany jest jak stan alarmowy. Z czasem pojawia się także lęk przed kolejnym atakiem, co prowadzi do unikania miejsc i sytuacji, które mogłyby go wywołać. To właśnie dlatego zaburzenie potrafi znacząco ograniczać codzienne funkcjonowanie.

Jak działa błędne koło paniki?

David Clark – brytyjski psycholog i twórca jednego z najbardziej uznanych modeli terapii panicznych – pokazał, że napady paniki utrzymują się poprzez specyficzne błędne koło:
• Pojawiają się naturalne objawy fizyczne (np. szybsze bicie serca).
• Nadajemy im katastroficzne znaczenie („to oznaka zawału”).
• To wywołuje silny lęk, który jeszcze bardziej nasila objawy fizyczne.
• W konsekwencji powstaje samonapędzający się mechanizm – błędne koło paniki.

Jak wygląda terapia poznawczo-behawioralna (CBT) w modelu Clarka?

Celem terapii nie jest „uspokajanie się” czy kontrolowanie objawów, ale zmiana sposobu ich interpretowania i doświadczenie, że ataki nie są niebezpieczne. Terapeuta pomaga w tym poprzez:
1. Identyfikację katastroficznych myśli – pacjent uczy się zauważać, jak jego interpretacje wpływają na nasilenie lęku.
2. Eksperymenty behawioralne – np. wywoływanie lekkich objawów w bezpiecznych warunkach (szybkie oddychanie, kręcenie się na krześle), aby sprawdzić, czy rzeczywiście prowadzą one do utraty przytomności czy zawału.
3. Konfrontację z sytuacjami unikania – stopniowe wracanie do aktywności i miejsc, które wcześniej były źródłem obaw.

W efekcie pacjent stopniowo uczy się, że objawy paniki są przejawem reakcji lękowej organizmu, a nie zagrożeniem życia. Z czasem napady tracą swoją siłę, a lęk przed nimi słabnie.

Zaburzenia lękowe z napadami paniki mogą wydawać się bardzo przytłaczające, ale są w pełni zrozumiałe z perspektywy psychologii i skutecznie leczone. Terapia poznawczo-behawioralna według modelu Clarka pozwala przerwać błędne koło paniki i odzyskać poczucie kontroli nad swoim życiem. To proces, w którym zamiast unikać i walczyć z objawami, uczymy się je rozumieć i doświadczać w nowy sposób – co otwiera drogę do trwałej poprawy jakości życia.

18/08/2025

Depresja – objawy, przyczyny i skuteczne metody leczenia

Depresja jako choroba cywilizacyjna:

Depresja jest jednym z najczęściej diagnozowanych zaburzeń psychicznych na świecie i stanowi poważny problem zdrowotny, społeczny i ekonomiczny. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) szacuje, że cierpi na nią ponad 280 milionów osób, a liczba ta stale rośnie. Depresja może wystąpić w każdym wieku – zarówno u młodzieży, jak i osób dorosłych czy seniorów. Nie jest oznaką słabości, lecz chorobą wymagającą profesjonalnego leczenia.

Objawy depresji:

Rozpoznanie depresji opiera się na obserwacji utrzymujących się co najmniej dwa tygodnie objawów, które wpływają negatywnie na funkcjonowanie w życiu codziennym. Do najczęściej występujących symptomów należą:
• obniżony nastrój – dominujące poczucie smutku, przygnębienia, braku nadziei,
• anhedonia – utrata zdolności do odczuwania radości i satysfakcji,
• zaburzenia snu – bezsenność lub nadmierna senność, trudności w zasypianiu i wczesne wybudzanie,
• zmiany apetytu i masy ciała – zarówno spadek, jak i wzrost,
• spowolnienie psychoruchowe lub pobudzenie,
• zmęczenie, brak energii, trudności w wykonywaniu codziennych czynności,
• poczucie winy, bezwartościowości, bezużyteczności,
• problemy z koncentracją i pamięcią,
• myśli rezygnacyjne i samobójcze.

Objawy mogą mieć różne nasilenie – od łagodnego, przez umiarkowane, aż po ciężkie epizody depresyjne. Nieleczona depresja prowadzi do znacznego pogorszenia jakości życia, izolacji społecznej, a w skrajnych przypadkach – do prób samobójczych.

Przyczyny depresji:

Depresja jest zaburzeniem wieloczynnikowym, co oznacza, że jej rozwój zależy od współdziałania różnych elementów:
1. Czynniki biologiczne
• zaburzenia w funkcjonowaniu neuroprzekaźników (serotoniny, dopaminy, noradrenaliny),
• zmiany hormonalne (np. w chorobach tarczycy, w okresie poporodowym),
• predyspozycje genetyczne.
2. Czynniki psychologiczne
• niskie poczucie własnej wartości,
• trudności w regulacji emocji,
• utrwalone schematy myślenia oparte na pesymizmie i krytycyzmie wobec siebie.
3. Czynniki środowiskowe i społeczne
• długotrwały stres,
• brak wsparcia ze strony bliskich,
• traumatyczne doświadczenia (przemoc, zaniedbanie, strata),
• problemy w relacjach czy pracy zawodowej.

W praktyce najczęściej współwystępuje kilka przyczyn jednocześnie, co powoduje, że depresja ma indywidualny przebieg u każdej osoby.

Leczenie depresji:

Współczesna medycyna i psychologia dysponują skutecznymi metodami leczenia depresji. Wybór strategii zależy od stopnia nasilenia objawów, historii pacjenta oraz jego indywidualnych potrzeb.

1. Psychoterapia

Psychoterapia odgrywa kluczową rolę w leczeniu depresji. Jest rekomendowana zarówno w łagodnych, jak i umiarkowanych epizodach, a także jako wsparcie przy leczeniu farmakologicznym w cięższych przypadkach.
Najlepiej przebadane i najczęściej stosowane podejścia to:
• Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) – pomaga identyfikować i zmieniać negatywne schematy myślenia oraz zachowania, które podtrzymują objawy depresji.
• Terapia schematu – koncentruje się na głębszych wzorcach emocjonalnych i relacyjnych, które mogą sprzyjać nawrotom choroby.
• Terapia psychodynamiczna – umożliwia zrozumienie nieświadomych konfliktów emocjonalnych i ich wpływu na aktualne życie.

W psychoterapii pacjent uczy się rozpoznawać swoje emocje, wzmacniać umiejętności radzenia sobie z trudnościami, budować bardziej wspierające relacje i rozwijać poczucie własnej wartości.

2. Farmakoterapia

Leczenie farmakologiczne, prowadzone przez lekarza psychiatrę, bywa konieczne zwłaszcza w przypadku umiarkowanej i ciężkiej depresji. Leki przeciwdepresyjne regulują działanie neuroprzekaźników w mózgu, zmniejszając objawy i stabilizując nastrój.
Warto pamiętać, że skuteczność leków pojawia się zazwyczaj po kilku tygodniach regularnego stosowania, a ich dobór powinien być indywidualny i monitorowany przez specjalistę.

3. Wsparcie psychospołeczne i styl życia

Proces leczenia wspiera również:
• regularna aktywność fizyczna,
• dbanie o higienę snu,
• zdrowa dieta,
• techniki relaksacyjne i uważności,
• bliskie, wspierające relacje interpersonalne.

W ciężkich przypadkach, gdy istnieje ryzyko samobójcze, stosuje się dodatkowe formy leczenia, takie jak hospitalizacja.

Dlaczego warto podjąć leczenie?

Depresja nie jest stanem, który „mija sam”. Bez odpowiedniej pomocy może się pogłębiać i prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Wczesna diagnoza i wdrożenie leczenia znacznie zwiększają szansę na pełny powrót do zdrowia i zapobiegają nawrotom.

Profesjonalna pomoc psychoterapeuty czy psychiatry daje możliwość nie tylko złagodzenia objawów, ale także głębokiej zmiany sposobu funkcjonowania – odbudowania relacji z innymi, poprawy jakości życia i odzyskania poczucia sensu.

15/08/2025

Katarzyna Grajnert:

Psychoterapeutka poznawczo-behawioralna w trakcie całościowego szkolenia w Centrum Terapii Poznawczo-Behawioralnej w Warszawie – ośrodku spełniającym standardy European Association for Behavioural and Cognitive Therapies.

Doświadczenie zawodowe zdobywała m.in. w placówkach pieczy zastępczej w województwie łódzkim, gdzie mogła obserwować mechanizmy powstawania trudności emocjonalnych i zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży. To doświadczenie ugruntowało jej wiedzę o wpływie wczesnych przeżyć i środowiska wychowawczego na funkcjonowanie psychiczne człowieka oraz wzmocniło przekonanie o kluczowej roli samoświadomości w procesie zmiany.

W pracy kieruje się założeniami terapii poznawczo-behawioralnej, opartej na aktywnej współpracy terapeuty i pacjenta, jasno określonych celach oraz poszukiwaniu rozwiązań dopasowanych do indywidualnych potrzeb. Szczególnie ważne są dla niej poczucie bezpieczeństwa, akceptacja i zaufanie – wierzy, że to właśnie one tworzą przestrzeń sprzyjającą zmianie i rozwojowi.

Wspiera osoby doświadczające trudności emocjonalnych, niskiej samooceny, lęku, obniżonego nastroju czy kryzysów osobistych. Bliska jest jej także praca z młodzieżą i młodymi dorosłymi. Swoją pracę poddaje regularnej superwizji, a kompetencje poszerza, uczestnicząc w specjalistycznych kursach i szkoleniach.

Dowiedz się więcej o naszym zespole terapeutycznym: https://www.psychoterapia-zacisze.pl/psychoterapeuci

08/08/2025

Osobowość histrioniczna – kiedy emocje mówią głośniej niż słowa

Osobowość histrioniczna często budzi ciekawość – a czasem i niezrozumienie. To osoby, które potrafią być barwne, ekspresyjne, pełne energii, często przyciągające uwagę. Na pierwszy rzut oka – dusza towarzystwa. Ale pod tą warstwą ekspresji często kryje się delikatność emocjonalna, niskie poczucie własnej wartości i głęboka potrzeba bycia kochanym.

Jak zachowuje się osoba z osobowością histrioniczna?

To, co charakterystyczne, to sposób wyrażania emocji i potrzeba bycia zauważonym. Takie osoby często:
• mają silną potrzebę znajdowania się w centrum uwagi,
• bywają teatralne w zachowaniu, sposobie mówienia i gestykulacji,
• odczuwają emocje bardzo intensywnie – ale też krótko: łatwo przechodzą z euforii do rozdrażnienia czy smutku,
• dbają o wygląd w sposób, który może być odbierany jako przesadny,
• nawiązują szybko relacje, ale często są one powierzchowne,
• interpretują znajomości jako bardziej intymne niż są w rzeczywistości,
• mają trudność z tolerowaniem sytuacji, w której nie są w centrum zainteresowania.

Choć mogą być postrzegane jako charyzmatyczne, z czasem relacje z osobami histrionicznymi mogą stać się męczące – z powodu emocjonalnej intensywności i potrzeby ciągłej uwagi.

Co kryje się pod powierzchnią?

Za tym teatralnym stylem często stoi niezaspokojona potrzeba bycia widzianym i akceptowanym, która mogła rozwinąć się już we wczesnych latach życia. W rodzinach, gdzie:
• miłość była warunkowa (np. tylko za grzeczne zachowanie lub dobre wyniki),
• brakowało stabilnego kontaktu emocjonalnego,
• opiekunowie reagowali dopiero wtedy, gdy coś „działo się intensywnie” –
dziecko mogło nauczyć się, że aby zasłużyć na uwagę, musi być głośne, ekspresyjne, wyjątkowe.

Ten sposób funkcjonowania może utrwalić się w dorosłości jako styl osobowości.

Jak wygląda życie z osobowością histrioniczną?

W życiu codziennym osoby z tym wzorcem często:
• nieświadomie dopasowują się do otoczenia, chcąc zyskać aprobatę,
• unikają samotności, bo ona nasila poczucie pustki i braku wartości,
• odczuwają lęk przed odrzuceniem, ale jednocześnie budują relacje w sposób, który może je destabilizować,
• mają trudność z autorefleksją i dostępem do głębszych emocji – wiele działań odbywa się na poziomie automatycznych reakcji.

Czy można coś z tym zrobić?

Tak. Psychoterapia może być ogromnym wsparciem – choć na początku osoby z osobowością histrioniczną mogą mieć trudność z wytrwaniem w procesie (gdy nie czują wystarczającego zainteresowania lub gdy temat schodzi na głębsze emocje, a nie zachowanie).

Cele terapii obejmują:
• poznanie własnych wzorców emocjonalnych i relacyjnych,
• budowanie prawdziwej, wewnętrznej wartości, niezależnej od uwagi innych,
• rozwijanie stabilnych, głębszych relacji,
• uczenie się regulacji emocji i kontaktu z tym, co „pod spodem” – smutkiem, lękiem, samotnością.

To, co kiedyś pomagało przetrwać – ekspresja, dramatyzowanie, odgrywanie ról – z czasem może przestać służyć. Psychoterapia to bezpieczna przestrzeń, by wrócić do siebie i odkryć, że nie trzeba być „jakimś”, by być ważnym i kochanym.

Osobowość histrioniczna to nie „udawanie” ani „manipulacja”. To styl funkcjonowania, który często wywodzi się z realnej potrzeby bliskości i uznania. Za ekspresją i teatralnością często stoi ktoś bardzo wrażliwy – kto uczy się, że może być widziany także w ciszy, a nie tylko na scenie.

01/08/2025

Zaburzenie osobowości zależnej - o cichym podporządkowaniu, które niszczy od środka

Osobowość zależna to typ funkcjonowania psychicznego, w którym potrzeba bycia otoczonym opieką, lęk przed samotnością i przekonanie o własnej nieporadności znacząco wpływają na codzienne życie. Osoba z takim typem osobowości czuje się bezradna, gdy nie może polegać na kimś silniejszym – emocjonalnie, decyzyjnie, organizacyjnie.

Objawy i zachowania:
• Trudności z podejmowaniem decyzji bez nadmiernej ilości rad i zapewnień od innych
• Unikanie odpowiedzialności – przekazywanie jej partnerowi, rodzinie, lekarzowi
• Uległość, nawet jeśli decyzje innych są niekorzystne
• Lęk przed odrzuceniem – gotowość do znoszenia złego traktowania, by uniknąć samotności
• Uczucie bezsilności lub paniki, gdy bliska osoba znika z życia
• Przekonanie: „nie dam sobie rady sam(a)”

Osobowość zależna nie zawsze jest łatwa do zauważenia – osoby te często są uprzejme, grzeczne, pozornie elastyczne. Ale pod tą powierzchnią kryje się chroniczny lęk przed porzuceniem i przekonanie, że życie bez „czyjejś sterowności” jest niemożliwe.

Korzenie zaburzenia

Zwykle sięgają dzieciństwa – gdzie nadopiekuńczy lub autorytarni opiekunowie nie pozwalali dziecku rozwijać samodzielności. Dziecko mogło uczyć się, że świat jest zbyt trudny, by radzić sobie samodzielnie, albo że „samodzielność to zdrada” wobec ważnych osób. Często występuje również w rodzinach, gdzie obecne były silne lęki, choroby, nadmierna kontrola lub subtelna emocjonalna zależność.

Jak wygląda psychoterapia?

Osoby z osobowością zależną rzadko zgłaszają się z powodu samego zaburzenia. Częściej przychodzą z depresją, atakami paniki lub kryzysem po rozstaniu. Terapeuta pomaga im zauważyć powtarzalność ich schematów funkcjonowania i związki między trudnościami a głębokim lękiem przed odrzuceniem.

Główne cele terapii:
• Zwiększenie poczucia sprawczości
• Rozpoznanie i osłabienie automatycznych wzorców podporządkowania
• Nauka podejmowania decyzji i wyrażania własnych potrzeb
• Rozwój umiejętności budowania relacji na zasadach równowagi, a nie zależności

Terapia zazwyczaj trwa dłuższy czas, ponieważ pacjent potrzebuje bezpiecznej relacji, w której może stopniowo eksperymentować z niezależnością emocjonalną i decyzyjną. Proces ten bywa pełen ambiwalencji – chęci zmian i lęku przed nimi.

Pracownia Psychoterapii Zacisze

17/09/2025

08/09/2025

05/09/2025

02/09/2025

22/08/2025

18/08/2025

15/08/2025

08/08/2025

01/08/2025

Adres

Telefon

Strona Internetowa

Ostrzeżenia

Skontaktuj Się Z Praktyka

Skróty

Udostępnij

Kategoria