PrzyStań Oddechu

16/06/2025

Konstanty Butejko, twórca metody oddechu Butejki, w młodym wieku zmagał się ze złośliwym nadciśnieniem tętniczym. Gdy lekarze powiedzieli mu, że ma tylko pół roku życia, zamiast poddać się, postanowił coś zmienić. Zauważył, że osoby, które odchodziły z tego świata, zaczynały oddychać szybciej. A potem… nagle zaczął oddychać szybciej także on! I wtedy pomyślał: "A co jeśli spróbuję oddychać… mniej?" Tak, mniej! Zamiast przyspieszać, spróbował zwolnić, oddychając głębiej, ale z mniejszą ilością powietrza. I wiecie co? Żył jeszcze długie lata.

To, co dla niego okazało się kluczem do zdrowia, może zmienić także Twoje życie. Oddech to naprawdę supermoc, którą masz zawsze pod ręką, a często o niej zapominamy. Od jego jakości zależy, jak się czujemy – jak zareagujemy na stres, jak dobrze śpimy, jak radzimy sobie z emocjami.

Świadome oddychanie nie tylko pomaga w redukcji stresu, ale poprawia koncentrację, wzmacnia odporność, obniża ciśnienie krwi, a nawet przyspiesza regenerację po wysiłku! A to tylko część korzyści! Im głębszy, spokojniejszy oddech, tym lepsze samopoczucie.

Więc pytanie brzmi: dlaczego nie spróbować? Nawet mała zmiana w sposobie oddychania może sprawić, że poczujesz się lepiej – mniej zmęczenia, więcej spokoju i energii.

Dlatego szykuję dla Ciebie wakacyjne wyzwanie: 30 dni z oddechem! 🌿

W ciągu tych 30 dni dostaniesz nagrania z krótkimi praktykami, które pozwolą Ci wprowadzić świadome oddychanie do swojej codzienności. Będą też proste wskazówki, jak wykorzystywać moc oddechu w różnych sytuacjach dnia codziennego, oraz spotkania online, na których wspólnie poczujemy energię grupy.

Ciekawi mnie, co najbardziej by Cię interesowało w takim wyzwaniu? Napisz w komentarzu! 💬

14/06/2025

Yin joga — to trochę jak zaproszenie do odpoczynku, na który codziennie brakuje czasu.
Miejsce, gdzie można się zatrzymać, położyć na macie i… no właśnie, próbować odpocząć.
Bo czasem yin to prawdziwa oaza spokoju, a czasem — ups! — w środku zaczyna się niezła impreza.

Z pozoru nic się nie dzieje: kilka minut w jednej pozycji, miękkie poduszki, spokojny oddech.
A tymczasem myśli hasają jak rozbrykane dzieciaki na cukrze:
„Już pięć minut?!”
„Nie dam rady wytrzymać!”
„Czy ja zawsze tak mam, czy to dziś wyjątkowo?”

I właśnie wtedy yin pokazuje, co naprawdę się dzieje — nie na powierzchni, ale w środku.
Spotykasz siebie — nie tego z planów, zadań i listy „do zrobienia”, tylko prawdziwego, trochę niecierpliwego, trochę rozproszonego, który czasem woli leżeć i nic nie robić (albo uciec do kuchni po czekoladę).

Yin mówi: „Spokojnie, to jest okej. Możesz być z tym wszystkim. Nie musisz nic naprawiać. Po prostu oddychaj.”
I wtedy zaczyna się prawdziwa praca: nie ta na mięśniach, ale ta na sercu i głowie.
Uczysz się zatrzymywać reakcje, przestawać poprawiać świat i siebie, a zamiast tego… obserwować z uśmiechem: „O, znowu to”.

To nie jest praktyka perfekcji. To zaproszenie do czułości wobec siebie — ze śmiechem, bez spiny, w towarzystwie ludzi, którzy też czasem mają ochotę rzucić to wszystko i zamówić pizzę.

Ale zostają. Bo coś tu jest.
Bo może właśnie tak — powoli, z życzliwością i lekkością — poznajemy tę tajemną instrukcję obsługi siebie.
I nikt jej nie dostał na starcie życia, ale na macie… możeMy zacząć ją czytać — Razem.

09/06/2025

Kiedy kobieta przestaje się uśmiechać, świat robi się cicho ...

Są takie momenty, kiedy coś w nas milknie. Nie wiadomo kiedy dokładnie – może między kolejną próbą bycia „ok”, a nocą spędzoną z ciężarem na klatce piersiowej.
Gdy ciało, które miało być bezpieczną przystanią, zaczyna przypominać o tym, co bolesne. Gdy dotyk bliskich nie przynosi ulgi, lecz wywołuje echo dawnych ran.
Gdy w oczach innych jesteśmy „silne”, a w środku świat się rozpada na kawałki.

Kobieta – ta młoda, która próbuje zrozumieć, gdzie kończy się prawda, a zaczyna Instagram. Ta dojrzalsza, która zna smak straty, choroby, zmarszczek, rozstępów i rezygnacji. I ta, która już wie, że piękno to nie lustro, tylko odwaga, by być prawdziwą.

Film Przepiękne — nie wiem, czy jest dobry, czy nie, ale na pewno jest autentyczny. Pokazuje to, co często pozostaje niewypowiedziane.
Ukazuje rany, które tworzą nasze zniekształcone obrazy siebie, i jak łatwo można się w tym wszystkim zgubić.
Przypomina też, jak bardzo każda z nas potrzebuje spojrzenia, które nie ocenia — przestrzeni, gdzie można być po prostu sobą. Bez filtra, bez wstydu, bez „muszę".

Bo czasem najgłębszym pragnieniem kobiety nie jest zmiana. Tylko bycie zobaczoną w całości – z bólem, śmiechem, opowieścią, która nie zawsze ma szczęśliwe zakończenie.

Gdy oglądałam ten film, poczułam coś, co trudno ubrać w słowa. Pomyślałam o sobie – i o kobietach, które spotykam. O nas wszystkich, które nosimy w sobie ciężar niewidoczny dla świata, a tak często zbyt ciężki do uniesienia.
Pomyślałam o Przystani Oddechu – miejscu, które powstało z potrzeby bycia naprawdę razem. Z potrzeby stworzenia przestrzeni, gdzie wszystkie te cienie, rany i ciężary mogą się pomieścić bez osądu.
Miejsca, gdzie można zdjąć z siebie maski, puścić napięcia, odłożyć powinności.
Gdzie milczenie jest akceptacją, a śmiech pochodzi z najgłębszych zakamarków duszy.
Gdzie można pytać bez obaw, płakać bez wstydu i po prostu być przyjętą.
Gdzie wspólny oddech przypomina, że nie chodzi o poprawianie siebie, lecz o odnalezienie prawdy, która już w nas jest.
I o świadomość, że nie jesteśmy w tym same.

Pomyślałam, że może to właśnie jest nasza odpowiedź.
Nie wielkie hasła. Nie walka o „ideał”.
Tylko bycie blisko. W prawdzie. Z oddechem.
Bo nie musimy przez to wszystko przechodzić same.

Magda (Marta Nieradkiewicz) próbuje pogodzić wychowanie dwójki małych dzieci z prowadzeniem domu, a jednocześnie pragnie wrócić do pracy i realizować swoje z...

08/06/2025

Nie wiem, czy można przygotować się na taką wyprawę. Na góry – być może. Spakować buty, kurtkę, batony energetyczne, zrobić listę rzeczy „niezbędnych”. Ale na to, co wydarzy się pomiędzy krokami – nie sposób się przygotować, a może właśnie przygotowywałyśmy się na to całe życie :)
Wyruszyłyśmy razem, grupą kobiet. Każda z własnym życiem, bagażem, historią. A jednak już na samym początku wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko. Jedna z nas – silna, dzielna, pełna zapału – po prostu się zatrzymała. Ciało powiedziało „stop”, jakby nie mogło zrobić ani kroku więcej. Widok jej sylwetki cofającej się pod ciężarem plecaka zostanie ze mną na zawsze.

I wtedy padły słowa: „Musimy jej pomóc.”

Nie było długich narad. Nikt nie kalkulował. Ręce same sięgnęły po plecak, który jeszcze chwilę wcześniej wydawał się zbyt ciężki nawet dla siebie. I nagle – coś się odmieniło. Dźwigając więcej, poczułyśmy się lżej. Jakby to nie mięśnie niosły, ale jakaś niewidzialna siła wspólnoty. Solidarność kobiet w górach. Siła, która nie potrzebuje fanfar, a jednocześnie kiedy się ją obserwuje widzisz tego prawdziwego bohatera o którym nie mówi się głośno.

Przed nami było siedem godzin wędrówki stromo pod górę. Siedem godzin śmiechu, zmęczenia, błota, zachwytów, wspólnych postojów, momentów ciszy i milczącego wsparcia. Pogoda jakby dokładnie wiedziała, czego nam trzeba – słońce, deszcz, a nawet dwu-centymetrowy grad, który spadł z nieba wtedy, gdy już byłyśmy bezpieczne, najedzone i schowane pod dachem schroniska.
Przypadek? Może. A może jednak nie.

Spotykałyśmy ludzi, którzy pojawiali się na naszej drodze jak znak, że dobro naprawdę istnieje. Czasem wystarczyło jedno słowo, jeden gest – i czułyśmy się jak część większej sieci, utkanej z prostoty, ludzkiej życzliwości, zwykłego „tu i teraz”.

A widoki? Takie, które zatrzymują czas. Przestrzenie, które oddychają za ciebie. I to uczucie: „Jestem dokładnie tam, gdzie mam być.” Były momenty zmęczenia. I te, gdy ciało podpowiadało: „zatrzymaj się.” Ale zaraz potem przychodziła ulga – niespodziewana, jak prezent od gór.
Śmiech – ten oczyszczający, dziecięcy, pełen wdzięczności.
Słowa – proste i ważne.
Cisza – mówiąca więcej niż niejeden esej.
I to coś nienazwanego, co zawisło nad nami jak ciepła chmura miłości. Namacalna energia, o której się czyta w książkach, ale rzadko doświadcza naprawdę.

My jej doświadczyłyśMy.

Nie wiemy, czy to zasługa gór, czy naszych serc. Może jedno i drugie. Ale wróciłyśmy inne.

Lżejsze. Silniejsze. Lepsze – dla siebie, i dla świata.

I może właśnie o to chodzi w takich wyprawach – żeby nie wracać tą samą osobą. Żeby zostawić coś w górach, ale też coś zabrać. Nie kamień, nie pamiątkę – tylko to coś, co trudno opisać, ale co zostaje w nas już na zawsze…

16/05/2025

13/05/2025

Piękna, autentyczna, poruszająca i wzruszająca rozmowa ze smaczkami do zaaplikowania w codzienności. Polecam się zanurzyć na chwilę ❤️

Szczera, prawdziwa, ciepła rozmowa z prekursorek rozwoju osobistego w Polsce. Jak żyć szczęśliwie, mówiąc "tak" życiu? Jak akceptować to, co nam przynosi? Dl...

13/05/2025

Spodobało Nam się :) Uczestniczki zasugerowały wydłużenie tej dobroci. Także w przyszły poniedziałek spotykamy się wcześniej i zajęcia odbędą się w godz. 16.00-17.15. Pięknego dnia!

06/05/2025

Ciało ma swoją pamięć.
Zapisuje napięcia, emocje, przeżycia...
Czasem woła do nas szeptem – sztywnością, zmęczeniem, trudnością w oddechu.

W tej cichej tkance, która wszystko łączy – w powięzi – mieszkają historie, których czasem nawet nie znamy.

Powięź to sieć tkanki łącznej.
Oplata nas jak pajęczyna – mięśnie, kości, narządy – tworząc jedność.
Badania pokazują, że zawiera więcej receptorów czucia niż same mięśnie.
Jest czuła. Reaguje.
Nie tylko na ruch – również na stres, emocje, sposób, w jaki oddychamy.

Gdy jesteśmy w ciągłym napięciu, powięź gęstnieje, skleja się, sztywnieje.
Ale kiedy dostanie czas i przestrzeń – potrafi się regenerować.
To tkanka plastyczna. Żywa. Odzyskująca płynność, kiedy czujemy się bezpiecznie.

🌿 Yin joga to praktyka powięziowa.
Miękka, cicha, głęboka.
Pozycje trwają kilka minut – tyle potrzeba, by powięź poczuła, że może puścić.
Nie pracujemy siłą. Pracujemy obecnością.

To powrót do czucia.
Do siebie.
Do miękkości, której być może brakowało od dawna.

🕊️ Jeśli czujesz, że Twoje ciało potrzebuje rozluźnienia, oddechu, ukojenia –
z serca zapraszam Cię na zajęcia Yin Jogi.
Bez pośpiechu.
Bez przymusu.
W łagodności.

Zaczynamy 12 maja :)