Paprotek Sandra Kraszewska

19/05/2025

Tak niezwykle jest to ważne, żeby BYĆ 🥰

Dziecko potrzebuje być w swoim trudnym przyjęte, a nie odepchnięte...🎈

19/12/2024

19/12/2024

Dołączam się do poniższego posta

19/09/2024

Koniecznie przeczytajcie!

W obliczu tego co przynoszą obrazy w mediach i o czym rozmawia się w wielu domach chcę Wam przypomniec, że każda reakcja dziecka jest warta przyjęcia bez oceny.

Dziecko z Warszawy, ktore oglada i słyszy obrazy z zalanych terenow moze reagowac śmiechem „Ale się pokąpią” i Ty mozesz pomyslec, ze je zaraz udusisz bo wychowalas żmiję bez serca.

To jest normalne! Obśmiewanie dystansuje, odsuwa przerazenie, poczucie zagrozenia, nieprzewidywalnosc swiata na ktorą dziecięcy uklad nerwowy nie jest gotowy i ktorej nie ma jak pomiescic.

Moze bawic się w powodz i zatapiac domy z Lego, ratowac ludzi z błota i ogłaszać ze nikt się nie uratował. Moze rozbijac smigłowce ratunkowe.

To normalne. Zabawa w to co przekracza dziecko, wielokrotne przerabianie trudnych tresci w zabawie jest z d r o w e. To jest sposob w jaki radzi sobie dziecięcy układ nerwowy. Tak, mozesz dostac rolę wzywającego pomoc z dachu, a dziecko bedzie Cię ratowac ale niestety się nie uda. To przywraca poczucie wpływu, odsuwa chaos i bezradność.

Dziecko z Łodzi, z miejsca ktore nie ma zadnej rzeki w okolicy, moze odmowic wyjscia do zerówki, moze budzic się z krzykiem w nocy, moze odmawiac poczekania na mamę pod sklepem w aucie. Chociaz od roku samo czeka te 10 minit bez problemu. Bo napięcie, które płynie z rozmow doroslych, straszne obrazy z telewizora uruchamiają jego gotowosc do reagowania lękiem. Jesli dziecko ma wysoką gotowosc do reagowania lękiem, jesli ostatnio się przeciązylo, weszlo w nową grupę albo taki jest jego profil - lękowy, moze dac Ci znac trudnymi zachowaniami, ze nie miesci. Nawet jesli rzeki nie ma w poblizu.
Ale moze być trąba powietrzna, w jego glowie dziala cala maszyna lękowych mysli.

Jesli dziecko mowi „Po co tu budowalas dom! Jaka glupia byłas, moglas przewidziec”, „Ten prezydent miasta wcale nie pomaga, mam nadzieje ze sam się utopi”. Ma prawo. W kryzysie mamy odcięty dostęp do logicznego myslenia. Dorosli idą w działanie. Organizują, dzwonią, szukają informacji, przygotowują się. Dziecko noże tylko tonąć w napięciu, bezradnosci i zmartwieniu.

Wszystko co czujesz jest w porządku. Słyszę to co mówisz, mnóstwo masz trudnego w środku. Czego potrzebujesz? Jestem przy tobie.

To zawsze mozesz powiedziec.

W kryzysie robimy co mozemy. Kiedy kryzys będzie mniejszy, będziesz opiekować tyle ile będziesz mogła. Jesteś człowiekiem. Masz prawo do tego żeby nie dawać rady.

16/09/2024

Bardzo dużo się teraz dzieje wokół nas i warto mieć wsparcie, chociażby w postaci takiej ściągi ❤️

🚨 Wiele regionów w Polsce zmaga się w ostatnich dniach z ogromną powodzią 🌊 Ta ekstremalna sytuacja powoduje, że wiele dzieci i młodzieży odczuwa lęk oraz zadaje pytania, na które dorośli nie zawsze wiedzą, jak odpowiedzieć 💔 Przeczytaj kilka wskazówek dopasowanych do wieku dziecka 👇

👧 Jak rozmawiać z dziećmi od 3 do 10 roku życia o powodzi?
1️⃣ Używaj prostych słów i porównań, aby wyjaśnić sytuację, np. “bardzo duża burza, która zalewa ulice i domy”.
2️⃣ Zapewnij dzieci o ich bezpieczeństwie i wsparciu dorosłych.
3️⃣ Bądź gotów wysłuchać ich uczuć i obaw.
4️⃣ Daj dzieciom małe zadania, które mogą kontrolować.
5️⃣ Ogranicz dostęp do przerażających informacji w mediach.

🧑 Jak rozmawiać z młodzieżą 11+ lat o powodzi?
1️⃣ Rozmawiaj otwarcie o faktach, aby pomóc zrozumieć sytuację.
2️⃣ Zachęcaj do wyrażania emocji i lęków.
3️⃣ Pokaż, jak mogą aktywnie pomóc innym.
4️⃣ Podkreśl znaczenie wspólnoty i współpracy.
5️⃣ Zaproponuj kontakt z telefonem zaufania 116 111, gdzie mogą porozmawiać z kimś o swoich emocjach.

13/09/2024

Paprotki ❤️ idzie polecajka !

DyleMatki Agnieszka Stążka-Gawrysiak jest jedną z moich top autorek jeśli chodzi o literaturę dziecięcą ❤️ W sumie bardziej bym ją określiła jako dziecięco - rodzicową 🥰 Czytałam poprzednie książki Agnieszki, uczestniczyłam w jej szkoleniu z interwencji kryzysowej, czytam newsletter, nad którym tak ciężko pracuje i w żadnej z tych form nigdy mnie nie zawiodła ❤️

W poprzednich książkach ich "budowa" była powtarzalna - opowiadanie a potem krótka sekcja dla rodzica. Jednak każde opowiadanie opowiada o innych sytuacjach, a tym samym o różnych trudnościach, ich genezie i tym jak sobie z nimi radzić ❤️ Jest to coś na czym korzysta się bardzo jako rodzic, choć jest to przeznaczone dla dzieci:) Czyta się
niezwykle lekko,a do tego ilustracje są wręcz zespolone z treścią, tzn. idealnie ją oddają poprzez technikę, kolory, dobór wyglądu do postaci 😍 Po prostu uwielbiam 😁

Zatem jako pewniaka wezmę jej najbliższą publikację, której okładkę tutaj widzicie 🥰

Kto będzie miał ją w rękach, niech koniecznie da mi znać o swoich odczuciach ❤️ I koniecznie również Agnieszce 🥰

Śpijcie dobrze 😄

Trzynastka to jedna z moich ulubionych liczb. Nigdy nie wierzyłam w przesądy, a wręcz działałam im na przekór. Poza tym trzynastego czerwca wiele lat temu urodził się mój wymarzony młodszy brat. (Spuśćmy zasłonę milczenia na moje lekkie rozczarowanie tym, że... nie jest starszy. 🙈 Chciałam starszego brata, z którym będę mogła zatańczyć na moim weselu, a przecież z dzidziusiem nie można tańczyć, prawda? 😁 Ostatecznie niemal ćwierć wieku później i to moje marzenie się spełniło. Koniec dygresji!)

Dzisiejszy piątek, trzynastego, jest dla mnie szczęśliwym dniem, bo SKOŃCZYŁAM KSIĄŻKĘ!!! Ależ to radość i ulga! Dziękuję wszystkim, którzy mnie tu motywowali do pracy i wspólnie ze mną szukali myków, które pomogą mi dokończyć pracę. Pomogliście! 🥰

Teraz trwają jeszcze prace redakcyjne w wydawnictwie Znak Emotikon, opiekuje się nimi kochana Ola Wójcicka, bez której ta książka - słowo honoru - by nie powstała jeszcze przez co najmniej rok. Z kolei Anna Teodorczyk / Ilustracje intensywnie pracuje nad ilustracjami (piękne będą, zobaczycie! Niesamowicie oddają emocje i rozkminy bohaterów!). A oto okładka jej autorstwa; może się jeszcze nieco zmienić, ale bardzo chciałam Wam ją już pokazać. Trzymajcie kciuki, żeby wszystko dalej szło gładko.

🙏 Będę wdzięczna, jeśli poślecie ten post w świat razem z moją dobrą energią. Po raz pierwszy po napisaniu książki mam ochotę za chwilę siadać do kolejnej! 😊

03/09/2024

Początek roku szkolnego i początek nowego:) Jakie będzie to nowe, zależy od nas - od tego jak do niego podejdziemy, z jakimi myślami, oczekiwaniami...

Ja Wam ( i sobie) życzę, żeby na najbliższy rok szkolny towarzyszyła Wam przede wszystkim CIEKAWOŚĆ 🥰

CIEKAWOŚĆ siebie, drugiego człowieka, którego spotkacie, miejsca, kolejnego dnia 🌷🌹

Trzymam kciuki moje Paprotki❤️

15/08/2024

Podejrzane u znajomej psycholog ❤️ Wg mnie niesamowicie ważna perspektywa. Jednocześnie nasuwają mi się myśli, jako że sama jestem osobą neuroatypową, że społecznie ta niejednorodna grupa nie chciała dalej współpracować... 🤔 Zostawiam to Wam do dalszych przemyśleń.

Zmyślny eksperyment przeprowadzony przez Katherine W. Phillipsi jej zespół świetnie pokazuje, jak działa różnorodność. Studentów podzielono na niewielkie grupy. Niektóre z nich były jednorodne – wszyscy uczestnicy mieli podobny wiek, wykształcenie i poglądy. Inne grupy zawierały „outsiderów” – osoby celowo dobrane tak, aby odróżniać się od reszty zespołu. Następnie każda grupa miała za zadanie rozwiązać zagadkę kryminalną i na podstawie rozproszonych wskazówek ustalić, kto dokonał (fikcyjnego) morderstwa.

Wynik? Grupy jednorodne rozwiązywały zadanie znacznie szybciej i lepiej się przy tym bawiły. Grupy z outsiderami męczyły się z zadaniami dłużej, a po ich zakończeniu nie miały ochoty podejmować kolejnych. Kluczowa różnica polegała jednak na tym, że grupy niejednorodne rozwiązywały zadanie… poprawnie! Wszystkie zagadki były tak skonstruowane, by szybko naprowadzić uczestników na fałszywy trop. Grupy jednorodne od razu ten trop podchwytywały i, wiedzione wewnątrzgrupowym konformizmem, mknęły zgodnie i szybko, tyle że w niewłaściwym kierunku. Tymczasem grupy niejednorodne były stale opóźniane przez pytania outsiderów. „A skąd to wiecie?”, „Czekajcie, bo nie nadążam”, „Gdzie tu się klika, żeby zobaczyć podpowiedzi?”.

Konieczność kwestionowania własnych założeń, wyjaśnienia ich komu innemu oraz uwzględnianie różnych perspektyw czyni nas lepszymi. W miejscu pracy, na uniwersytecie, ale też w rodzinie, grupie przyjaciół, lokalnej społeczności. Różnorodność jest trudna i bywa bardzo denerwująca. Ale umiejętnie wykorzystana daje ogromną siłę.

Ilekroć mam okazję pracować na materiale związanym z różnicami międzypokoleniowymi, zawsze myślę o tym eksperymencie. Paradoksalnie – im większe są różnice między nami, tym większą moc mogą nam dać, jeśli tylko nad dzielącymi nas przepaściami zdołamy przerzucić mosty. Odmienności wynikające z technologii i kultury pora przekuć w atut. Eliminować samotność i wykluczenie, które coraz częściej (choć w różnej formie i z różnych powodów) dotykają najmłodszych i najstarszych. Nauczyć się patrzeć na świat oczyma rodziców, dziadków, dzieci albo wnuków. Jednocześnie.

Marcin Napiórkowski, Tygodnik Powszechny
fot Clay Banks

19/04/2024

Stawianie granic to naprawdę często trudne zadanie. Zwłaszcza, że wielu z nas uczy się tego dopiero jako dorośli. Szukamy, gdzie przebiegają nasze granice. Sprawdzamy jakie słowa czy zachowanie je naruszają a jakie nie.

To wielopłaszczyznowy proces... Koniec końców doprowadza nas do refleksji co jest naszym priorytetem w życiu, co postawić jako najważniejsze.

Możemy się też pomylić albo zmienić zdanie. I to też jest w porządku. Ważne, żeby sobie na to pozwolić ❤️

A jak Wy to czujecie?

02/04/2024

Być dla siebie dobrym🌿🌱 wcale nie jest takie oczywiste, takie proste.

Tu leży skarpetka, a tam pranie, które wstawiam kolejny raz.
Tu patrzy na mnie kwiat z balkonu zalany wodą, którego jeszcze nie ogarnęłam po zimie.
Tam bawi się syn, dla którego każda ilość wspólnie spędzonego czasu jest niewystarczająca.
W głowie pląta się mnóstwo myśli, które mi wadzą, które odciągają od bycia tu i teraz.
Myśli, które wpędzają w poczucie winy, w obowiązki, w to że muszę zasłużyć na odpoczynek i lenistwo.

Naprawdę trudno być dla siebie dobrym i przytulić samego siebie, gdy nie czuję się dobra. Mocno nad tym pracuję, oddycham i patrzę na ten piękny zachód słońca, który dzisiaj, tu i teraz, jest jedyny i niepowtarzalny ❤️

02/04/2024

Zapraszam na szczęśliwy kwiecień ❤️

Witajcie w kwietniu 💛💚
Niech wiosenna moc aktywności będzie z nami ☺️

To co? Ruszamy się? 🤾‍♀️🤸‍♀️🧘

12/02/2024

Niezmiennie namawiam do bycia dobrym dla siebie i dla innych tak po prostu ❤️.

Witajcie w lutym 😊 Pełnym przyjaźni i dobrych myśli dla innych. Szukajcie dobra i mocnych stron. Doceniajcie. Komplementujcie. Bądźcie uważni na siebie nawzajem.
Niech ten luty - mimo aury na zewnątrz- będzie przyjazny ❤️