Moi przodkowie, moje korzenie

12/08/2024

Dzisiaj mija 600 lat od śmierci mojego przodka 21 pokoleń wstecz - Jana II Żelaznego (raciborskiego). Z kart historii wynika iż był niezłym łobuzem ;)
W kronice Jana Długosza można wyczytać: „12 VIII, popadłszy w szał, umiera w Raciborzu książę raciborski Jan, człowiek podstępny i przebiegły. Zostaje pochowany w klasztorze dominikańskim. Z Heleny, córki księcia litewskiego Korybuta, pozostawił dwóch synów: Mikołaja i Wacława oraz jedną córkę Małgorzatę”.

https://www.naszraciborz.pl/site/art/5-styl-zycia/14-historia/27263-kat-na-raciborskim-tronie-ksiaze-jan-ii-zelazny

https://ezory.pl/wiadomosci/183642-ksiaze-jan-ii-zelazny-stracil-dwoch-ksiezy-bez-procesu-jednym-byl-zorski-proboszcz.html

W XV wieku uwięzienie na zamku w Raciborzu pewnej grupy osób doprowadziło do międzynarodowego skandalu. Wszystko za sprawą skoligaconego z Jagiellonami porywczego księcia raciborsko-opawskiego Jana II, zwanego Żelaznym (1365-1424) a nawet katem.

04/07/2024

Dzisiejszy dzień przeplatał się pięknem życia i smutkiem odejścia. Rodzina i bliscy żegnali Zbyszka Ścibora-Bogusławskiego. Wujek był cudowną osobą, był jeszcze z tego dostojnego pokolenia, przedwojennego. Urodził się 30 lipca 1932 roku w Warszawie, w prywatnej klinice na ul. Złotej. Był pierwszym wnukiem Józefa i Salomei Jałoszyńskich. W 1938 roku rodzina przeprowadziła się do Gdyni, gdzie ojciec Zbyszka, Władysław, nadzorował budowy schronów przeciwlotniczych pod państwowymi budynkami. Zajmował się też zaopatrzeniem statków w żywność. W 1939 roku wszystko uległo zmianie, ojciec został powołany do wojska. Walczył w obronie Gdyni i Oksywia, a następnie w Warszawie. Dostał się do niewoli podczas powstania warszawskiego, zmarł w Sandbostel 14 lutego 1945. Trzy lata wcześniej wujek stracił mamę – Annę Anielę z Jałoszyńskich. Jego wychowaniem podjęła się rodzina po mieczu. W 1955 ożenił się z przecudowną, wspaniałą Anielą z Siedleckich – ciocia była rodzinna, ciepła, uwielbiała rozmawiać, była skarbnicą wiedzy a ja lubiłam jej słuchać. Urodził im się syn, Zbyszek skończył studia na wydziale mechaniczno-pedagogicznym i całe życie w szkołach średnich ogólnokształcących i zawodowych. Ostatnimi latami oboje mieli wielkie wsparcie syna Adama i synowej Anny – opiekowali się rodzicami z wielkim zaangażowaniem. Wujek i ciocia przeżyli razem 67 lat – była w nich i od nich miłość. Byli wspaniałym przykładem jak można przeżyć całe życie kochając się, wspierając i szanując.
Łączyła mnie z wujkiem szczególna więź, byliśmy spokrewnieni zarówno po linii Jałoszyńskich - jego babcia była moją prababcią, jak i po Ścibor-Bogusławskich. Wojciech Ścibor-Bogusławski (1794-1882) i jego żona Klara Franciszka Michalina Przeuska byli również naszymi wspólnymi przodkami.
Nam może być smutno z powodu jego śmierci, ja jednak myślę że jemu jest już lepiej po drugiej stronie, z rodzicami, dziadkami, ciocią.

30/10/2023

30 października 1916 roku moi pradziadkowie wzięli ślub w Żytomierzu. Feliks Turczyński miał wtedy 26 lat a Julia Klingenberg 20. Rodzina Feliksa po kądzieli zamieszkiwała Żytomierz od co najmniej 4 pokoleń zaś Julia przeprowadziła się tu ze Znamionki mając 5 lat. Prababcia przekazywała kolejnym pokoleniom informację iż jej rodzina pochodzi z Kurlandii. Brzmi to dość tajemniczo, książek o tym księstwie jest bardzo mało, niemniej nazwisko pasuje do niemieckiej szlachty.
Na ślubie byli rodzice pana młodego – Adam Seweryn i Józefina z Krzeczkowskich, pewnie jego brat Józef Marian przyjechał z Kijowa gdzie był profesorem muzyki w Konserwatorium Kijowskim między 1915 a 1919 rokiem, Zapewne i bratowa była, żona Józefa – Janina z Grochowalskich , śpiewaczka operowa, oraz siostry Feliksa – Maria i Janina.
Ze strony panny młodej było jej rodzeństwo, Konstancja i Wincenty, oraz mama Emilia Jadwiga Bogumiła z Bobowskich. Ojciec Julii zmarł tragicznie 4 lata wcześniej podajże w wypadku kolejowym – wszak był inżynierem, a z przekazów rodzinnych mówi się iż był podobny do Piłsudskiego...
Julia i Feliks mieszkali początkowo w Żytomierzu gdzie urodziły się córki – Elżbieta i Marta. Prababcia nigdy o nich nie mówiła, zmarły nie dożywszy 3 roku życia, jedynie zdjęcie przypomina iż były na tym świecie przez chwilkę te dwie dziewczynki. Przed 1922 roku przeprowadzają się do Równego i zamieszkują przy Ul. Budkiewicza 8 gdzie przychodzi na świat najpierw Adam Julian, następnie Ewa Anna oraz ostatnia Teresa. W Równym na pewno mieszkał wujek Feliksa – Rudolf Krzeczkowski, sędzia i notariusz. Zresztą kiedy przeprowadza się do Kostopolu odsprzedaje im swój dom na Grabniku przy ul. Siennej 10.
Feliks pracuje od 1924 roku w Starostwie jako sekretarz wydziału Powiatowego a w 1934 roku awansuje na dyrektora komunalnej Kasy Oszczędności. Jesienią 1939 roku rodzina musi uciekać z powodu łapanek Polaków o czy pisałam kilka lat temu.

Zagadki genealogiczne:
- Nigdzie nie mogę znaleźć śladu po śmierci Adama Seweryna Turczyńskiego który był nauczycielem muzyki i kolekcjonerem dzieł sztuki (które zostały zrabowane przez ruskich i część z nich znajduje się w Ermitażu) i Józefina z Krzeczkowskich (artystka malarka i konserwatorka obrazów, preferowała sceny religijne). Na pewno byli na ślubie syna Józefa w Warszawie w 1912 roku, potem cisza…
- Poszukuje informacji o siostrze Julii – Konstancji Klingenberg. Ostatnie jej zdjęcia w albumie rodzinnym pochodzą z lat 30-tych. Wszyscy myśleli iż ona młodo zmarła. Jednak niedawno odnalazłam nekrolog prababci w którym jasno jest napisane iż żegna ją … siostra. A więc żyła w 1964 roku i może była na jej pogrzebie na warszawskich Powązkach…

Zdjęcia;
Ślubu Feliksa i Julii
Adam, Ewa i Teresa
Dom w Równym

Źródła:
www.przodkowieewy.pl
https://geneteka.genealodzy.pl
https://wolyn-metryki.pl/
https://www.ogrodywspomnien.pl/index/cmentarz-internetowy
Własne zbiory

Powiązany biogram:
Józef Marian Turczyński – brat Feliksa - opublikowany 27 grudnia 2019 i 2022 roku
Teresa Turczyńska – córka Feliksa - opublikowany 7 lipca 2022 roku
Adam Turczyński – syn Feliksa - opublikowany 1 lipca 2022 roku
Feliks Turczyńska – urodziny Feliksa - opublikowany 30 maja 2022 roku
Feliks Turczyńska – śmierć Feliksa - opublikowany 18 stycznia 2021 roku
Ewa Anna Turczyńska – córka Feliksa - opublikowany 3 stycznia 2022 roku
Turczyńscy – ucieczka - opublikowany 2 listopada 2019 roku
Krystyna Krzeczkowska – babcia Feliksa - opublikowany 19 października 2023 roku
Lucjan Krzeczkowski – wuj Feliksa - opublikowany 19 stycznia 2021 roku

28/10/2023

Z Małopolski przenosimy się do Wielkopolski by uczcić pamięć kolejnego mojego bezpośredniego przodka 18 pokoleń wstecz. Tym razem będzie mowa o Zofii Annie Pampowskiej z domu Kot z Dębna h. Doliwa która zmarła 28 października 1493 roku w wieku około 33 lat.
Jej ojcem był Wojciech, zaś jej pra dziadek – Maciej Kot z Dębna i Biechowa - brał udział w bitwie pod Grunwaldem, a 9 grudnia 1410 roku towarzyszył królowi i świadkował na dokumencie zawieszenia broni z wielkim mistrzem Henrykiem v. Plauen. Trzy dni później zostaje zapewne otruty przez Krzyżaków w Toruniu Wincenty Granowski – inny mój bezpośredni przodek – więc Maciej przejmuje w zastępstwie kasztelanię nakielską.
Mama Zofii – Barbara Bnińska z Bnina h. Łodzia pochodziła ze starej i wpływowej rodziny z Wielkopolski. Zofia była podajże jedynym dzieckiem tej pary. Około 1485 roku wychodzi ona za mąż za Ambrożego Pampowskiego h. Poronia. Jest on przykładem człowieka który dzięki ciężkiej pracy i wytrwałości może osiągnąć sukces na wielu poziomach. Jego ojciec Jan posiadał zaledwie część rodzinnej wsi Pępowo, Pępówko i Krzekotowice w powiecie kościańskim. Jan był komandorem joannitów poznańskich – czyli zarządzał jednostką (komdorią) Rycerskiego Zakonu Św. Jana. Takie komórki były rozmieszczone w całej Europie i obejmowały najczęściej zamek wraz z przylegającymi dobrami, miały duży potencjał militarny oraz prowadziły pierwsze średniowieczne szpitale. W 1457 roku Ambroży zapisał się wraz z bratem Janem na Uniwersytet Krakowski gdzie poznał wiele osób z wpływowych rodzin. Należał do tzw. Kuźni Kurozwęckich, stronnictwa, które dążyło do ograniczenia roli możnowładztwa i wzrostu znaczenia średniej szlachty poprzez jej emancypację i większą współpracę z królem. Po studiach wrócił w rodzinne strony jednak kilka lat później, w 1468 roku, jego przyjaciel ze studiów – Stanisław Kurozwędzki zostaje sekretarzem królewskim i ściąga Ambrożego z powrotem do stolicy dając mu pracę pisarza w kancelarii koronnej. Kiedy Stanisław awansuje w 1479 roku na kanclerza koronnego, Ambroży zostaje dworzaninem królewskim w randze chorążego nadwornego i jednocześnie pisarzem ziemskim kaliskim i stolnikiem poznańskim. Awansował jeszcze na krajczego nadwornego a w 1487 na kasztelana rospierskiego – wtedy to opuszcza dwór i osiada w Wielkopolsce. Bezustannie pomnaża swój majątek wykupując okoliczne starostwa, utrzymuje ścisłe związki z królewiczem Janem Olbrachtem i dużo podróżuje jako poseł by rozmawiać choćby z wielkim mistrzem Krzyżackim Janem von Tieffe.
Ale nie wszystko na raz, jego życie jest tak barwne iż opiszę jego dokonania przy kolejnej rocznicy.

Źródła:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ambro%C5%BCy_Pampowski_%28zm._1510%29
Polski Słownik Biograficzny – Ambroży Pampowski
http://wielcy.pl/ - wielka genealogia Minakowskiego
http://www.barbarafamily.eu

Powiązany biogram:
Wincenty Granowski – opublikowany 12 grudnia 2019 roku
Andrzej Bniński – wuj mamy Zofii – opublikowany 5 stycznia 2020 roku
Mikołaj Łodzia z Gostynia – brat przodka Zofii ale i mój bezpośredni w innej linii – opublikowany 8 czerwca 2020 roku

z 1 żony:syn Jan (1489-1522), córki, Anna, Bogumiła i Małgorzata.z 2 żony: Zofia Oporowska, Anna Kretkowska, Barbara Sędziwojowa Czarnkowska i Katarzyna Kościelecka .

28/10/2023

Jan Tęczyński z Tęczyna h. Topór zmarł 28 października 1405 roku

Od XIII do XVII wieku Tęczyńscy należeli jednej z najbardziej wpływowych rodzin w Polsce. Zawsze blisko dworu królewskiego, ukazywali się we wszystkich czołowych wydarzeniach życia politycznego kraju - rzecz jasna piastowali wysokie stanowiska. I tak ojciec Jana, Andrzej (zm. 1369), był wojewodą krakowskim a wcześniej był podkomorzym w Krakowie i dzierżył kasztelanię radomską wiślicką. Jego dziadek Nawój z Morawicy (zm. 1331) również był podkomorzym w Krakowie ale i w Sandomierzu, wojewodą sandomierskim i kasztelanem krakowskim.
Jan urodził się w połowie XIV wieku zapewne w rodzinnej warowni rycerskiej – w zamku Tenczyn w Rudnie. Miał jedynie brata Nawoja, kanonika krakowskiego – to typowy układ rodzinny z tamtych czasów – jeden syn jest dziedzicem i rycerzem a drugi idzie w służbie Bogu. Wszak warto było mieć swoich wśród duchowieństwa które miało ogromne wpływy państwo.
Około 30 lat wcześniej, w 1319 roku, dziadek Jana - Nawój z Morawicy - lokuje wieś Tęczyn i zaczyna zagospodarowywać lasy wokół by tworzyć majątki. Wznosi zamek drewniany, a kilka miesięcy później otrzymuje godność kasztelana krakowskiego, czyli najwyższego urzędu świeckiego w królestwie. Rodzina przeprowadza się tu z Morawicy, wsi oddalonej o około 140 km na północny wschód od Rudna gdzie rodzina posiadała również zamek. Od tego czasu zwą się Tęczyńskimi. Śmierć Nawoja wiąże się z początkiem panowania króla Kazimierza III Wielkiego (1333-1370) który „zastał Polską drewnianą a pozostawił murowan”. Dokładał on wszelkich starań by zastąpić kościoły czy dwory drewniane murowanymi. zachęcał do budowania zamków m.in. w pobliżu szlaku handlowego idącego z Węgier doliną Dunajca. Mogli sobie na to pozwolić biskupi i możnowładcy właśnie tacy jak Tęczyńscy. Dlatego Andrzej – ojciec Jana – umocnił i rozbudował zamek Tenczyn na murowaną twierdzę w stylu gotyckim. Jako pierwszy pierwszy przyjął nazwisko Tęczyński. Zmarł kiedy synowie wchodzili w dorosłość. Jan szybko założył rodzinę - ożenił się z Anną ze Zdawkowa z którą miał czterech synów – Andrzeja, Jana, Piotra i Nawoja oraz córkę Prachnę. Swoją karierę zaczął od piastowania urzędu starosty sieradzkiego i krakowskiego, następnie objął kasztelanię wojnicką a od 1398 roku krakowską. Był bardzo aktywny politycznie jak jego przodkowie. Po śmierci króla Ludwika Węgierskiego dopilnował wraz innymi „panami krakowskimi” by jego córka Jadwiga Andegaweńska objęła tron Polski. Jej koronację odwlekano dwa lata z powodu jej młodego wieku - miała 8 lat w chwili śmierci ojca. Jednak po wieli negocjacjach w których uczestniczył nasz bohater, jej matka zgodziła się na koronację a po dwóch latach na ślub z Wielkim księciem litewskim. Z jednej strony w celu chrystinizacji ziem wschodnich z drugiej strony możnowładcy wykoncypowali unię z Litwą by wzmocnić kraj, w tym czasie głównie przed krzyżakami. Jan był jednym z najbliższych współpracowników i doradców królowej oraz króla Władysława II Jagiełły. Za zwoje zasługi zostaje obdarowany w latach 1398-1402 przez króla kopalniami ołowiu i innych metali oraz kilkoma posiadłościami (NowąGórę z wsiami i częściami wsi Miękinice czyli Miękinia, Czyrmna, Ostrężnica, Myślachowice i Luszowice). Co niewątpliwie przyczyniło się do wzmocnienia rodu Tęczyńskich na arenie narodowej. Mamy szczęście znać precyzyjne skład majątku Jana Tęczynskiego ponieważ planując kolejny ożenek, jesienią 1402 roku zawarł w Krakowie układ majątkowy ze swoimi dorosłymi już synami. Razem latyfundium Jana Tęczynskiego obejmowało z kluczami tęczyńskim, morawickim i nowogórskim oraz Chrobrza w ziemi wiślickiej - 2 zamki, 30 wsi i części wsi oraz wójtostwo w Brzesku Nowym.

Ciekawostki genealogiczne:

- W skład majątku wchodził zamek Tęczyn wraz z 16 wsiami lub ich częściami w powiecie krakowskim. - Morawica,Wola Morawicka, Zalas, Rudno, Wola Nawojowa, Tęczyn, Nowa Góra, Nielepice, Czyrmna, Brzezie, Nawojowa, Góra, Miękinice, Ostrężnica, Myślachowice, Luszowice, Kostrzec. W powiecie proszowskim – Łętkowice (królewszczyzna w zastawnym posiadaniu), Gnatowice, Przesławice, Polukarcice oraz część Wronińca i wójtostwo w mieście Brzesku Nowym. W powiecie wiślickim zaś Kozubów, Zagórzyce, Szadek, Skorocice, Łatanice, Ociesęki i Głuszyce. Jan Tęczyński posiadał również zamek i wioskę Wrocimowice z wsiami Chroberz i Zielenice w powiatach proszowskim i wiślickim.
- Linia Tęczyńskich wygasa w 1637 wraz ze śmiercią ostatniego męskiego przedstawiciela tego rodu - Jana Magnusa Tęczyńskiego. Zaś moja linia Tęczyńskich kończy się na Annie, córce Andrzeja (zm. 1412) i Anny Gorayskiej h. Korczak, wnuczce Jana Tęczyńskiego która wyszła za mąż za Jana Głowacza Krzyżanowskiego z Oleśnicy h. Dębno – marszałka Królestwa Polskiego około 1430 roku.
- Kościół klarysek Św. Andrzeja w Krakowie, ufundowany przez ich przodka Sieciecha, został na początku XIV wieku przeniesiony ze Skały na ul Grodzką. Na taką operacje musieli wyrazić zgodę potomkowie Tęczyńskich, m.in. Nawój podpisał się na tym dokumencie
- Do dziś można zwiedzać ruiny zamku gdzie ostałą się Wieża Nawojowa – zapewne przebudowana z drewnianej w kamienną. Sam zamek przetrwał do potopu szwedzkiego w 1656 roku kiedy to został spalony. Próby jego odrestaurowania podjęli się Lubomirscy jednak w 1768 rok opuścili to miejsce po kolejnym pożarze.
- W zamku Tenczyn Władysław Jagiełło więził niektórych ważniejszych jeńców krzyżackich, których pojmał do niewoli w czasie bitwy pod Grunwaldem, w której uczestniczył Andrzej Tęczyński, syn Jana, będąc na czele 33 chorągwi.

Źródła:
https://hasajacezajace.com/zamek-tenczyn-rudno/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek_Tenczyn
Dzieje Polski Tom 3 – Andrzej Nowak
Polski Słownik Biograficzny – Jan Oleśnicki h. Dębno (ok. 1400-1460) https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/jan-olesnicki-h-debno-glowacz-marszalek
http://wielcy.pl/ - wielka genealogia Minakowskiego
http://www.barbarafamily.eu
Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu - http://www.slownik.ihpan.edu.pl/search.php?q=G%C5%82owacz&d=0&t=0
Latyfundia tęczyńskie. Dobra i właściciele (XIV-XVII wiek) - Janusz Kurtyka, Księgarnia Akademicka, Kraków 1999
Zbigniew Anusik, Latyfundia panów na Tęczynie, Kilka refleksji w związku z książką Janusza Kurtyki, Przegląd Nauk Historycznych 2003. R. II. nr 2

Zdjęcia:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek_Tenczyn autorstwa : Paweł Opioła

Powiązany biogram:
Dymitr «Podskarbek» Gorayski z Goraja h. Korczak – opublikowany 20 lutego 2020 roku
Dymitr «Podskarbek» Gorayski z Goraja h. Korczak – opublikowany 20 lutego 2021 roku
Dobiesław z Chodowa i Czestkowicz Kurozwęcki z Kurozwąk h. Poraj – publikacja nastąpi 28 sierpnia może tego roku
Dymitr «Podskarbek» Gorayski z Goraja h. Korczak – opublikowany 20 lutego 2021 roku
Elżbieta Granowska z Pileckich – opublikowany 12 maja 2020 roku
Wincenty Granowski z Granowa h. – opublikowany 12 grudnia 2019 roku

26/10/2023

Anna z Gliszczyńskich Przeuska zmarła 26 października 1796 roku w wieku 100 lat. Mieszkała przez wiele lat na dewocji w Grodzisku Wielkopolskim, zapewne od śmierci męża, stolnika czerniechowskiego Stanisława Przeuskiego h. Sulima przed 1763 rokiem.
Anna urodziła się zatem u schyłku XVII wieku, była najstarszym dzieckiem i jedyną córką Teresy z Zakrzewskich i Jana – pisarza grodzkiego konińskiego i dziedzica Psarskiego, gdzie się wychowywała wraz z siedmioma braćmi.
Wyszła za mąż dość późno i doczekała się trzech synów – Józefa, Jana Nepomucena Antoniego i Feliksa Onufrego Antoniego oraz córkę Katarzynę Teresę. Najwięcej mi wiadomo Józefie, który był moim bezpośrednim przodkiem. Sprawował on funkcję roku oraz generała adiutanta na dworze królewskim, miecznika kaliskiego w latach 1785-1793, był też konsyliarz konfederacji targowickiej z województwa kaliskiego w 1792.

Ciekawostki genealogiczne:
- Granówek był w posiadaniu Wincentego Granowskiego cztery wieki przed Przeuskim, oraz Łukowskich którzy również byli moimi przodkami bezpośrednimi.

Źródła:
https://przodkowieewy.pl
http://wielcy.pl/ - wielka genealogia Minakowskiego
http://www.barbarafamily.eu
https://geneteka.genealodzy.pl/
http://www.boguslawscy.pl/pl/

24/10/2023

Moi przodkowie pochodzili z różnych warstw społecznych. Największą przyjemność sprawia mi praca detektywistyczna dzięki której odkrywam historie moich przodków dawno już zapomnianych przez potomnych. Każdy z nich był niezwykły i wytrwały skoro pojawił się na świecie i przeżył by dać życie kolejnemu pokoleniu. Znajomość swoich przodków pozwala dostrzec potencjał jaki drzemie w każdym z nas związany z talentami i predyspozycjami jakie odziedziczyliśmy. Poszukiwania te sprawiają również iż mamy okazję zgłębić historię Polski, ale i Europy.
Dzisiaj przeniesiemy się na wyspę za sprawą Stefana I z Blois (Etienne de Blois) który był moim przodkiem 30 pokoleń wstecz. Ostatni król Anglii z dynastii normandzkiej zmarł 25 października 1154 roku w Dover.
Nie tylko Polska preferowała królów zagranicznych, były czasy kiedy to Anglią rządzili francuzi.
Wiadomo iż rodziny książęce i królewskie, ale nie tylko, zawierały związki małżeńskie bynajmniej nie z miłości tylko interesów. Z tego też powodu niemalże wszyscy władcy byli ze sobą skoligaceni. Stefan jest tu ciekawym przykładem.
Otóż ojciec Stefana, Stefan Henryk był hrabią z Blois (miasto w dolinie Loary) a jego matka Adela z Normandii była córką Wilhelma Zdobywcy (króla Anglii i księcia Normandii) – francuzi rządzący Anglią. Dwaj bracia Adeli byli sukcesywnie królami Anglii - Wilhelm II Rudy i Henryk I, na dworze którego Stefan się wychowywał ponieważ stracił ojca za młodu. Po ślubie w 1125 roku z Matyldą I z Boulogne stają się jedną z najbogatszych par posiadając rozległe latyfundium.
O jego życiu skupię się przy okazji następnej rocznicy, jednak dziś chciałam pokazać powiązania władców europejskich na przykładzie moich przodków bezpośrednich. Otóż jedna z córek Stefana, Maria wychodzi za mąż za Mateusza Lotaryńskiego – tu już się przenosimy do Alzacji a z następnym pokoleniem do Brabancji (obecne tereny Holandii i Belgii). Z Henrykiem I Brabanckim jestem spokrewniona poprzez córkę Matyldę oraz syna Henryka.
I tak Matylda wychodzi za mąż za hrabiego Holandii. Jej córka z kolei za hrabiego Henneberg (dalej na wschód do Turingii w środkowych Niemczech). Kolejne pokolenie wędruje do Brandenburgii. Ojczymem Matyldy Askańskiej (jak wydać popularne imię w tej rodzinie) jest Henryk VI Dobry Piast-Śląski, książę wrocławski. Dlatego też w 1321 roku wydaje swoją pasierbicę za jednego ze swoich kuzynów – Henryka II Wiernego – księcia żagańskiego, głogowskiego i poznańskiego. Taka oto była droga roku z zachodu na wschód.
A jeśli chodzi o potomków Henryka Brabanckiego to jego córka wychodzi za księcia Brunszwiku w Dolnej Saksonii a jego wnuczka – Mechtylda wychodzi za mąż za Henryka III głogowskiego w 1292 roku.
I tu okazuje się iż Henryk II Wierny, mąż Matyldy Askańskiej (przodek po Matyldzie Brabanckiej) jest po prostu synem Henryka III głogowskiego (przodek po jej bracie Henryku Brabanckim). A więc wszystko zostaje w rodzinie ;)

Źródła:
http://wielcy.pl/ - wielka genealogia Minakowskiego
https://przodkowieewy.pl
https://fr.wikipedia.org

23/10/2023

Jan z Czerniny i Rydzyny Rydzyński h. Wierzbna zmarł 600 lat temu
Jest on najstarszym przedstawicielem gałęzi Rydzyńskich jakiego odnalazłam w moim drzewie genealogicznym a zarazem moim przodkiem bezpośrednim 18, 19, 20 i 22 pokoleń wstecz. Zapewne jeden z przedstawicieli „Panów z Wierzbnej” – wsi położonej w powiecie świdnickim. Pierwsza wzmianka o tym śląsko-czesko-morawska rodzie szlacheckim pochodzi z dokumentu Henryka Brodatego z roku 1209, Wymienieni są w nim najstarsi właściciele wsi: comes Stephanus de Wirbna oraz comes Johannes de Wirbno et frater eius Nicolaus.
Zapewne rodzina opuściła tą miejscowość w XIV wieku przeprowadzając się do Czerniny, ponad sto kilometrów na północ. Schyrnino, Czyrna czy też Chirna w zależności od źródła, była wsią kościelną która stała się w tym czasie własnością szlachecką której pierwszym znanym właścicielem był Jan z Czerniny h. Wierzbna. Pochodził z rodziny o rycerskich korzeniach, pełnił funkcje asesora sądu ziemskiego w Kościanie, starosty ziemi wschowskiej oraz kasztelana międzyrzeckiego.
Po raz pierwszy wzmianka o nim pojawia się w dokumencie z 13 października 1387 roku kiedy to był świadkiem powołania Bartosza Wenzeborga na wojewodę poznańskiego w Poniecku. Od 1399 roku pisał się już z Rydzyny, miejscowości wcześniej nie znanej, która z czasem stała się jego siedzibą i gdzie wybudował zamek oraz rzecz jasna kościół parafialny. Mieści się ona 10 km na północny wschód od Czerniny. Lokację miasto otrzymało w pierwszym dziesięcioleciu XV wieku. Ród Rydzyńskich przetrwał w Rydzynie niemal do końca XVII wieku wchodząc w tym czasie w różne koligacje z okoliczną szlach¬tą.
W 1405 roku Jan objął starostwo wschowskie, a4 lata później kościańskie, a wiosną 1418 roku, długo wyczekiwaną, kasztelanię międzyrzecką. W tym również czasie coraz częściej Jan Rydzyński jest wzmiankowany u boku króla Władysława Jagiełłę jako zaufany dworzanin i rycerz.
Jeśli chodzi o jego życie prywatne do nieznana jest jego żona, natomiast ma syna Stefana – imię często pojawiające się w poprzednich pokoleniach – oraz przypuszczalnie Mikołaja i córkę Ofkę.
Jan Rydzyński z Rydzyny h. Wierzbno zmarł 23 października 1423 roku pozostawiwszy po sobie spory majątek w postaci dóbr Rydzyna, Dąbcze, Piotrowice, Kłodę, Pawłowice, Tarnową, Witosław, Robczysko, Rojęczyn i Czerniną.
Został pochowany w kościele Św. Stanisława w Rydzynie, którego erekcja miała miejsce 13 lat wcześniej. Do dzisiaj przetrwała okazała płyta nagrobna z jasnoróżowego marmuru przedstawiająca Jana Rydzyńskiego z Rydzyny naturalnej wielkości z tarczą herbu Wierzbna. Jest to jeden z pierwszych portretów polskiego rycerza zachowanych do naszych czasów. W poznańskiej katedrze również był ślad po tym rodzie - kaplica pod patronatem Rydzyńskich przetrwała ponad dwa wieki.
Po śmierci Jana majątkiem na krótko zarządzał jego wnuk Jocusch von der Czyrne, który około 1430 sprzedał dobra Magnusowi von La¬bel, który był również rycerzem i zmarł w okresie wojny trzynastoletniej, w 1654 roku w bitwie pod Chojnicami.

Ciekawostki genealogiczne:
- Dzisiaj Czernina mieści się w województwie dolnośląskim zaś Rydzyna już w wielkopolskim.
- Rydzynę wraz z okolicznymi wsiami wykupili Leszczyńscy h. Wieniawa. Początkowo zamek był ich letnią rezydencją by od 1656 roku stać się główną siedzibą rodu. Rydzyńscy i Leszczyńscy są skoligaceni.

Źródła:
https://www.zamkipolskie.com/czernina/czernina.html
http://wielcy.pl/ - wielka genealogia Minakowskiego
http://www.barbarafamily.eu
https://www.zamkipolskie.com/rydz/rydz.html
http://www.glogow.pl/okolice/podstrony/gorowski/czernina.htm
Polski Słownik Biograficzny t. 33 str. 455
https://pl.wikipedia.org/wiki/Rydzyna
Słownik historyczno-geograficzny ziem Polskich w Średniowieczu http://www.slownik.ihpan.edu.pl/

DZIEJE, ARCHITEKTURA I ZWIEDZANIE RUIN ZAMKU W CZERNINIE.

21/10/2023

W nocy z 20 na 21 października 1444 roku zmarł Wincenty Świdwa-Szamotulski z Dzwonowa h. Nałęcz – mój przodek 21 pokoleń wstecz. Uczestniczył wtedy w polsko-węgierskiej wyprawie przeciwko Turkom, która zakończyła się bitwą pod Warną w Bułgarii i śmiercią króla Władysława III Wareńczyka 10 listopada 1444 roku. Wincenty zaś zmarł nagle w nocy z 20 na 21 października już za Nikropolis, jego ciało sprowadzono do kraju i pochowano w Szamotułach 1 lutego 1445, Jego pamięć uczcił Marcin ze Słupcy wierszowanym epitafium z którego możemy się dowiedzieć że za młodu służył królowi Władysławowi Jagiełło trzymając mu strzemię, a następnie zasiadał w radzie, że był pasowany na rycerza w Hiszpanii, Że walczył z Tatarami za co otrzymał od króla Tyśmienicę na Rusi. Miał kędzierzawe włosy i długie rzęsy.
Rodzina ta ma długie tradycje wojskowe, wszak by mieć wysoką pozycję i rozległe włości trzeba było odznaczać się męstwem w bezustannych walkach bitwach i potyczkach. Brat Wincenta, Dobrogost dowodził 41 chorągwią w bitwie pod Grunwaldem. Jego ojciec Sędziwój pokonał Brandenburczyków.
Wincenty pełnił funkcje starosty wschowskiego i międzyrzeckiego, kasztelana międzyrzeckiego w 1423 roku a następnie przeprowadził się na Ruś by objąć starostwo. Uczestniczył tam w bitwach, w rezultacie których władzę królewską przywrócono nad prawie całym Podolem. W 1439 roku zrzekł się starostwa ruskiego by uczestniczyć wraz z nowym królem Władysławem III Wareńczykiem w wyprawie na Węgry by przyjąć koronę. W kwietniu 1440 roku w licznym gronie polskiego rycerstwa wyruszył na Węgry. Za zasługi podczas tej wyprawy otrzymał kasztelanię zamku w Wiszegradzie (obecnie jest to Republika Serbska)

Ciekawostki genealogiczne:
- Ojciec Wincenta Świdwa-Szamotulskiego, Sędziwój nosił nazwisko Dzwonowski z Dzwonowa h. Nałęcz. Zapewne był dziedzicem upadającego już miasta w wżenił się we wpływową rodzinę Szamotulskich przejmując nazwisko żony.
- Przodkowie Wincentego i Sędziwoja założyli w XIII wieku miasto lokacyjne Dzwonowo które całkowicie zniknęło po półtora wieku. Na planie owalnicy był dwór rycerski, gospodarstwa, rynek, kościół, cmentarz. Na ślady po zapomnianym mieście badacze natrafili w 2014 roku dzięki zdjęciom lotniczym.

Źródła:
https://histmag.org/Dzwonowo-sredniowieczne-miasto-o-ktorym...-zapomniano-16430
http://wielcy.pl/ - wielka genealogia Minakowskiego
Polski Słownik Biograficzny www.ipsb.nina.gov.pl
http://www.barbarafamily.eu
Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu - http://www.slownik.ihpan.edu.pl/

19/10/2023

Krystyna Krzeczkowska z Wróblewskich zmarła 19 października 1905 roku w Żytomierzu. Ślady babci mojego pradziadka odnalazłam na Polskim Cmentarzu w Żytomierzu oraz przy aktach chrztu trójki jej dzieci. Krystyna była żoną sekretarza guberni wołyńskiej Mikołaja Krzeczkowskiego, aczkolwiek na zdjęciu rodzinnym oznaczony jest jako dziadunio Nikodem. Małżeństwo to miało siedmioro znanych mi dzieci, z których jedno nie przeżyło – Lucjan, urodzony w 1865 roku, którego rodzicami chrzestnymi byli Paweł Opatowicz i Maria Bielawska. Pozostałe rodzeństwo jest na zdjęciu rodzinnym z około 1870 roku – Konrad który wedle zapisków rodzinnych był lekarzem, Józef adwokatem, Maria wyszła za mąż za Lucjana Krzyczkowskiego, Józefina była artystką malarką, portrecistką i konserwatorką obrazów, żoną Adama Seweryna Turczyńskiego. Najmłodsze, niemalże nierozłączne rodzeństwo to Rudolf i Michalina. Rodzicami chrzestnymi tego pierwszego byli Mikołaj Dzikowicki i Emilia Szczawińska a obecni byli również Adrian Czarnecki i Aleksandra Kwaśnicka. Rudolf skończył studia prawnicze i był sędzia oraz notariuszem. Michalina zaś była najmłodsza, urodziła się pod koniec 1866 roku a jej rodzicami chrzestnymi byli Ignacy Cichocki i Faustyna Burzyńska a obecni byli Jan Paszkowski i Zofia Czarnecka.
Wiadomo iż po 1832 roku w Polsce nastąpiła rusyfikacja, zatem duże znaczenie miała edukacja domowa przyszłego pokolenia. Uczono dzieci czytania i pisania zarówno w języku polskim, jak i obcym - głównie francuskim. Po powstaniu styczniowym, od 1863 roku było tylko gorzej jeśli chodzi o naukę w języku polskim, jednak polskie rodziny organizowały się, w dużej mierze dzięki temu iż Żytomierz był najsilniejszym ośrodkiem katolickiego życia religijnego na Prawobrzeżu Dniepru ze swoją katedrą, seminarium duchowym, siedzibą biskupa. Katolicy otwierali kolejne towarzystwa charytatywne, sportowe, oświatowe czy zawodowe oraz schroniska dla dzieci i biednych by zjednoczyć się w mieście gdzie było trzy razy więcej żydów czy protestantów.
Jeden z księży w Żytomierzu był bliskim przyjacielem rodziny Krzeczkowskich, głównie Józefiny, z którą dzielił pasje malarską. A był nim ksiądz Karol Niedziałkowski, późniejszy biskup łucko-żytomierski, którego zdjęcia mam w albumie rodzinnym – jedno jako młody ksiądz, drugie już jako biskup.
Podejrzewam iż ojciec Krystyny przybył w te okolice wraz z wojskiem Napoleona i osiadł w Żytomierzu gdzie w 1829 roku przyszła na świat Krystyna.

Źródła:
T. M. Rudkowski, Cmentarz Polski w Żytomierzu, Warszawa 1999
Tadeusz Epsztein „ Ziemianie polscy na Wołyniu w XIX i XX wieku”, Warszawa 2008
https://www.ogrodywspomnien.pl/index/cmentarz-internetowy,13/0/22
http://wolyn-metryki.pl/Wolyn/indexEn.php?imie_szuk=Krystyna&nazw_szuk=Krzeczkowsk&miej_szuk=¶_szuk=&rok_start_szuk=&rok_koniec_szuk=
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBytomierz
Dorota Janiszewska-Jakubiak „Żytomierz - katedra pw. św. Zofii„ - https://dzieje.pl/node/63705

Powiązane biogramy:

Lucjan Krzeczkowski – syn Krystyny - opublikowany 19 stycznia 2021 roku
Józef Turczyński – wnuk Krystyny – opublikowany 27 grudnia 2022 roku
FeliksTurczyński – wnuk Krystyny – opublikowany 30 maja 2022 roku i 18 stycznia 2021 roku
Ucieczka Turczyńskich – wnuk Krystyny Feliks – opublikowany 2 listopada 2019 roku