Ośrodek Psychoterapii Remedis PRO

Ośrodek Psychoterapii Remedis PRO Psychoterapia | Pomoc psychologiczna | Psychiatria | Psychodietetyka
Dorośli | Młodzież | Dzieci

Ośrodek Psychoterapii i Rozwoju Osobistego REMEDIS PRO to miejsce, które stworzyliśmy po to aby nieść pomoc, inspirować, wspomagać rozwój, edukować. Naszym założeniem jest interdyscyplinarność i specjalizacja. Do zespołu udało się nam zaprosić specjalistów zajmujących się różnymi formami pomocy, dzięki czemu nasza oferta różnego typu specjalistycznej pomocy terapeutycznej może być szeroka.

Wszystko zaczęło się w 2002 roku od spotkania, wzajemnej inspiracji i wspólnej wizji dwójki założycieli prywatnej spółki medycznej NZOZ Remedis, w strukturach której powstał później Ośrodek Psychoterapii. Pierwsze kroki w działalności terapeutycznej w Ośrodku PRO rozpoczęliśmy w 2005 roku, zapraszając do współpracy pierwszych zaprzyjaźnionych z nami psychoterapeutów. Od tego czasu znacznie rozbudowaliśmy zespół dobierając do współpracy kolejnych specjalistów. Osiągnęliśmy cel, który założyliśmy przed laty – stworzyliśmy miejsce, w którym można skorzystać z różnych form profesjonalnej pomocy terapeutycznej. Przy okazji udało się nam stworzyć przestrzeń o przyjaznej, dającej poczucie bezpieczeństwa atmosferze i niepowtarzalnym klimacie. Wydaje nam się, że jest to przestrzeń sprzyjająca pracy nad sobą i zmianom jakich zazwyczaj oczekujemy od terapii.

Nurt psychodynamiczny wywodzi się z psychoanalizy wprowadzonej do gabinetów przez Zygmunta Freuda. Opiera się na przekon...
22/08/2025

Nurt psychodynamiczny wywodzi się z psychoanalizy wprowadzonej do gabinetów przez Zygmunta Freuda. Opiera się na przekonaniu o istnieniu nieuświadomionych, wewnętrznych konfliktów, które klient ze wsparciem psychoterapeuty stara się zrozumieć. Terapia psychodynamiczna szczególny nacisk kładzie na relację terapeutyczną, podczas której zachodzą procesy uświadamiające pacjenta o naturze jego problemów, a nieświadome staje się świadomym.

Rozumienie nieświadomości w nurcie psychodynamicznym

Problemy i zaburzenia psychiczne w ujęciu psychodynamicznym pojawiają się, gdy różne części naszej osobowości posiadają sprzeczne potrzeby, a konflikt ten nie dociera do naszej świadomości. Nieświadome popędy są blokowane przez swego rodzaju psychicznego strażnika (superego) i choć nie zdajemy sobie z nich sprawy, dają o sobie znać w postaci objawów nerwicowych. W wielu przypadkach już samo uświadomienie sobie swoich potrzeb daje pacjentowi znaczącą ulgę w jego dolegliwościach. Umożliwia to na przykład znalezienie innego sposobu, by zniwelować wewnętrzne konflikty.

Pojęcie wglądu w psychoterapii

Terminem “wgląd” określa się stopień, w jakim pacjent rozumie własną psyche wraz ze swoimi problemami, zaburzeniami czy też chorobą. Wgląd wymaga umiejętności rozpoznania przyczyn i następstw swoich problemów oraz zdolności wskazania zależności między doświadczeniami z przeszłości, a obecną sytuacją osobistą. Dzięki niemu jesteśmy w stanie zrozumieć nasze wewnętrzne, nieuświadomione do tej pory konflikty. Powodzenie terapii psychodynamicznej zależy w dużej mierze od zdolności pacjenta do wglądu. Nie oznacza to jednak, że brakuje metod pracy z klientami, którzy tej umiejętności nie opanowali w wystarczającym stopniu.

Zjawisko przeniesienia w relacji terapeutycznej

Praca w nurcie psychodynamicznym opiera się na przekonaniu, że prędzej czy później problemy, z jakimi boryka się klient w codziennym życiu, pojawią się także w relacji z terapeutą. Zjawisko to Freud określił mianem przymusu powtarzania. Podczas sesji terapeutycznych klient w sposób często nie do końca świadomy znajduje w osobie terapeuty odbicia osób dla niego znaczących – rodziców, partnerów czy znajomych. W pewien sposób przenosi relacje ze świata zewnętrznego i nakłada je na relacje z psychoterapeutą, dzięki czemu oboje mają do nich dostęp w czasie rzeczywistym. Mogą wspólnie doświadczyć tych problemów, omówić je i znaleźć na nie remedium.

Wady i zalety podejścia psychodynamicznego

Praca w nurcie psychodynamicznym wymaga czasu i jest to najczęściej przytaczany zarzut względem tego podejścia. Z drugiej jednak strony jest to również zaleta tego podejścia, ponieważ aby zaszły trwałe zmiany w naszej strukturze osobowości potrzeba często poczucia bezpieczeństwa i czasu, jaki daje długoterminowa psychoterapia. Osobom oczekującym szybszych efektów, ale też gotowym na szybszą konfrontację z własnymi mechanizmami obronnymi, poleca się intensywną krótkoterminową psychoterapię dynamiczną (ISTDP).

Po drugie, wartościowa praca podczas terapii psychodynamicznej wymaga chęci do poznania siebie i zdolności do wglądu. Nie wszyscy jednak są zainteresowani pogłębianiem wiedzy o sobie, oczekują raczej szybkich efektów, np. ustąpienia objawów. W takich sytuacjach być może skuteczniejsza będzie praca w systemie behawioralno-poznawczym.

Z drugiej strony psychoterapia psychodynamiczna zapewnia odpowiedni balans między naciskiem kładzionym na wgląd i relację terapeutyczną. Dzięki temu jest mniej wymagająca dla pacjenta niż terapia psychoanalityczna, szybciej daje efekty i łatwiej udokumentować jej skuteczność.

Metody pracy w tym ujęciu można stosować zapewniając zarówno zdolność do eksploracji psychiki klienta, jak i wsparcie w jego problemach, gdy tego potrzebuje. Ta elastyczność zapewnia szerokie spektrum zastosowania i między innymi temu nurt zawdzięcza tak wysoką popularność.

🟠 Twoja wiedza i doświadczenie mogą realnie zmieniać życie – zostań częścią naszego zespołu jako psychiatra!🩺
22/08/2025

🟠 Twoja wiedza i doświadczenie mogą realnie zmieniać życie – zostań częścią naszego zespołu jako psychiatra!🩺

Psychoterapia w nurcie systemowym opiera się na założeniu, że zaburzeń i problemów jednostki nie należy rozpatrywać w od...
15/08/2025

Psychoterapia w nurcie systemowym opiera się na założeniu, że zaburzeń i problemów jednostki nie należy rozpatrywać w oderwaniu od życia społecznego, w jakim ona uczestniczy. Problemy człowieka są tak naprawdę problemami relacji z innymi ludźmi. Proces terapii powinien więc obejmować związki, jakie tworzy osoba w rodzinie, a nawet w zespole współpracowników.

Czym jest “system” w psychoterapii systemowej?

System to grupa ludzi funkcjonujących w oparciu o bliskie relacje. Pojmowany jest zgodnie z zasadą synergii mówiącej o tym, że całość jest czymś więcej niż sumą części (2 + 2 = 5). Metaforycznie przedstawia się system jako żywy organizm – ból jednej części ciała (np. głowy) powoduje złe samopoczucie (całego) człowieka. Działanie psychoterapii systemowej opiera się na założeniu, że zmiana jednego elementu powoduje zmianę systemu jako całości.

Zastosowanie nurtu systemowego

Ujęcie systemowe jest stosowane często w terapiach par, małżeństw i rodzin. Osoby blisko ze sobą powiązane tworzą pewną całość i skupienie się właśnie na niej daje najlepsze efekty terapeutyczne. Jednak nawet najbardziej samowystarczalna rodzina nie może funkcjonować w oderwaniu od szerszego życia społecznego i procesów kulturowych, jakie w nim zachodzą. Stąd też praca terapeutyczna wymaga świadomości tego, w jaki sposób pacjenci są zakotwiczeni w relacjach z innymi. Podejście systemowe stosuje się z powodzeniem do rozwiązywania konfliktów w związkach małżeńskich lub partnerskich oraz problemów na linii rodzice – dziecko.

Technika drzewa genealogicznego (genogramu)

Podejście terapii systemowej wskazuje na wspólną odpowiedzialność za problemy komunikacyjne w rodzinie lub w związku partnerskim. Co więcej, wnikliwa analiza relacji międzyludzkich pozwala na wskazanie, w jaki sposób w relacjach z obecnymi partnerami odtwarzamy schematy, które stosowali nasi rodzice, a nawet dziadkowie. W uświadomieniu takich powiązań pomaga technika drzewa genealogicznego, którego omówienie ułatwia wskazanie dysfunkcjonalnych sposobów komunikacji w związkach. Następnie wspólnie z terapeutą rozpatruje się, czy odziedziczone po przodkach sposoby budowania relacji sprawdzają się w teraźniejszości, a jeśli nie, to w jaki sposób zbudować nowe formy dialogu.

Rozrysowanie genogramu umożliwia graficzne przedstawienie relacji w związkach, rodzinach lub innych grupach blisko powiązanych ludzi. Technika ta wymaga zastosowania i wyjaśnienia szeregu symboli, które wskazują nie tylko na członków systemu, ale także na rodzaj relacji między nimi. W efekcie powstaje diagram, który w sposób wizualny i intuicyjny wskazuje na zaburzenia w relacjach, a czasami wręcz zdaje się sugerować sposoby rozwiązania problemów.

Mity, granice i reguły

Wśród pojęć istotnych dla psychoterapii w nurcie systemowym znajdują się między innymi mity, granice i reguły. Te pierwsze oznaczają przekonania, jakie podzielają członkowie systemu o sobie samych, np. “w naszej rodzinie wszyscy są intelektualistami”. Taki pogląd może skutkować nadmierną presją rodziców na dzieci w zakresie ich ocen i sukcesów w szkole.

Granice z kolei wyznaczają podział między członkami systemu a osobami z zewnątrz, regulują kwestie tożsamości oraz stopień otwartości na innych ludzi. Do zaburzeń relacji w tym zakresie może należeć na przykład zbytnie uszczelnienie granic, a tym samym niedopuszczanie nikogo z zewnątrz do nawiązywania relacji z członkami systemu.

Reguły dotyczą zasad postępowania w różnych sytuacjach. Mogą być wyrażone wprost lub przyjęte domyślnie. Mogą dotyczyć ról płciowych, na przykład wymagać od kobiety, by poza pracą zawodową samodzielnie odpowiadała za gospodarstwo domowe, co stanowi przyczynę jej nadmiernego zmęczenia, poczucia niesprawiedliwości i konfliktów.

Psychoterapia systemu czy jednostki?

Przedmiotem zainteresowania terapeuty jest system, pojmowany jako pewna całość. Procesy psychoterapeutyczne są więc nastawione na poprawę jego funkcjonowania. Pożądanym skutkiem ubocznym jest jednocześnie polepszenie jakości życia jednostek, które ten system tworzą. Innymi słowy, poprawienie relacji członków systemu skutkuje jednocześnie poprawieniem ich osobistego funkcjonowania.

👨‍👩‍👧‍👦 Gdy złość i frustracja rodzica wzrasta a maleje cierpliwość do własnego dziecka, myśl „𝙕𝙖𝙧𝙖𝙯 𝙙𝙖𝙢 𝙠𝙡𝙖𝙥𝙨𝙖…” wydaje...
08/08/2025

👨‍👩‍👧‍👦 Gdy złość i frustracja rodzica wzrasta a maleje cierpliwość do własnego dziecka, myśl „𝙕𝙖𝙧𝙖𝙯 𝙙𝙖𝙢 𝙠𝙡𝙖𝙥𝙨𝙖…” wydaje się być kuszącą i szybką reakcją na niepożądane zachowanie pociechy oraz natychmiastowym rozwiązaniem problemu. Bicie stopuje postępowanie dziecka tu i teraz, co daje złudzenie skuteczności.
👶 Czy jednak malec uwewnętrznia wówczas normę, na której zależy dorosłemu?
👶 Czy dziecko zmieni trwale swoje postępowanie czy raczej zacznie bać się osoby bijącej oraz zastanawiać się jak uniknąć kary?
👶 Czy strach jest skuteczną metodą uczenia pożądanych zachowań i czy można na nim zbudować autorytet rodzica?

👋 Klapsy uczą dziecko wymuszania posłuszeństwa agresją. Pokazują, że można swoje cele osiągać siłą. Informują, iż kara fizyczna stanowi właściwy sposób pokonywania trudności i wyrażania emocji przez dorosłych. Doświadczając bicia malec przeżywać będzie ból, smutek, żal i poniżenie. Upokorzenie, poczucie zranienia oraz bezsilność dziecka utrzyma się dłużej, nawet gdy ustanie piekący ból pośladków. Czy w taki sposób chcemy uczyć nasze dzieci?

🔎 Bicie ukazuje dorosłego jako osobę, która może zrobić wszystko, nie licząc się
ze zdaniem dziecka. Jednocześnie stosowanie tej formy kary poza rozładowaniem emocji rodzica, obnaża również jego bezradność. Dla niektórych rodziców klaps jest porażką, wyrazem zmęczenia, bezsilności i braku umiejętności znalezienia innego rozwiązania, gdy znane sposoby zawiodły.

🤷‍♀️ Nie ma uniwersalnej zasady postępowania wobec swojej pociechy, w sytuacji w której okazuje ona nieposłuszeństwo. Podstawę stanowi tu zaangażowanie dorosłego i rozmowa z dzieckiem. Aby malec mógł nauczyć się samokontroli potrzebuje wsparcia ze strony rodziców, zrozumienia przez nich swoich potrzeb oraz klarownego wyrażania przez dorosłych ich własnych oczekiwań. Każdy rodzic może znaleźć własną metodę wychowawczą, rezygnując z pozornie niewinnych klapsów.

PSYCHOLOGICZNE WYJAŚNIENIE POCZUCIA CHRONICZNEGO ZMĘCZENIAJak często czujesz się zmęczony(-a), choć wydaje Ci się, że ni...
01/08/2025

PSYCHOLOGICZNE WYJAŚNIENIE POCZUCIA CHRONICZNEGO ZMĘCZENIA

Jak często czujesz się zmęczony(-a), choć wydaje Ci się, że nie robiłeś(-łaś) nic szczególnie wykańczającego? Jak bardzo męczy Cię przebywanie wśród ludzi, nie tylko podczas pracy, ale także w kontaktach towarzyskich? Czy cierpisz na bóle głowy, stawów lub czujesz napięcia mięśniowe?

"𝒯𝒶𝓀 𝒹ł𝓊𝑔𝑜, 𝒿𝒶𝓀 𝓊𝓀𝓇𝓎𝓌𝒶𝓈𝓏 𝓈𝒶𝓂 𝓅𝓇𝓏𝑒𝒹 𝓈𝑜𝒷𝒶̨ 𝓈𝓌𝑜𝒿𝑒 𝓈𝑒𝓀𝓇𝑒𝓉𝓎
𝒾 𝓊𝓃𝒾𝓀𝒶𝓈𝓏 𝓌𝒾𝑒𝒹𝓏𝓎, 𝓉𝒶𝓀 𝒹ł𝓊𝑔𝑜 𝓅𝓇𝑜𝓌𝒶𝒹𝓏𝒾𝓈𝓏 𝓈𝒶𝓂 𝓏𝑒 𝓈𝑜𝒷𝒶̨ 𝓌𝑜𝒿𝓃𝑒̨…

𝒥𝑒𝒹𝓎𝓃𝓎𝓂 𝓇𝑜𝓏𝓌𝒾𝒶̨𝓏𝒶𝓃𝒾𝑒𝓂 𝒿𝑒𝓈𝓉 𝓅𝑜𝓏𝓌𝑜𝓁𝒾𝒸́ 𝓈𝑜𝒷𝒾𝑒
𝓃𝒶 𝒹𝑜𝓌𝒾𝑒𝒹𝓏𝑒𝓃𝒾𝑒 𝓈𝒾𝑒̨ 𝓉𝑒𝑔𝑜, 𝒸𝑜 𝒿𝓊𝓏̇ 𝓌𝒾𝑒𝓈𝓏.
𝒯𝑜 𝓌𝓎𝓂𝒶𝑔𝒶 𝓌𝒾𝑒𝓁𝓀𝒾𝑒𝒿 𝑜𝒹𝓌𝒶𝑔𝒾."

~ Bessel van der Kolk ~

Jeśli odpowiedział_ś twierdząco na powyższe pytania, możesz cierpieć na zespół chronicznego zmęczenia. Być może jednak energia, której Ci brakuje wykorzystywana jest do wewnętrznej walki w Twojej nieświadomości. Zanim jednak przyjmiesz próby psychologicznego wyjaśnienia Twojego zmęczenia, konieczne będzie wykluczenie przyczyn fizjologicznych.

Zmęczenie organizmu może być wywołane rozmaitymi chorobami, od anemii i niedoczynności tarczycy, przez boreliozę i mononukleozę po nowotwory i stwardnienie rozsiane. Objawów chronicznego zmęczenia nie należy lekceważyć, konieczne będzie przeprowadzenie badań. Jeśli jednak ich wyniki nie pozwalają na postawienie sensownej diagnozy, możesz rozważyć próby wyjaśnienia Twojego stanu odwołujące się do tradycji psychoanalitycznych w psychoterapii.

Zakładają one istnienie nieświadomych procesów, w których nasze potrzeby ścierają się z ograniczeniami nałożonymi na nas w procesie socjalizacji – normami, nakazami i zakazami. Wewnętrzna walka może u niektórych ludzi przyjmować szczególnie intensywną postać, która wymaga ogromnych zasobów sił życiowych, co sprawia, że tych ostatnich zaczyna brakować do… po prostu życia.

Szczególnie wiele energii nieświadome procesy zużywają do utrzymywania niektórych treści właśnie poza zasięgiem świadomości. Upraszczając, oznacza to, że część Twojego umysłu pracuje bardzo intensywnie nad tym, byś… nie myślał_ o konkretnych rzeczach. Są to zwykle treści, które są w jakimś sensie bardzo trudne dla danej osoby (nazywa się je zagrażającymi dla ego). Jeśli więc Twój mózg wykonuje ciągłą pracę nad utrzymywaniem myśli w nieświadomości, zużywa energię, którą mógłby przeznaczyć w innym celu. Stąd też może brać się poczucie ciągłego zmęczenia.

W jaki sposób można pomóc takiemu pacjentowi?

Odpowiedź na to pytanie jest prosta, bywa jednak dużo trudniejsza w realizacji. Otóż wystarczy pomóc uświadomić takiej osobie treść tej walki, jaka toczy się w jej nieświadomości. Zwykle okazuje się, że treści, które wydawały się “zagrażające dla ego”, wcale nie są aż tak trudne do zniesienia. Jeśli zaś nawet są, to w procesie towarzyszenia w dopuszczaniu ich do świadomości dobra relacja terapeutyczna zazwyczaj pozwala sobie z tym poradzić. Co ważniejsze jednak, objawy chronicznego zmęczenia często ustają. Zasoby energetyczne, wykorzystywane wcześniej do utrzymywania pewnych myśli poza zasięgiem świadomości, zostają uwolnione i spożytkowane do lepszego funkcjonowania na co dzień.

Psychoterapeuci pracujący w nurtach opartych o psychoanalizę nie twierdzą, że jest to jedyny słuszny model wyjaśniający objawy chronicznego zmęczenia. Z pokorą podchodzą do ograniczeń organizmu wynikających z wieku czy przebytych chorób. Niemniej jednak wykorzystanie tego modelu pracy od lat przynosi ulgę pacjentom, którzy odczuwają zanik sił witalnych bez wyraźnych przyczyn fizjologicznych.

PODEJŚCIA PSYCHOTERAPEUTYCZNE W PORADNICTWIE DLA DZIECIW odróżnieniu od nastolatków i dorosłych, którzy zwykle przychodz...
25/07/2025

PODEJŚCIA PSYCHOTERAPEUTYCZNE W PORADNICTWIE DLA DZIECI

W odróżnieniu od nastolatków i dorosłych, którzy zwykle przychodzą na terapię z własnej inicjatywy, dzieci przyprowadzają ich rodzice. Choć taki stan rzeczy wydaje się oczywistością, to ma istotne znaczenie dla przebiegu psychoterapii.

Problemy emocjonalne i behawioralne najmłodszych rzadko przecież występują w oderwaniu od relacji rodzinnych. Oznacza to, że praca nad problemami dziecka oznacza także współpracę z rodzicami. Wymaga to delikatności zarówno wobec małego pacjenta, jak i subtelności w sugerowaniu zmian dla jego opiekunów.

Pierwszym wyzwaniem dla psychoterapeuty pracującego z maluchem jest stworzenie mu bezpiecznych warunków w gabinecie. Nowa sytuacja może wywołać u niego lęk i spowodować, że wycofa się w milczeniu i popadnie w odrętwienie, co utrudni, a może nawet uniemożliwi kontakt z terapeutą.

Podejścia psychoterapeutyczne stosowane w pracy z dziećmi

W zwalczaniu tych trudności pomocne są narzędzia wypracowane w ramach poszczególnych nurtów terapeutycznych. W pracy z dziećmi stosuje się między innymi:
- terapię poprzez zabawę / terapię w piaskownicy,
- terapię Gestalt,
- terapię poznawczo-behawioralną,
- terapię rodzinną.

Badania wskazują, że nie ma jednego właściwego czy też najlepszego podejścia do pracy z najmłodszymi. Kluczowe są więc kompetencje psychoterapeuty, jego elastyczność w łączeniu różnych podejść, doświadczenie i empatyczne zrozumienie potrzeb małego pacjenta. Potrzeby te należy umiejętnie przełożyć na cele terapii, wśród których można wyliczyć:
- nauczenie dziecka panowania nad swoimi problemami i kontrolowania zachowań,
- umocnienie w dziecku poczucia siły i sprawczości,
- rozwinięcie umiejętności podejmowania decyzji,
- wykształcenie w dziecku obrazu jego własnej osobowości oraz zdolności do zrozumienia siebie i swoich potrzeb,
- podniesienie jego samooceny,
- podwyższenie umiejętności komunikacyjnych dziecka, w szczególności w zakresie informowania o swoich potrzebach.

Terapia poprzez zabawę

Połączenie zabawy z psychoterapią budzi zwykle szczególne zainteresowanie opiekunów, których podopieczni nie posiadają wystarczających kompetencji komunikacyjnych, by umożliwić terapię poprzez rozmowę. Ten typ terapii opiera się w dużej mierze na obserwowaniu dziecka, które bawi się z wykorzystaniem specjalnie dobranych rekwizytów (zabawek). Często wykorzystywane są także inne narzędzia, jak np. psychorysunek, a późniejszych etapach także odgrywanie scenek charakterystycznych dla podejścia Gestalt. Interpretacja zachowań dziecka przez terapeutę obejmuje między innymi:
- ocenę zdolności motorycznych malucha,
- ocenę nastroju, procesów myślowych oraz form komunikacji z otoczeniem,
- rozpoznanie stosowanych przez dziecko mechanizmów obronnych.

Terapia poprzez zabawę wymaga czasu, by dziecko miało szansę zaprezentować przed terapeutą cały wachlarz stosowanych przez siebie zachowań oraz to, w jaki sposób zmieniają się one w czasie. Psychoterapia najmłodszych wymaga także zaangażowania ze strony opiekunów, których aktywne wsparcie jest kluczowe dla procesów terapeutycznych. Rodzice najczęściej stają na wysokości zadania i wspierają psychoterapeutę w procesie terapii. Są także w stanie wprowadzić wiele zmian w swoich relacjach rodzinnych, by zapewnić swoim pociechom możliwie najlepsze warunki rozwoju.

Psychoterapia Jungowska jest jedną z najciekawszych form terapii wywodzących się z klasycznej psychoanalizy. By odróżnić...
18/07/2025

Psychoterapia Jungowska jest jedną z najciekawszych form terapii wywodzących się z klasycznej psychoanalizy. By odróżnić ją od modelu Zygmunta Freuda, swoją metodę Carl Gustav Jung nazwał “psychologią analityczną”. Choć opierał się na kluczowych założeniach swojego mistrza, to jednak wiele z nich odrzucił, by zastąpić je własnymi propozycjami.

Podejście Freuda do pacjenta stało się dla Junga inspirujące dla własnej pracy klinicznej. „Jego koncepcje wskazały mi kierunek dalszych poszukiwań, wytyczyły drogę do zrozumienia poszczególnych przypadków. Freud otworzył psychiatrię na psychologię (…)”

Carl Gustaw Jung zaobserwował mechanizm wyparcia opisywany przez Freuda także u swoich pacjentów. Z czasem Jung jednak patrzył na poglądy Freuda coraz bardziej krytycznie, choć nadal traktował go jako swój osobisty autorytet. Szczególnie dotyczyło to przypisywanie nadmiernej roli „wypartej seksualności”, co także odzwierciedliło się w interpretacji marzeń sennych.

Jeszcze podczas bliskiej znajomości z Freudem, Carl Gustaw Jung miał sny, które okazały się przełomowe dla jego własnego psychoanalitycznego myślenia. Sen o piętrowym domu, w którym każde piętro jest przystrojone w elementy charakterystyczne dla innej epoki, a piwnica przypomina jaskinię ludzi pierwotnych, naprowadził Jung na koncepcję nieświadomości zbiorowej. Wydał książkę „Symbole przemiany libido”, w której szczerze wyłożył swojej psychoanalityczne poglądy, co definitywne zakończyło współpracę pomiędzy panami.

Carl Jung zaczął podążać własną drogą. Rozszerzenie rozumienia nieświadomości na nieświadomość zbiorową, a więc poza indywidualną, dało początek odrębnej koncepcji, pozostawiając w swoich ramach elementy klasycznej psychoanalizy.

Kompleksy psychiczne według Junga

Nieświadomość rozumiana przez Freuda, znalazła się w obrębie tzw. Cienia – części nieświadomości indywidualnej zawierającej w sobie wyparte myśli, wspomnienia, osobiste kompleksy, traumatyczne doświadczenia itd. Od konfrontacji z tym obszarem rozpoczyna się praca terapeutyczna.

W dalszej części praca dotyka obszarów nieświadomości zbiorowej, której źródłem znaczeniowym są archetypy – czyli treści , które powstały poprzez zbiorowe doświadczenie społeczeństw, odnoszą się do postaw, archetypowych postaci takich jak: Wielka Matka, Stary Mędrzec, Anima, Animus, Puella, Trikster itd., uniwersalnych zachowań dla wszystkich kultur.

Warto wspomnieć, że Jung nie traktował archetypów jako elementów martwych, raz na zawsze ukrytych i zapomnianych w Psyche. Dla Junga archetypy stanowią nieustanne źródło energii symbolicznej, cały czas pozostają żywe i mogą oddziaływać na psychikę i zachowanie, a których odniesienia można odnaleźć studiując proces rozwoju ludzkości, stare baśnie, opowiadania i mity

Celem rozwoju osobowości jest kontenerowanie, obejmowanie wszelkich aspektów osobowości, świadomych i nieświadomych, często wzajemnie ze sobą sprzecznych. Dążenia świadome, często nie idą w parze z dążeniami nieświadomymi. Oby pogodzić przeciwności, Jung odnalazł w kultach starożytnych i pierwotnych kluczowy element, który dawał poczucie całkowitości psychicznej, a był to kompleks Jaźni. A drogę do uświadomienia sobie jednoczącego elementu świadomości i nieświadomości nazwał indywiduacją.

Rozwój człowieka to dążenie do całości

Na proces indywidualizacji składa się poszukiwanie harmonii między potrzebami, a naszymi działaniami, między naszą historią, a nadziejami na przyszłość. Głębokie zrozumienie samego siebie wraz z całym bogactwem nieuświadomionego życia umysłowego daje pacjentom poczucie wolności i pozwala na dalszy rozwój.

Terapeutycznej pomocy szukają często ludzie, którzy borykają się z psychosomatycznymi objawami. Te ostatnie rozumiane są jako efekty oddziaływania nieświadomych procesów. Za ich pomocą nieświadomość chce coś przekazać organizmowi. Z tego względu terapeuta jungowski zastanawia się nad tym, jakie funkcje pełnią określone zaburzenia.

Pacjenci często skarżą się, że mają poczucie, jakby ich ciało, a także nieświadomość, sabotowały ich pracę, związki i życie codzienne. Posłużmy się przykładem. Janek odczuwa nudności podczas wystąpień publicznych, w związku z tym zaczął ich z czasem unikać. Na terapię przyszedł, gdy zauważył, że te objawy ograniczają jego rozwój zawodowy. Wyraził przekonanie, że jego ciało jest mu wrogie i blokuje jego ambicje.

W takiej sytuacji terapeuta jungowski zastanowiłby się, czy przypadkiem może nie jest tak, że objawy są nie tyle blokadą, ale pretekstem do ucieczki ze stresującej sytuacji. Nieświadomość byłaby tu raczej obrońcą, a nie sabotażystą. Następnie rozważyłby, jakie wartości i jakie cele ta nieświadomość chciałaby chronić i jakie potrzeby zaspokoić. W ostateczności mogłoby okazać się, że to raczej Janek jest sabotażystą, którego ambicja stara się sabotować bardziej podstawowe potrzeby, których on nie zaspokaja.

Celem pracy terapeutycznej byłoby zrozumienie nieświadomych procesów. Dogłębne poznanie samego siebie i swoich motywacji, by w rezultacie mogło nastąpić swego rodzaju pojednanie Jana ze swoją nieświadomością i rozpisanie planu realizowania zarówno swoich potrzeb, jak i ambicji w zgodzie ze sobą. Z całym sobą, a nie tylko częścią siebie.



Na czym polega psychoterapia jungowska?

Charakterystyczne dla pracy psychoterapeutów jungowskich są próby określenia zarówno typu osobowości pacjenta, jak i kompleksów, z jakimi przyszedł na terapię. Skuteczna praca w tym nurcie wymaga stworzenia bardzo silnej więzi z terapeutą, opartej na zaufaniu, bezpieczeństwie i ciekawości własnego wglądu pacjenta.

Szczegółowe poznanie nieświadomości wymaga natomiast nauczenia się języka, w jakim ona przemawia. Niestety nie jesteśmy w stanie porozmawiać z nieuświadomioną częścią Ja za pomocą słów. Możemy natomiast nabyć wrażliwości zrozumienia jej języka – wykorzystującego symbole, motywy, archetypy, sztukę, a także marzenia senne.

Pacjenci pracujący pod opieką terapeuty jungowskiego zachęcani są do realizowania zadań kreatywnych, oddawaniu się twórczości i analizy własnych snów. W ten sposób bowiem mogą oni nie tylko zrozumieć własne nieświadome procesy, ale także z tą nieświadomością się zaprzyjaźnić. A wtedy psychosomatyczne objawy mogą nie być już potrzebne.

Psychoterapia poznawczo-behawioralna (CBT – z ang. cognitive-behavioral therapy) cieszy się rosnącym zainteresowaniem za...
14/07/2025

Psychoterapia poznawczo-behawioralna (CBT – z ang. cognitive-behavioral therapy) cieszy się rosnącym zainteresowaniem zarówno ze strony pacjentów, jak i przyszłych terapeutów. Jak sama nazwa wskazuje, CBT skupia się na modyfikacji zachowania oraz zmianie sposobu myślenia jednostki, dzięki czemu możliwe jest szybkie osiągnięcie zamierzonych celów, złagodzenie objawów i poprawa jakości życia.

🧠Modyfikacja zachowania w oparciu o teorię uczenia się

Choć pojęcia wykorzystywane w nurcie behawioralno-poznawczym mogą wydawać się skomplikowane, to człon “behawioralny” w nazwie terapii odnosi się po prostu do kwestii zachowania jednostki. Jest ono zwykle uwarunkowane przeszłymi doświadczeniami, podczas których nauczyliśmy się reagować w określony sposób.

🧠Model behawioralny najłatwiej jest wytłumaczyć na przykładzie:

Był upalny czerwcowy poranek. Janek stał wraz z kolegami z klasy na apelu z okazji rozdania świadectw. Było mu gorąco i duszno. Pocił się w swoim garniturze. Nagle tuż przed nim zemdlała koleżanka i bardzo się tego przestraszył. To przerażenie w jakiś sposób skojarzył z sytuacją i bodźcami, jakie wtedy odczuwał – zatłoczeniem, gorącem i dusznością. Od tamtej boi się przebywać w tłumie. Janek nauczył się, że podobne sytuacje są dla niego zagrażające, zaczął więc ich unikać.

Terapia Jasia w oparciu o nurt behawioralny polegałaby więc na stopniowym oswajaniu go z sytuacjami, które budzą u niego lęk. Psychoterapeuta zalecałby więc chłopakowi, by systematycznie i coraz odważniej starał się zmierzyć ze swoim strachem przed tłumami. Po pewnym czasie przykre wspomnienie uległoby zatarciu, a Janek czułby się bezpieczniej wśród wielkich grup ludzi. Taką metodę nazywa się wygaszaniem.

🧠Myśleć inaczej to żyć inaczej

Modele terapii poznawczej opierają się na założeniu, że nasze problemy emocjonalne wynikają z dysfunkcjonalnych sposobów myślenia o określonych sytuacjach. Wpływając więc na procesy poznawcze możemy zmienić sposób funkcjonowania człowieka. W tym celu musimy zidentyfikować myśli automatyczne, jakie pojawiają się w naszych głowach w reakcji na określone bodźce.

Janek z powyższego przykładu mógłby mieć w głowie następujący scenariusz wybierając się na koncert: “A jeśli coś się stanie? Ktoś zemdleje? Znowu sparaliżuje mnie strach i nie będę w stanie pomóc. Jestem beznadziejnym tchórzem. A jeśli to ja zemdleję? Ale będzie wstyd!”

Pierwszą pomocą terapeutyczną jest wskazanie Jankowi na to, że tak naprawdę to te myśli wywołują u niego poczucie przerażenia, a nie sama sytuacja. Jeśli więc będzie w stanie zmienić przekonania, to koncert może okazać się bardzo przyjemnym doświadczeniem.

🧠Terapia krótkoterminowa zorientowana na teraźniejszość

Psychoterapia poznawczo-behawioralna łączy metody behawiorystów i terapeutów poznawczych. Zakłada, że umysł nie jest jedynie biernym narzędziem do analizowania świata zewnętrznego, ale aktywnym twórcą rzeczywistości. Żyjemy tak naprawdę w świecie, który sami stworzyliśmy w naszych głowach. A skoro tak, to możemy to zmienić wpływając na nasze zachowania i sposób myślenia.

CBT określa się mianem terapii krótkoterminowej, co wcale nie oznacza, że proces leczenia zawsze będzie będzie trwał ledwie parę tygodni. Pocieszające jest jednak to, że w niektórych przypadkach do zaistnienia zmiany wystarczy tylko jedna sesja! Psychoterapeuci pracujący w tym nurcie skupiają się na teraźniejszości klienta, a jego przeszłość i dzieciństwo analizują wyłącznie w kontekście, jaki jest potrzebny do poprawienia jakości życia danej osoby tu i teraz.

🧠Wady i zalety psychoterapii poznawczo behawioralnej

Do najważniejszych zalet CBT należy wielokrotnie potwierdzona skuteczność terapii. Sprawdza się w leczeniu większości zaburzeń, szczególnie depresji, fobii i stanów lękowych. Przynosi szybkie efekty i pozwala klientowi przejąć kontrolę nad własnym życiem. Co niemniej ważne, daje mu także narzędzia do samodzielnego stosowania w razie zaistnienia analogicznych problemów w przyszłości, dzięki czemu będzie w stanie sobie z nimi poradzić nawet bez wsparcia terapeuty.

Z drugiej strony, terapii poznawczo-behawioralnej zarzuca się, że skupiając się na bieżących problemach i dążąc do likwidacji objawów nie zawsze dociera do ich przyczyn, więc problemy po pewnym czasie mogą wrócić. Mniejszy nacisk na osiągnięcie wglądu z kolei nie pozwala na tak głębokie zrozumienie siebie, jakie jest możliwe do osiągnięcia w psychoanalizie lub podczas terapii psychodynamicznej.

🧠Komu poleca się terapię w nurcie CBT?

Na psychoterapii poznawczo-behawioralnej może skorzystać praktycznie każdy. Szczególnie dobrze czują się w niej osoby racjonalne, twardo stąpające po ziemi, ceniące zorganizowanie, jasno i precyzyjne wytyczone cele. Terapia CBT wymaga systematycznej pracy poza gabinetem i słynie z zadań domowych, jakie terapeuta wyznacza klientowi. Kluczowa jest więc odpowiednia motywacja do pracy nad sobą także pomiędzy sesjami.

W naszym Ośrodku znajdziesz specjalistów w nurcie poznawczo-behawioralnym. Zapraszamy do kontaktu - dopasujemy terapię do Twoich potrzeb.

W kulturze pracy nastawionej na maksymalizację produktywności, prokrastynacja bywa traktowana na równi ze zbrodnią lenis...
04/07/2025

W kulturze pracy nastawionej na maksymalizację produktywności, prokrastynacja bywa traktowana na równi ze zbrodnią lenistwa i jest równie surowo oceniana. Jej mechanizmy uaktywniają się jednak nie tylko w domenie zawodowej, blokując rozwój kariery, ale także w codziennym życiu, sabotując rozwój osobisty i wykonywanie obowiązków domowych.

𝗣𝗿𝗼𝗸𝗿𝗮𝘀𝘁𝘆𝗻𝗮𝗰𝗷𝗮 𝘁𝗼 𝗻𝗶𝗲 𝗹𝗲𝗻𝗶𝘀𝘁𝘄𝗼

Choć słowo “prokrastynacja”, mimo wielu sylab, przeniknęło już do języka potocznego, to jednak wypada je na początku zdefiniować. Pojęcie pochodzi z języka łacińskiego, gdzie oznaczało odroczenie lub zwłokę i podobnie też dzisiaj sygnalizuje skłonność do odkładania w czasie naszych obowiązków. Prokrastynacja od lenistwa różni się tym, że świadomie przekładamy na później wykonywanie zadań, które są dla nas nieprzyjemne w wykonywaniu, dzięki temu zyskujemy chwilową poprawę nastroju i redukcję stresu. Ten ostatni jednak potrafi wrócić później ze zdwojoną siłą.

“Pomyślę o tym jutro” – Scarlett O’Hara

Prokrastynacja przynosi nam wiele doraźnych korzyści. Umożliwia chwilową redukcję lęku, uniknięcie frustracji, a czasami nawet zwolnienie z odpowiedzialności za nasze wybory. Jeśli na przykład zbyt długo zwlekamy z podjęciem decyzji, to “świat” może podjąć ją za nas, odbierając nam możliwość wyboru. W tej sytuacji lubimy myśleć “widocznie tak miało być.”

Odwlekanie zadań i przekładanie ich na później może być też potężną bronią w pasywno-agresywnym arsenale. Jeśli nie mamy możliwości bezpośredniego sprzeciwienia się drugiej osobie (na przykład w relacji dziecko-rodzic lub podwładny-szef), to możemy wykorzystywać odkładanie obowiązków jako formę buntu.

Z drugiej jednak strony, korzyści ze stosowania prokrastynacji są złudne – z czasem i tak dogoni nas deadline. Wtedy stres może być jeszcze większy, a czasu na realizację zadań dużo mniej. Skutkiem tego spada nie tylko nasza efektywność, ale i samoocena. Chyba nie trzeba nikogo przekonywać, że w perspektywie długoterminowej nie jest to najlepsza strategia radzenia sobie z obowiązkami.

Przyczyny prokrastynacji

W takim razie dlaczego, mimo świadomości zwiększonych kosztów, które przyjdzie nam zapłacić później, stosujemy prokrastynację? Jest ona formą radzenia sobie z dyskomfortem i lękiem, a bać możemy się różnych rzeczy. Na przykład porażki. Albo sukcesu. Tak, dobrze przeczytał_ś – sukcesu. Kiedy nie chcemy się wychylać, odróżniać od innych, kiedy boimy się, że nasze powodzenie będzie skutkowało zwiększonymi oczekiwaniami wobec nas w przyszłości, wtedy też stosujemy prokrastynację.

Ociąganie się może także wynikać z wyuczonych przyzwyczajeń, złych nawyków w pracy. Sprzyjają jej wymówki, dzięki którym usprawiedliwiamy zwlekanie z obowiązkami. Okazuje się także, że szczególnie często skłonności do prokrastynacji wykazują osoby, które źle znoszą poczucie dyskomfortu. Wolą oni zająć się w tym czasie przyjemniejszymi czynnościami. Co ciekawe, ze zwlekaniem bardzo często borykają się także perfekcjoniści, którym tak bardzo zależy na doskonałych efektach pracy, że aż… nie przynoszą żadnych.

Jak radzić sobie z prokrastynacją? Oto siedem prostych porad:

1. Popracuj nad pewnością siebie – jeśli uwierzysz, że jesteś w stanie wykonać ten projekt, to szybciej się za niego zabierzesz.

2. Done is better than perfect – w wolnym tłumaczeniu: “wykonane jest ważniejsze niż doskonałe”. Nikt nie jest idealny i nie zawsze takie muszą być efekty naszej pracy. Wystarczy, że jest wykonana.

3. Rozpoznaj przyczyny prokrastynacji. Z czego ona wynika? Jakie są źródła Twojego lęku?

4. Zawalcz o zmniejszenie dyskomfortu przy wykonywaniu pracy, jeśli nie możesz tego zrobić, ćwicz jego znoszenie.

5. Staraj się planować pracę z wyprzedzeniem – możesz w tym celu posłużyć się na przykład matrycą Eisenhowera lub diagramem Gantta.

6. Rozbijaj wielkie projekty na wiele prostych zadań – wydają się wtedy dużo mniej przerażające

7. Nagradzaj się za wykonywanie obowiązków, a nie za ucieczkę przed nimi.

Adres

Moniuszki 39
Grabowiec
87-100

Godziny Otwarcia

Poniedziałek 08:00 - 20:00
Wtorek 08:00 - 20:00
Środa 08:00 - 20:00
Czwartek 08:00 - 20:00
Piątek 08:00 - 20:00

Strona Internetowa

Ostrzeżenia

Bądź na bieżąco i daj nam wysłać e-mail, gdy Ośrodek Psychoterapii Remedis PRO umieści wiadomości i promocje. Twój adres e-mail nie zostanie wykorzystany do żadnego innego celu i możesz zrezygnować z subskrypcji w dowolnym momencie.

Skontaktuj Się Z Praktyka

Wyślij wiadomość do Ośrodek Psychoterapii Remedis PRO:

Skróty

Udostępnij

Kategoria