ZPP-P w Częstochowie Poradnia on-line

27/07/2025

On Sunday morning at…..

Od jakiegoś czasu dotykam tematu wrażliwości.

W różny sposób.

Może to jest tak, że moja wrażliwość na wrażliwość z jakiegoś powodu jest większa.

W świecie, który hołduje kuloodporności emocjonalnej, gdzie myli się twardość z siłą – wrażliwość brzmi jak herezja.

Uczono nas, że kiedy pokarzemy miękki brzuszek – to ktoś to wykorzysta.

Uczono nas, że łzy to porażka a przyznanie się do błędu, to wywieszenie białej flagi.

Jak pokazują badania Brene Brown – to właśnie osoby zdolne do przeżywania i okazywania wrażliwości mają głębsze relacje, większą odporność psychiczną i wyższe poczucie sensu.

W autorskiej parafrazie za Brene powiem - wrażliwość to nie cecha, to wybór.

Czasem dramatyczny, czasem cichy.

Wrażliwość to nie słabość.

To największe źródło naszej siły.

To odwaga, by światu pokazać się bez zbroi.

Wrażliwość to nie pęknięcie.

To szczelina, przez którą do środka wpada światło.

To moment, gdy rezygnujesz z doskonałości, by w zamian zyskać prawdziwość.

Carl Rogers pisał – i tu znowu autorska parafraza – że najgłębszym pragnieniem człowieka jest bycie zaakceptowanym takim, jakim się jest.

Paradoksalnie największa siła rodzi się nie wtedy, gdy jesteśmy idealni, ale wtedy, gdy jesteśmy autentyczni.

Autentyczność łączy z brakiem filtra.

Bo wrażliwość nie zna połowiczności.

Nie da się wybrać – chcę czuć tylko radość, nie chcę czuć bólu.
Albo czujemy wszystko albo nic….

Wrażliwość zaprasza cały zestaw i dlatego tak może przerażać.
Ale dlatego też tak ożywia.

To jak skok do oceanu bez gwarancji, że ktoś cię złapie.

W świecie, który nagradza produktywność i chłód, wrażliwość staje się aktem oporu.

I nie chodzi tu o bycie biernym, naiwnym czy zgodnym.

Chodzi o odwagę pokazywania się światu takim, jakim się jest, również z granicami.

Wrażliwość to zdolność powiedzenia:

potrzebuję

to dla mnie ważne

zraniło mnie to….

boję się, ale spróbuję

To język odwagi, to mowa ludzi, którzy żyją naprawdę.

A TY? Kiedy ostatnio pozwoliłeś/aś sobie poczuć, nie tłumić, nie analizować, nie racjonalizować- lecz poczuć?

Czy Twoja wrażliwość ma głos?

Czy ma miejsce przy Twoim stole?
📌by JG

20/07/2025

On Sunday morning at…..

Okazuje się, że temat lęku jest dość nośny i powoduje tu i tam różne dyskusje.

Dziś przychodzi mi do głowy w zasadzie chodzi mi po głowie
/ ładne z tą głową związki nie tylko frazeologiczne / pomysł związania lęku ze wstydem.

Gdzie wstyd występuje jako architekt lęku.

Przewrotna dość figura, ale popatrzmy…

Doświadczyłeś/aś wstydu?

Kiedyś z pewnością tak było a może nadal jest.

Wstyd nie krzyczy.

On szepcze.

Delikatnie, ale uparcie tuż pod powierzchnią skóry.

Wstyd to uczucie, które nie potrzebuje świadków.

Wystarczy, że pojawi się wewnętrzne spojrzenie – chłodne, osadzające i….. podszyte lękiem.

Wstyd i lęk to jak duet milczących strażników.

Jeden patrzy drugi ukrywa.

Jeden mówi: „nie pokazuj się takim, jakim jesteś”
Drugi dodaje: „bo zostaniesz sam”

Wstyd to nie tylko emocja.

To konstruktor, który buduje mur pomiędzy nami a innymi a czasem nawet powoduje brak dostępu do samych siebie.

Lęk jest strażnikiem tego muru.

Wstyd mieszka w naszym ciele.

Aktywuje te same obszary mózgu, co fizyczne zagrożenie.

Serce bije szybciej, ciało się kurczy, ręce chcą zakryć twarz, jakbyśmy znowu mieli pięć lat i stali nad rozbitym kubkiem.

Lęk to nie tylko emocja.

To wspomnienie bycia „złym”, „ za głośnym”, „nie takim”.

To cichy alarm włączający się za każdym razem, gdy zbliżamy się do granicy autentyczności.

Moja ulubiona badaczka i propagatorka tematu wstydu – Brene Brown wykazała, że wszyscy doświadczamy wstydu, ale większość z nas nie chce o tym mówić.

A cisza to największy jego sojusznik.

Mówi, że wstyd potrzebuje trzech rzeczy by przetrwać – tajemnicy milczenie i osądu.

W swoich badaniach zauważyła, że osoby z wysokim poziomem odporności psychicznej / resilience / różnią się od innych nie brakiem wstydu, ale tym, że nie pozwalają mu przejąć kontroli nad sobą.

Kluczem jest też zdolność do współczucia wobec siebie i mówienia o trudnych emocjach.

Wstyd z lękiem w tle ma ogromna siłę, ale jeszcze większą siłę ma świadomość.


Gdy zaczynamy nazywać swoje uczucia, oswajać lęk i zdejmować kolejne warstwy „muszę”, „powinnam” wtedy pojawia się prawdziwe ukojenie.

Jeśli dziś poczujesz, że NIE MUSISZ, może zrobisz pierwszy krok ku wolności.

Jeśli dziś poczujesz, że możesz komuś powiedzieć prawdę o sobie, czy zrobisz to?

I co się stanie, jeśli spróbujesz?

📌byJG

13/07/2025

on Sunday morning at...

Obiecałam jakiś czas temu spotkanie z Irvinem D. Yalomem,

co w kontekście kontynuacji tematu lęku jawi się dość ciekawie.

Myśląc o tym spotkaniu poszukałam w moje bibliotece książek Yaloma.

I tu przepadłam…..

Każda z nich to jakieś wspomnienie.

Zakreślane wersy i obrazy im towarzyszące…..

Dziwne, ale niezwykle pasące wyobraźnię.

Jak można zacząć tę opowieść?

Może od metafory teatru - bez kulis, bez suflera z niejasną rolą reżysera i widowni.

Jak do tego ma się Yalom?

W moim odbiorze to właśnie on uczył ludzi żyć w świecie bez suflera….

A my żyjemy tak, jakby ktoś pisał dla nas scenariusz.

Mamy swoje role – córki/syna, partnerki/ partnera, terapeutki/ terapeuty, przewodniczącego/ przewodniczącej, jej/jego…….

Mówimy kwestie, które trzeba wypowiedzieć, robimy to czego inni od nas oczekują.

I coś zgrzyta……

Jest uczucie, że scena jest wystawiona, palą się światła, ale nikt nie mówi nam po co tu jesteśmy?

Yalom nazywał taki stan lekiem egzystencjalnym – nie paniką, nie fobią, ale wewnętrznym drżeniem, które płynie z konfrontacji z czterema faktami istnienia:

- że umrzemy

- że jesteśmy wolni i odpowiedzialni za swoje wybory

- że jesteśmy samotni w przeżywaniu własnego życia

- i że świat nie daje nam gotowego sensu – musimy go sami znaleźć.

Tak właśnie najczęściej przejawia się lęk egzystencjalny, jak wiatr bez kierunku, odczuwasz presję, ale nie wiadomo,
dokąd masz iść.

To nie są objawy – to są wezwania – by spojrzeć głębiej.
By przestać żyć cudzą rolą.

By zaryzykować autentyczność.

Yalom nie naprawiał ludzi, on ich spotykał.

Nie bał się mówić o śmierci, samotności, pustce.

Nie odsuwał tych tematów – taktował je jak rdzeń człowieczeństwa, nie jako wyjątek.

Wracając do teatru życia……

Co jeśli w nim nie ma widowni?

Przez jakiś czas gramy dla rodziców, partnerów, kolegów.

Czasem dla jakiegoś „Boga zza kulis”, który miałby nagrodzić, jeśli dobrze wypowiemy kwestię.

Czasem dla własnego wewnętrznego krytyka, który siedzi w pierwszym rzędzie i kiwa głową z dezaprobatą.

A czasem nie ma nikogo ...

Grasz w pustym teatrze, mówisz do ciszy i wtedy rodzi się najgłębszy lęk.

„A co jeśli moje życie nie znaczy nic”

Yalom mówi, że tam właśnie zaczyna się wolność.

Bo jeśli nie ma suflera, nie ma widowni, nie ma scenariusza, to możesz przestać udawać.

Możesz żyć po swojemu.

📌by JG

06/07/2025

on Sunday morning at…

Tydzień temu pojawił się przez chwilę temat lęku.

Pomimo tego, że wakacyjność za progiem jest to na tyle nośna historia, że pobędę z nią trochę w naszym dzisiejszym spotkaniu.

Pierwsze skojarzenie pojawia się u mnie dość nieoczywiście ….

jak u Platona – jaskinia i cienie.

Przesuwają się na ścianach kształty, na które nie masz wpływu,

ale masz rozbudowaną wyobraźnie, czym mogą być.


Każdy szmer, błysk światła wywołują w ciele różne reakcje.

czy to jest słabość?

strażnik?

doradca?

czy więzienie?

Aby to zrozumieć trzeba zejść z poziomu tylko objawu w ciele i zapytać -

po co człowiekowi lęk?

Lęk miał i ma nadal ogromne znaczenie w naszym życiu.

Kiedyś, kiedy Tesla nie jeździła ulicami, a Roblox nie rządził w sieci, lęk pełnił rolę ochronną w nieco innym wymiarze, chociaż…..

W przeszłości lęk pełnił funkcję alarmu - ostrzegał przed realnym zagrożeniem - dzikim zwierzęciem, burzą, obcym plemieniem.

Reagował na bodźce, które rzeczywiście mogły zagrozić przetrwaniu.

Dziś jego rola nie zniknęła, ale zmienił się pejzaż zagrożeń.

Już nie goni nas tygrys, tylko deadline.

Nie walczymy z ogniem, tylko o uwagę partnera, szefa, dziecka.

Lęk wciąż ostrzega - tyle, że nie przed tym, co realne i natychmiastowe,

ale przed tym, co nieuchwytne:utratą relacji, statusu, porażką.

Zamiast pomagać paraliżuje.

Zamiast ratować wypala.

Z innej natomiast strony osoby z podwyższonym poziomem lęku

/ i na to są dowody badawcze – Arne Ohman – szwedzki badacz automatycznych procesów przetwarzania lęku/

mające naderaktywny system alarmowy,

czyli to ich neurobiologia jest u źródeł reakcji a nie jakiś rodzaj „słabości”.

Są bardziej wyczulone "w całym swoim byciu" na świat.

A tak by the way to właśnie te badania dały podstawy pod terapię ekspozycyjną , EMDR, uważność i pracę z ciałem, opierających się nie tylko na rozmowie, ale na regulacji układu limbicznego.

Nie chcę przyjmować tonu eksperckiego, dlatego użyje metafory: człowiek w podwyższonym poziomem lęku usłyszy tygrysa tam, gdzie inni go nie słyszą.

A dzieje się tak, nie dlatego, że jest histeryczny, tylko dlatego, że jego uszy są nastawione na przeżycie.

Problem pojawia się wtedy, gdy lęk przestaje być sygnałem a staje się dominującym tłem codziennego funkcjonowania.

Zaburzenia lękowe to dziś najczęściej diagnozowana grupa problemów psychicznych /WHO 2022/.

Dzieje się tak, gdy lęk odcina dostęp do działania, myślenia, bliskości i zaufania.

Pętla unikania wzmacnia jego siłę.

A każda próba zabezpieczenia się np. przez kompulsję, kontrolę czy izolację działa tylko na chwilę.

Potem lęk powraca – często silniejszy.

Ale nie każdy lęk ma swoje źródło w traumie albo biologii.

Na kolejne spotkanie zaproszę Irvina D. Yaloma – niech towarzyszy nam jego mądrość, odwaga i czułość wobec ludzkiego lęku.

Pomoże to nam zatrzymać się przy tym co trudne, ale niezwykle ważne.

A czy Twój lęk jest z Tobą zaprzyjaźniony?
📌by JG

29/06/2025

On Sunday morning at…..

Niedziela, a zwłaszcza poranek i treści jakie ze sobą niesie powodują, że mam ochotę na przyjrzenie się czemuś,

co jest opozycją do eskapizmu i bovaryzmu ….. dojrzałości.

Bo w świecie, w którym tak łatwo uciec w iluzję, w historię piękniejszą od naszej własnej,

w niekończący się strumień obrazów i obietnic – dorosłość i dojrzałość wydają się aktem odwagi.

Teraz i tu świat przypomina potok niekończących się sygnałów – powiadomień, alertów, ofert, zadań.

Spotykamy się z informacjami, którymi nigdy wcześniej nie musieliśmy zarządzać.

To, co kiedyś budowaliśmy latami – relację, umiejętności, reputację, dziś można zdobyć kliknięciem, lajkiem, błyskiem atencji.

Dojrzałość w takim świecie nie jest oczywista.

To akt ciągłego wybierania – czemu i komu poświęcamy uwagę.

Jak pisze w „Paradoksie wyboru” Barry Schwartz - w epoce

nadmiaru nie stajemy się szczęśliwsi –

przeciwnie tracimy grunt pod nogami, bo boimy się, że każda decyzja odcina milion innych możliwości.

A jednak to właśnie dojrzałość wymaga by umieć powiedzieć „nie” światu, który krzyczy – wszystko jest ważne!!!!

Dojrzałość wymaga, by zwolnić, gdy inni przyspieszają,

by świadomie rozróżniać swoje pragnienia od podszeptów reklam, trendów i presji społecznej.

Dojrzałość to także umiejętność obcowania z lękiem,

który podpowiada: nie zdążysz, przegrywasz, wypadasz z gry.

Ona nie rodzi się wtedy, gdy lęk znika, ale gdy uczymy się z nim żyć.

Lęk jest cieniem, który towarzyszy naszej drodze.

W młodości próbujemy go zagłuszyć – hałasem, relacjami, marzeniami o wielkości.

Z wiekiem uczymy się go nie uciszać, ale słuchać. I usłyszeć w sobie, że to co robię ma znaczenie.

Dojrzałość to umiejętność rozpoznania, że lęk nie zniknie i zawsze będzie w kącie pokoju, gotów odezwać się w chwili ciszy.

Ale to właśnie w tych chwilach dojrzewa w nas wytrzymałość – zdolność do kochania pomimo ryzyka,

do zaczynania pomimo niepewności i podnoszenia się, gdy wszystko się sypie.

To akt codziennej odwagi – cichej bez fanfar.

Bo być dojrzałym to widzieć świat takim, jaki jest: niepewny, czasem okrutny, ale wciąż wart tego, by próbować, by wierzyć, by opowiadać własną historię.
📌byJG

27/06/2025

Bardzo dobra wiadomość na koniec roku szkolnego!

Sejm przegłosował ustawę, dzięki której osoba nastoletnia, która ukończyła 13 lat, będzie mogła skorzystać ze wsparcia psychologicznego bez zgody rodzica lub opiekuna prawnego.

Taka pomoc będzie udzielana wyłącznie w gabinetach mających podpisaną umowę z NFZ.

Opiekun ustawowy zostanie poinformowany o wizycie, z wyjątkiem sytuacji, w których przekazanie takiej informacji mogłoby zagrażać dobru pacjenta. Osoba udzielająca pomocy zawiadamia wówczas sąd opiekuńczy.

To ważne i potrzebne rozwiązanie!
Dzięki temu dostęp do pomocy zyskują młodzi, którzy w swoich rodzinach:
🔸nie dostają wsparcia emocjonalnego;
🔸nie czują się wysłuchani i zauważeni;
🔸doświadczają przemocy, zaniedbania i osamotnienia.

Ustawa nie wyklucza rodziców z procesu terapeutycznego, wręcz przeciwnie, może dać całej rodzinie szansę, by o problemach ze zdrowiem psychicznym mówić otwarcie i zyskać odpowiednią pomoc.

Ustawą zajmie się Senat. Jeśli zyska ona poparcie senatorów i akceptację prezydenta, realnie pomoże tym nastolatkom, którzy dotąd byli ze swoimi problemami sami 🧡

Tekst: Joanna Szulc - psycholożka, ekspertka projektu

22/06/2025

On Sunday morning at…..

Poproszono mnie o rozwinięcie tematu z poprzedniego tygodnia.

Idąc w tę stronę pomyślałam o cichym języku frustracji pokolenia, które może „mieć wszystko”, ale nie potrafi czuć się spełnione.

I tak dziś zbliżymy się do bovaryzmu.

Pewnie znakomita większość z nas miała szansę poznać panią Bovary.

Bo to jej historia dała pierwowzór pojęcia.

Publikacja książki Gustave’a Flauberta wywołała spore zamieszanie w połowie XIX w.

i na dobą sprawę można powiedzieć, że zmieniła się scenografia i kostiumy, ale zjawisko jest nadal niezwykle aktualne.

Psychologia opisuje bovaryzm jako trwałą tendencje do uciekania od realności poprzez idealizację życia, miłości i samego/ej siebie.

to nie tylko fantazjowanie. To sposób patrzenia na świat poprzez filtr zawodu, niespełnienia i nieustannego - to nie tak – to nie to.

W epoce Instagrama, seriali o „lepszym życiu” i niekończących się możliwości wyboru,

to zjawisko wraca – bo łatwiej niż kiedykolwiek porównać się, poczuć niedosyt, odpłynąć w „gdyby tylko…”.

Bovaryzm to dziś nie tylko kategoria literacka, ale narzędzie do rozumienia psychicznego cierpienia ludzi, którzy żyją w „wersji B” w wiecznym odroczeniu szczęścia.

I znowu, tak jak przed tygodniem, nie zapraszam Was do rezygnacji z marzeń.

Nie twierdzę też, że marzenia nie są bezpieczne.

Chcę obudzić jakiś rodzaj czujności i obserwacji,

bo jeśli fantazja staje się jedyną przestrzenią,

w której potrafimy być sobą,

a życie codzienne zaczyna być zbyt nudne, zbyt bolesne,

zbyt niesatysfakcjonujące wchodzimy w mechanizm bovaryzmu.

I tak eskapizm to chwilowy azyl, miękki koc z marzeń, pod który chowamy się przed twardą strukturą codzienności.

Ale bywa, że ten koc zmienia się w kokon.

I zamiast wracać do rzeczywistości z nową energią zaczynamy coraz mocniej tkwić w tym, co wyobrażone.

Bovaryzm zatem pełni funkcję obrony przed:

lękiem przed rozczarowaniem (w wyobraźni nic się nie psuje),

niższym poczuciem własnej wartości (tam jestem wyjątkowy/a),

poczuciem braku kontroli nad życiem (w marzeniach mogę wszystko zaplanować).

To nie znaczy, że osoby z tendencją do bovaryzmu są słabe.

Często to osoby wrażliwe, inteligentne, ale brak im narzędzi do integracji swojego wewnętrznego świata z zewnętrznym.

Emma Bovary nie przegrała dlatego, że marzyła. Przegrała, bo nie umiała uznać, że prawdziwe życie ma inną tonację niż wyobrażenia i to nie musi być złe.
📌by JG

15/06/2025

on Sunday morning at.....

Dziś rzecz dotyczy eskapizmu.

Pojęcia, które na dobre zagościło w słowniku i jest częściej spotykane w przestrzeni społecznej.

Jednak zanim zaczęto używać tego słowa mówiono o mechanizmach obronnych takich jak: fantazjowanie, wyparcie, regresja czy dysocjacja. To u Freuda.

Adler to samo zjawisko nazywał kompensacją.

Karen Horney mówiła o neurotycznym uniku.

Choć nie nazwano tego eskapizmem istota zjawiska była
rozpoznawana jako ucieczka od rzeczywistości,

która staje się sposobem radzenia sobie z niepokojem,

brakiem sensu i samotnością, psychiczną ucieczkę od trudnych emocji, niepewności i chaosu.

Może być naturalnym mechanizmem obronnym, ale w nadmiarze myślę, że może być więzieniem.

Taka reakcja pojawia się najczęściej wtedy, gdy realność staje się zbyt bolesna lub zbyt przytłaczająca.

Teraz, gdy wojna i kryzys dają znać o sobie silniej niż kiedyś...
a w tle jest przeciążenie informacją,

samotność w tym co czujesz a może nawet jakaś forma przemocy.

Jak sobie z tym radzić?

może właśnie uciec?

Podstawowym pytaniem w tych okolicznościach
jest to – dlaczego uciekamy?

Dlaczego mamy potrzebę zniknięcia????

Psychologicznie to próba regulacji emocji: unik, dysocjacja, kompensacja.

I teraz bomba!!!!!

Social media!!!!!

Instagram, Tik Tok, YouTube, seriale na autoplayu – nasze na teraz ucieczki.

Paradoks polega na tym, że te miejsca z pozoru dają ukojenie, ale jednocześnie odcinają nas od realnego wpływu na nasze życie i otoczenie.

Taki sposób reakcji nie tylko nie leczy źródła bólu, ale go utrwala

– bo nic się nie zmienia a my jesteśmy coraz bardziej zmęczeni.

Scrollujemy zamiast czuć.

Oglądamy zamiast działać.

Komentujemy zamiast rozmawiać.

Uprawiamy to od stuleci ….

Eskapizm nie jest nowy.

Kiedyś mówiliśmy o fantazjowaniu, kompensacji, alienacji.

Mechanizm ten sam, odciąć się od świata który boli.

Przestać czuć, przestać myśleć.

Być gdzie indziej.

Na chwilę.

A potem znów jeszcze bardziej zagubieni wrócić tam, gdzie jest jeszcze trudniej.

Ale kiedy ucieczka staje się zagrożeniem????

Gdy odcinasz się od emocji.

Gdy nie słuchasz ciała i psyche.

Gdy media stają się narkotykiem reagującym na każdy nastrój.

Gdy życie poza ekranem wydaje się mniej „prawdziwe”

No i tu moment prawdy….

Nie namawiam NIKOGO do całkowitej rezygnacji z chwil rozrywki, ulgi czy wypoczynku.

Chodzi o świadomość!!!!!

CZY TO CO ROBIĘ JEST WYBOREM CZY UCIECZKĄ????

Czy umiesz pójść na spacer ??? bez telefonu???

Czy możliwe jest obejrzenie serialu bez binde – watchigu?????

Czy umiesz zatrzymać się i nazwać to co trudne??
📌by JG

08/06/2025

on Sunday morning at.......
Naturalnym dla mnie – po wyborczych napięciach - tematem do oglądu jest – demokracja….

Co czujesz, kiedy słyszysz to słowo?

Znasz je.

Ale czy na pewno jesteś w stanie przyjąć jego siłę?

Demokracja w swoim naiwnym założeniu miała być spotkaniem.

Miejscem, gdzie różnice nie są przeszkodą a stają się wezwaniem do wysłuchania, ale coś się popsuło.

Może nie od razu.

Może powoli.

Może wtedy, gdy przestaliśmy słuchać a zaczęliśmy mówić - „my” i „oni”.

Demokracja nie zawsze jest łatwa do zniesienia.

Szczególnie wtedy, gdy większość wybiera nie tak, jakbyśmy chcieli.

Kiedy czujesz, że „oni” wygrali a „my” zostajemy z uczuciem niesprawiedliwości i żalu.

Filozofowie od Arystotelesa po Rawlsa – pisali, że społeczeństwo demokratyczne to nie wspólnota zgody – ale wspólnota uznania różnicy.

Demokracja nie tuli, nie głaszcze po plecach i nie mówi – masz rację.

To możliwość, gdzie większość może wybrać wbrew Tobie, wbrew Twoim wartościom, Twoim lękom, Twojej przyszłości.

I to jest w porządku.

Bo demokracja nie obiecuje bezpieczeństwa.

Ona obiecuje, że nie będziemy zabijać się za różnice.

To brutalne narzędzie, z którym nie sposób się kłócić, ale nadal najlepsze jakie mamy.

11 listopada 1947 roku w brytyjskiej Izbie Gmin Winston Churchill powiedział, że demokracja jest uciążliwa, ale mniej niebezpieczna niż autorytaryzm, tyrania czy wojna domowa.

Dlatego czasem trudno pogodzić się z przegraną.

Przegrana nie ma zapachu, nie świeci, nie daje ulgi, nie jest szlachetna, mimo że w książkach tak o niej piszą.

Przegrana jest jak drzwi, które zatrzaskują się z hukiem tuż przed Tobą.

Z hukiem, którego się nie spodziewałeś, bo jeszcze chwilę temu trzymałeś klamkę.

Zostajesz po drugiej stronie z ciszą, która drży w powietrzu.

Przegrana mówi prawdę o świecie, który nie jest idealny.

W demokracji zgoda na przegraną nie oznacza poddania się.

Oznacza, że uznajesz reguły wspólnego życia, nawet jeśli dziś są dla Ciebie niekorzystne.

Psychologicznie – uczysz się żyć z frustracją bez uciekania w cynizm.

Egzystencjalnie – dojrzewasz – bo nie wszystko zależy od Ciebie – a mimo to uczestniczysz, bo wierzysz w sens procesu.

Najtrudniejsze w demokracji jest to, że można mieć rację i przegrać.

Nie wystarczy mówić prawdę.

Nie wystarczy chcieć dobrze.

Bo większość nie zawsze słyszy.

📌by JG

01/06/2025

Jutro obudzimy się w Polsce powyborczej a dziś,

teraz
rozpoczynam nowy rozdział,

seria okulistyczna zakończona.

Rozpoczyna się :

On Sunday morning at……..

I dziś w Dniu Dziecka, chcę powiedzieć do tej części Ciebie, która wciąż patrzy z zaciekawieniem, która tęskni, wierzy, czasem się boi – ale nie przestaje marzyć.

Niech Twoje wewnętrzne dziecko poczuje dziś, że nie musi być dzielne ponad siły,

że nie musi udowadniać swojej wartości.

Że jest ważne dlatego, że jest!

Niech ktoś może Ty, weźmie je dziś za rękę i powie:

„Już jestem, nie jesteś sam/a, już nie musisz wszystkiego rozumieć ani wszystkiego naprawiać”.

Niech dostanie dziś:

❤️ bezpiecznej przestrzeni do odpoczynku

❤️ na śmiech bez powodu

❤️opiekę, której kiedyś mogło zabraknąć.

I niech wie, że ma prawo płakać,
złościć się,

rysować na marginesach i

mówić „nie”- nawet wtedy, gdy to boli.

I niech usłyszy takie zdanie:

Jesteś wystarczająco dobry/a bo jesteś.

📌byJG
a tu małe coś od Mike'a Pattona
https://youtu.be/vPzDTfIb0DU?si=0dx0bsRDSLc6hB8B

01/06/2025

W ten szczególny niedzielny poranek chyba nie można pisać o niczym innym jak o wyborach prezydenckich.

Mam nadzieję, że nie łamię w ten sposób ciszy wyborczej.

Nie będę pisać o kandydatach, ale o emocjach i mechanizmach zaplecionych w ten rodzaj aktu demokracji.

No właśnie – dlaczego wybory budzą tyle emocji?

Wybory to nie tylko aktywność polityczna – to symboliczne przesilenie, moment, w którym społeczeństwo patrzy w lustro.

I jak często bywa z lustrem – obraz nie zawsze jest wygodny.

Głosowanie może przypominać spotkanie przy rodzinnym stole, gdzie siedzą zarówno ci, którzy chcą zmiany, jak i ci, którzy boją się ruszyć z miejsca.

Ten stół łączy i dzieli jednocześnie. Jak w domu, gdzie niektóre tematy są tabu a inne wracają jak refren.

Każdy kandydat symbolizuje jakąś postać z rodzinnej opowieści: silnego ojca, zawiedzioną matkę, młodego buntownika, czy dziwnego kuzyna, który „ wie lepiej”.

Wybieramy nie tylko politykę, wybieramy wersję, jaką chcemy kontynuować.

Dla wielu Polaków to nie tylko decyzja „kto wygra”, ale opowieść – kim jesteśmy jako naród.

Czy jesteśmy wspólnotą, która ufa sobie wzajemnie, czy tylko zbiorem indywidualnych lęków i interesów.

Czy chcemy opowieści o odwadze czy tylko o przetrwaniu?

W czasach kryzysu – wojny za granicą, niestabilnej gospodarki, zmęczenia konfliktem politycznym wybory nabierają szczególnego znaczenia.

To jakby społeczeństwo próbowało przejść przez most nad przepaścią.

Kandydaci to przewodnicy, każdy obiecuje, że zna drogę.

Ale nie każdy nie każdy wzbudza zaufanie i nie każdy mówi prawdę.

Glos oddajemy nie tylko z nadzieją, ale często z lękiem.

Emocje nie są przypadkiem, są echem wielokrotnego zawodu i jakiegoś rodzaju traumy wspólnoty.

W emocjonalnym pejzażu wyborczym jest jeszcze jedno ciche miejsce – to które zajmują ci, którzy nie idą głosować.

Często pomijani w analizach, spychani do kategorii „biernych” lub „obojętnych” być może jest to jakiś cień prawdy a być może noszą w sobie osobny rodzaj emocji – rezygnację, bezsilność, głębokie zranienie społeczne.

Psychologicznie to może być postawa wyuczonej bezradności, która rodzi się tam, gdzie ludzie przez lata nie doświadczyli realnego wpływu na swoje otoczenie.

To też kwestia zaufania a raczej jego braku.

W krajach takich jak Belgia czy Australia brak udziału w wyborach wiąże się z mandatem karnym.

Państwo uznaje tam głosowanie nie za przywilej, lecz za obowiązek obywatelski – akt współodpowiedzialności za wspólnotę.

Kara pieniężna nie jest formą represji, ale wyrazem przekonania, że milczenie w demokracji ma swoją cenę.

W Polsce brak uczestnictwa w wyborach bywa natomiast społecznie akceptowalny.

Nawet manifestowany jako „mądry dystans” lub „wolność od systemu” ale to dystans, który kosztuje, bo milczenie również kształtuje wynik.

Wybory to rytuał obecności.

Głos to nie tylko decyzja – to akt istnienia we wspólnocie.

Gdy rezygnujemy z tego aktu, zostawiamy innym opowieść o nas.

A potem być może znów czujemy się niezrozumiani.

Może właśnie, teraz gdy to czytasz masz wrażenie, że Twój głos niczego nie zmieni.

Że to wszystko teatr, że kandydaci się zmieniają a problemy pozostają.

Ale pójście na wybory to nie deklaracja wiary w polityka.

To akt troski o tych, których kochasz o miejsce, w którym żyjesz, o przyszłość i o wizerunek Twojego kraju w Europie i na świecie.

Nie musisz wierzyć we wszystko.

Wystarczy, że uznasz, że chcesz mieć wpływ.

I że zależy Ci by inni nie decydowali za Ciebie.
Wybieraj!
📌by JG

25/05/2025

Dziś oko miej na relację …

Już kilkakrotnie zapraszałam Was do rozkminy na temat relacji,

ale jeszcze nie było takiego wątku jak: relacja terapeutyczna.

Inspiracją, przecinkiem i kropką jest moja wczorajsza rozmowa z przyjaciółką, gdzie brzmieniem tej rozmowy było: „smutne, że ludzie płacą za to, żeby być prawdziwie słuchanym bez oceny”

Zastanawiałam się nad tym od jakiegoś czasu, kiedy jedna z moich pacjentek powiedziała mi, że w gabinecie jest nareszcie taka, jaką jest.

To co takiego robi z nami świat i co my dajemy ze sobą robić światu, że tak się dzieje?

Czytamy, że współczesna psychologia wskazuje na fundamentalne znaczenie relacji.

Od relacji terapeutycznej po codzienne więzi społeczne.

A w tle pojawia się informacja, że kontakt może działać jak lek, regulując nasz układ nerwowy, zwiększając odporność psychiczną, regulując odporność na stres, korelując tym samym z lepszym zdrowiem psychicznym.

Czy każdy ma do tego dostęp?

Czym więc jest „lecząca relacja”?

Jakie mechanizmy stoją za jej działaniem?

Ale od początku.

Nie pierwszy raz mówię o teorii więzi, powołując się na treści z odległej przeszłości, ale ciągle na topie psychologicznym, której autorem jest Edward John Mostyn Bowlby.

Nie bez znaczenia w tym kontekście pojawia się też Karl Rogers, twórca terapii skoncentrowanej na osobie i to właśnie on wierzył, że nie techniki, ale relacja terapeutyczna jest kluczowym czynnikiem leczącej zmiany.

I aby było jasne – nie jestem przeciwko technikom terapeutycznym.

Nawet z niektórych korzystam.

Idąc dalej tą ścieżką, powiem, że zaufanie, empatia, autentyczność są otwarcie, gdzie fotel terapeutyczny jest nie tylko miejscem analizy, ale staje się przestrzenią doświadczania nowego, bezpiecznego rodzaju więzi.

Co na to neurobiologia?

Relacje wpływają bezpośrednio na układ nerwowy.

Kontakt fizyczny, wzajemna uważność i empatia stymulują układ przywspółczulny / odpowiedziany za regenerację i spokój / oraz uwalniają oksytocynę – hormon zaufania i przywiązania.

Regularny kontakt z osobami wspierającymi obniża poziom kortyzolu i wspiera neuroplastyczność.

Czyli psychoterapia to nie tylko słowa?

Co więcej, to nie tylko techniki, pytania czy zadania – to przede wszystkim relacja!

To taka delikatna nić, która z czasem staje się mostem – mostem pomiędzy „nie dam rady” a „mam w sobie siłę”.

Między samotnością a byciem zauważonym.

Między chaosem a oddechem.

W gabinecie terapeutycznym nie zawsze dziej się coś spektakularnego.

Czasem „tylko” ktoś z nami jest w stanie znieść ciszę.

Jest ktoś, kto patrzy uważnie, kiedy mamy spuszczony wzrok i nie przerywa, kiedy mówimy: „jest mi źle”.

I to właśnie „tylko” bywa najważniejszym doświadczeniem.

Bo kiedy ktoś jest z nami naprawdę – bez pośpiechu, bez ocen – nasz układ nerwowy zaczyna się uspokajać.

Mózg uczy się, że nie każda bliskość boli.

Że można być słabym i nie zostać opuszczonym.

Ciekawa jestem, czy masz takie doświadczenia?
📌by JG