Joanna Stanisławek-Kapusta Psychoterapia

17/04/2025

Bardzo polecam jeśli ktoś potrzebuje wsparcia a nie chce dojeżdżać do Gdańska!
Specjaliści bardzo kompetentni i przy tym czuli i troskliwi!

17/04/2025

Bardzo to czuję. Oj, jak bardzo.

Kryzys…
to nie błąd,

nie przypadek,

nie wypadek losu.

Kryzys jest bramą.

Poprzez nią przechodzi to, co stare – by umrzeć,
i to, co nowe – by zaistnieć.

W kryzysie Dusza staje

na granicy.

Człowiek czuje, że trzyma.
Trzyma to, co zna,
trzyma to, co umarło,
trzyma to, co już nie żyje!

A jednak – nie puszcza!

W tym trzymaniu rodzi się ból.

Erupcja emocji, żalów, gniewów i tęsknot.
Człowiek – wypluwa przeszłość z ciała.

Aż dojdzie do progu.

Nie widać nic.

Nie wiadomo, co dalej.

Nie ma mapy.

Nie ma planu.

Nie ma już tego, kto miał wiedzieć.

Pozostaje tylko jedno:
Zaufanie.

Z niego rodzi się nowe.
Nie z chcenia. Nie z myślenia. Nie z działania.
Z milczenia.

Nowe nie przychodzi, by zaspokoić pragnienia.
Nowe przychodzi, by nas przekształcić.

W tym momencie – człowiek klęka.
Nie z rozpaczy.
Z uznania.

I mówi:
„Nie wiem. Ale jestem.”
„Nie mam. Ale czuję.”
„Nie potrafię. Ale pozwalam.”

Wtedy rodzi się to, co wieczne:
Odwaga Serca.

Grażyna Szatkowska

📍 VI Edycja Szkoły Ustawień

11/04/2025

Trauma transgeneracyjna- o co w niej chodzi?

JAK PRZEJMUJEMY TRAUMY RODZICÓW I DZIADKÓW?

___________

Prosto, podam przykład:

Powiedzmy że twoja babcia bardzo bała się w czasie wojny. Jednorazowo lub przez dłuższy czas.

Powiedzmy, że wytworzyła się trauma( przypominam że większość zdarzeń traumatycznych traumy nie wytwarza ).

Trauma to upraszczając:

Zranienie - emocje, reakcja fizjologiczna których nie dało się wytrzymać.

Strategie przetrwania - sposób w jaki ciało i umysł zachowują się by do powtórzenia zdarzenia traumatycznego nie doszło.

Strategie przetrwania to duża liczba naszych wewnętrznych strażników którzy non stop monitorują świat zewnętrzny i reagują by uniknąć potencjalnych zagrożeń.

Choć lęk babci był związany z konkretnym wydarzeniem, to jej strategie obronne mogą działać tak by w ogóle już nigdy nie przeżywać żadnego lęku, bo jakikolwiek lęk kojarzy się z tym traumatycznym.

Babcia zaczyna nieświadomie robić mnóstwo rzeczy by uniknąć jakichkolwiek lęków.

Może np:

Nadużywać alkoholu
Często reagować agresywnie
Wycofywać się z relacji
Być hiperaktywna
Być bardzo ugodowa
Odcinać się od swojego ciała
Itd

Babci rodzi się syn.

Dziecko naturalnie przeżywa wszystkie emocje.

Gdy syn przeżywa lęk, aktywują się strategie przetrwania babci.

Babcia odsuwa się od syna, lub jest agresywna lub nadopiekuńcza.

Syn uczy się że lęk - jego własna, naturalna emocja, jest nieakceptowalna, straszna, należy jej unikać.

Jeśli chce dostawać uwagę od mamy, nie można przeżywać lęku.

Syn wykształca swoje strategie przetrwania chroniące go przed lękiem.

Rodzi mu się córka.

Sytuacja się powtarza.

Córka choć nie przeżyła żadnej traumy, wykształca strategie przetrwania chroniące ją przed lękiem - by nie stracić relacji z ojcem.

Skutki traumy i reakcji obronnych u każdej z tych osób mogą wyglądać inaczej.

Np:

Babcia jest pracoholikiczką
Ojciec pije
Córka boi się bliskości i ma chorobę autoimmunologiczną.

Tak trauma i jej skutki przenoszą się przez pokolenia.

Rozwiązanie?

Wiedza o traumie babci może się przydać ale nie jest kluczowa.

Kluczowe jest nauczenie się zdrowej relacji z lękiem.

❤️

26/02/2025

Wspaniale!

07/01/2025

Pytanie na dziś z puli kart Geometria Pytań:
Co chcę w sobie pielęgnować?
Hmmm?

Piękne foto od

04/01/2025

Bardzo chcę tu być więcej.
Bardzo. Nie jest to postanowienie noworoczne ale może jakiś Nowy Początek.
Mam tyle ważnych, pięknych treści do podzielenia się, do uwolnienia, do inspirowania może? Do dania, po prostu.
Tymczasem zacznę od wiersza na dziś mojej ulubionej Rupi Kaur.
Częstujcie się. Zdrówka!

22/11/2024

❤️

"Kiedy dziecko przychodzi na świat, potrzebuje miłości rodziców, to znaczy uwagi, opieki, życzliwości, pielęgnacji i bliskiego kontaktu. Jeżeli tego wszystkiego doświadczy, jego ciało zachowa dobre wspomnienia, a człowiek dorosły będzie umiał przekazać tę miłość własnym dzieciom. Jeżeli jednak tego wszystkiego zabrakło, w człowieku przez całe życie pozostaje tęsknota za zaspokojeniem jego pierwszych żywotnych potrzeb. Jako człowiek dorosły przenosi ją później na relacje z innymi ludźmi. Inaczej mówiąc, im mniej dziecko otrzymało miłości, im bardziej było odrzucane i maltretowane pod pozorem wychowania, tym bardziej człowiek dorosły przywiązany jest do rodziców i osób, na które przeniósł swoje oczekiwania, w nadziei, że kiedyś wreszcie zostaną spełnione. Jest to normalna reakcja ciała. Ono wie, czego mu brakuje, nie może o tym zapomnieć i czeka, aż ta luka zostanie wypełniona."

- Alice Miller, "Bunt ciała"