30/09/2025
Tyle jest hałasu wokół tego nowego przedmiotu, a ja myślę, że szkoda tak ważny temat znowu wykorzystano do podziału naszego kraju. Mogliśmy zrobić coś fajnego i dobrego dla młodych ludzi, to naprawdę mógł być krok naprzód i powiew świeżości w naszym systemie edukacji. Na samym początku jednak już zrobił się z tego temat wstydliwy, jak dziecko, które nie idzie do komunii.
Pamiętam, jak kilka lat temu, przed wyborami rozmawiałam z mądrą, bliską mi, wykształconą, światłą i inteligentną (myślę, że bardziej ode mnie) osobą. Rozmawialiśmy, ale były to jednak dwa monologi i niczym tory kolejowe, prawdopodobieństwo, że kiedyś się spotkają, było nikłe. Ja mówiłam o tolerancji dla osób homoseksualnych, mój rozmówca o tym, że dzieciom będzie się zaglądać w majtki i mówić, że nie ma znaczenia, co tam mają, bo teraz każdy może być kim chce.
Pamiętam zmiany na twarzach moich synów, kiedy mierzyli się z hejtem na klasowej grupie na whatsappie. Pamiętam, jak każdy niezależnie mówił o sobie straszliwe rzeczy, w tym, że wstydzi się przebierać w szatni, choć tak bardzo, bardzo bym chciała, żeby moje dzieci akceptowały i kochały siebie.
Pamiętam w reszcie rozpoczęcie roku szkolnego, na którym Pani Dyrektor z lękiem w oczach zaczęła rozmowę o nowym przedmiocie od prośby o nie wypisywanie dzieci z tegoż, z dającą się słyszeć niewiarą we własne słowa. Jakby co najmniej oferowała nam jakąś szarlatanerię. Było mi jej szczerze żal.
Osobiście bardzo chciałabym, żeby w czasach mojego dorastania był w szkole taki przedmiot. Owszem, było Wychowanie do życia w rodzinie, które, bardzo miła swoją drogą, nauczycielka zaczynała od informacji, że ma 35-7 (nie pamiętam) lat i jest jeszcze dziewicą. Na WDŻcie dowiedziałam się kilku istotnych rzeczy, m.in. co zrobić, gdy dostanie się okres i, żeby zawsze używać prezerwatyw. Kiedyś prowadząca kazała nam, dziewczynom, wyciąć serca z papieru i potem ponadzierać je z każdej strony, żeby były takie poniszczone. Następnie usłyszałyśmy, że jak będziemy spotykać się z wieloma chłopcami, to takie serce zostawimy dla naszego męża.
Pomyślałam sobie wtedy: „wow! Jakie to obrazowe, ma rację!” i po lekcjach poszłam opowiedzieć o tym swojej mamie.
Caluśkie, kurna, szczęście, że moja mama miała akurat przestrzeń, żeby mnie aktywnie wysłuchać i wyprostować całą tę sytuację.
„Zbieramy doświadczenia przez całe życie i w tym, że spotykamy się po drodze z różnymi ludźmi na prawdę nie ma nic złego. Czas leczy rany.” – usłyszałam coś w tym stylu.
Chciałabym bardzo nie musieć dowiadywać się w dorosłym dopiero życiu, że:
•Warto słuchać swojego ciała i intuicji,
•Nie muszę być lubiana przez wszystkich,
•Nie muszę się zmieniać i dostosowywać do innych,
•Każdy czasem popełnia błędy i świat kręci się dalej,
•Jestem wystarczająca, ładna i dobra, taka, jaka jestem,
•Nikt nie ma prawa dotykać mnie bez mojej zgody, a jeśli tak się dzieje, to powinnam to komuś powiedzieć,
•Nikt nie ma prawa obrażać mnie i nękać,
•Nie powinno się mówić źle o innych ludziach dla rozrywki,
•Cudza niewiedza to nic śmiesznego,
•Mam prawo odmówić chłopakowi, jeśli nie mam ochoty na figle,
•W ogóle mam prawo mówić głośno, jeśli czegoś nie chcę,
•Zasługuję na to, żeby żyć, tak po prostu,
•Należy mi się szacunek, jako istocie żywej,
•Należy mi się odpoczynek,
•Moje uczucia są ważne i trzeba je przeżywać,
•Jak będę jeść w kółko i bez przerwy, to odbije się to na moim zdrowiu,
•Jak nie będę ćwiczyć na wfie i się ruszać, to także będzie to miało wpływ na moje zdrowie,
•Trzeba się co roku badać i w jaki sposób to robić,
•To normalne, że ludzie się różnią,
•To normalnie, że nasze ciała się różnią i zmieniają i jedni mają więcej fałdek, inni większe tyłki, szerokie barki, małe biusty, krzywe zęby albo pryszcze,
•Każdy ma lepsze i gorsze strony i każdy jest w czymś dobry, ale najczęściej nikt nie jest dobry we wszystkim,
•Fakt, że inni zaczepiają i komentują jest o nich,
•Często gniewni i kłótliwi ludzie mają trudną przeszłość,
•Często pozory mylą i nie zawsze ludzie są tacy, na jakich się kreują,
•Powinnam głośno mówić o swoich potrzebach i problemach, najlepiej z bliskimi ludźmi
•Powinnam słuchać bliskich mi osób i, nawet, jeśli są inne – próbować zrozumieć ich potrzeby i problemy,
•Nigdy nie jest za późno na zmiany i nawet jak mi się wydaje, że teraz to koniec świata, to można wiele razy zaczynać od nowa,
•Każdy ma prawo lubić co innego,
•Ludzie są z reguły dobrzy i nie mają złych intencji,
•Uśmiechem i dobrem dużo łatwiej poruszać się w świecie,
•Dobrze jest umieć świadomie oddychać,
•Warto być blisko natury i robić rzeczy, które sprawiają radość
•Ludzie nie myślą o mnie (o tobie), myślą o sobie,
•Nigdy nie jest tak, że jestem zupełnie sama. Zawsze mogę zwrócić się do kogoś po pomoc,
•Naprawdę warto podejść do siebie z szacunkiem i miłością i wszystkie decyzje, począwszy od tego, co wkładam do ust, przez krytyczne oglądanie się w lustrze, a skończywszy na wyborze studiów, czy innych życiowych ważnych spraw, podejmować z tego punktu.
Dodam jeszcze, że gdy dorastałam, najpierw nie było Internetu, a potem social media raczkowały. Pierwszy smartfon kupiłam sobie po 20 roku życia i jestem życiu za to wdzięczna. Młodzi ludzie mają teraz przejebane, bo choć to wielce oczywiste, nikt nie uczy, nie wpaja o tym, że każdy w Internecie może napisać nieprawdę, oszukać albo wrzucić odpowiednio zrobione i edytowane zdjęcia.
Niby każdy to wie, ale ktoś mądry powiedział mi: „świadomość pociąga za sobą zmianę. Jeśli nie ma zmiany, nie ma też świadomości”. Dopóki porównujemy się z ludźmi z Internetu, a przeglądanie go wpływa na nasz nastrój, tej świadomości zwyczajnie nie ma.
Seks i fizjologia nie powinny być tematem tabu, to część życia. Przeżywane emocje nie powinny być bagatelizowane, bo tłumienie ich i życie w przewlekłym stresie powoduje somatyczne choroby, często bardzo przykre lub śmiertelne. Ciało to rzeczywiście świątynia i bardzo wiele jest w naszych rękach, jak chodzi o jego dobrostan. Osobiście rozmawiam ze swoimi dziećmi na wszystkie te tematy. Nie pąsowieję, nie mówię o pszczółkach, nie zbywam. Mówię to wszystko, jakbym komentowała, że dzisiaj na niebie mamy cirrusy i to ładny widok, jednym słowem – jak normalniejszą rzecz na świecie.
Moje dzieci wiedzą, czym jest seks, albo czym się różni okres od owulacji (o ironio). Wiedzą, że geje i lesbijki to ludzie tacy, jak my, jak buki i świerki w jednym lesie. Wiedzą, że nie wolno nikogo dotykać i nikt nie może dotykać ich bez ich zgody. Wiedzą, że nie wolno robić koleżankom i kolegom zdjęć i wrzucać ich to Internetu, a jednocześnie, jeśli koleżanki i koledzy wrzucają swoje zdjęcia, nawet takie w strojach kąpielowych itd, to jest to ich sprawa. Wiedzą, że wyśmiewanie innych może mieć tragiczne konsekwencje. Wiedzą, że w trudnej chwili warto najpierw pooddychać i że mogą zawołać kogoś dorosłego po pomoc. Moje dzieci mówią: „smutno mi” albo „muszę sobie popłakać” i opowiadają mi naprawdę bardzo wiele o swoim życiu.
Ale spokojnie – myślę, że moje dzieci nie wiedzą jeszcze mnóstwa rzeczy, tak samo, jak nie wiemy ich ja i mój mąż. Jestem mamą 10 letnich bliźniaków, którzy chodzą na Edukację Zdrowotną, ale na religię od początku już nie. Nieczęsto bywamy w kościele, a o Bogu i życiu rozmawiamy w domu. Jednocześnie szanuję wybory innych.
Chciałabym bardzo, żeby młodzi ludzie dostali od społeczeństwa w pakiecie ten tobołek wiedzy o życiu, którego wcześniej się nie dostawało. Życzę im z całego serca, żeby chociaż części z tych rzeczy nie musieli testować na sobie, jak króliki i mogli skierować swoje oczy na to, co naprawdę kochają i chcą robić.
Ściskam,
K.
www.przezchwile.pl
