23/08/2022
Chodzenie za rączki vs chodzenie samodzielne
Proszę zwrócić uwagę, jak inaczej układają się wszystkie części ciała dziecka, kiedy jest prowadzone za rączki: barki uniesione i cofnięte, głowa odgięta do tyłu, kręgosłup wygięty w łuk, klatka piersiowa i brzuszek wypchnięte do przodu, nogi szerzej rozstawione, stopa wyżej uniesiona (nie opiera się na pięcie, jak u dziecka chodzącego samodzielnie). I jeszcze wzrok zwrócony do góry zamiast do przodu.
Wielu rodziców myśli, że pomaga w ten sposób dziecku w nauce samodzielnego chodzenia. Prawda jednak jest dokładnie odwrotna: w ten sposób uczy się dziecko złych nawyków ruchowych i obniża jego sprawność lokomocyjną.
Na terapię INPP często trafiają dzieci, które mają trudności w równowadze i koordynacji. Niekiedy są to dzieci, którym rodzice wzmocnili nieprawidłowe nawyki ruchowe przez próbę pomocy podczas nauki przemieszczania się na dwóch nogach.
Aby dziecko mogło sprawnie dojść do etapu chodzenia, musi prawidłowo przejść przez wcześniejsze etapy rozwoju ruchowego na plecach i na brzuchu, a później w siedzeniu i w pozycji czworaczej. W tym okresie wyhamowywane są odruchy pierwotne i rozwijają się odruchy posturalne, dzięki którym późniejsza sprawność ruchowa jest dobrze skoordynowana i automatyczna.
Przypominamy to, co pisaliśmy już wielokrotnie:
KAŻDY ETAP ROZWOJU JEST WSPIERANY PRZEZ POPRZEDNI I PRZYCZYNIA SIĘ DO NASTĘPNEGO.
Chcesz wiedzieć więcej o rozwoju neuromotorycznym dziecka i jego wpływie na funkcjonowanie dziecka w okresie szkolnym? Zapisz się na roczne szkolenie INPP dla terapeutów, które rusza we wrześniu:
http://inpp.pl/roczne_szkolenie_inpp_dla_terapeutow_20222023-211.html