27/07/2025
Zajęcia od września . Zapraszamy do zapisów‼️
Słucham… i działam!
Bo dziecko to zintegrowany świat ruchu, dźwięku i myśli. A koordynacja słuchowo–ruchowa i koordynacja ucho–ręka to umiejętności, które spinają ten świat w całość.
1. Czym są te koordynacje?
Koordynacja słuchowo–ruchowa to zdolność do łączenia tego, co słyszymy, z tym, jak się poruszamy.
To zdolność integrowania bodźców słuchowych z odpowiedzią motoryczną, czyli umiejętność adekwatnego reagowania ruchem na dźwięki, sygnały lub polecenia słowne.
W praktyce oznacza to, że dziecko słyszy określony dźwięk, rytm lub instrukcję – i jego ciało natychmiast podejmuje odpowiednią aktywność.
To umiejętność, która angażuje: percepcję słuchową (rozpoznawanie i różnicowanie dźwięków), koncentrację uwagi, przetwarzanie słuchowe, pamięć sekwencyjną oraz planowanie i kontrolę ruchu.
Koordynacja słuchowo–ruchowa leży u podstaw takich działań jak: reagowanie na polecenia, wykonywanie sekwencji zadań, nauka tańca, uczestnictwo w grach zespołowych czy granie na instrumentach.
Koordynacja ucho–ręka to jej szczególny przypadek – kiedy ruch wykonuje konkretna część ciała: ręka.
To specyficzna forma koordynacji słuchowo–ruchowej, w której reakcja na bodziec dźwiękowy jest realizowana przez ręce – najczęściej w działaniach manipulacyjnych, graficznych lub manualnych.
Jest to umiejętność niezbędna, gdy dziecko: rysuje lub pisze na podstawie polecenia słownego, wykonuje instrukcje związane z ruchem ręki (np. „naciśnij guzik”, „zbuduj z klocków”, „napisz literę A”), reaguje gestem lub działaniem na konkretny dźwięk.
Ta koordynacja łączy: lateralizację i kontrolę motoryki małej, percepcję i interpretację sygnałów słuchowych, szybkość reakcji oraz zdolność konwersji dźwięku na działanie precyzyjne.
Jest kluczowa w procesie nauki pisania, wykonywania poleceń w klasie, integracji sensorycznej i terapii ręki.
2. Gdzie dzieci używają tych umiejętności?
W szkole i przedszkolu:
– Słuchanie poleceń i wykonywanie ich w ruchu
– Udział w rytmicznych zabawach i tańcach
– Reakcja na dźwięk w grach, zadaniach i sportach
– Pisanie dyktanda – gdy ręka pisze to, co słyszy
– W muzyce, językach, zabawie z rymowankami
– Nawet w czytaniu – gdy słowo spotyka gest, a tekst – działanie
„Zanim narysuje szlaczek… musi nauczyć się patrzeć i działać jednocześnie”
Koordynacja wzrokowo–ruchowa i oko–ręka to supermoce rozwoju!
Koordynacja wzrokowo-ruchowa
To zdolność integrowania informacji wzrokowych z odpowiedzią motoryczną organizmu. Mówiąc inaczej, to umiejętność planowania i wykonywania ruchów ciała na podstawie tego, co widzimy.
Koordynacja oko–ręka
To specyficzny aspekt koordynacji wzrokowo-ruchowej, obejmujący zdolność do precyzyjnego kierowania ruchów rąk zgodnie z informacją odbieraną wzrokowo.
Rozwój koordynacji wiąże się z dojrzewaniem mechanizmów integracji sensoryczno-motorycznej i stanowi fundament dla efektywnego funkcjonowania dziecka w środowisku edukacyjnym.
Po co to dziecku?
W przedszkolu: żeby budować wieżę z klocków, trafiać łyżką do buzi, ubierać się, rysować, lepić, kolorować, ciąć.
W szkole: żeby pisać, czytać, śledzić tekst, nadążać wzrokiem za linią, liczyć.
Ale też…
Żeby nie potykać się o własne nogi.
Żeby umieć złapać piłkę.
Żeby świat miał sens.
Jak ćwiczyć? Wystarczy codzienność. Ale mądra.
Koordynacja oko–ręka
Tu wzrok prowadzi rękę. Ćwiczysz to, gdy dziecko:
układa puzzle, dopasowuje kształty
maluje po śladzie
ustawia wieżę z klocków
przenosi pęsetą fasolkę, pompon
wkręca śrubkę w otwór
lepi kulki z plasteliny
nawleka koraliki na nitkę
Koordynacja wzrokowo–ruchowa
Tu oczy, mózg i ciało działają w drużynie. Trenujesz to, gdy dziecko:
idzie po linii
skacze z obręczy do obręczy
jeździ na rowerze
przechodzi przez tor przeszkód
balansuje z łyżką i piłką
rzuca i łapie piłkę
wykonuje taniec naśladowczy (np. „Powtórz mój ruch!”)
Dzieci uczą się przez działanie. A Ty możesz to działanie mądrze poprowadzić.
Nie trzeba drogich pomocy.
Nie trzeba sali gimnastycznej.
Codzienność jest placem zabaw.
Trzeba tylko wiedzieć, na co patrzeć.
