Jakie są godziny otwarcia?

Poniedziałek 19:00 - 20:00 Wtorek 18:00 - 20:00 Środa 19:00 - 20:00 Czwartek 18:00 - 21:00 Piątek 18:00 - 21:00 Sobota 18:00 - 21:00

Organizm bez pasożytów, Gdynia (2025)

17/09/2025

Tasiemczyca - wykrywanie i leczenie farmakologiczne.
W jaki sposób można wykryć obecność tasiemca w organizmie?
Obecność tasiemca w organizmie potwierdza się makroskopowym i mikroskopowym badaniem kału, w którym poszukuje się członów i/lub jaj pasożyta. Ze względu na okresowe uwalnianie jaj konieczne jest kilkukrotne wykonanie badania. Jaja tasiemca uzbrojonego i nieuzbrojonego są morfologicznie identyczne – ich różnicowanie do gatunku opiera się na odmiennej budowie członów macicznych.

W przypadku wykrycia zakażenia tasiemcem uzbrojonym należy przeprowadzić diagnostykę w kierunku wągrzycy. Rozpoznanie wągrzycy jest trudne i wymaga wykonania szeregu badań, w tym badań serologicznych w kierunku swoistych przeciwciał w klasie IgG przeciwko Taenia solium, badań histopatologicznych, badań obrazowych (tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny), okulistycznych, a także badań krwi (w krwi obwodowej obserwuje się eozynofilię) i płynu mózgowo-rdzeniowego.

Jak przebiega leczenie tasiemczycy?
Przy szybkim rozpoznaniu tasiemczycy i wdrożeniu leków przeciwko pasożytom rokowania są pomyślne. W terapii stosuje się preparaty przeciwpasożytnicze przepisywane przez lekarza. Lekiem pierwszego wyboru jest prazykwantel, zaś lekiem drugiego wyboru – niklozamid. Leczenie podlega monitorowaniu. Przez trzy kolejne dni kał jest badany w celu określenia gatunku tasiemca oraz stwierdzenia wydalenia główki. Skuteczność terapii sprawdza się badaniem mikroskopowym po upływie jednego i trzech miesięcy.

Wybór leczenia wągrzycy zależy od umiejscowienia i liczby wągrów. Stosowane jest leczenie przeciwpasożytnicze lub operacyjne oraz leczenie objawowe. Leczenie podlega monitorowaniu, a częstotliwość wykonywanych badań kontrolnych jest zależna od przypadku.

Tomasz Mach – „Tasiemczyce”; Interna Szczeklika 2020
Tomasz Mach, Szymon Nowak, Jerzy Stefaniak „Tasiemczyce” https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.4.24.4.5. (dostęp 30.04.2024 r.)
Patric R. Murray, K.S. Rozenthal, M.A.Pfaller – „Mikrobiologia” wyd.VI; Wrocław 2011
Gastroenterologia Praktyczna „Tasiemczyce (taenioses)” https://gastroenterologia-praktyczna.pl/a2590/Tasiemczyce–taenioses (dostęp 01.05.2024 r.)
Zbigniew Anusz „Mikrobiologia i parazytologia lekarska”; PZWL 1990
Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego PZH PIB
Wągrzyca (cysticerkoza) https://www.mp.pl/interna/chapter/B01.XI.F.3. (dostęp 30.04.2024 r.)

17/09/2025

Jak można zarazić się tasiemcem? Objawy.
Rezerwuarem tasiemców są ludzie. Do zarażenia dochodzi drogą pokarmową. W przypadku tasiemca uzbrojonego i nieuzbrojonego w organizmie człowieka bytuje zazwyczaj jeden osobnik, z kolei zarażenia tasiemcem karłowatym są zazwyczaj mnogie.

Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata)
Człowiek jest wyłącznie żywicielem ostatecznym tasiemca nieuzbrojonego, żywicielem pośrednim jest bydło. Jaja tasiemca, od chwili przedostania się do środowiska zewnętrznego, wykazują zdolność zarażania bydła przez 2 miesiące. Do zarażenia człowieka dochodzi poprzez spożywanie surowego mięsa wołowego zawierającego wągry (np. tartara). Larwy giną po 5 min w temperaturze 70°C i po 24 h w temperaturze -3°C.

Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium)
Człowiek jest żywicielem ostatecznym tasiemca uzbrojonego. Żywicielem pośrednim są przede wszystkim świnie i dziki. Do zarażenia człowieka dochodzi poprzez spożywanie surowego mięsa wieprzowego lub dziczyzny zawierającego wągry. Larwy giną po 5 min w temperaturze 60-70°C i po 4 dniach w temperaturze -3°C.

W cyklu rozwojowym tasiemca uzbrojonego człowiek może być również żywicielem pośrednim. W tym przypadku zarażenie może być następstwem spożycia pokarmów zanieczyszczonych odchodami ludzi lub zwierząt. Może to być również skutkiem autoinwazji, kiedy człony tasiemca zawierające jaja przedostają się z jelita cienkiego człowieka do żołądka, gdzie uwalniane są larwy. Jaja tasiemca uzbrojonego wykazują zdolność zarażania przez 1-4 miesiące (w tuszy wieprzowej ok. 42 dni).

Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobotrium latum)
Cykl rozwojowy bruzdogłowca szerokiego obejmuje człowieka, jako żywiciela ostatecznego, oraz dwóch żywicieli pośrednich. Pierwszym żywicielem pośrednim są drobne skorupiaki z rodzaju Cyclops. Drugim – ryby słodkowodne (pstrąg, szczupak, łosoś, okoń). W cyklu rozwojowym tasiemca występują trzy rodzaje larw, które rozwijają się kolejno w wodzie (koracidium), skorupiakach (procerkoid) i rybach (plerocerkoid). Do zarażenia człowieka dochodzi poprzez spożycie surowego lub wędzonego mięsa ryb zawierających żywe larwy. Plerocerkoidy giną po 10 min gotowania, w temperaturze -10°C giną po 24 godzinach.

Tasiemiec karłowaty (Hymenolepis nana)
Człowiek może być jednocześnie żywicielem ostatecznym i pośrednim tasiemca karłowatego. Do zarażenia dochodzi poprzez spożycie żywności skażonej jajami tasiemca, poprzez brudne ręce lub przypadkowe połknięcie owada, w którym rozwinęła się forma przetrwalna (cysticercoid). Możliwe jest też samozarażenie. W tej sytuacji dochodzi do uwolnienia larw i rozwoju tasiemca w błonie śluzowej jelita. Zarażenia tasiemcem karłowatym są powszechne w krajach rozwijających się i wśród osób żyjących w złych warunkach sanitarno-higienicznych w zbiorowiskach ludzkich (domy opieki, internaty).

Jakie są objawy tasiemczycy u człowieka?
Okres od zarażenia człowieka do pojawienia się jaj tasiemca w kale jest różny dla poszczególnych gatunków i wynosi:

* dla tasiemca nieuzbrojonego i tasiemiec uzbrojonego – 10–14 tyg.
* dla bruzdogłowca szerokiego – 3–6 tyg.
* dla tasiemca karłowatego – 2 tyg.
Zarażenie tasiemcem jest zazwyczaj bezobjawowe lub z niezbyt nasilonymi zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi. Czasami pierwszym dowodem świadczącym o zarażeniu tasiemcem nieuzbrojonym jest obecność na bieliźnie członów pasożyta, które u tego gatunku mogą wydostawać się poza odbyt człowieka w sposób aktywny. Człony tasiemca uzbrojonego są wydalane z organizmu wyłącznie biernie w trakcie wypróżniania.

Objawy kliniczne tasiemczycy mogą pojawić się po upływie kilku miesięcy do kilkunastu lat od momentu zarażenia. W przebiegu choroby pojawiają się bóle brzucha, przewlekła niestrawność, nudności, biegunka, obserwowana jest utrata wagi, oznaki niedożywienia. Symptomami zarażenia mogą być również reakcje alergiczne, drażliwość, brak skupienia, zaburzenia snu. Objawy związane są z mechanicznym uszkodzeniem błony śluzowej jelita oraz zatruciami przez produkty przemiany materii i rozpadu pasożytów.

Zarażenie bruzdogłowcem szerokim może prowadzić dodatkowo do niedokrwistości spowodowanej niedoborem witaminy B12 na skutek jej wchłaniania przez tasiemca. W przypadku zarażenia tasiemcem karłowatym zaobserwowano opóźnienie rozwoju intelektualnego u dzieci.

Niebezpieczną postacią zarażenia tasiemcem uzbrojonym jest wągrzyca (cysticerkoza), do której dochodzi na skutek spożycia pokarmów skażonych jajami pasożyta przez lub w wyniku autoinwazji. Formy przetrwalne tasiemca (wągry) mogą umiejscawiać się w mięśniach, tkance łącznej, płucach i oczach. Umiejscowienie wągrów w mózgu może prowadzić do wodogłowia, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, ataków padaczkowych, nadmiernych odruchów, zaburzeń osobowości. Umiejscowienie w oku może z kolei prowadzić do utraty ostrości wzroku i zaburzenia pola widzenia.

W jaki sposób można wykryć obecność tasiemca w organizmie?
Obecność tasiemca w organizmie potwierdza się makroskopowym i mikroskopowym badaniem kału, w którym poszukuje się członów i/lub jaj pasożyta. Ze względu na okresowe uwalnianie jaj konieczne jest kilkukrotne wykonanie badania. Jaja tasiemca uzbrojonego i nieuzbrojonego są morfologicznie identyczne – ich różnicowanie do gatunku opiera się na odmiennej budowie członów macicznych.

W przypadku wykrycia zakażenia tasiemcem uzbrojonym należy przeprowadzić diagnostykę w kierunku wągrzycy. Rozpoznanie wągrzycy jest trudne i wymaga wykonania szeregu badań, w tym badań serologicznych w kierunku swoistych przeciwciał w klasie IgG przeciwko Taenia solium, badań histopatologicznych, badań obrazowych (tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny), okulistycznych, a także badań krwi (w krwi obwodowej obserwuje się eozynofilię) i płynu mózgowo-rdzeniowego.
Tomasz Mach – „Tasiemczyce”; Interna Szczeklika 2020
Tomasz Mach, Szymon Nowak, Jerzy Stefaniak „Tasiemczyce” https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.4.24.4.5. (dostęp 30.04.2024 r.)
Patric R. Murray, K.S. Rozenthal, M.A.Pfaller – „Mikrobiologia” wyd.VI; Wrocław 2011
Gastroenterologia Praktyczna „Tasiemczyce (taenioses)” https://gastroenterologia-praktyczna.pl/a2590/Tasiemczyce–taenioses (dostęp 01.05.2024 r.)
Zbigniew Anusz „Mikrobiologia i parazytologia lekarska”; PZWL 1990
Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego PZH PIB
Wągrzyca (cysticerkoza) https://www.mp.pl/interna/chapter/B01.XI.F.3.

15/09/2025

Tasiemczyca
Tasiemce są pasożytami należącymi do robaków płaskich. Ciało robaków składa się z główki (skoleks) i członów (proglotydy) tworzących łańcuch (strobila). Najstarsze człony, wypełnione jajami, znajdują się na końcu „taśmopodobnego” ciała i noszą nazwę macicznych. Budowa główki i struktura członów są charakterystyczne dla poszczególnych gatunków tasiemców, co jest wykorzystywane do ich różnicowania.

Tasiemce nie mają przewodu pokarmowego – pokarm z jelita gospodarza wchłaniają całą powierzchnią ciała. Nie posiadają również układu krążenia ani układu oddechowego. Najlepiej rozwiniętym układem robaków jest układ rozrodczy. Tasiemce są hermafrodytami – ich narządy rozrodcze męskie i żeńskie znajdują się w każdym członie ciała.

Tasiemczyce (taeniasis) są chorobami przewodu pokarmowego wywoływanymi przez obecność w jelicie cienkim człowieka dojrzałej postaci tasiemców. Choroba wywołana przez larwy tasiemca nosi nazwę wągrzycy (cysticerkozy). Najczęściej u ludzi występują: tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata), tasiemiec uzbrojony (Taenia solium), tasiemiec karłowaty (Hymenolepis nana) oraz sporadycznie bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobotrium latum). Tasiemiec nieuzbrojony osiąga 10 m długości, tasiemiec uzbrojony 2-3 m, bruzdogłowiec szeroki 15 m, a najmniejszy z nich tasiemiec karłowaty – 15-40 mm.
Rozwój tasiemców przebiega z udziałem żywicieli pośrednich, którymi są zazwyczaj kręgowce. Cykl rozwojowy tasiemców obejmuje:

* stadium jaja – jaja tasiemca wydalane są wraz z odchodami człowieka do środowiska zewnętrznego, gdzie może dojść do ich spożycia przez zwierzęta (rzadziej człowieka) będące żywicielami pośrednimi.
* stadium larwy – na skutek spożycia jaj tasiemców w przewodzie pokarmowym żywicieli pośrednich uwalniają się larwy, które przemieszczają się do różnych narządów i mięśni, gdzie osiadają przekształcając się w formę przetrwalnikową – wągry. Wągry są postacią inwazyjną dla człowieka.
* postać dorosłą – w przewodzie pokarmowym człowieka (żywiciela ostatecznego) wągry przekształcają w postać dojrzałego tasiemca produkującą jaja.
Cykle rozwojowe poszczególnych gatunków tasiemców różnią się między sobą.

Problem tasiemczyc występuje na całym świecie. Szacuje się, że dotyczy to ok. 80 mln ludzi. Na Bliskim Wschodzie, w Afryce i Ameryce Południowej najczęściej spotykany jest tasiemiec nieuzbrojony. Bruzdogłowiec szeroki występuje endemicznie w Skandynawii, Ameryce Północnej, Rosji, Europie Wschodniej, Ugandzie i Chile. W Polsce odnotowuje się rocznie ok. 200 przypadków tasiemczyc oraz kilka przypadków wągrzycy.

Tomasz Mach – „Tasiemczyce”; Interna Szczeklika 2020
Tomasz Mach, Szymon Nowak, Jerzy Stefaniak „Tasiemczyce” https://www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.4.24.4.5. (dostęp 30.04.2024 r.)
Patric R. Murray, K.S. Rozenthal, M.A.Pfaller – „Mikrobiologia” wyd.VI; Wrocław 2011
Gastroenterologia Praktyczna „Tasiemczyce (taenioses)” https://gastroenterologia-praktyczna.pl/a2590/Tasiemczyce–taenioses (dostęp 01.05.2024 r.)
Zbigniew Anusz „Mikrobiologia i parazytologia lekarska”; PZWL 1990
Meldunki o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażeniach i zatruciach w Polsce Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego PZH PIB
Wągrzyca (cysticerkoza) https://www.mp.pl/interna/chapter/B01.XI.F.3. (dostęp 30.04.2024 r.)

02/07/2025

W kieszeni masz tykającą bombę.
To też jest pasożyt, a raczej silna toksyna.
Wiecie, co ludzie robią?
Noszą smartfona w kieszeni, blisko ciała – jakby to była część ich organizmu. A ten telefon, żeby działać, musi łączyć się z najbliższym masztem. I robi to ciągle. Bez przerwy.
Smartfon nie wie, czy jesteś 50 metrów od nadajnika, czy 8 kilometrów. Dlatego wysyła sygnał z maksymalną mocą – na wszelki wypadek.
Nie jeden impuls. Nie raz na jakiś czas. To kilka dłuższych, zabójczych impulsów wysyłanych w każdej minucie. We wszystkich kierunkach. Aż strach! Ja bym tego na 5 sekund do kieszeni nie włożyła.
Co to oznacza?
Twoje ciało jest nieustannie bombardowane falami elektromagnetycznymi.
Z ogromną siłą.
Na konkretnej częstotliwości.
Na odpowiednią głębokość.
Te impulsy nie tylko wnikają w Twoje tkanki – one potrafią przeszyć Cię na wskroś. Dzień po dniu. Miesiąc po miesiącu. Rok po roku.
To jest powolne samobójstwo.
Nowotwory mogą rozwijać się wszędzie – w głowie, w sercu, w jelitach, w skórze.
Bo ciało nie jest przystosowane do takiego ataku.
A my sami fundujemy go sobie codziennie.
Twój operator nie powie o tym publicznie, bo miałby kłopoty.
Jeżeli sam się nie obudzisz, to już jesteś martwy.

30/06/2025

To warto przeczytać

29/04/2025

WĘGORCZYCA LECZENIE NATURALNE

Zalecenia higieniczne z poprzednich postów obowiązują tutaj także.
Do sporządzenia mikstury przeciwpasożytniczej potrzebne nam będą:
40 g kwiatów wrotyczu
10 g liści orzecha włoskiego
10 g liści mięty pieprzowej
10 g kory dębu
10 g kory kruszyny
10 g kłącza tataraku
20 g korzenia omanu
80 g piołunu
10 g łupin orzecha włoskiego
Zioła zalewamy
900 g alkoholu 63 % w szczelnym słoju.
Miksturę należy wytrawiać 14 dni.
Dawka dla dorosłych (ok. 80 kg) to 10 kropli 3 razy dziennie. Dla dzieci odpowiednio mniej w zależności od wagi ciała.
Same kuracje ziołowe nic nie dadzą, albo zadziałają na krótko, jeśli nie będzie się stosować odpowiedniej diety przeciwpasożytniczej.
W największym skrócie trzeba wykluczyć z diety na kilka tygodni węglowodany proste (w tym wszelkie formy zbóż i słodyczy), owoce, wszystkie krowie przetwory mleczne (wyjątkiem są przetwory z koziego mleka od szczęśliwej kózki), słodziki; należy stosować dietę rozdzielną (nie jeść białek z węglowodanami) oraz spożywać jak najwięcej surówek. Bardzo wskazane jest picie świeżo wyciśniętego soku z marchwi i buraków oraz duża ilość kiszonek. Generalnie każda kuracja przeciwpasożytnicza jest dość długa, ponieważ wszelkie farmaceutyki oraz zioła i mikstury działają wyłącznie na pasożyty przebywające poza formami przetrwalnikowymi. Dlatego kurację należy cyklicznie powtarzać nie pozwalając na to aby kolejne pokolenia pasożytów osiągnęły stan dojrzałości do dalszego rozmnażania.

Należy też pamiętać, że każdy większy pasożyt (np. tasiemiec dla węgorków) jest schronem dla wszystkich mniejszych. Dlatego eliminację pasożytów zaczynamy zawsze od największego osobnika.

Napisane na podstawie Fitoterapia dr Henryk Różański, PWSZ Krosno, prof. Matthias F. Melzing, również dr honoris causa Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego w 2018 r.

29/04/2025

Węgorczyca - leczenie farmakologiczne

Węgorczyca jest infekcją trudną do leczenia, ponieważ tylko całkowita eradykacja pasożyta powoduje wyleczenie chorego. Terapia przeciwpasożytnicza musi eradykować wszystkie autoinfekcyjne larwy, które są relatywnie oporne na związki chemiczne. Substancje chemiczne muszą być aktywne w świetle przewodu pokarmowego i w innych narządach.

Lekiem z wyboru w leczeniu zakażeń węgorkiem do niedawna był tiabendazol podawany 2 razy dziennie przez 3 dni, z powtórzeniem po 2 i 4 tygodniach. Działania niepożądane po tym leku były częste i 0bejmowały bóle głowy, złe samopoczucie, nudności i wymioty. Terapia tiabendazolem ma wysoki stopień nawrotów zakażenia.

Kolejnym lekiem jest albendazol, który może być stosowany w dawce 400 mg/dobę przez kolejne 3 dni. Najczęściej zgłaszanym przez pacjentów objawem ubocznym jest ból brzucha. Podczas leczenia większymi dawkami leku lub przez dłuższy czas obserwowano: zwiększone stężenie enzymów wątrobowych, bóle i zawroty głowy, utratę włosów, neutropenię, gorączkę oraz świąd skóry.

Albendazol może mieć teratogenny wpływ na płód (badania na zwierzętach), dlatego konieczna jest antykoncepcja podczas terapii tym lekiem. Duże dawki tego leku eradykują węgorka z jelita w ponad 80% przypadków.

Ostatnie badania wskazują na przewagę iwermektyny nad innymi lekami przeciwpasożytniczymi w leczeniu węgorczycy. W randomizowanych badaniach porównywano iwermektynę (83% skuteczności) z tiabendazolem. Nie wykazano znaczącej różnicy w skuteczności obu leków, natomiast obserwowano znacząco mniej działań niepożądanych po terapii iwermektyną.

1. Kotłowski A.: Medycyna i higiena tropikalna. Międzywydziałowy
Instytut Medycyny Morskiej i Tropikalnej Akademii
Medycznej w Gdańsku. Gdynia, 2006, 35, 438-453.
2. Siddiqui A.A., Berk S.L.: Diagnosis of Strongyloides stercoralis
infection. Travel Med CID 2001, 33, 1140-1147.
3. Johnston F.H., Morris P.S., Speare R., McCarthy J., Currie
B., Ewald D. i inni: Strongyloidiasis: a review of the evidence
for Australian practitioners. Aust J Rural Health
2005, 13, 247-254.
4. Nuesch R., Zimmerli L., Stockli R., Gyr N., Hatz C.F.R.:
Imported strongyloidosis: a longitudinal analysis of 31
cases. J Travel Med 2005, 12, 80-84.
5. Liu L.X., Weller P.F.: Strongyloidiasis and other intestinal
nematode infections. Infect Dis Clin North Am 1993, 7,
655-682.
6. Zaha O., Hirata T., Kinjo F., Saito A.: Strongyloidiasis –
progress in diagnosis and treatment. Intern Med 2000, 39,
695-700.
7. Salazar S.A., Berk S.H., Howe D., Berk S.L.: Ivermectin vs
thiabendazole in the treatment of strongyloidiasis. Infect
Med 1994, 11, 50-59
8. Daubenton J.D., Buys H.A., Hartley P.S.: Disseminated
strongyloidiasis in child with lymphoblastic lymphoma.
J Pediatr Hematol Oncol 1998, 20, 260-263.
9. Adenusi A.A.: Cure by ivermectin of a chronic, persistent,
intestinal strongyloidosis. Acta Trop 1997, 66, 163-167.
10. Marti H., Haji H.J., Savioli L., Chwaya H.M., Mgeni A.F.,
Ameir J.S. i inni: A comparative trial of single – dose ivermectin
versus three days of albendazole for treatment of
Strongyloides stercoralis and other soil – transmitted helminth
infections in children. Am J Trop Med Hyg 1996, 55,
477-481.

21/04/2025

Węgorczyca - objawy

Zarażenie Strongyloides stercoralis u około połowy pacjentów jest bezobjawowe lub skąpoobjawowe, u reszty choroba może mieć przebieg od łagodnego do ciężkiego. Zazwyczaj objawy odzwierciedlają migrację pasożytów w organizmie ludzkim.

W miejscu wniknięcia larw przez skórę, zazwyczaj na skórze stóp, ale też wokół odbytu w autoinwazjach, pojawia się swędząca grudkowo-pęcherzykowa wysypka na zaczerwienionym podłożu. W przewlekłej węgorczycy może ponadto wystąpić nawracająca pełzająca pokrzywka spowodowana alergizacją przez „wędrującego” pasożyta. W postaci rozsianej zmiany skórne mogą mieć wygląd rozlanych wybroczyn spowodowanych uszkodzeniem naczyń przez przemieszczające się larwy.

Wędrówka pasożyta przez układ oddechowy wywołuje kaszel z odkrztuszaniem plwociny (niekiedy podbarwionej krwią), duszność, gorączkę. W rozsianej węgorczycy płucnej może dojść do zaostrzenia przewlekłych chorób płuc, zapalenia płuc i niewydolności oddechowej wymagającej wentylacji mechanicznej.

Objawy ze strony przewodu pokarmowego są najczęstszą manifestacją węgorczycy. Zazwyczaj występują kurczowe bóle w nadbrzuszu, nudności, wymioty, wzdęcia, osłabienie apetytu, przewlekła biegunka lub zaparcia oraz świąd wokół odbytu. U dzieci węgorczyca jest przyczyną niedożywienia i zaburzeń wzrostu. W rozsianej węgorczycy wystąpić mogą silne bóle brzucha i biegunka z krwią, a nawet niedrożność jelit, zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie otrzewnej, żółtaczka mechaniczna spowodowana niedrożnością dróg żółciowych.

Ciężka, rozsiana postać węgorczycy może przebiegać z objawami zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu, zapaleniem wątroby, uszkodzeniem nerek, zajęciem węzłów chłonnych.

Wyniki badania lekarskiego są zwykle niespecyficzne. Lekarz może stwierdzić przemieszczające się pokrzywkowe zmiany skórne. W badaniu brzucha możliwa jest tkliwość w nadbrzuszu lub silne dolegliwości bólowe związane z niedrożnością jelit albo naczyń krwionośnych doprowadzających krew do jelit. W badaniu układu oddechowego mogą występować zmiany osłuchowe o różnym charakterze.

Maria Luiza Piesiaków i wsp., „Węgorczyca (strongyloidoza) – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa”, Przegl Dermatol 2010, 97, 273–280.
Joanna Błaszkowska i wsp., „Zarys parazytologii medycznej”, Edra Urban&Partner 2017.

26/02/2025

Podaję dawki jakie należy przyjąć profilaktycznie

dawka jednorazowa w razie awarii nuklearnej
Płyn Lugola 1% (4 ml zawiera 100 mg jodu)

młodzież pow.12 r.ż., dorośli (w tym kobiety w ciąży i karmiące piersią) 4 ml= 120 kropli 2 tabl. (130 mg jodku potasu) 1 tabl.
3-12 r.ż. 2 ml= 60 kropli 1 tabl. 1/2 tabl.
1 m.ż. -3 r.ż. 1 ml= 30 kropli 1/2 tabl. 1/4 tabl.
noworodki 0.5 ml= 15 kropli 1/4 tabl. 1/8 tabl.
*WHO/SDE/PHE/99.6
English only Dist.: General Guidelines for Iodine Prophylaxis following Nuclear Accidents
Update 1999 –wytyczne profilaktyki jodowej Światowej Organizacji Zdrowia po skażeniu nuklearnym Genewa 1999r.

10/11/2024

Węgorek jelitowy - objawy
Objawy węgorczycy są niespecyficzne, dlatego po ich pojawieniu się konieczne jest wykonanie odpowiednich badań diagnostycznych. Podstawowym elementem diagnostyki węgorczycy jest badanie obecności węgorka jelitowego w kale. Aby wyniki testu były wiarygodne, należy pobrać trzy próbki kału w odstępie dwóch lub trzech dni. Z pozyskanego materiału sporządza się preparat mikroskopowy, który oceniany jest pod mikroskopem świetlnym. O dodatnim wyniku testu świadczy wykrycie w kale larw .
Aby jednak badanie było skuteczne, należy je wykonać do 30 min po pobraniu materiału, ponieważ ciała pasożytów poza naszym organizmem bardzo szybko ulegają rozpadowi. Jeśli kał jest starszy należy poszukiwać form przetrwalnikowych.

Inne materiały wykorzystywane do badań to: treść dwunastnicy, plwocina oraz popłuczyny oskrzelowo-pęcherzykowe. W rozpoznawaniu węgorczycy stosuje się również testy serologiczne. W badaniu morfologii krwi obserwuje się eozynofilię (zwiększoną liczbę granulocytów kwasochłonnych - jednakże tylko przez kilka pierwszych dni po zakażeniu. U pacjentów z powikłaniami pochorobowymi wykonuje się również badania obrazowe: badanie ultrasonograficzne, tomografię komputerową czy rezonans magnetyczny. Tu możemy stwierdzić skutki inwazji, lecz nie ich przyczynę.

Choć rokowania u osób z węgorczycą określa się jako dobre, u niektórych pacjentów zarażenie może trwać przez wiele lat, a nawet przez całe życie, co jest związane ze zdolnością pasożyta do autoinwazji. Wyższa śmiertelność dotyczy pacjentów z zaburzeniami odporności, którzy narażeni są na rozwój sepsy. Najlepszą profilaktyką węgorczycy jest zachowanie higieny osobistej, w tym częste mycie rąk oraz opłukiwanie owoców i warzyw przed ich spożyciem. Podczas pracy w ziemi dłonie i stopy powinny być zakryte.
Maria Luiza Piesiaków i wsp., „Węgorczyca (strongyloidoza) – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa”, Przegl Dermatol 2010, 97, 273–280.
Joanna Błaszkowska i wsp., „Zarys parazytologii medycznej”, Edra Urban&Partner 2017.

10/11/2024

Jak wygląda węgorek jelitowy? Pasożyt ten należy do grupy nicieni i ma podłużny, opływowy kształt. Samice osiągają długość 1,5-2,5 mm i są większe niż samce, co określane jest mianem dymorfizmu płciowego. Do form pasożytniczych zalicza się tylko samice, natomiast formy wolnożyjące i postacie dojrzałe węgorka jelitowego tworzą zarówno samice jak i samce. Do zakażenia S. stercoralis dochodzi w wyniku wniknięcia larw przez powłoki skórne i błonę śluzową jamy ustnej lub przełyku. Postacie inwazyjne nicienia znajdują się w glebie zanieczyszczonej ludzkimi fekaliami, dlatego do zakażenia dochodzi najczęściej podczas chodzenia boso lub w butach z odkrytymi elementami. Źródłem zakażenia są również toalety publiczne (kto myje ręce przed wejściem do takiego przybytku?), zanieczyszczona woda, warzywa i owoce.

Etapy rozwoju węgorka jelitowego podzielone są na dwa cykle: heterogeniczny (cykl pośredni), z udziałem form wolnożyjących i homogeniczny (cykl bezpośredni), w którym biorą udział formy pasożytnicze. Za początek cyklu pośredniego uznaje się wydalenie larw z kałem. Larwy mogą stać się inwazyjnymi larwami filariopodobnymi bądź postaciami wolnożyjącymi składającymi jaja. Z jaj wylęgają się tzw. larwy rabditopodobne, które przechodzą linienia i przekształcają się w larwy filariopodobne.

W cyklu bezpośrednim larwy filariopodobne przedostają się przez skórę człowieka i wędrują naczyniami do prawej komory serca, płuc, tchawicy i gardła. Następnie są połykane i przemieszczają się przewodem pokarmowym do jelita cienkiego. Dojrzałe samice skłądają jaja dając początek larwom rabditopodobnym, które zostają wydalone z kałem. Niektóre larwy stają się larwami filariopodobnymi.
Szacuje się, że u blisko połowy osób zarażonych węgorkiem jelitowym nie występują objawy chorobowe lub zakażenie przebiega skąpoobjawowo. Stopień nasilenia objawów zależy od miejsca, w którym przebywają larwy nicienia. Do charakterystycznych objawów węgorczycy zalicza się:

zmiany skórne: zaczerwienienie, bolesność, obrzęk, swędząca wysypka grudkowo-pęcherzykowa, pełzająca pokrzywka (w przewlekłej postaci choroby),
zaburzenia żołądkowo jelitowe: bóle w nadbrzuszu, brak apetytu, biegunki; nudności i wymioty, wzdęcia, zaparcia, świąd odbytu,
zmiany zapalne w płucach prowadzące do duszności, kaszlu, skurczu oskrzeli, zapalenia oskrzeli, płuc lub tchawicy.
Objawy choroby mogą utrzymywać się przez wiele miesięcy, a nawet lat, ponieważ węgorek jelitowy jest zdolny do nawracających autoinwazji swojego żywiciela.

Maria Luiza Piesiaków i wsp., „Węgorczyca (strongyloidoza) – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa”, Przegl Dermatol 2010, 97, 273–280.
Joanna Błaszkowska i wsp., „Zarys parazytologii medycznej”, Edra Urban&Partner 2017.

25/06/2024

Lamblie - leczenie naturalne

Jak przy każdej eliminacji pasożytów kluczowa jest dieta bezglutenowa, bezmleczna i bezcukrowa. Inwazje pasożytnicze niemal zawsze idą w parze z niedokwaszonym żołądkiem. Ważne jest więc aby dodatkowo nie rozcieńczać treści żołądkowej popijaniem jedzenia.

Dawki zależne od wagi i stanu organizmu:
W aptece warto kupić boldynę - przyjmuje się ją 2 razy dziennie na czczo z oliwą.
Olejek sandałowy 1 ml dziennie, też z oliwą. Możliwe są dreszcze.

Berberyna: kora lub gałązki berberysu lub mahonii, surowiec skrapia się spirytusem, po 5 minutach gotuje się 20 minut pod przykryciem. Proporcje: 2 łyżki na szklankę wody. Odstawiamy na godzinę, odcedzamy, fusy przepłukujemy. Pije się 1/2 szklanki 2 x dziennie na czczo. W aptece są też gotowe wyciągi Berberyna 500 mg.

W przypadku mdłości - krople miętowe.

Środki odkażające drogi żółciowe:
pieprz syczuański - 2 płaskie łyżeczki 2 razy dziennie
kardamon i pieprz czerwony zmielić i zmieszać 1:1 - 1 płaska łyżeczka 2 razy dziennie.

kamfora lub olejek kamforowy, lub pichtowy, sosnowy, cedrowy, świerkowy, cyprysowy 3-4 ml 2x dziennie
można stosować olejek jałowcowy, ale jego max. 5 kropli 3-4 razy dziennie, do tego olej lniany lub oliwa

Ponadto w diecie należy uwzględnić zupy z dużą ilością selera, pietruszki, cykorii, cebuli, pić surowy sok z marchwi, zjadać zdrowe owoce z pektynami: jabłka, porzeczki, agrest, żurawiny oraz dużo kiszonek.
Pamiętamy też o wzmożonej higienie bielizny osobistej i pościelowej jak przy owsicy (artykuł poniżej).
Źródło:
Alan E. Baklayan, Pasożyty. Prawdziwa przyczyna chorób
Dr Wojciech Ozimek, Nie dam się pasożytom. Jak odzyskać zdrowie
Godala M, Szatko F. Zgłaszalność chorób zakaźnych. Cz. II. Bariery ograniczające pełną zgłaszalność chorób zakaźnych do inspekcji sanitarnej w ocenie lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Probl Hit Epidemiol 2010
Hadaś E, Derda M. Pasożyty – zagrożenie nadal aktualne. Probl Hit Epidemiol 2014
http://www.wpro.who.int/sites/mvp/documents
Hulda Regehr Clark, Kuracja życia metodą dr Clark
Kadłubowski R. Zarys parazytologii lekarskiej. PZWL, Warszawa 1988
Ożarowski A., Jaroniewski W., Rośliny lecznice i ich praktyczne zastosowanie, Warszawa 1987
Różański Henryk, Fitoterapia, czyli Ziołolecznictwo – projekt badawczy sponsorowany przez Fundację Buchnera, http://rozanski.li/
Terapia chorób pasożytniczych. Niefarmakologiczne metody leczenia. Praktyczny 3-miesięczny kurs, Anna Bober, UNIQSKILLS
Ustawa z 5 grudnia 2008r. O zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i choróļ zakaźnych u ludzi (Dz.U.t.j.z 2013r. Poz.947)
World Health Organization : Review on the epidemiological profile of helminthiasis and their control in the Western Pacific Region, 1999-2008.

Organizm bez pasożytów

17/09/2025

17/09/2025

15/09/2025

02/07/2025

30/06/2025

29/04/2025

29/04/2025

21/04/2025

26/02/2025

10/11/2024

10/11/2024

25/06/2024

Adres

Godziny Otwarcia

Strona Internetowa

Ostrzeżenia

Skontaktuj Się Z Praktyka

Skróty

Udostępnij

Poniedziałek	19:00 - 20:00
Wtorek	18:00 - 20:00
Środa	19:00 - 20:00
Czwartek	18:00 - 21:00
Piątek	18:00 - 21:00
Sobota	18:00 - 21:00