Centrum Rozwoju Osobistego Małgorzata Iwaniuk

22/05/2025

Syndrom „wszystko albo nic" – jak uwolnić się od perfekcjonizmu

„Wszystko albo nic." Znasz to uczucie? Jeśli już coś robisz, to najlepiej na 120%. Albo wcale.

To częsty mechanizm — szczególnie u osób, które są ambitne, odpowiedzialne, wrażliwe. W ramach wysokich standardów własnych ich myślenie oscyluje wokół "wszystko albo nic". Albo zrobię to idealnie, albo, jeżeli nie jestem pewna, że mi to wyjdzie idealnie, to nie robię tego w ogóle.

I właśnie wtedy warto zatrzymać się i zadać sobie pytanie: czy to, co robię, może być po prostu wystarczająco dobre? Nie idealne. Nie zgodne z jakimś wewnętrznym checklistem. Tylko wystarczające — by było „okej", bez wypalania się po drodze.

🧠 85% to wystarczająco dobrze

W gabinecie często widzę, że to pytanie potrafi zatrzymać na chwilę. Bo robienie „wystarczająco dobrze" bywa mylone z bylejakością czy lenistwem.

Jest bardzo niewiele obszarów w życiu, w których te 100% to wymóg konieczny. Większość obszarów - relacje z innymi ludźmi, samorozwój, dbanie o dzieci czy życie zawodowe - to zdecydowanie 85% wystarczy, żeby dobrze funkcjonowało.

To znaczy, że czasami na kolację nie dam zdrowego posiłku, tylko coś, co szybciej mogę przygotować. To znaczy, że na 85% dobry pracownik to taki, który czasami się spóźni do pracy albo zapomni wysłać maila z załącznikiem. Zgoda na bycie człowiekiem, który nie zawsze ma siłę, zasoby, czas. Ale dalej działa — na tyle, na ile potrafi w tym momencie.

🌿 Pułapka dążenia do perfekcji

Często zdarza się, że człowiek, który próbuje wykonać zadanie na 100%, wkłada w to tyle wysiłku, że każda kolejna czynność staje się coraz bardziej kosztowna. Bilans wychodzi taki, że poświęcamy masę czasu i energii, a korzyści stają się coraz mniej znaczące.

Dążenie do perfekcji powoduje ciągłe niezadowolenie z siebie i jest studnią bez dna - zawsze można było zrobić coś lepiej. Odbiera to szczęście i nawet jeśli jesteśmy postrzegani przez otoczenie jako osoby sumienne, bardzo dbające o szczegóły, to często nie wiedzą oni, jakim kosztem się to odbywa. A odbywa się to kosztem relacji, zdrowia, spokoju i szczęścia.

⚖️ Porównywanie się z innymi

Kiedy ulegamy tej presji i porównujemy się do innych osób, które oceniamy, że żyją na 100%, będziemy żyć w dużym niedosycie. Będzie to wymuszało ciągłą chęć rozwoju, stawania się lepszym, posiadania więcej.

Jest to niestety błędne koło generujące dużo stresu i niezadowolenia z życia. Gdy zafiksujemy się na porównywaniu swojego życia do życia innych, zwłaszcza w internecie, możemy łatwo przeoczyć fakt, że to jak żyjemy, co mamy, kim jesteśmy, może być zupełnie wystarczające do tego, żeby czuć się szczęśliwymi.

Jeśli czujesz, że temat robienia „dość" to coś, z czym się zmagasz — w pracy terapeutycznej da się to rozbroić. Ten mechanizm często ma głębokie korzenie, ale można go przepracować.

Nie zawsze trzeba przekraczać siebie. Czasem wystarczy po prostu… być po swojej stronie.

Jeżeli wolisz zgłębić temat w formie wideo to rozwijam go tutaj: https://youtu.be/rUlVR6JbxMA

20/05/2025

Syndrom „wszystko albo nic" – jak uwolnić się od perfekcjonizmu

15/05/2025

Sztuka odpuszczania – odwaga by powiedzieć "dość"

🍃 "Może po prostu powinnam odpuścić..." – słowa wypowiedziane cicho, z wahaniem. Jakby były ryzykowne. Jakby miały coś przekreślić.

W gabinecie często pojawiają się właśnie tak: nieśmiało, z domieszką winy. Bo przecież tyle się mówi o tym, żeby się nie poddawać. Żeby walczyć, zaciskać zęby, „iść po swoje". W świecie gloryfikującym nieustanną produktywność i siłę, odpuszczanie wydaje się niemal grzechem.

I dopiero kiedy zaczynamy rozplątywać, co dokładnie znaczy to „odpuścić", pojawia się ulga. Bo odpuszczanie to nie porażka. To nie lenistwo. To nie brak ambicji.

🧠 Czym naprawdę jest odpuszczanie?

Do odpuszczenia sobie możemy podejść w dwojaki sposób. Z jednej strony mówimy o świadomym wyborze priorytetów i tego, czemu chcemy się poświęcić, co jest w tym momencie dla nas ważne. A z drugiej strony w negatywny sposób możemy pomyśleć o tej rezygnacji jako o przymusie czy poddaniu się.
To, do czego zachęcam, to by ten pierwszy pogląd był dla nas świadomym kierunkiem. To moment, w którym mówisz sobie: 👉 „Nie muszę już tego dźwigać." 👉 „Nie chcę już robić wszystkiego kosztem siebie." 👉 „Mam prawo przestać."

🌿 Odwaga odpuszczania

Czasem trzeba odwagi, żeby wyjść z relacji, która cię rani. Czasem siły, żeby przyznać, że to nie twoja odpowiedzialność. Czasem miłości do siebie, żeby zejść z drogi, która kiedyś miała sens — ale już nie ma.

Nie zawsze to przychodzi łatwo. Zwłaszcza kiedy odpuszczanie myli się z rezygnacją. Kiedy całe życie było się „dzielną", „ogarniętym", „zawsze wspierającym". Ale przecież można kochać i nie ratować. Troszczyć się i nie kontrolować. Dbać o innych — i nie zapominać o sobie.

⚖️ Równowaga dla dobrostanu

Aby osiągnąć dobrostan psychiczny, musimy pamiętać, że pomiędzy dążeniem do celu a odpuszczeniem sobie powinna panować równowaga i żaden z tych kierunków nie jest możliwy bez drugiego.

Jeśli w twojej głowie też pojawia się to pytanie: „Czy wolno mi odpuścić?" To może już czas, by zacząć szukać odpowiedzi nie w głowie — tylko w ciele. W oddechu. W napięciu mięśni. W tym, co domaga się ulgi od dawna.

✨ Jeśli chcę podążać do jakiegoś celu, chcę osiągać jakieś fajne rezultaty w danym obszarze, to odpoczynek czy zatrzymanie się na tej drodze będzie gwarantem mojej satysfakcji, tego, że będę uważała swoje życie za wartościowe.

Gabinet terapeutyczny jest właśnie od tego. Od tego, żeby nie trzeba było iść z tym samemu.

📍Pracujemy w Białymstoku i online. 📩 Jeśli czujesz, że to ten moment – napisz. Jesteśmy.

Jeżeli wolisz zgłębić temat w formie wideo to rozwijam go tutaj: https://youtu.be/IzsexdGhBkA

13/05/2025

Sztuka odpuszczania – odwaga by powiedzieć "dość"

08/05/2025

Czym płacimy za perfekcjonizm? Kiedy odpoczynek staje się walką.

"Nie wiem, kiedy ostatnio naprawdę odpoczęłam." To zdanie słyszę w gabinecie zbyt często. I za każdym razem czuję, jak wiele bólu kryje się pod tymi prostymi słowami.

Są osoby, które nawet odpoczywając czują, że robią coś niewłaściwego. Jakby samo pozwolenie sobie na chwilę bez działania było porażką. Bo przecież zawsze można jeszcze coś zrobić. Dokończyć raport. Odpisać na maile. Nawet czas dla siebie musi być "produktywny".

I tak odpoczynek, zamiast być przestrzenią ulgi, staje się kolejnym źródłem napięcia.

🧠 Surowi sędziowie we własnych głowach

Szczególnie często widzę to u osób, które mierzą wysoko, są zaangażowane, wrażliwe, chcą wszystko robić "dobrze". Właśnie one najczęściej są dla siebie bezlitośnie surowe. Nie pozwalają sobie odpuścić, ponieważ wierzą, że wtedy coś tracą – szansę, tempo, kontrolę.

W terapii zaczynam wtedy od prostego pytania: "Co powiedziałabyś przyjacielowi, który właśnie siada, bo nie ma siły?" Czy powiedziałabyś: "Wstawaj, nie przesadzaj, przecież jeszcze zostały Ci trzy godziny"? Czy raczej: "Zostań tu, odpocznij. Zasługujesz na to"?

Potraktujmy siebie tak jak naszego przyjaciela. Doradźmy sobie to, co byśmy doradzili jemu. Z jakiegoś powodu wiele osób potrafi być wspierającym przyjacielem dla innych, ale wobec siebie stosuje standardy surowego nadzorcy.

🌿 Odpuszczanie jako świadomy wybór

To ważne, by zrozumieć: odpuszczanie nie musi być rezygnacją czy poddaniem się. Może być świadomym wyborem.

Można zaprzestać czegoś z pełną świadomością: "Tak uważam, tak chcę, to jest dla mnie dobre i tak zamierzam teraz działać." To nie porażka — to decyzja.

W psychologii mówimy o potrzebie przywrócenia równowagi – między dążeniem a zatrzymaniem. Bo jedno bez drugiego nie przetrwa. Bez odpoczynku nie będzie ani wyników, ani sensu, ani satysfakcji.

⚖️ Odpoczynek jako część życia

Odpoczynek to nie luksus. To nie nagroda za wykonane zadanie. To fundamentalna część życia – tak samo ważna jak działanie.

Czasami używam porównania człowieka do baterii - w ciągu dnia zużywamy energię, dążąc do różnych celów. Potrzebujemy też regeneracji, a ta regeneracja czy spokój jest stałym elementem naszego życia. Bez niej nie jesteśmy w stanie być ani efektywni, ani skupieni.

Odpoczynek pozwoli Ci działać skutecznie w dłuższej perspektywie. Będzie gwarantem Twojej satysfakcji, tego że będziesz uważać swoje życie za wartościowe. Przełoży się to też na kontakty z innymi ludźmi, na bliskie relacje.

Czasem warto usiąść i spojrzeć nie na to, ile jeszcze przed Tobą, ale na to, co już udało Ci się osiągnąć. To będzie dawało moment odpoczynku, ale też będzie formą gratyfikacji, dodawania sobie siły do dalszego mierzenia się z ważnymi zadaniami.

W moim gabinecie pracuję z osobami szukającymi równowagi między ambicją a spokojem. Pomogę Ci odnaleźć Twoją drogę do życia pełnego zarówno osiągnięć, jak i wewnętrznej harmonii.

Jeżeli wolisz zgłębić temat w formie wideo to rozwijam go tutaj: https://youtu.be/NutYjx3aY00

06/05/2025

Czym płacimy za perfekcjonizm? Kiedy odpoczynek staje się walką.

05/05/2025

Motywacja wewnętrzna vs zewnętrzna - która napędza Twój rozwój?

⚡ „Przecież trzeba się rozwijać.” - ale co tak naprawdę kryje się za tym stwierdzeniem?
Kiedy mówimy o rozwoju, kluczowe jest rozróżnienie między motywacją wewnętrzną a zewnętrzną. Wewnętrzna motywacja to dążenie do stawania się lepszym i zbierania nowych kompetencji, które czujemy jako coś, co dobrze nam robi, rozwija nas i nadaje sens naszemu życiu. To pozytywny, fajny cel, który odczuwamy emocjonalnie.

Z drugiej strony, motywacja zewnętrzna przychodzi do nas spoza nas samych i często ma niewiele wspólnego z naszymi wewnętrznymi wartościami. Może pochodzić od bliskich osób, partnerów, którzy chcieliby, żebyśmy byli inni, czy przełożonych, którzy uważają, że wciąż jesteśmy "niewystarczająco jacyś".

Zewnętrzna motywacja może też wynikać z porównywania się do innych - znajomych, którzy według nas rozwijają się szybciej czy dynamiczniej, co budzi w nas niezadowolenie i rozczarowanie sobą.

Warto zadać sobie pytanie: czy mój rozwój wypływa z autentycznej potrzeby, czy jest raczej odpowiedzią na oczekiwania innych lub chęcią dorównania komuś? Czy uczę się nowego języka, bo mnie to fascynuje i planuję podróż do kraju, gdzie się nim posługują, czy dlatego, że "teraz wypada" go znać?

✨ Dobry i zdrowy rozwój to taki, który nie odbywa się kosztem innych ważnych aktywności w naszym życiu - snu, relacji z bliskimi, zdrowia. Wsłuchaj się w emocje związane z Twoim rozwojem - czy przeważają pozytywne odczucia, czy może więcej jest trudu i wyrzeczeń?

W mojej praktyce pomagam odnaleźć balans między autentycznym rozwojem a presją zewnętrznych oczekiwań. Zapraszam do kontaktu osoby, które chcą lepiej zrozumieć swoje prawdziwe motywacje i potrzeby.

Jeżeli wolisz zgłębić temat w formie wideo to rozwijam go tutaj: https://youtu.be/mZHVG2HVbto

29/04/2025

24/04/2025

Kiedy rozwój staje się ucieczką - o pułapkach samorealizacji

Czasami ścieżka rozwoju, którą obieramy, może być doskonałym wytłumaczeniem dla niezajmowania się innymi, często trudniejszymi obszarami naszego życia.

Zwróćmy uwagę na to, jak łatwo przychodzi nam poświęcać energię na rozwijanie firm, doskonalenie się jako partner, rodzic czy pracodawca, jednocześnie odkładając na później kwestie zdrowia, relacji czy wewnętrznego spokoju. Rozwój staje się wtedy tematem zastępczym - działaniem, które na pozór wygląda jak dbanie o siebie, ale w rzeczywistości odwraca naszą uwagę od prawdziwych potrzeb.

To fascynujące, jak często za pragnieniem ciągłego doskonalenia się kryje się lęk przed konfrontacją z tym, co naprawdę wymaga naszej uwagi. Można spędzić lata na kursach rozwoju osobistego, jednocześnie ignorując sygnały przemęczenia, które wysyła nam ciało, czy narastające problemy w relacjach z bliskimi.

Aby sprawdzić, czy nasz rozwój wynika z autentycznych potrzeb, warto zadać sobie kilka pytań: Czy ten kierunek rozwoju naprawdę mnie interesuje, czy raczej podążam za modą lub oczekiwaniami innych? Czy mój rozwój odbywa się kosztem innych ważnych obszarów mojego życia? Czy wykorzystuję swój rozwój jako wymówkę, by nie zajmować się trudniejszymi tematami?

Zdrowy rozwój to nie tylko nabywanie nowych umiejętności, ale także umiejętność rozpoznawania momentów, gdy potrzebujemy zwolnić, odpocząć lub skupić się na innych aspektach życia. To balans między ambicją a dbaniem o siebie, między doskonaleniem się a akceptacją tego, kim jesteśmy.

Pracuję z osobami, które chcą rozwijać się w sposób autentyczny i zrównoważony. Pomagam odnaleźć właściwą ścieżkę rozwoju - taką, która wynika z wewnętrznych potrzeb i wartości, a nie z presji otoczenia czy mechanizmów ucieczki.

Jeżeli wolisz zgłębić temat w formie wideo to rozwijam go tutaj: https://lnkd.in/g8zmSkAZ

22/04/2025

Kiedy rozwój staje się ucieczką - o pułapkach samorealizacji

17/04/2025

Bliskość i różnice w zapotrzebowaniu na se*s – jak poradzić sobie z tym wyzwaniem?

Jednym z tematów, który często pojawia się w gabinecie, jest kwestia bliskości w relacji, a konkretnie – różnice w zapotrzebowaniu na se*s. W wielu związkach pojawia się sytuacja, w której jedna strona chce częstszych zbliżeń, w innych porach, w różnych okolicznościach, np. po stresującym dniu czy kłótni. Dla drugiej strony może to być trudne do zrozumienia, a nawet nieakceptowalne.

To, nad czym pracujemy w terapii, to umożliwienie obu stronom wyrażenia swoich potrzeb. Często to po prostu kwestia rozmowy o tym, co jest satysfakcjonujące dla każdej z osób, a także zrozumienia, jak zmienia się potrzeba bliskości w długotrwałych relacjach. Z biegiem lat, na skutek zmiany hormonów czy pojawiających się problemów życiowych, atrakcyjność fizyczna może maleć, a chęć na se*s staje się mniej intensywna.

Zrozumienie siebie nawzajem w kontekście tych zmian jest kluczowe. Jeśli ktoś przeżywa stres, zmęczenie czy zmiany emocjonalne, to może mieć mniejszą ochotę na se*s, co może być dla partnera trudne do przyjęcia. Jednak, jeśli partnerzy wykazują empatię i otwartość na te zmiany, jest szansa na dojście do porozumienia. Kiedy jednak zaczynają się pretensje, oskarżenia, groźby, jak np. "Jeśli nie ty, to znajdę kogoś, kto mi to da", może to prowadzić do poważnych kryzysów, a nawet rozstań.

W pracy z parami, szczególnie w obszarze intymności, staramy się także zrozumieć, jak biologia wpływa na nasze potrzeby. Na przykład, poziom testosteronu, który odgrywa kluczową rolę w popędzie seksualnym, jest u kobiet znacznie niższy niż u mężczyzn. Wraz z upływem czasu i zmianami w organizmach, potrzeby seksualne mogą się różnić. Dla mężczyzn, którzy mogą nadal mieć duże zapotrzebowanie na se*s, zrozumienie biologicznych różnic może pomóc lepiej zaakceptować mniejszą potrzebę partnerki.

Praca nad tym, aby obie strony rozumiały, że ich ciała się zmieniają, może pomóc w znalezieniu wspólnego kompromisu. Nawet, jeśli kobieta nie odczuwa potrzeby częstego se*su, zrozumienie przez nią potrzeb partnera i zgoda na aktywność, która jest komfortowa, może przynieść obopólną satysfakcję. Z kolei, gdy kobieta jasno mówi: "Nie mam ochoty na se*s”, ważne jest, aby partner to uszanował – i to też jest w porządku.

To, co odkrywam w pracy z parami, to fakt, że około 90% długotrwałych związków doświadcza tego typu problemów z różnym zapotrzebowaniem na se*s. Wiele osób wstydzi się rozmawiać o tym z partnerem, a to naprawdę niepotrzebne – zrozumienie tego problemu może być pierwszym krokiem do poprawy sytuacji. Wspólna rozmowa na ten temat, w której obie strony będą mogły wyrazić swoje potrzeby i obawy, często prowadzi do dużego postępu w relacji. W wielu przypadkach może to również otworzyć drogę do konsultacji z seksuologiem.

Warto pamiętać, że trudności w tym obszarze nie są powodem do wstydu – są naturalną częścią długotrwałych związków. Kluczem jest szczera rozmowa, zrozumienie i szukanie rozwiązań, które będą satysfakcjonujące dla obu stron.

Jeżeli wolisz zgłębić temat w formie wideo to rozwijam go tutaj: https://youtu.be/V7lV9hyHotk

15/04/2025

Bliskość i seks w relacji - jak się różnimy i jak się dogadać?