Co to jest strona internetowa?

https://www.facebook.com/233232007013322/

Usługi Terapeutyczne Dorota Pytel

Strona główna
Polska
Gdansk
Usługi Terapeutyczne Dorota Pytel

Certyfikowany psychotraumatolog, psychoterapeutka, terapeutka rodzinna. Pracuję z młodzieżą, dorosłymi, parami i rodzinami. ul.

Wspieram osoby z depresją, lękiem, zaburzeniami osobowości, zaburzeniami odżywiania, dysocjacyjnymi, które doświadczyły traumy. Jestem certyfikowanym psychotraumatologiem, psychoterapeutką w trakcie certyfikacji, terapeutką rodzinną oraz socjoterapeutką. Ukończyłam Całościowegy kurs przygotowującego do: egzaminu na certyfikat psychoterapeuty SNP PTP oraz samodzielnego prowadzenia psychoterapii at

estowanego przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne oraz akredytowanego przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne. Ukończyłam wiele szkoleń i kursów m.in. czteroletnie szkolenie z zakresu psychotraumatologii, Podyplomowe Studia Psychologii Klinicznej, trzy letnie szkolenie z Systemowej Terapii Rodzin. Aktualnie szkolę się w Studium Zaburzeń Odżywiania przy Ogólnopolskim Centrum Zaburzeń Odżywiania. Prowadzę diagnozę w kierunku dysocjacyjnych zaburzeń tożsamości testem TADS- I. Pracuję pod superwizją indywidualną oraz grupową. Prowadzę terapię indywidualną z nastolatkami oraz dorosłymi, którzy przeżyli kryzys, traumę, czy mają kłopot, z którym trudno jest im się uporać. Przeprowadzam również diagnozy psychotraumatologiczne. Pracuję z parami i rodzinami, którym zależy na lepszym zrozumieniu, lepszej komunikacji. Mam doświadczenie w prowadzeniu grup terapeutycznych, grup rozwoju osobistego, grup psychoedukacyjnych dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Zapraszam osoby, które chcą się uporać z:
- trudnościami w relacjach z innymi,
- trudności w radzeniu sobie z uczuciami,
- chcą lepiej zrozumieć siebie
- mają myśli samobójcze lub zachowania autodestrukcyjne,
-mają obniżony nastrój,
- przeżyły kryzys, czy traumę,
- nie widzą sensu życia,
- mają depresję, nerwicę, zaburzenia lękowe,
- zaburzenia osobowości
- zaburzenia odżywiania
- inne zaburzenia psychiczne
-mają zaburzenia adaptacyjne, PTSD
- mają kłopot nie możliwy dla nich do rozwiązania,
- pary, rodziny potrzebujące wsparcia, pomocy w rozwiązaniu trudnych sytuacji,
- rodziców potrzebujących porady wychowawczej. Pracuję w gabinecie w:
- Gdańsku-Wrzeszczu bardzo dobra lokalizacja w pobliżu skm, pkm, przystanki autobusowe, tramwajowe, miejsca parkingowe. Wassowskiego 6/1

Proszę o kontakt pod numerem telefonu
501 805 341

19/06/2025

Drodzy Państwo w dniach 19-29 czerwca będę na urlopie

29/04/2025

Cykl przemocy opracowany przez Lenore Walker
1. Faza narastającego napięcia - W tej fazie dochodzi do stopniowego wzrostu napięcia między sprawcą a ofiarą. Mogą pojawiać się:
- Kłótnie, gniew, wrogość.
- Uczucie niepokoju, lęku u ofiary, która może starać się zapobiec eskalacji.
- Osoba stosująca przemoc może wykazywać drażliwość, kontrolować ofiarę, wywoływać poczucie winy lub krytykować ją.
- Osoba doświadczająca przemocy próbuje złagodzić sytuację, unikać konfliktów, często przez wycofywanie się, uspokajanie sprawcy lub przyjmowanie winy na siebie. Napięcie rośnie i coraz bardziej zbliża się do punktu kulminacyjnego.
2. Faza gwałtownej przemocy (eksplozji) - W tej fazie dochodzi do wybuchu przemocy, która może przybierać różne formy:
- Przemoc fizyczna – bicie, popychanie, kopanie, itp.
- Przemoc psychiczna/emocjonalna – krzyki, upokorzenia, groźby.
- Przemoc seksualna – zmuszanie do niechcianych aktów seksualnych.
Osoba doświadczająca przemocy czuje się bezradna, zdezorientowana, a często również w dużym niebezpieczeństwie. Sprawca w tej fazie traci kontrolę nad swoimi agresywnymi impulsami, co prowadzi do eskalacji przemocy.
3. Faza "miodowego miesiąca" (pojednania) - Po wybuchu przemocy następuje faza "miodowego miesiąca", podczas której sprawca często próbuje naprawić sytuację. W tej fazie może dochodzić do:
- Przeprosin, wyrażania skruchy, obiecywania poprawy ("to się więcej nie powtórzy").
- Osoba stosująca przemoc może obdarzać ofiarę prezentami, obiecywać lepsze zachowanie i zmiany w przyszłości.
- Okres ten może być pełen czułości, ale jest to często manipulacyjna taktyka, mająca na celu utrzymanie ofiary w związku.
4. - Osoba doświadczająca przemocy może czuć ulgę, wierzyć, że sprawca naprawdę się zmieni i że przemoc się nie powtórzy. Niestety, faza ta jest tymczasowa, a napięcie często zaczyna ponownie narastać, co prowadzi do kolejnego cyklu przemocy.
Cykl przemocy może powtarzać się wielokrotnie, a jego fazy mogą trwać różne okresy czasu od kilku dni do miesięcy. Z biegiem czasu faza "miodowego miesiąca" może się skracać, a przemoc staje się bardziej intensywna i częstsza. Osoby doświadczające przemocy często mają trudności z opuszczeniem takiej relacji, ponieważ faza "miodowego miesiąca" daje im nadzieję na zmianę, a lęk przed sprawcą może być paraliżujący. Zrozumienie cyklu przemocy jest ważne zarówno dla osób doświadczających przemocy jak i osób wspierających, aby dostrzegać wzorce zachowań i podejmować odpowiednie kroki w celu przerwania tego cyklu.

20/04/2025

Kim jestem i czym się zajmuję?
Jestem certyfikowanym psychotraumatologiem, psychoterapeutką integracyjną, terapeutką rodzinną. Ukończyłam całościowy kurs psychoterapii atestowany przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne i akredytowany przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne. Posiadam wieloletnie doświadczenie i szerokie wykształcenie, w tym czteroletnie szkolenie z psychotraumatologii, Podyplomowe Studia Psychologii Klinicznej , szkolenie z Systemowej Terapii Rodzin, Studium Zaburzeń Odżywiania przy Ogólnopolskim Centrum Zaburzeń Odżywiania. Aktualnie uczę się w Podyplomowym Studium Psychoterapii dzieci i młodzieży przygotowującym do specjalizacji z psychoterapii dzieci i młodzieży. Szczególnie dużo szkolę się z terapii traumy i jej konsekwencji oraz zaburzeń osobowości.
W swojej pracy psychoterapeutycznej wspieram osoby zmagające się z różnorodnymi trudnościami emocjonalnymi i psychicznymi. Pracuję z młodzieżą, dorosłymi, parami oraz rodzinami. Moje podejście integracyjne pozwala mi elastycznie dostosowywać metody pracy do indywidualnych potrzeb każdej osoby. Szczególnie bliskie jest mi podejście psychodynamiczne i systemowe.
Swoją pracę poddaje regularnej superwizji indywidualnej i grupowej.

Specjalizuję się w pracy z:
1. Zaburzeniami lękowymi - Pomagam osobom doświadczającym lęku, ataków paniki, fobii, lęku uogólnionego, czy nerwice. Wspólnie szukamy źródeł tych trudności i uczymy się, jak skutecznie sobie z nimi radzić.
2. Depresją i obniżonym nastrojem - Towarzyszę osobom, które zmagają się z poczuciem pustki, brakiem motywacji, smutkiem i trudnością w odnalezieniu sensu życia. W terapii skupiamy się na odbudowaniu równowagi emocjonalnej i jakości życia.
3. Zaburzeniami osobowości - Prowadzę terapię osób, które mają trudności z regulacją emocji, tożsamością i relacjami. Pracuję m.in. z osobami z cechami osobowości borderline, unikającej czy narcystycznej.
4. Zaburzeniami odżywiania - Pomagam w terapii anoreksji, bulimii, kompulsywnego objadania się i innych zaburzeń związanych z relacją do jedzenia, często powiązanych z traumą lub emocjonalnymi zranieniami.
5. Zaburzeniami dysocjacyjnymi - Zajmuję się diagnozą i terapią zaburzeń takich jak depersonalizacja, derealizacja, amnezje dysocjacyjne czy zaburzenia tożsamości (DID). Pracuję z dużą uważnością i szacunkiem dla tempa klienta.
6. Przemocą i traumą relacyjną - Wspieram osoby, które przeszły przez przemoc psychiczną, fizyczną lub seksualną. Pomagam zrozumieć mechanizmy przemocy, odzyskać poczucie bezpieczeństwa i wzmocnić granice.
7. Trudnym dzieciństwem i jego konsekwencjami - Pomagam dorosłym, którzy w dzieciństwie doświadczyli zaniedbania, odrzucenia czy braku opieki emocjonalnej. Razem pracujemy nad budowaniem zdrowego, bardziej świadomego funkcjonowania w dorosłości.
8. Trudnościami relacyjnymi i sytuacjami okołorozwodowymi - Prowadzę terapię w sytuacjach rozstań, kryzysów małżeńskich czy rozwodów. Pomagam lepiej zrozumieć dynamikę relacji oraz wspieram procesy zmiany i budowania nowego życia. Pracuję z osobami, które mają trudności z nawiązaniem bliskiej relacji, wejściem w satysfakcjonujący związek, mają trudności w kontaktach z innymi.
9. Terapii traumy (psychotraumatologia) i terapią cPTSD - Specjalizuję się w leczeniu skutków złożonej traumy – zarówno relacyjnej, jak i rozwojowej. Wspieram osoby, które doświadczyły przemocy, zaniedbania, parentyfikacji czy toksycznych relacji w dzieciństwie. Prowadzę również diagnozę psychotraumatologiczną.
10. Dodatkowo pracuję z osobami, które:
-chcą zrozumienić siebie, poprawić swoją komunikację interpersonalną ;
- mają trudności w radzeniu sobie z emocjami, miewają wybuchy złości;
- przeżywają długotrwały stres;
- mają kłopot, z którym trudno jest im sobie poradzić;
- przeżywają smutek, mają poczucie samotności, pustki;
- wydaje im się, że życie nie ma sensu, mają myśli samobójcze;
- maja zachowania autodestrukcyjne;
- przeżyły stratę lub są w żałobie;
- mają obniżoną samoocenę.

Adres gabinetu:
ul. Wassowskiego 6/1 (w pobliżu CH Manhattan).
Gdańsk- Wrzeszcz
(Gabinet ma bardzo dobrą lokalizacja w pobliżu skm, pkm, przystanki autobusowe, tramwajowe, miejsca parkingowe).
W celu umówienia się na konsultacje/sesje terapeutyczne proszę o kontakt pod numerem telefonu 501 805 341. Jeżeli nie odbiorę proszę o sms – oddzwonię.

18/04/2025

Psychoterapia jest podstawowym i najbardziej skutecznym narzędziem w leczeniu zaburzeń dysocjacyjnych, takich jak depersonalizacja, derealizacja, czy zaburzenie dysocjacyjne tożsamości (DID).
Zaburzenia te zwykle wynikają z traumy, szczególnie tej chronicznej i rozwojowej, i polegają na odłączeniu od rzeczywistości, emocji czy wspomnień. Skuteczność terapii zależy od kilku czynników, w tym od rodzaju zaburzenia, głębokości traumy oraz współpracy terapeuty i pacjenta.

Rodzaje terapii stosowane w zaburzeniach dysocjacyjnych
1. Terapia skoncentrowana na traumie (psychotraumatologia) - Terapia ta ma na celu bezpieczne przetwarzanie traumatycznych wspomnień, które wywołały dysocjację. Ważne jest stopniowe podejście, aby unikać retraumatyzacji..
2. Terapia psychodynamiczna - Skupia się na zrozumieniu głębokich, nieświadomych mechanizmów, które leżą u podstaw dysocjacji. Pomaga pacjentowi zrozumieć, jak przeszłe doświadczenia i relacje wpłynęły na rozwój zaburzenia.
3. Terapia somatyczna - Skupia się na związku między traumą a ciałem. Dysocjacja często wiąże się z odcięciem od ciała, a techniki somatyczne, takie jak Somatic Experiencing, pomagają odzyskać kontakt z odczuciami cielesnymi.
4. Terapia integracyjna dla zaburzeń dysocjacyjnych - Podejście wypracowane specjalnie dla osób z DID i innymi złożonymi zaburzeniami dysocjacyjnymi. Skupia się na integracji poszczególnych aspektów osobowości, budowaniu współpracy między częściami tożsamości i redukcji dysocjacyjnych mechanizmów obronnych.

Jak terapia pomaga w leczeniu zaburzeń dysocjacyjnych?
1. Rozpoznanie i akceptacja - Pacjent uczy się rozumieć, czym jest dysocjacja i dlaczego występuje. Świadomość mechanizmów obronnych redukuje strach i wstyd związany z objawami.
2. Praca nad traumą - Terapeuta pomaga pacjentowi przetworzyć trudne wspomnienia, co zmniejsza ich siłę i potrzebę unikania ich przez dysocjację.
3. Stabilizacja i bezpieczeństwo - Terapia zaczyna się od nauki technik samoregulacji, które pomagają w redukcji objawów. Kluczowe jest stworzenie bezpiecznego środowiska terapeutycznego.
4. Integracja tożsamości W przypadku DID celem jest budowanie współpracy między poszczególnymi częściami osobowości lub, w niektórych przypadkach, ich pełna integracja. 5. Wzmacnianie relacji i poczucia własnej wartości Terapia uczy pacjenta budowania zdrowych relacji i rozwoju zaufania w stosunku do siebie i innych.

Czynniki wpływające na skuteczność terapii
1. Zaangażowanie terapeuty – Terapeuta musi być odpowiednio przeszkolony w pracy z traumą i zaburzeniami dysocjacyjnymi.
2. Czas trwania terapii – Leczenie może trwać wiele lat, szczególnie w przypadku złożonych zaburzeń dysocjacyjnych.
3. Wsparcie społeczne – Pacjent z odpowiednim wsparciem rodziny i otoczenia lepiej reaguje na terapię.
4. Gotowość pacjenta do zmiany – Proces terapeutyczny wymaga zaangażowania, co może być trudne w przypadku osób, które długo unikały konfrontacji z traumą.

Dodatkowe metody wspomagające leczenie farmakoterapia:
- Leki mogą pomóc w leczeniu współwystępujących objawów, takich jak depresja, lęk czy bezsenność, ale same nie leczą dysocjacji.
- Grupy wsparcia: Pozwalają dzielić się doświadczeniami z osobami o podobnych problemach.-
- Techniki mindfulness: Pomagają w odzyskaniu świadomości ciała i „tu i teraz”.

Terapia zaburzeń dysocjacyjnych jest wysoce skuteczna, ale wymaga cierpliwości, zaangażowania i współpracy między pacjentem a terapeutą. Kluczowym elementem jest zapewnienie poczucia bezpieczeństwa i stopniowe przetwarzanie traumy. W przypadku złożonych zaburzeń, takich jak DID, leczenie może być długotrwałe, ale przynosi znaczną poprawę jakości życia

10/04/2025

Trauma rozwojowa to rodzaj traumy, który powstaje w wyniku chronicznego lub powtarzającego się stresu, zaniedbań lub przemocy w dzieciństwie, szczególnie w okresach kluczowych dla rozwoju emocjonalnego i psychicznego dziecka. Ten typ traumy różni się od traumy jednorazowej, ponieważ jest zazwyczaj związany z nieprawidłowymi relacjami opiekuńczymi lub zaniedbaniem w środowisku domowym.
Trauma rozwojowa może mieć głęboki wpływ na funkcjonowanie psychiczne, emocjonalne i fizyczne osoby w późniejszym życiu:
1. Psychiczne i emocjonalne - Problemy z regulacją emocji np. nadmierne reakcje emocjonalne, trudności w wyrażaniu uczuć. Niskie poczucie własnej wartości. Depresja i zaburzenia lękowe. Trudności w budowaniu relacji międzyludzkich (np. unikanie bliskości, nieufność). Zespół stresu pourazowego (PTSD) lub jego złożona wersja (C-PTSD).
2. Społeczne - Problemy w związkach i relacjach zawodowych. Izolacja społeczna. Konflikty interpersonalne.
3. Fizyczne - Choroby psychosomatyczne np. przewlekły ból, problemy trawienne, migreny. Zaburzenia snu. Zwiększone ryzyko uzależnień (alkohol, narkotyki, jedzenie).
4. Rozwojowe - Opóźnienia w rozwoju emocjonalnym. Utrudniona zdolność do koncentracji i nauki. Trudności w podejmowaniu decyzji i rozwiązywaniu problemów.

Leczenie traumy rozwojowej wymaga kompleksowego podejścia, które uwzględnia zarówno aspekty psychiczne, jak i fizyczne. Najczęściej stosowane metody to:
1. Terapia skoncentrowana na traumie (Psychotraumatologia)
2. Terapia EMDR
3. Psychoterapia
4. Terapia somatyczna np. metoda Somatic Experiencing
5. Budowanie relacji praca, nad odbudowaniem zaufania w relacjach interpersonalnych. W tym może pomóc psychoterapia.
6. Techniki samoregulacji - Medytacja i mindfulness, ćwiczenia oddechowe i relaksacyjne. Terapie ruchowe (np. joga, tai chi).
7. Farmakoterapia: W niektórych przypadkach stosuje się leki przeciwlękowe, antydepresyjne lub stabilizatory nastroju jako wsparcie w terapii.
8. Wsparcie społeczne

Znaczenie wczesnej interwencji Im wcześniej trauma rozwojowa zostanie rozpoznana i poddana leczeniu, tym większe są szanse na zminimalizowanie jej długoterminowych skutków. Kluczowe jest zapewnienie dziecku lub dorosłemu bezpiecznego środowiska, w którym mogą zacząć odbudowywać poczucie bezpieczeństwa i zaufania.

19/02/2025

„Trauma, czyli normalna reakcja na nienormalną sytuację”
Trauma to silna reakcja emocjonalna i psychiczna na bardzo stresujące, bolesne lub przerażające wydarzenia, które przekraczają zdolności jednostki do radzenia sobie z nimi. Może to być jednorazowe wydarzenie (np. wypadek, napaść) lub powtarzające się doświadczenia (np. przemoc domowa, zaniedbanie).
Trauma wpływa na myśli, emocje, zachowania oraz ciało, często prowadząc do długotrwałych problemów, takich jak lęk, depresja, PTSD (zespół stresu pourazowego) czy trudności w relacjach. Reakcje na traumę mogą obejmować flashbacki (nawracające wspomnienia), nadmierną czujność, poczucie odrętwienia emocjonalnego, unikanie sytuacji przypominających o wydarzeniu oraz fizyczne objawy, jak bóle głowy czy problemy ze snem. Trauma nie zawsze jest widoczna natychmiast; jej skutki mogą ujawniać się długo po traumatycznym wydarzeniu.
Leczenie traumy często wymaga specjalistycznej terapii psychologicznej, która pomaga osobom przetworzyć i zintegrować traumatyczne doświadczenia, a także odbudować poczucie bezpieczeństwa i kontroli nad swoim życiem.

Wyróżnia się kilka głównych rodzajów traumy:
1. Trauma jednorazowa (akutna) To rodzaj traumy spowodowany przez jedno silne, stresujące wydarzenie, które miało miejsce w przeszłości. Mogą to być np. wypadki samochodowe, napaść, nagła utrata bliskiej osoby, katastrofy naturalne czy nagłe ataki przemocy. Tego typu trauma może prowadzić do zespołu stresu pourazowego (PTSD).
2. Trauma chroniczna Trauma tego typu powstaje w wyniku długotrwałego, powtarzającego się stresu lub przemocy. Często dotyczy osób, które doświadczają przemocy domowej, znęcania się, nadużyć emocjonalnych, fizycznych lub seksualnych. W tym przypadku obciążenie emocjonalne i psychiczne jest bardziej rozciągnięte w czasie.
3. Trauma złożona (kompleksowa) Trauma złożona dotyczy ludzi, którzy doświadczyli wielokrotnych traumatycznych wydarzeń o różnym charakterze, zwłaszcza w okresie dzieciństwa. W odróżnieniu od traumy chronicznej, kompleksowa trauma obejmuje głębsze skutki, takie jak zaburzenia tożsamości, problemy z nawiązywaniem relacji i samoregulacją emocjonalną. Występuje często u osób, które były narażone na długotrwałe zaniedbanie, przemoc lub wykorzystywanie w młodym wieku.
4. Trauma rozwojowa Ten rodzaj traumy ma miejsce w dzieciństwie, kiedy dziecko doświadcza poważnych trudności lub przemocy w kluczowych fazach swojego rozwoju. Skutki mogą obejmować problemy emocjonalne, zaburzenia poznawcze oraz problemy z poczuciem bezpieczeństwa i zaufania w relacjach międzyludzkich.
5. Trauma wtórna (zapośredniczona) Trauma wtórna dotyka osoby, które są świadkami traumatycznych wydarzeń lub pracują z ludźmi doświadczającymi traumy, np. ratowników, lekarzy, psychoterapeutów, czy strażaków. Przykładem może być stres wtórny u terapeutów pracujących z ofiarami przemocy.
6. Trauma kolektywna Trauma, która dotyka całe grupy społeczne, np. w wyniku wojen, ludobójstw, katastrof naturalnych lub epidemii. Dotyczy ona grupy ludzi, którzy wspólnie doświadczają trudnych wydarzeń, co może wpływać na ich tożsamość grupową i wspólne doświadczenie cierpienia.
7. Trauma relacyjna Powstaje w wyniku trudnych lub niszczących relacji, zwłaszcza w kontekście bliskich więzi, takich jak relacje między rodzicami a dziećmi, czy w związkach partnerskich. Trauma ta może mieć głębokie skutki na zdolność tworzenia i utrzymywania zdrowych relacji w przyszłości.

Trauma może wywoływać szereg psychologicznych konsekwencji, które mogą różnić się w zależności od indywidualnych doświadczeń, intensywności i rodzaju traumy. Poniżej przedstawiam główne skutki psychologiczne traumy:
1. Zespół stresu pourazowego (PTSD) - jest jednym z najczęściej występujących następstw traumy. Objawia się nawracającymi, niechcianymi wspomnieniami, koszmarami, retrospekcjami (tzw. flashbackami) oraz silnym lękiem w sytuacjach przypominających o traumatycznym wydarzeniu. Osoby z PTSD mogą także unikać miejsc, osób lub sytuacji, które mogą wywołać wspomnienia traumy.
2. Zaburzenia lękowe - Trauma często prowadzi do chronicznego lęku i niepokoju. Osoby mogą odczuwać stałe napięcie, podwyższoną czujność oraz obawy związane z potencjalnymi zagrożeniami. U niektórych rozwijają się fobie lub napady paniki, które utrudniają codzienne funkcjonowanie.
3. Depresja - Po traumie wiele osób doświadcza uczucia smutku, beznadziejności i bezradności, co może prowadzić do depresji. Objawy obejmują brak energii, utratę zainteresowania codziennymi aktywnościami, izolację od bliskich oraz myśli samobójcze.
4. Dysocjacja - jest mechanizmem obronnym, który może wystąpić w wyniku traumy. Polega na "oddzieleniu" się od rzeczywistości, co może objawiać się uczuciem odrealnienia, wyobcowania lub utraty kontaktu z emocjami. W skrajnych przypadkach mogą pojawić się zaburzenia dysocjacyjne, takie jak amnezja dysocjacyjna lub zaburzenie tożsamości dysocjacyjne.
5. Poczucie winy ocalałego - Często osoby, które przeżyły traumatyczne wydarzenie, w którym inne osoby zginęły lub ucierpiały, mogą odczuwać silne poczucie winy. Poczucie winy ocalałego polega na irracjonalnym przekonaniu, że "nie zasłużyły" na przetrwanie lub powinny były zrobić więcej, aby pomóc innym.
6. Problemy ze snem - Traumatyczne doświadczenia mogą prowadzić do chronicznych problemów ze snem, takich jak bezsenność, koszmary senne, a także nocne lęki. Brak snu z kolei potęguje inne objawy psychiczne, takie jak lęk i depresja.
7. Trudności w regulacji emocji - Osoby po traumie mogą mieć trudności z kontrolowaniem swoich emocji. Mogą doświadczać nagłych wybuchów złości, drażliwości, frustracji lub mieć problem z odczuwaniem pozytywnych emocji. Często występuje także poczucie emocjonalnego odrętwienia.
8. Niskie poczucie własnej wartości - Trauma, zwłaszcza związana z przemocą fizyczną, psychiczną lub seksualną, może prowadzić do trwałego obniżenia poczucia własnej wartości. Osoby mogą czuć się bezwartościowe, niegodne miłości czy szacunku, co często wpływa na ich relacje z innymi.
9. Samookaleczania i zachowania autodestrukcyjne - Niektórzy, próbując radzić sobie z bólem psychicznym wynikającym z traumy, mogą uciekać się do autodestrukcyjnych zachowań, takich jak samookaleczanie, nadużywanie substancji psychoaktywnych, nadmierne ryzyko lub zaburzenia odżywiania.
10. Izolacja społeczna - Osoby po traumie często wycofują się z życia społecznego. Mogą unikać kontaktu z innymi, izolować się, czuć się niezrozumiane lub niezdolne do nawiązywania relacji. Czasami wynika to z lęku przed osądem lub ponownym przeżyciem traumy.
11. Trudności w relacjach interpersonalnych - Trauma może negatywnie wpływać na zdolność do tworzenia zdrowych, bliskich relacji. Osoby po traumie mogą mieć trudności z zaufaniem, być nadmiernie zależne od innych lub, przeciwnie, unikać zaangażowania emocjonalnego. W relacjach mogą pojawić się napięcia i konflikty.
12. Uzależnienia* Osoby, które doświadczyły traumy, często sięgają po substancje psychoaktywne (alkohol, narkotyki) jako sposób na złagodzenie bólu psychicznego. Uzależnienia mogą stać się mechanizmem radzenia sobie, co prowadzi do kolejnych problemów zdrowotnych i społecznych.
8. 13. Problemy z pamięcią i koncentracją - Trauma może zakłócić funkcje poznawcze, takie jak pamięć krótkotrwała i koncentracja. Osoby mogą mieć trudności z zapamiętywaniem codziennych informacji, skupieniem się na zadaniach, a także z podejmowaniem decyzji.
9. 14. Somatyzacja - Osoby doświadczające traumy mogą odczuwać fizyczne objawy, takie jak bóle głowy, mięśni, problemy żołądkowe czy chroniczne zmęczenie, które nie mają wyraźnej przyczyny medycznej, ale są reakcją ciała na stres psychiczny.

Kluczowe w procesie zdrowienia po traumie jest wsparcie, zarówno psychoterapeutyczne, jak i społeczne.

22/01/2025

Parentyfikacja to zjawisko, w którym dziecko przyjmuje na siebie rolę opiekuna w rodzinie, często w sytuacjach, gdy rodzic lub opiekun nie jest w stanie w pełni wywiązać się ze swoich obowiązków. Dziecko staje się wtedy "dorosłym", przejmując odpowiedzialność emocjonalną lub praktyczną za innych członków rodziny, zwykle rodziców lub rodzeństwo.
Wyróżnia się dwa rodzaje parentyfikacji:
1. Parentyfikacja emocjonalna – dziecko staje się wsparciem emocjonalnym dla rodziców lub rodzeństwa. Może to obejmować pocieszanie, wysłuchiwanie problemów, doradzanie w kwestiach, które powinny być rozwiązywane przez dorosłych. W takiej sytuacji dziecko rezygnuje ze swojego dzieciństwa, stając się emocjonalnie "opiekunem" dorosłego.
2. Parentyfikacja instrumentalna – dziecko przejmuje zadania i obowiązki związane z codziennym funkcjonowaniem domu, takie jak gotowanie, sprzątanie, opieka nad młodszym rodzeństwem, a czasem także zarabianie pieniędzy. Często wynika to z nieobecności lub niezdolności rodzica do pełnienia tych funkcji.

Konsekwencje parentyfikacji:
1. W sferze emocjonalnej - Obniżone poczucie własnej wartości – dziecko może czuć, że jego wartość zależy od spełniania oczekiwań innych. Trudności w budowaniu zdrowych relacji – dorosły może mieć tendencję do nadmiernego poświęcania się dla innych lub unikania bliskości. Poczucie winy – wynikające z przekonania, że nie spełniło swoich obowiązków wobec rodziny. Chroniczny stres – z powodu przeciążenia emocjonalnego w dzieciństwie.
2. W sferze społecznej: Trudności w wyznaczaniu granic – dorosły często ma problem z asertywnością i stawia potrzeby innych ponad swoimi. Uzależnienie od aprobaty – potrzeba uzyskania akceptacji od innych, wynikająca z braku uznania w dzieciństwie. Poczucie osamotnienia – dziecko w roli "opiekuna" czuje się inne od rówieśników, co utrudnia budowanie relacji.
3. W życiu zawodowym - Perfekcjonizm i nadmierna odpowiedzialność – wynikająca z wczesnego doświadczenia zarządzania trudnymi sytuacjami. Ryzyko wypalenia zawodowego – osoby z doświadczeniem parentyfikacji często biorą na siebie więcej, niż mogą unieść.
4. W zdrowiu psychicznym - Depresja i lęk – związane z przeciążeniem emocjonalnym z dzieciństwa. Dysfunkcje w radzeniu sobie ze stresem – brak odpowiednich wzorców wsparcia. Skłonność do uzależnień – jako sposób radzenia sobie z bólem emocjonalnym.

Jak radzić sobie z konsekwencjami parentyfikacji?
1.Psychoterapia – szczególnie terapia skoncentrowana na traumie.
2. Praca nad wyznaczaniem granic – nauka asertywności i dbania o swoje potrzeby.
3. Budowanie samoświadomości – zrozumienie, jak dzieciństwo wpłynęło na dorosłe życie. 4. Rozwijanie zdrowych relacji – oparcie się na wsparciu i wzajemnym szacunku.

Jeśli parentyfikacja jest nadal obecna w życiu rodzinnym, ważne jest także uświadomienie rodzicom lub bliskim.

08/01/2025

Style przywiązania to koncepcja pochodząca z psychologii rozwojowej, która opisuje różne sposoby, w jaki ludzie budują relacje z innymi na podstawie swoich wczesnych doświadczeń z opiekunami. Te style mają swoje źródło w teorii przywiązania, stworzonej przez Johna Bowlby'ego i rozwiniętej przez Mary Ainsworth, która badała, jak wczesne relacje z opiekunami wpływają na rozwój społeczny i emocjonalny dziecka. Styl przywiązania, ukształtowany w dzieciństwie na podstawie relacji z opiekunami, ma kluczowy wpływ na sposób, w jaki tworzymy relacje interpersonalne i radzimy sobie z emocjami w dorosłym życiu.
Główne style przywiązania:
1. Styl bezpieczny - Osoby z tym stylem przywiązania miały w dzieciństwie stabilnych, dostępnych emocjonalnie opiekunów, którzy reagowali na ich potrzeby. Dzięki temu uczą się, że mogą ufać innym i są gotowi na bliskie relacje.
Charakterystyka dorosłych - Osoby z tym stylem przywiązania czują się dobrze w bliskich relacjach, potrafią otwarcie wyrażać emocje i ufają inny. Czują się komfortowo zarówno z bliskością, jak i autonomią. Mają większą zdolność do radzenia sobie z konfliktami w zdrowy sposób. Mają zdolność budowania zdrowych, satysfakcjonujących relacji, zarówno romantycznych, jak i przyjacielskich. Są bardziej odporne na stres emocjonalny i rzadziej wchodzą w destrukcyjne wzorce relacyjne.
2. Styl lękowo-ambiwalentny (zdezorganizowany) - Powstaje, gdy dziecko doświadcza sprzecznych sygnałów od opiekunów. Opiekunowie mogą być czasami obecni i troskliwi, a innym razem wycofani lub ignorujący. Dziecko nie wie, czego się spodziewać, co prowadzi do lękowej reakcji na rozłąkę i nieprzewidywalność.
Charakterystyka dorosłych - Osoby te mają silną potrzebę bliskości, ale jednocześnie obawiają się odrzucenia. Często są nadmiernie zależne od partnera i wymagają ciągłego zapewniania o miłości. Mają trudności z kontrolowaniem swoich emocji. Mogą przejawiać zazdrość, niepewność i trudności w utrzymaniu stabilności w związkach. Ich relacje bywają intensywne emocjonalnie, ale także podatne na konflikty.
3. Styl unikowy - Dzieci z tym stylem miały opiekunów, którzy byli emocjonalnie niedostępni lub zbyt często ignorowali potrzeby dziecka. W efekcie dziecko uczy się, że najlepiej radzi sobie samo i unika szukania wsparcia u innych.
Charakterystyka dorosłych - Unikają zbytniej bliskości i zależności w relacjach. Mogą sprawiać wrażenie niezależnych i samowystarczalnych. Mają trudności z wyrażaniem uczuć i mogą być emocjonalnie zdystansowani. Mogą unikać zobowiązań w relacjach romantycznych. Często koncentrują się na samowystarczalności. Mogą mieć trudności z nawiązywaniem głębokich relacji, unikać konfrontacji i emocjonalnego zaangażowania. W związkach mogą wydawać się zdystansowani.
4. Styl lękowo-unikowy - Styl ten jest kombinacją stylu lękowego i unikowego. Jest wynikiem doświadczeń dziecka, które były zarówno traumatyzujące, jak i chaotyczne. Opiekunowie mogą być źródłem strachu lub nieprzewidywalni, co sprawia, że dziecko nie wie, czego oczekiwać.
Charakterystyka dorosłych - Osoby te pragną bliskości, ale jednocześnie się jej boją, często z powodu traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa. Często doświadczają silnych emocji, takich jak lęk, wstyd czy złość. Mają trudności w budowaniu stabilnych relacji, ponieważ są w stanie wewnętrznego konfliktu. Mogą wykazywać skłonności do toksycznych zachowań w relacjach. Ich relacje bywają chaotyczne, pełne konfliktów i nieprzewidywalne. Mogą przejawiać trudności w regulacji emocji i budowaniu zaufania. Wpływ na różne obszary życia
Jak style przywiązania wpływają na dorosłe relacje?
Bezpieczny styl sprzyja zdrowym, stabilnym relacjom opartym na zaufaniu i wzajemnym wsparciu. Lękowo-ambiwalentny styl może prowadzić do zazdrości, potrzebowania ciągłego potwierdzenia uczuć oraz nadmiernego przywiązania do partnera. Unikowy styl często wiąże się z unikanie bliskości, problemami z zaangażowaniem i preferowaniem samodzielności. Lękowo-unikowy styl może skutkować chaotycznymi relacjami pełnymi napięć i wewnętrznego konfliktu.
Relacje romantyczne - Styl przywiązania wpływa na sposób komunikacji, rozwiązywania konfliktów i budowania intymności.
Przyjaźnie - Osoby z bezpiecznym stylem przywiązania łatwiej nawiązują i utrzymują bliskie przyjaźnie. Z kolei osoby z lękowymi lub unikającymi stylami mogą mieć trudności z budowaniem trwałych więzi.
Kariera i praca - Styl przywiązania wpływa również na sposób zarządzania stresem, podejście do współpracy i radzenie sobie z krytyką w środowisku zawodowym.
Samopoczucie emocjonalne - Bezpieczny styl sprzyja większej odporności psychicznej i poczuciu spełnienia, podczas gdy pozabezpieczne style mogą wiązać się z większym ryzykiem problemów emocjonalnych.
Czy styl przywiązania można zmienić?
Zmiana stylu przywiązania jest możliwa. Wymaga psychoterapii, w celu rozpoznania swojego stylu przywiązania i nauce budowania zdrowych, bezpiecznych relacji.

31/12/2024

W nadchodzącym Nowym Roku życzę spełniania marzeń, dużo powodów do radości, miłości I przyjaźni oraz tego czego każdy potrzebuje 🥳🥳🥳

21/12/2024

Zbliża się Sylwester zanim kupisz fajerwerki zastanów się, czy to dobra decyzja. Wybuchy fajerwerków mogą mieć negatywne konsekwencje dla zwierząt i ludzi. Oto kilka powodów, dlaczgo warto z nich zrezygnować:
1. Stres i cierpienie zwierząt:
* Zwierzęta domowe - Psy, koty i inne zwierzęta domowe bardzo źle reagują na hałas. Wiele z nich wpada w panikę, co może prowadzić do ucieczek, zagubień lub nawet śmierci.
* Dzikie zwierzęta - Hałas dezorientuje ptaki i inne zwierzęta, co może prowadzić do ich urazów, a nawet śmierci z wycieńczenia.
2. Zanieczyszczenie środowiska emisja toksyn - Fajerwerki emitują toksyczne substancje chemiczne, które zanieczyszczają powietrze, wodę i glebę. Resztki fajerwerków pozostają w przestrzeni publicznej, stanowiąc zagrożenie dla ludzi i zwierząt.
3. Hałas i wpływ na ludzi osoby wrażliwe - Hałas fajerwerków może być traumatyczny dla małych dzieci, osób starszych oraz osób z zaburzeniami lękowymi, autyzmem lub PTSD. Nagły hałas może wywołać uszkodzenia słuchu i inne problemy zdrowotne.
4. Ryzyko wypadków - Fajerwerki są niebezpieczne w użyciu i często powodują wypadki, takie jak poparzenia czy obrażenia oczu. Odpalanie fajerwerków może prowadzić do pożarów, szczególnie w suchych regionach.

Rezygnacja z fajerwerków w Sylwestra to krok w kierunku bardziej odpowiedzialnego i zrównoważonego świętowania.

20/12/2024

Wchodzenie w rolę ofiary jako manipulacja to świadome przyjmowanie postawy osoby pokrzywdzonej lub bezradnej w celu uzyskania określonych korzyści, wywołania współczucia, odwrócenia uwagi od swoich działań, albo wymuszenia określonych reakcji u innych.
Osoba stosująca ten rodzaj manipulacji celowo przedstawia siebie jako osobę niesprawiedliwie traktowaną, słabą lub pozbawioną możliwości działania, aby wywołać poczucie winy u innych, zdobyć ich wsparcie lub uniknąć odpowiedzialności za swoje działania. To zachowanie jest bardzo skuteczne, ponieważ granie ofiary często odwołuje się do emocji takich jak empatia, współczucie lub litość.
Jakie są cechy wchodzenia w rolę ofiary?
1. Zrzucanie odpowiedzialności: Manipulator stara się unikać odpowiedzialności za swoje czyny, przedstawiając się jako bezsilny i zależny od okoliczności. Na przykład, zamiast przyznać, że popełnił błąd, twierdzi, że był ofiarą „niesprawiedliwych wydarzeń” lub że "ktoś go zmusił".
2. Wywoływanie poczucia winy: Osoba manipulująca jako "ofiara" stara się wywołać poczucie winy u innych, twierdząc, że została źle potraktowana, zaniedbana lub wykorzystana. Przykład: „Nigdy mnie nie rozumiesz. Zawsze muszę sama sobie radzić”, co może skłonić drugą osobę do nadmiernego starania się, aby "naprawić" sytuację.
3. Szukanie litości i uwagi: Osoba grająca ofiarę często opowiada o swoich „cierpieniach” i nieszczęściach, oczekując współczucia i uwagi ze strony innych. Często odgrywa rolę kogoś, kto jest ciągle krzywdzony przez innych, co prowadzi do tego, że ludzie wokół niej zaczynają współczuć i oferować pomoc.
4. Manipulowanie emocjami: Wykorzystywanie swoich "cierpień", by kontrolować emocje innych, takie jak współczucie, empatia czy troska. Manipulator może celowo nadmiernie eksponować swoje "cierpienie" w celu uzyskania wsparcia emocjonalnego i odwrócenia uwagi od swoich własnych, szkodliwych działań.
5. Unikanie konfrontacji: Przyjmowanie roli ofiary często pozwala na unikanie konfrontacji lub krytyki. Gdy ktoś próbuje wskazać na błędy manipulatora, ten reaguje w sposób, który sprawia, że krytyka wydaje się nieuzasadniona lub niesprawiedliwa, na przykład poprzez łzy czy dramatyczne oskarżenia o "niesprawiedliwość".
Przykłady sytuacji, w których może dochodzić do manipulacji przez wchodzenie w rolę ofiary:
1. Związek romantyczny: Partner może wchodzić w rolę ofiary, aby wzbudzać w drugiej osobie poczucie winy i zyskać więcej uwagi lub wpływu. Na przykład, może mówić: „Nie rozumiesz, jak mi ciężko, przez co przechodzę, to twoja wina, że się tak czuję”, aby druga strona poczuła się zobowiązana do poświęcenia większej uwagi czy spełniania jego oczekiwań.
2. Relacja rodzic-dziecko: Rodzic może przyjmować rolę ofiary, by wymusić na dziecku posłuszeństwo, na przykład mówiąc: „Tak się starałam dla ciebie, a ty mnie teraz tak traktujesz? Czuję się zupełnie niekochana”, aby wywołać u dziecka poczucie winy i skłonić je do podporządkowania.
3. Miejsce pracy: W miejscu pracy pracownik może grać rolę ofiary, aby unikać odpowiedzialności lub uzyskać pomoc od kolegów. Przykład: „Jestem tak obciążony obowiązkami, że nigdy nie dam rady tego zrobić, potrzebuję waszej pomocy”. W ten sposób może obciążać innych pracą, jednocześnie unikając wywiązywania się z własnych zadań.
Dlaczego manipulacja przez rolę ofiary jest skuteczna?
Empatia: Ludzie często odczuwają naturalną chęć pomagania innym w trudnej sytuacji, co sprawia, że łatwiej ulegają tego typu manipulacji.
Poczucie winy: Osoba manipulująca stara się wywołać poczucie winy, co prowadzi do prób "naprawienia" sytuacji przez innych. Ofiary manipulacji zaczynają czuć, że muszą działać, aby zrekompensować krzywdę.
Przejmowanie kontroli: Wchodzenie w rolę ofiary może sprawiać wrażenie, że manipulator jest bezbronny i niezdolny do złych intencji, co skutecznie maskuje jego rzeczywiste próby kontrolowania sytuacji.

Jak radzić sobie z manipulacją przez wchodzenie w rolę ofiary?
Rozpoznanie manipulacji: Ważne jest, aby nauczyć się dostrzegać, kiedy ktoś używa roli ofiary jako narzędzia manipulacji. Zwracaj uwagę, czy dana osoba stale przedstawia siebie jako osobę pokrzywdzoną, bez szukania rozwiązań.
Stawianie granic: Trzymaj się swoich granic i nie pozwalaj, aby ktoś regularnie wywoływał u ciebie poczucie winy bez uzasadnionych powodów. Możesz na przykład wyrazić empatię, ale jednocześnie wyznaczyć swoje oczekiwania i ograniczenia.
Odpowiedzialność za swoje działania: Staraj się zwrócić uwagę na to, kto naprawdę ponosi odpowiedzialność za daną sytuację. Nie pozwalaj, aby ktoś przekierowywał odpowiedzialność na ciebie bez powodu.

Manipulowanie poprzez wchodzenie w rolę ofiary to bardzo destrukcyjna technika, która może prowadzić do emocjonalnego wyczerpania i poczucia winy u osoby manipulowanej. Zrozumienie tej techniki i odpowiednie reagowanie na nią jest kluczowe dla zdrowych relacji i ochrony własnego dobrostanu.

Adres

Wassowskiego 6/1
Gdansk
80-225

Telefon

+48501805341

Strona Internetowa

facebook.com

Ostrzeżenia

Bądź na bieżąco i daj nam wysłać e-mail, gdy Usługi Terapeutyczne Dorota Pytel umieści wiadomości i promocje. Twój adres e-mail nie zostanie wykorzystany do żadnego innego celu i możesz zrezygnować z subskrypcji w dowolnym momencie.

Skontaktuj Się Z Praktyka

Wyślij wiadomość do Usługi Terapeutyczne Dorota Pytel:

Skróty

Udostępnij

Kategoria

Psychoterapeuta

Our Story

Jestem psychoterapeutką, certyfikowanym psychotraumatologiem, terapeutką rodzinną oraz socjoterapeutką.

Obecnie uczestniczę Całościowego Kursu Przygotowującego do Uzyskanie Certyfikatu Psychoterapeuty atestowanego przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne oraz akredytowanego przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne.

Ukończyłam wiele szkoleń i kursów m.in. czteroletnie szkolenie z zakresu psychotraumatologii (Studium Psychotraumatologii), Podyplomowe Studia Psychologii Klinicznej, trzy letnie szkolenie z Systemowej Terapii Rodzin.

Z kim pracuję?