Miejski Ośrodek Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Chodzieży

29/08/2025

28/08/2025

Patricia Routledge w lutym skończyła 96 lat.

Pewnie większość z nas kojarzy ją z serialu „Co ludzie powiedzą” (Keeping Up Appearances), gdzie wcieliła się w niezapomnianą Hiacyntę Bucket 🫶🏻

Miesiąc przed swoimi 95. urodzinami napisała coś, co jest czymś więcej niż wspomnieniem aktorki – to piękne, mądre wyznanie o życiu i starzeniu się ⤵️

„W najbliższy poniedziałek skończę 95 lat. W młodszych latach często towarzyszył mi niepokój — obawa, że nie jestem dość dobra, że nikt już mnie nie obsadzi, że nie spełnię oczekiwań mojej matki. A dziś każdy dzień zaczyna się spokojem, a kończy wdzięcznością.”

Moje życie tak naprawdę nie ukształtowało się do czterdziestki. Pracowałam nieustannie — na prowincjonalnych scenach, w słuchowiskach radiowych, w produkcjach West Endu — ale często czułam się zagubiona, jakbym szukała w sobie domu, którego jeszcze nie odnalazłam.

W wieku 50 lat przyjęłam rolę telewizyjną, z którą wielu później zaczęło mnie utożsamiać — Hiacynty Bucket w serialu „Co ludzie powiedzą” (ang. Keeping Up Appearances). Myślałam, że to będzie mała rola w niewielkim serialu. Nigdy nie przypuszczałam, że trafię dzięki niej do salonów i serc ludzi na całym świecie. A prawdę mówiąc, ta rola nauczyła mnie akceptować własne dziwactwa. Uleczyła coś we mnie.

W wieku 60 lat zaczęłam uczyć się włoskiego — nie dla pracy, lecz po to, by móc śpiewać operę w jej ojczystym języku. Nauczyłam się też, jak żyć samotnie, nie czując się samotną. Każdego wieczoru czytałam na głos poezję — nie po to, by doskonalić dykcję, ale by wyciszyć duszę.

W wieku 70 lat wróciłam na scenę szekspirowską — coś, co kiedyś uważałam za niemożliwe z racji wieku. Tym razem jednak nie miałam nic do udowodnienia. Stałam na deskach w bezruchu, a publiczność to czuła. Już nie grałam. Po prostu byłam.

W wieku 80 lat zaczęłam malować akwarelami. Malowałam kwiaty z mojego ogrodu, stare kapelusze z młodości i twarze, które zapamiętałam z londyńskiego metra. Każdy obraz był cichym wspomnieniem, które nabierało kształtu.

Teraz, mając 95 lat, piszę listy odręcznie. Uczę się piec chleba żytniego. Wciąż co rano oddycham głęboko. Nadal uwielbiam się śmiać — choć już nie staram się rozśmieszać innych. Ciszę kocham bardziej niż kiedykolwiek.

Piszę to, by powiedzieć coś prostego:

Starzenie się nie jest końcowym aktem. Może być najpiękniejszym rozdziałem — jeśli pozwolisz sobie zakwitnąć na nowo.

Niech te nadchodzące lata będą twoimi latami skarbów.
Nie musisz być sławny. Nie musisz być bezbłędny.
Musisz tylko pojawiać się — w pełni — w życiu, które wciąż należy do ciebie.

Z miłością i czułością,
— Patricia Routledge

28/08/2025

Tybetańscy mnisi mówią: ,,Życie jest łatwiejsze niż myślisz, wystarczy że będziesz akceptować niemożliwe, obywać się bez tego, co niezbędne, znosić to, co nie jest do zniesienia i przyjmować wszystko ze spokojem.”

28/08/2025

Widzisz kobietę na zdjęciu?

To teraz zastanów się, czy to w porządku, że partner, który chodzi na 8 godzin do pracy, a później wraca i raczej nic już w domu nie robi, mówi "Znów dziś nic nie robiłaś?"

Pod Twoim "nic nie robiłaś" kryje się:

- Obudzenie dzieci
- Umycie i ubranie ich
- Przygotowanie śniadania
- Nakarmienie ich
- Zaprowadzenie do przedszkola
- W drodze powrotnej zakupy
- Sprzątanie bałaganu po dzieciach
- Odkurzanie
- Ścieranie kurzy
- Nastawienie prania
- Rozłożenie prania
- Zmywanie garów
- Przygotowanie obiadu
- Odebranie dzieci
- Zajęcie się nimi
- Odrobienie z nimi zadań domowych
- Podanie im jedzenia, itd...

I tak dzień w dzień.
24 godziny na dobę.
7 dni w tygodniu.
Bez urlopu. Bez chorobowego.
Za zero złotych.

To jest harówka na dwa etaty – i to non stop.
I wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze?
Że kobiety często w ten sposób poświęcają się.
Rezygnują z siebie, swoich planów, marzeń, odpoczynku.
Dla rodziny.
Dla dzieci.
Dla mężczyzn.

A mimo to… wciąż słyszą, że „nic nie robią”.
Wciąż są niedoceniane.
Wciąż muszą się tłumaczyć, że ich czas, wysiłek i energia też mają wartość.

Zastanów się, co i do kogo mówisz, bo jeśli nic Cię nie interesuje i nie orientujesz się ile czasu i energii kosztuje prowadzenie domu, to po prostu zamilcz.

28/08/2025

Bajka o osiołku.
Pewnego dnia do studni wpadł osioł rolnika. Nie został ranny, ale sam nie mógł się wydostać. Dlatego zwierzę płakało głośno godzinami, podczas gdy rolnik zastanawiał się, co robić.
W końcu rolnik podjął okrutną decyzję: doszedł do wniosku, że osioł jest już za stary, a studnia naprawdę wyschła, trzeba ją jakoś przykryć. Więc nie warto było zawracać sobie głowy wyciąganiem osła ze studni. Wręcz przeciwnie, zatrzymał sąsiadów, aby pomogli mu pogrzebać żywcem osła. Każdy z nich wziął łopatę i zaczął wrzucać ziemię do studni.
Osioł długo nie wiedział, co mu robią i płakał z rozpaczy. Ale ku zaskoczeniu wszystkich, po kilku łopatach osioł pozbył się brudu, który był na nim.
Rolnik w końcu spojrzał na dno studni i zastanawiał się, co widzi. Z każdą łopatą, która spadła na jego grzbiet, osioł otrząsał się, robiąc krok po ziemi, która spadła na ziemię.
Tak więc w mgnieniu oka wszyscy zobaczyli, jak osiołowi udało się dotrzeć do krawędzi studni, przejść przez krawędź i wydostać się stamtąd, przeciwstawiając się wszystkiemu.
Życie wyrzuci na twoje plecy dużo brudu. Zwłaszcza jeśli jesteś już w studni. Sekret wydostania się ze studni polega na otrząsaniu leżącej na plecach ziemi i przechodzeniu po niej.
Każdy z naszych problemów jest krokiem, który prowadzi nas do góry. Możemy wydostać się z najgłębszych dziur, jeśli nie okażemy się przegranymi.
Skorzystaj z szansy, aby przejść dalej...!!!
Pamiętaj o 5 zasadach, aby być szczęśliwym:
1. Uwolnij swoje serce od nienawiści.
2. Uwolnij swój umysł od zmartwień.
3. Uprość swoje życie
4. Dawaj więcej i oczekuj mniej.
5. Kochaj siebie bardziej i... zaakceptuj nieuniknione.
To może być rozwiązanie, a nie problem.

28/08/2025

To nie jest wzajemna przemoc.

W toksycznych relacjach często pojawia się pewien mechanizm.
Jedna osoba krzyczy, kontroluje, poniża. Druga w końcu nie wytrzymuje – też podnosi głos albo rzuci ostre słowo.

I nagle pojawia się myśl:
👉 „Skoro ja też krzyczałem/am, to jesteśmy siebie warci. Może więc to nie była przemoc, tylko zwykła kłótnia?”

To jest fałszywe równanie.
Mózg układa historię: „on/ona krzyczał/a + ja krzyczałem/am = oboje winni”.
A to nie tak.

▪️Na czym to polega?
Osoba doświadczająca przemocy zaczyna usprawiedliwiać sprawcę, bo sama też zareagowała krzykiem czy impulsywnie. To tworzy złudzenie, że winę ponoszą obie strony po równo.

▪️ Dlaczego tak się dzieje?
– Bo łatwo przejąć słowa sprawcy: „to ty mnie sprowokowałeś/aś”.
– Bo wygodniej pomyśleć: „oboje zawiniliśmy”, niż przyjąć bolesną prawdę, że bliska osoba stosuje przemoc.
– Bo gdy sami zachowamy się wbrew swoim wartościom, pojawia się ogromne poczucie winy.

▪️Jak można to nazwać?
– „Fałszywa symetria” – przekonanie, że skoro obie strony krzyczały, to obie są jednakowo winne.
– „Gaslighting wewnętrzny” – kiedy sam/a siebie przekonujesz, że to nie była przemoc, tylko „kłótnia jak każda inna”.
– Psychologia opisuje to też jako część „cyklu przemocy” – po wybuchu pojawia się etap poczucia winy i usprawiedliwiania sprawcy.

Ważne: to, że w emocjach też podniosłeś/aś głos, nie stawia Cię na równi ze sprawcą.
Przemoc to coś powtarzalnego, świadomego, opartego na kontroli i zastraszaniu.
Twoja reakcja była obroną – desperackim „dość”, a nie systemowym niszczeniem drugiego człowieka.

28/08/2025

O przemocy emocjonalnej mówi się rzadko. Jeszcze rzadziej rozumie się, jak długo żyje ona w ciele i umyśle, nawet wtedy, gdy oprawcy już dawno nie ma obok.

Związek mógł się skończyć. Drzwi mogły się zamknąć.
A jednak w Twojej głowie wciąż toczy się rozmowa, której nigdy nie chciałaś prowadzić. Głos krytyka, echo dawnych upokorzeń, pytanie: czy na pewno jestem coś warta?

To właśnie natura przemocy emocjonalnej – nie kończy się wraz z rozstaniem. Jej ślady zamieszkują ciało, które przez lata żyło w trybie przetrwania. Serce, które uczyło się, że miłość rani. Umysł, który nie ufa już własnym myślom.

Trauma nie znika dlatego, że ktoś powie Ci: „puść to”, „czas się pogodzić”. To nie jest kwestia wyboru woli. To jest rana. A rany potrzebują czasu, troski i obecności, aby się zagoić.

I wiesz co? To, że czasami wracasz myślami do tamtych chwil, nie znaczy, że zawiodłaś. To znaczy, że Twój system wciąż próbuje Cię chronić – tak, jak robił to wtedy.

✨ Proces zdrowienia jest falą, nie prostą linią. Czasem czujesz siłę i stawiasz granice. Innym razem wspomnienie potrafi wciągnąć Cię w ciemność. I to jest normalne. To nie świadczy o tym, że utknęłaś – tylko o tym, że blizny uczą się znajdować nowe miejsce w Twoim życiu.

A mimo to – wciąż jesteś tutaj. Krok po kroku, dzień po dniu, odzyskujesz siebie. Oddzielasz to, kim naprawdę jesteś, od tego, w co kazano Ci wierzyć. To jest odwaga. To jest Twoja siła.

Nie mierz siebie tym, ile razy wracasz do bólu. Mierz się tym, że wciąż wybierasz iść naprzód.

28/08/2025

27/08/2025