Otwarcie. Psychoterapia Gosia Zamorska

18/11/2024

17/10/2024

11/10/2024

/czego nauczyłam się na psychoterapii, odcinek tysiąc pięćset sto dziewięćset/

Kiedyś pisałam o tym, czego nauczyłam się na swojej terapii, ale, jak się okazuje, będąc po drugiej stronie i dając wsparcie człowiek też się uczy (a przy okazji terapeutyzuje, mam wrażenie). W sumie to wiedziałam wcześniej z teorii, ale co innego wiedzieć, a co innego doświadczyć:

- i właśnie, ciągle od nowa sobie przypominam, że w psychoterapii chodzi o dotknięcie rzeczywistości emocjonalnej u drugiej osoby, nie formułki, nie teoretyzowanie, nie wypowiedzenie, jak powinno być, tylko o przeżywanie
- że często klient_ka serio nie oczekuje rozwiązań - oczekuje jedynie wysłuchania. I że to wysłuchanie naprawdę jest leczące i mimo, że wydaje się, że niewiele zmienia, to zmienia bardzo dużo
- że podążanie za klientem_ką to najlepsze, co mogę zrobić i dla klienta_ki i dla siebie jako terapeutki
- że bycie psychoterapeutką to bycie człowiekiem, w sensie uznanie i przyjęcie, że ciemne, trudne i wypierane części (np. rządza zemsty, nienawiść, potrzeba zdradzenia kogoś lub, bardziej zwyczajnie, lęk, wstyd czy słabość) potrzebują być "wybaczone", tj. zwyczajnie zauważone, wypowiedziane i zintegrowane w relacji terapeutycznej. One są częścią skomplikowanego mechanizmu emocjonalnego człowieka i bez nich nie będzie działał. Wobec tego udawanie, wypieranie, ślizganie się po powierzchni spraw nie ma tu sensu
- że najlepsze, co mogę zrobić dla klienta_ki to być sobą
- i na koniec, że to, co mi się wydaje oczywiste lub łatwe, dla drugiej osoby może być zakryte lub bardzo, bardzo trudne. To, co dla mnie totalnie nieprawdopodbne, dla kogoś może być pewne; to, co dla kogoś wstydliwe, ja mogę uznać za wspaniałe. I nie chodzi tu o relatywizowanie, tylko o szacunek: jeśli ktoś tak ma, to mogę zapytać, dlaczego, odkryć ten nieznany dla mnie świat i często pomóc go uporządkować tak, jak ta osoba chce. To, że tylko w tym pomagam, asystuję, najbardziej mi się podoba, bo oddaję sprawczość człowiekowi a przy okazji odkrywam przestrzenie, o których nie miałam pojęcia.

(fotka z wczoraj rano)

10/10/2024

Dziś obchodzimy Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego. Nie czekajcie, dbajcie o siebie, swoje samopoczucie i zdrowie każdego dnia. Przesyłam mnóstwo pozytywnej energii. 🫶
W Miasto Gdańsk mamy program wsparcia zdrowia psychicznego, który jest dostępny dla każdego, kto szuka pomocy.
ℹ️ Potrzebujecie pomocy? Wszystkie ważne numery znajdziecie tutaj 👉 https://tinyurl.com/3ddatpnb.
👉 Korzystajcie też z aplikacji 🤳 "Wsparcie w Gdańsku", gdzie łatwo umówicie wizytę.
👉 Zajrzyjcie do Niebieskie Trampki - kroki ku życiu w Galeria Metropolia i Forum Gdańsk, naszych bezpiecznych przestrzeni wsparcia psychologicznego, zrozumienia własnych emocji, rozwijania zainteresowań dla młodych ludzi.
👉 Do godziny 18:00 na dziedzińcu Forum Gdańsk czeka na Was terapiobus Fundacja Terapia to NIE WSTYD.
📞 W sytuacjach kryzysowych od razu dzwońcie do Ośrodka Interwencji Kryzysowej 👉 58 511 01 21.
_____

08/10/2024

Fragment wiersza „Bez pamięci” z uhonorowanego Nagrodą Literacką NIKE tomu „Raptularz” (PIW 2023), czyta Urszula Kozioł.

Warszawa, 3 października 2024 r.
Realizacja nagrania Rafał Czachorowski (Fundacja Duży Format) na zamówienie PIW.

23/09/2024

Czym się karmisz?
- jakimi ludźmi się otaczasz?
- jakie wartości są dla Ciebie ważne?
- czego słuchasz? Co oglądasz?
- jak traktujesz swoje ciało?
- jak do siebie mówisz?
- jakim powietrzem oddychasz, jaką wodę pijesz?
- co jesz?
- w jakim otoczeniu przebywasz?
- w jakich emocjach się zanurzasz?

To wszystko jest ważne. Ciało to Ty.
(Notatki ze zjazdu pt. "Ucieleśnione ja", prowadzonego przez Patrycję Koszałę)

Prowadziłam w weekend warsztat dla Szkoły Psychoterapii Gestalt w obszarze pracy, którą kocham całą sobą - pracy przez ciało.
To były 3 dni niezwykle intymnych spotkań ze sobą, ze swoją historią niesioną przez ciało, ze sobą nawzajem, ze sobą w świecie..
Piękna grupo, cudowne Osoby - dziękuję Wam raz jeszcze za ten ubogacający, wspólny czas. Zabieram ze sobą ciałowanie, ciałość, ciałobranie, Was w sercu i.. do zobaczenia! ❤️☺️

19/09/2024

„Krzywa katastrofy” ma następujące fazy:
Faza początkowa (pierwszy dzień) - szok, lęk.
Faza heroiczna (pierwszy tydzień) – bohaterskie akty, podejmowanie ryzyka celem ochrony życia, mienia, altruizm.
Faza „miesiąca miodowego” (po pierwszym tygodniu, do dwóch miesięcy) – społeczność współdziała wspierając siebie wzajemnie i współpracuje z ośrodkami bezpośrednio udzielającymi wsparcia, przeważa aktywność, nastrój optymizmu.
Faza rozczarowania (po dwóch miesiącach do roku lub dłużej) – po okresie wspierania przez instytucje oraz wzajemnej solidarności następuje poczucie izolacji, porzucenia, depresja, dochodzi do reaktywacji traum z przeszłości.
Faza rekonstrukcji (kilka lat) – powrót do normalności z okresami smutku, mierzenie się ze stratą.
Podział ten może ułatwiać rozumienie na jakim etapie znajduje się społeczeństwo, ale także indywidualny pacjent.

prof Katarzyna Prot-Klinger. "Reakcja na katastrofę. Postępowanie psychoanalityczne"
fot Mason Kimbarovsky