Instytut Psychoedukacji i Coachingu Agnieszka Frączek

18/07/2025

15/06/2025

Nie interesuje mnie, czy ktoś mówi, że ma ADHD, depresję, pracoholizm, seksoholizm, uzależnienie od pornografii, bulimię czy Hashimoto.
To tylko język objawów.
Nazwy, które zakrywają pytanie, które naprawdę ma znaczenie:
„Gdzie boli?”
Bo objawy nie są wrogiem. One są listami od ciała. Krzykiem duszy.
Nie chodzi o to, by je tłumić.
Chodzi o to, by zrozumieć, dlaczego się pojawiły.
Zadaniem terapeuty nie jest leczenie etykiety.
Zadaniem terapeuty jest odnaleźć ból, który kryje się pod objawem.
Czasem to ból dzieciństwa.
Czasem to ból pokolenia.
A czasem — ból całego narodu.
Na wykładzie, na którym padło wiele zdań o traumie, Hashimoto głownie dotyczącym kobiet , bezpłodności współczesnych ludzi, o kobietach, które nie mogą donosić ciąży, o mężczyznach, którzy się nie mogą odnaleźć, o ciele, które zaczyna walczyć samo ze sobą — jedno zdanie wybrzmiało najmocniej:
„Czasami przez całe życie nie wiesz, że nosisz w sobie nie swój ból – tylko ból twojego narodu, twojej matki, twojego dziadka.”
Ile pokoleń Polaków musiało tłumić złość, żeby przetrwać?
Ile musiało udawać, że nie czuje?
Ile razy wolność trzeba było chować w sercu, bo mówienie własnym językiem groziło śmiercią?
To wszystko zostaje.
W ciele.
W reakcjach autoimmunologicznych.
W braku dzieci.
W nadmiernej kontroli.
W nieustannym poczuciu winy.
To nie są tylko sprawy jednostki.
To są traumy narodowe, dziedziczone jak kolor oczu.
Polska przez wieki walczyła o prawo, by być sobą.
Dziś wiele osób przez lata nie może poczuć wolności – tylko wciąż walczy z demonami przeszłości, czując się nieustannie zagrożonymi.
I właśnie dlatego czasem idzie się na wykład, czy słucha się rozmowy – nie dla wielu mądrych zdań, ale dla jednego, które trafia prosto w serce.
Które budzi pamięć, której się nie znało.
Bo uzdrowienie zaczyna się tam, gdzie kończy się samotność w bólu swojego życia, rodziny czy narodu.

Gabor Mate
/by Magdalena Malgorzata Kos

24/02/2025

23/10/2024

STAN CHRONICZNEGO ZAMROŻENIA A PROKRASTYNACJA

Reakcje przetrwania mają zawsze pierwszeństwo. Układ nerwowy najpierw zapewnia sobie (i nam) bezpieczeństwo, nawet jeśli kosztem bezpieczeństwa jest nasze wyregulowane, twórcze, pełne życie. Jedną z neurobiologicznych strategii przetrwania jest reakcja zamrożenia. Wchodzimy w stan zamrożenia - ekstremalnego pobudzenia uwięzionego w nieruchomym ciele - zawsze wtedy gdy nie byłoby bezpiecznie użyć bardziej aktywnych strategii przetrwania - walki lub ucieczki.

Jeśli w naszym życiu musieliśmy wchodzić w reakcję zamrożenia wielokrotnie, a może nawet rzadko wychodziliśmy ze stanu zamrożenia, bo świat na zewnątrz był zbyt zagrażający - zamrożenie staje się nie tylko strategią przetrwania, staje się sposobem na życie. Dotyczy to szczególnie sytuacji dorastania w chaotycznym, przemocowym domu, mobbingu, bullyingu i kumulujących się, długotrwałych traum o charakterze interpersonalnym.

Prokrastynacja, czyli niesprzyjające nam odkładanie realizacji ważnych zadań na później, może być jednym z przejawów chronicznego stanu zamrożenia. Prokrastynując dotykamy esencji stanu zamrożenia - mamy w ciele dużo pobudzenia, napięcia, stresu, jednak zacina się w nas ważny samoregulujący mechanizm - oddania tego pobudzenia, użycia psychofizjologicznej energii stresu w kierunku realizacji zadań. W ciele narasta w nas presja (od wielu dni, tygodni, miesięcy, lat), by coś zrobić, ale nie możemy z nią zrobić zupełnie nic.

Funkcjonalny (długoterminowy) stan zamrożenia może przyjąć postać:
❄️paraliżującego lęku przed działaniem
❄️nierozpoczynania lub niekończenia ważnych dla nas zadań
❄️kręcenia się w kółko, popełniania stale tych samych błędów
❄️wypadania ze sprzyjającego nam rytmu pracy i życia; branie na siebie za dużo, a potem zupełne odpuszczanie, tak by - w efekcie końcowym - wylądować znów w punkcie wyjścia
❄️mówienia o tym, co mamy zrobić i nierobienie tego nigdy
❄️szukania idealnego rozwiązania/samochodu/psychoterapeuty/… i niesięganie po rozwiązania “wystarczająco dobre”
❄️atakowania w myślach lub rozmowach osób, które coś robią
uporczywych negatywnych myśli (ruminacji) na swój własny temat
❄️fantazjowanie o życiu, które zacznie się dla nas, gdy tylko coś się w tym życiu zmieni
❄️niesięganie po wsparcie, gdy tego potrzebujemy

Trwający latami stan zamrożenia rzadko mija w naszym życiu samoistnie. Im bowiem dłużej trwa, tym trudniej nam ze stanu zamrożenia wejść do stanu czucia, używania swojej energii i tworzenia.

Od czego zatem zacząć wychodzić ze stanu chronicznego zamrożenia?

🌞sprawdź jakość swojego monologu wewnętrznego; negatywne myśli na swój własny temat mogą jeszcze bardziej wtrącać nas w stan zamrożenia (i prokrastynacji), a nie motywować do wyjścia z tego stanu
🌞przyjmij, że działaniom - po latach zamrożenia - może towarzyszyć lęk, wstyd, a nawet gniew (“czemu zajęło mi tyle czasu?”); te emocje świadczą o tym, że zamrożenie zaczyna się delikatnie (lub wcale nie) rozmrażać i są przejawem zdrowienia
🌞priorytetyzuj ruch: ruch ciała, ruch emocji, ruch myśli; twórz wokół siebie środowisko stymulujące cię do ruszania się
🌞otocz się bodźcami sprzyjającymi działaniu (u mnie jest to ostatnio muzyka Harry’ego Belafonte)
🌞 sięgnij po wsparcie z zewnątrz; zamrożenie domaga się asysty, a asysta jest dokładnym odwróceniem tego, co przeżywaliśmy w momentach traumy - kompletnego osamotnienia.

Trzymam za Was mocno w tym procesie kciuki!

Autorką posta jest Sabina Sadecka - terapia traumy, wiedza i miłość, praktyczka Somatic Experiencing, członkini zespołu redakcyjnego PSSE.

25/09/2024

Kobiety mają inną opcję. Mogą dążyć do tego, by być mądre, a nie tylko miłe; być kompetentne, a nie tylko pomocne; być silne, a nie tylko pełne wdzięku; być ambitne dla siebie, a nie tylko w stosunku do mężczyzn i dzieci. Mogą pozwolić sobie na naturalny i bezwstydny wiek, aktywnie protestując i nie przestrzegając konwencji wynikających z podwójnych standardów tego społeczeństwa dotyczących starzenia się. Zamiast być dziewczynami, dziewczynami tak długo, jak to możliwe, które następnie upokarzająco starzeją się w kobiety w średnim wieku, mogą stać się kobietami znacznie wcześniej — i pozostać aktywnymi dorosłymi, cieszącymi się swoją seksualnością znacznie dłużej. Kobiety powinny pozwolić, by ich twarze pokazywały życie, które przeżyły. Kobiety powinny mówić prawdę.

Susan Sontag
Obraz: Lali Almeyda

22/09/2024

Z przyjemnością informuję, że jest już możliwe rezerwowanie wizyt przez formulaż online :) Zapraszam do odwiedzania strony

10/01/2024

Ważne 🎯💎

www.psycholodzy.szczecin.pl

11/12/2023

również zachęcam ❤

06/12/2023

Uwielbiam ten cytat 🙂🙃

Pięknego dnia 🟣🎅

04/01/2023

Dla wszystkich, którzy chcą dokonać zmian w Nowym Roku!

22/11/2022

grafika: Wojciech Jarczewski