07/10/2025
🔗 Blizna to nie tylko zmiana kosmetyczna skóry, ale złożona struktura wpływająca na całe łańcuchy powięziowe organizmu. Proces gojenia prowadzi do tworzenia tkanki łącznej o zmienionych właściwościach mechanicznych, która jest mniej elastyczna i mobilna niż tkanka pierwotna. Adhezje bliznowe mogą generować napięcia przekazywane przez ciągłość powięziową na odległe struktury anatomiczne, prowadząc do dysfunkcji pozornie niezwiązanych z lokalizacją blizny.
Tkanka bliznowa charakteryzuje się chaotycznym układem włókien kolagenowych oraz zmniejszoną waskularyzacją i unerwienieniem w porównaniu z tkanką zdrową. Adhezje powstające w procesie gojenia mogą łączyć różne warstwy tkanek, ograniczając ich fizjologiczne przesuwanie się względem siebie. Szczególnie istotne są blizny w kluczowych punktach anatomicznych, takich jak przepona, miednica czy powięź szyjno-piersiowa, gdzie mogą znacząco wpływać na mechanikę oddechową i postawę ciała.
Osteopatyczna ocena blizny obejmuje palpację jej głębokości, mobilności oraz napięć w przylegających strukturach powięziowych. Techniki manualne skierowane na normalizację adhezji mogą potencjalnie wspierać poprawę elastyczności tkanek i przywrócenie fizjologicznych wzorców ruchu. Praca z blizną wymaga precyzyjnego podejścia uwzględniającego jej lokalizację, wiek oraz powiązania z głębszymi warstwami powięziowymi.
Blizny mogą również wpływać na funkcjonowanie receptorów proprioceptywnych i mechanoreceptorów, zmieniając afrentację sensoryczną z danego regionu. Zaburzona propriocepcja może prowadzić do kompensacyjnych wzorców ruchowych i asymetrii posturalnych. Kompleksowe podejście osteopatyczne uwzględnia zarówno lokalne aspekty adhezji bliznowych, jak i ich wpływ na globalne łańcuchy powięziowe oraz neuromotoryczne wzorce organizmu, co może wspierać optymalizację funkcji biomechanicznych.
