Marta Łepek - Psycholog/Hipoterapeuta Bydgoszcz

24/08/2025

Serdecznie zapraszamy

21/06/2025

Perfekcjonizm — o niewidzialnej tęsknocie za byciem przyjętym ❤️‍🩹.

Czasem nie usłyszeliśmy tego wprost. Czasem to było jedno spojrzenie. Albo porównanie z kimś innym. Albo cisza tam, gdzie najbardziej potrzebowaliśmy słów.

Dostaliśmy sygnał, że bycie sobą może nie wystarczyć. Że trzeba się trochę bardziej postarać, poprawić, zasłużyć. Że musimy się zmieniać, udowadniać, dorastać do cudzych oczekiwań.

I wtedy powoli zaczynamy budować wokół siebie zbroję. Czasem nawet nie wiemy, kiedy to się stało. To przychodzi cicho — niezauważenie. Jedno „powinieneś bardziej się postarać”, jedno „patrz, jak ona sobie radzi”, jedno „znowu ci nie wyszło”. I zanim się obejrzymy — już nosimy w sobie to przekonanie, że nie wystarczamy tacy, jacy jesteśmy. Że trzeba się dopasować, zasłużyć, dorównać.

Uczymy się, że jeśli będziemy lepsi, bardziej ogarnięci, bardziej zasłużeni — to może wreszcie ktoś nas zobaczy. Może wtedy poczujemy się ważni. Może wtedy przestaniemy się bać, że zostaniemy odrzuceni.

Ale problem w tym, że nawet kiedy już „robimy wszystko jak trzeba”, to poczucie braku w środku nie znika. Czasem wręcz rośnie. Im bardziej się staram — tym mocniej słyszę w sobie: „To wciąż za mało.”

To jest jak pętla. Im bardziej próbuję dorównać wyobrażeniom o tym, jaki powinienem być, tym bardziej oddalam się od siebie.

Perfekcjonizm często z zewnątrz wygląda jak siła. Ludzie mówią: „Jesteś taki poukładany”, „Masz wszystko pod kontrolą”. Ale pod spodem… pod spodem kryje się tęsknota. Głęboka, często niewypowiedziana.

Tęsknota za tym, żeby ktoś — a przede wszystkim my sami — powiedział: „Jesteś wystarczający. Jesteś ważny. Bez warunków. Bez poprawek.”

Nie dlatego, że coś osiągnąłeś. Nie dlatego, że zasłużyłeś. Nie dlatego, że na to „zapracowałeś”.
Tylko dlatego, że jesteś.

To, co naprawdę boli w perfekcjonizmie, to właśnie ten brak poczucia, że mogę być przyjęty z całą swoją nieidealnością. Z bałaganem w środku. Z wątpliwościami. Z lękiem.

Terapia nie jest drogą do tego, żeby stać się idealnym. To droga do siebie. Do miejsca, w którym nie trzeba już zasługiwać na prawo do bycia sobą.

To powrót do tego, co w nas najbardziej prawdziwe. Bez masek. Bez udawania. Bez wiecznej kontroli.

I jeśli to czytasz i czujesz, że to o Tobie — to pamiętaj: z tym nie musisz zostawać sam.

Naprawdę można żyć inaczej. Naprawdę można oddychać pełniej.

20/06/2025

Kontrola rzadko jest świadomym wyborem.

Najczęściej to mechanizm, który buduje się tam, gdzie w życiu zabrakło poczucia bezpieczeństwa.
Kiedy rzeczywistość okazała się zbyt chaotyczna, zbyt nieprzewidywalna, zbyt samotna.

W dzieciństwie nie mamy narzędzi, żeby poradzić sobie z bezsilnością, brakiem wpływu, z emocjami, które były za duże i zbyt trudne do uniesienia.
Wtedy pojawia się próba stworzenia porządku, na który można mieć wpływ — porządku na zewnątrz.
Kontrola staje się tarczą. Zabezpieczeniem. Czasami jedynym znanym sposobem, żeby jakoś to wszystko utrzymać.

„Jeśli wszystko będzie zaplanowane i przewidywalne — będę bezpieczny.
Nie będę musiał mierzyć się z tym, czego nie chcę czuć.”

Ale życia nie da się poukładać w 100%.
I to, co było kiedyś ukryte pod pozornym porządkiem, wraca. W ciele, w napięciu, w relacjach, w emocjach.
Nie dlatego, że coś robimy źle — tylko dlatego, że nie da się zbudować trwałego spokoju na fundamencie nieprzeżytego lęku.

Kontrola to nie jest potrzeba dominacji.
To nie jest „problem z charakterem”.
To próba ocalenia siebie przed czymś, co kiedyś było zbyt trudne, by się z tym zetknąć.

Praca nad kontrolą nie polega na „odpuszczaniu”.
Polega na tym, żeby zacząć spotykać się z tym, co musiało zostać odcięte, żeby wtedy przetrwać.
Z emocjami, które nie miały przestrzeni. Z lękiem, który nie mógł zostać wypowiedziany. Z samotnością, której nie było gdzie złożyć.

Terapia nie jest po to, żeby coś „naprawić”.
Jest po to, żeby odzyskać do siebie dostęp.
Żeby uczyć się powoli ufać sobie — także wtedy, kiedy nie wszystko da się przewidzieć.
Kiedy nie wszystko jest pod kontrolą.
Kiedy życie płynie swoim rytmem, a ja — krok po kroku — zaczynam wierzyć, że dam sobie radę, nawet jeśli nie ogarnę wszystkiego.

I dopiero wtedy można naprawdę poczuć ulgę. Nie dlatego, że wszystko się ułożyło.
Dlatego, że ja mogę być przy sobie — bez względu na to, co się dzieje na zewnątrz.

18/06/2025

Wczoraj miałam okazję po raz kolejny wypowiedzieć się na antenie RADIO PLUS tym razem o temacie, który jest dla mnie niezwykle ważny — o zdrowiu psychicznym nauczycieli.

Na co dzień nauczyciele mierzą się z ogromną odpowiedzialnością — nie tylko za przekazywanie wiedzy, ale też za to, jak młodzi ludzie funkcjonują w szkole, jak radzą sobie z emocjami i codziennymi wyzwaniami. Przepełnione klasy, coraz więcej dzieci potrzebujących indywidualnego podejścia, presja szybkiego reagowania, podejmowania trudnych decyzji na bieżąco, a do tego oczekiwania ze wszystkich stron. To wszystko sprawia, że coraz więcej nauczycieli doświadcza przeciążenia i wypalenia zawodowego. Szacuje się, że co trzeci nauczyciel zmaga się z trudnościami psychicznymi, a w wielu szkołach brakuje kadr.

Nie możemy zapominać, że wiele z tych problemów to kwestie systemowe. Nauczyciele nie są w stanie samodzielnie rozwiązać wszystkich trudności, z jakimi mierzy się dziś szkoła. Nie są odpowiedzialni za to, co wykracza poza ich możliwości. W tym wszystkim naprawdę potrzebują wsparcia — zarówno w gronie pedagogicznym, jak i ze strony rodziców, opiekunów i całego społeczeństwa.

Wszyscy mamy ten sam cel — chcemy, żeby dzieci dobrze się rozwijały, czuły się bezpieczne i miały przestrzeń do rozwoju. I choć czasami różnimy się w podejściu, to impulsywne reakcje i wzajemne pretensje nie pomagają nikomu. Kluczem jest rozmowa, szukanie wspólnego języka i zrozumienia.

Na koniec zostawiam ważną myśl — nauczyciele, pamiętajcie, że to nie jest żadna słabość, jeśli potrzebujecie zadbać o siebie. To jest Wasze prawo i Wasza siła. Bez Was ten system nie istnieje. I właśnie dlatego to, jak Wy się czujecie, ma ogromne znaczenie. Jesteście ważni — nie tylko jako nauczyciele, ale przede wszystkim jako ludzie.

Dziękuję Radio Plus za poruszenie tak ważnego tematu!

https://www.instagram.com/p/DLDc5sWMlbq/?igsh=ejZoM2xocHcyeHYz

10/06/2025

Serdecznie zapraszamy na wakacyjne TUSY dla młodzieży 🙂

Drodzy, razem z zapraszamy na wakacyjny trening umiejętności społecznych dla nastolatków. Lato to oczywiście czas odpoczynku, ale też okazja, by rozwijać nowe umiejętności.
Jeśli jesteś rodzicem nastolatka, który:
🤍 czuje się czasem niepewnie wśród innych,
🤍 chciałby lepiej rozumieć siebie i innych,
🤍 ma trudność z mówieniem o swoich potrzebach,
🤍 chce nauczyć się spokojnie rozwiązywać konflikty i budować relacje…

…to wakacyjny TUS jest właśnie dla Twojego dziecka!

To nie są „zwykłe zajęcia”. To przestrzeń, gdzie Twoje dziecko może być sobą, nawiązywać nowe, wartościowe znajomości w gronie innych osób.
Gdzie nauczy się mówić, co czuje.
Gdzie spotka osoby, które rozumieją, że każdy z nas czasem się gubi – i że warto się wtedy wspierać.

👥 Kameralne grupy (do 12 osób)
📚 Materiały do pracy własnej w cenie
💰 90 zł / spotkanie (minimalny zapis obowiązuje na 6 spotkań, można od początku zgłosić nieobecności na wyjazdy ;))
📞 Zapisy i info: 886 846 644 lub https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSeDBKkS6jy31FQi43uXh6qAvwvUpA8q-IZqEJ0VV16fiZlKTA/viewform

Prowadzi:
mgr Marta Łepek – psycholog, socjoterapeuta, psychoterapeuta w trakcie szkolenia

Zapisz swoje dziecko, jeśli czujesz, że to coś dla niego. Albo przekaż dalej – może ktoś, kogo znasz, właśnie tego potrzebuje 💬💛

23/02/2025

Z okazji Światowego Dnia Walki z Depresją zachęcam do krótkiej lektury 🙂

19/02/2025

Granice to nie mury, a drzwi, które otwieramy na własnych zasadach. Dlaczego ich stawianie jest tak ważne i jak robić to w sposób stanowczy, ale z szacunkiem? Wiele osób unika mówienia „nie” z obawy przed odrzuceniem, choć to właśnie jasne granice budują zdrowe relacje. Więcej na ten temat można przeczytać w najnowszym wpisie! Zachęcam do krótkiej lektury 🙂

08/02/2025

Często słyszymy, że psychoterapia to „grzebanie w przeszłości”. Że zamiast skupiać się na „tu i teraz”, terapeuci każą wracać do dzieciństwa.

Czy naprawdę musimy analizować przeszłość, żeby coś zmienić? - zapraszam do krótkiej lektury wprowadzającej do zagadnienia 🙂