Grażyna Żmuda Psychoterapia

10/07/2025

Rodzaje dotyku w braniu i dawaniu. Różne są odczucia jak różni są ludzie ❤️

08/07/2025

Zmiana w życiu człowieka i kto ponosi odpowiedzialność za zmianę- z gabinetu terapeuty i nie tylko.
….? Refleksje po dzisiejszej superwizji …

-Filozof: Zasadniczo wszelkie problemy w relacjach interpersonalnych wynikają z tego, że w wtrącamy się w cudze sprawy albo ktoś wtrąca się w nasze. Wystarczy, że ktoś będzie konsekwentnie rozdzielać zadania, aby jego relacje międzyludzkie zdecydowanie się poprawiły.
Młodzieniec: Hmm… Nie rozumiem .Przede wszystkim: skąd wiadomo, czyje jest dane zadanie? Zdroworozsądkowo- z mojego punktu widzenia-do obowiązków rodziców należy skłonienie dziecka do nauki. Bo niemal żadne dziecko nie uczy się dla przyjemności, a rodzić jest przecież jego opiekunem.
Filozof: Istnieje prosty sposób na określenie, czyje jest konkretne zadanie. Wystarczy pomyśleć kto ostatecznie poniesie konsekwencje dokonanego wyboru. Jeśli dziecko podjęło decyzje o nieuczeniu się , to następstwa tej decyzji -na przykład trudności ze zdaniem do następnej klasy albo z dostaniem się do wybranej szkoły- nie muszą ostatecznie spaść na rodziców. Bezsprzecznie konsekwencje poniesie dziecko .Innymi słowy, uczenie się jest zadaniem dziecka.
Młodzieniec: O nie. Całkowicie się mylisz! Na rodzicu, jako bardziej doświadczonym życiowo i pełniącym funkcję opiekuna , spoczywa odpowiedzialność za motywowanie dziecka do nauki , aby do takich sytuacji nie doszło. Robi się tak dla dobra dziecka. To nie jest wtrącanie się w cudze sprawy . O ile uczenie się może być zadaniem dziecka, o tyle już motywowanie go do nauki stanowi zadanie rodziców.
Filozof: Rzeczywiście często ostatnio słyszy się rodziców powtarzających : ” To dla Twojego dobra”. Postępując tak , ewidentnie myślą jednak o realizacji własnych celów-jak budowanie wizerunku w oczach społeczeństwa, chęć chwalenia się albo potrzeba rządzenia. Innymi słowy, jest to działanie nie dla dobra potomka, ale dla własnej korzyści. Dziecko się buntuje, bo dostrzega ten fałsz.
Młodzieniec : Twierdzisz zatem, że nawet jeśli dziecko nie uczy się w ogóle, to powinno się dać mu spokój, bo to jego zadanie ?
Filozof :Należy zwracać uwagę. Psychologia Adlera nie zaleca niewtrącania się. Niewtrącanie się wynika z niewiedzy o tym , co robi dziecko, czy wręcz z braku zainteresowania taką wiedzą. Tymczasem to właśnie świadomość poczynań dziecka pozwala je chronić. W przypadku nauki trzeba wyjaśniać dziecku, że to jego zadanie, i zapewniać , że jest się gotowym mu pomóc zawsze, gdy będzie miało chęć się uczyć. Nie należy jednak wtrącać się w zadania dziecka. Jeśli ono samo nie wychodzi z inicjatywą, angażowanie się nie ma sensu.
Młodzieniec : Czyli angażowanie się wykracza poza relację rodzic-dziecko ?
Filozof : Ależ oczywiście. Na przykład w psychoterapii według szkoły adlerowskiej nie uważa się zmieniania pacjenta za zadanie terapeuty.
Młodzieniec :Zaraz, zaraz …Jak to ?
Filozof : Na co decyduje się pacjent w wyniku psychoterapii ?Na dokonanie albo niedokonanie zmiany stylu życia. To zadanie pacjenta, a terapeucie nie wolno się wtrącać.
Młodzieniec : Nie ma mowy, nie zgadzam się z tak nieodpowiedzialnym podejściem!
Filozof :Trzeba oczywiście udzielić wszelkiego możliwego wsparcia. Ale dalej ingerować nie należy. Jest takie powiedzenie : możesz doprowadzić konia do wodopoju, ale nie zmusisz go do picia. Psychoterapie i innego rodzaju wsparcie według Adlera należy rozpatrywać z tej właśnie perspektywy. Wymuszanie zmiany i ignorowanie intencji drugiego człowieka doprowadzą jedynie do gwałtowanej reakcji.
Młodzieniec : Terapeuta nie zmienia życia pacjenta?
Filozof: Zmienić się możesz tylko ty sam.

„ Odwaga bycia nielubianym” Ichiro Kishimi , Fumitake Kogo

02/07/2025

Technologia ma moc ...Diabeł ukryty w szczegółach...

Berenika Steinberg: Co takiego dzieje się na ekranach, że tak trudno się od nich oderwać?
Magdalena Bigaj, edukatorka higieny cyfrowej: Funkcjonuje wiele błędnych opinii na temat tego, w jaki sposób nowe technologie na nas wpływają. Jedna z nich brzmi, że są jak młotek albo nóż – są neutralne i od nas zależy, jak ich użyjemy. To nieprawda. Oczywiście, kod programistyczny jest neutralny. I możesz go wykorzystać w dobrym celu, np. w diagnostyce nowotworów, albo w złym, np. do tworzenia pornograficznych deep fake’ów.
Oczywiście, te firmy muszą zarobić i to jest okej. Ale już sposoby pozyskiwania naszej uwagi nie są w porządku – są manipulacyjne. Początkowo o ciemnych wzorcach projektowania – tzw. dark patterns – mówiło się tylko w kontekście wprowadzania użytkownika w błąd. Dziś określa się tak sposoby projektowania, które celowo sprawiają, że tracimy kontrolę nad uwagą.

DS: Na przykład?
MB: Kiedy ktoś do nas pisze w komunikatorze, widzimy trzy pływające kropeczki. Zostało to wprowadzone po to, żebyśmy przypadkiem nie odłożyli telefonu i nie zajęli się czymś innym. Albo infinite scroll – możesz przewijać stronę w nieskończoność, a się nie przeładuje, lecz skłania cię np. do zachowania zwanego doomscrolling – kompulsywnego poszukiwania niepokojących, negatywnych informacji. Na TikToku zostało to doprowadzone do perfekcji, nie trzeba już nawet ruszać palcem, feed sam będzie proponował kolejne filmiki. Jedno z badań wykazało, że już 37 minut na TikToku zaczyna powodować symptomy charakterystyczne dla uzależnienia: nie chcesz odłożyć telefonu, czekasz na kolejną nagrodę.
Sean Parker – były prezes rady nadzorczej Facebooka, twórca „kciuka” – powiedział: „Wykorzystaliśmy słaby punkt ludzkiej psychiki. Dajemy ci działeczkę dopaminy”.
Nieżyjący już prof. Clifford Nass z Uniwersytetu Stanforda, który badał wpływ nowych technologii na ludzi, powiedział: „Jeżeli w każdej wolnej chwili, w windzie, na spacerze, w kolejce w sklepie sięgasz po telefon – to znaczy, że twój mózg został już wytresowany do dekoncentracji”.
Mało tego, kiedy piszemy ręcznie, siłą rzeczy dokonujemy syntezy, uczymy się. A zbyt długie przebywanie w internecie powoduje, że mózg ma za mało czasu na klasyfikację treści i tym samym zatraca umiejętność syntezy, czyli wyciągania tego, co najważniejsze, a co za tym idzie, trafnego podejmowania decyzji. Zachęcam, żeby myśleć o swoim mózgu jak o mięśniu, który umie to, co pozwalamy mu powtarzać.

DS: A w jaki sposób fakt, że stale jesteśmy zajęci swoimi telefonami, może wpływać na nasze zdrowie społeczne?
MB: Jedno z ostatnich badań pokazuje, że dzieci zaczynają później mówić. Autorzy postawili hipotezę, że wynika to nie tylko z coraz wcześniejszej ekspozycji na ekrany, ale też z faktu, że po prostu przy dzieciach się dzisiaj mniej mówi. Przecież my żyjemy w cichych rodzinach!
Wyobraźmy sobie raczkujące dziecko. Mama z tatą nie rozmawiają, bo każde siedzi w swoim telefonie. Starsze rodzeństwo się nie kłóci, bo jedno gra, a drugie siedzi na TikToku. W tym domu nie ma odgłosów życia codziennego, a dziecko przecież uczy się mowy poprzez słuchanie i obserwowanie mówiącego.
Korzystanie z urządzeń cyfrowych wpływa na nasze relacje. Zamykamy się w łazienkach na sesje z telefonem, leżymy w łóżkach z telefonem – każdy ze swoim. Atrakcyjność treści cyfrowych może powodować, że życie poza ekranem wydaje się mniej atrakcyjne. Że rozmowa z drugim człowiekiem nie jest tak ciekawa, jak przeglądanie memów.

ABC higieny cyfrowej
Kontroluj swój czas ekranowy i zwracaj uwagę, czy nie zabiera ci przestrzeni na inne czynności.
W domu, razem z resztą domowników, odkładaj telefon w jedno wspólne miejsce, nie noś go cały czas przy sobie.
Wyłączaj wszystkie zbędne powiadomienia dźwiękowe, zostawiając tylko sygnał rozmowy przychodzącej i SMS.
W czasie czynności wymagającej skupienia odkładaj telefon poza zasięgiem wzroku.
Podczas posiłków nie używaj urządzeń ekranowych.
Kiedy rozmawiasz z innymi, nie patrz równocześnie w telefon.
Po godzinie 22 nie używaj urządzeń ekranowych, a na czas snu telefon pozostaw poza sypialnią.
Dbaj o spontaniczną aktywność fizyczną każdego dnia.
Rozwijaj swoje zainteresowania w trybie offline.
Zwracaj uwagę na treści, które obserwujesz, i uważnie dobieraj je pod kątem tego, jak na ciebie wpływają.
Opracowano na podstawie materiału fundacji Instytut Cyfrowego Obywatelstwa

fragment rozmowy - z Tygodnika Powszechnego
fot Niklas Haman

01/07/2025

Somatyzacja- myślące ciało i czujący umysł
…Skumulowany efekt takiego ciągłego życia w piekle przybiera postać somatyzacji. W przeciwieństwie do osoby histerycznej, dla której konwersja albo somatyzacja symbolizuje jakieś nieświadome wyobrażenie , w przypadku zaburzenia borderline jest to cielesny rejestr tego, co się dzieje się w umyśle niezdolnym do pomieszczenia nieznośnych wymiarów treści psychicznych. Osoba narcystyczna somatyzuje po to, by trudny stan mentalny ograniczyć do jakiegoś obszaru i gdzieś ulokować, z kolei stan somatyczny osoby borderline nie ma wiązać psychicznej rozpaczy , ale jest jej cielesnym przedłużeniem. Ta soma nie jest jedynie przedłużeniem umysłu czy też „myślącym” ciałem; wyraża ona stany mentalne tak jakby była kontinuum myśli, gdzie nie ma granic miedzy umysłem i ciałem. Kiedy osoba borderline rozmawia z analitykiem, może kichać i kaszleć, czuć swędzenie , drapać się oraz gwałtownie poruszać się, jakby targały nią myśli. Ciało wydaje się ukazywać wyobrażenia w sposób budzący niepokój w odbiorcy komunikatów.
W rzeczywistości osoba borderline często tak naprawdę zaniedbuje swoje ciało. Sprawia wrażenie stale wyczerpanej, a nieustanne zmęczenie nasila trudności w sferze psychicznej. Nie chodzi o to, że nie potrafi myśleć, bo miała koszmarny tydzień. Większość ludzi potrafi przywołać naprawdę trudne okresy w życiu, kiedy czuli się wyczerpani. Jednak w przypadku osoby borderline nie ma jakiegoś wydarzenia, które mogłoby wskazać .Ona zawsze była zmęczona, przez całe życie. Czasami ktoś taki słyszy diagnozę choroby psychosomatycznej, podobnie jak jednostka histeryczna. Jednak zmęczenie osoby histerycznej służy temu, żeby inni poważnie traktowali jej choroby, często prezentuje bliskim swoje niedomagania jak swoiste odznaczenia, chętnie przebywa też w towarzystwie innych ludzi cierpiących na te same dolegliwości. W tych przypadkach klinicyści odkrywają złożony system korzyści, które nie towarzyszą cierpieniom fizycznym osoby borderline albo takiej, która zmaga się z prawdziwym osłabieniem, na przykład z zespołem chronicznego zmęczenia.
Osoby borderline nie zaprząta jej zmęczenie. Nie przypisuje mu żadnych znaczeń, nie oczekuje by inni je dostrzegali, respektowali. Nie pomyślałaby o tym, by dołączyć do grupy ludzi cierpiących na podobne dolegliwości. Dzieje się tak dlatego, że nie wyobraża sobie nawet , iż jej życie mogłoby wyglądać inaczej. Somatyczne osłabienie to po prostu wymiar jej istnienia w świecie. Mamy wiec do czynienia z osobą silnie związaną niosącym cierpienie obiektem albo innym, którego self jest w stanie ciągłego zamętu...

Christopher Bollas „ Trzy struktury charakteru- narcystyczna, borderline, maniakalno-depresyjna „

Zapraszam wkrótce na warsztat pracy z ciałem w nurcie analizy bioenergetycznej A.Lowena „Somatyzacja -myślące ciało i czujący umysł "

26/06/2025

Dzień Ojca 🩷Ojciec widziany przez mężczyzn .Ciekawe. Polecam 🌿

Kim jest ojciec i dlaczego jego obecność ma tak ogromne znaczenie? W tym poruszającym odcinku Jacek Masłowski analizuje współczesne ojcostwo – jego kryzys, r...

23/06/2025

Dzień Ojca ❤️

Z okazji Dnia Ojca przypominamy fragment z książki pod redakcją Tessy Baradon ▪️Psychoanalityczna terapia rodzic - niemowlę. Siła więzi▪️o roli ojca w tworzeniu triady (matka - ojciec - niemowlę).

Kiedy ojciec nie dopuszcza, by niemowlę stało się jedynym przedmiotem pożądania matki i swoją obecnością przemienia diadę (matka - niemowlę) w triadę, wówczas może zostać ustalona hierarchia pokoleniowa między rodzicami i dzieckiem we właściwej dla niego roli.

"Chociaż w kulturze zachodniej najczęściej niemowlęciem zajmuje się głównie matka, ich relacja podwójna istnieje w kontekście innej, bardziej złożonej relacji trójkątnej, która obejmuje ojca. Uważa się, że triada – matka, ojciec, dziecko – funkcjonuje od początku życia (...), a ojcowie mogą mieć i mają bezpośrednią więź ze swoimi dziećmi od wczesnego niemowlęctwa. Tak się dzieje też w przypadku relacji z rodzeństwem.

Mimo to uważa się, że ojciec funkcjonuje w triadzie nie tylko wtedy, kiedy rzeczywiście jest fizycznie obecny, ale również w postaci jego „miejsca”, kiedy jest nieobecny. Reprezentacja ojca w umyśle matki i matki w umyśle ojca to bardzo ważne czynniki wpływające na to, jak dziecko włącza się i funkcjonuje w trójkątnej przestrzeni relacyjnej: matka, ojciec, ja" (s. 61) i w każdej następnej relacji zakładającej więcej niż dwie osoby.

Baradon, T. i in. (2023). "Psychoanalityczna terapia rodzic - niemowlę. Siła więzi" (tłum. M. Żerel). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Fundament.

02/06/2025

"Split-society phase" to stan, w którym społeczeństwo trwale dzieli się na dwa przeciwstawne obozy i ta polaryzacja utrzymuje się w czasie. Z punktu widzenia fizyki jest to po prostu inny stabilny stan układu, alternatywny wobec konsensusu.
Jest to stabilność potencjalnie kosztowna — sprzyjająca napięciom, utrudniająca podejmowanie decyzji i podważająca zaufanie społeczne. Mechanizm takiego podziału polega na tym, że im bardziej jedna opcja dominuje, tym silniejsza staje się tendencja części wyborców do odwracania się od niej. W efekcie system sam się równoważy - wzrost przewagi jednej strony wywołuje kontrreakcję, która umacnia przeciwny obóz. Granica między tymi dwoma przeciwstawnymi obozami politycznymi ma tendencję do lokowania się wzdłuż istniejących "pęknięć społecznych" lub tak zwanych linii słabej łączności w sieci społecznej. (...) Badacze zestawili swoje przewidywania z danymi z 31 krajów, w których od lat 90. odbyło się łącznie 168 wyborów z dwoma głównymi kandydatami lub opcjami. Analiza ujawniła uderzającą prawidłowość: wybory w małych krajach (poniżej około miliona wyborców) częściej kończyły się wyraźnym zwycięstwem jednej ze stron – wygrana strona zdobywała ponad 60 procent głosów, a czasem odnosiła nawet bardziej miażdżące zwycięstwo. Inaczej dzieje się w społeczeństwach dużych (powyżej miliona obywateli) i dobrze skomunikowanych, takich, w których wszyscy śledzą media i znają sondaże. Tam tworzy się stabilna „faza podzielonego społeczeństwa" charakteryzująca się równym podziałem głosów i polaryzacją.

Na podstawie tekstu Ireny Cieślińskiej i Piotra Cieślińskiego, którzy streścili artykuł "Dislike of general opinion makes for tight elections"
(autorzy: O. Devauchelle, P. Szymczak, P. Nowakowski)
fot Kelly Sikkema

01/06/2025

Dzień Dziecka 👶Wszystkiego najlepszego dla tych Małych i Dużych Dzieci ❤️

📖„W pewien ciemny i dżdżysty wieczór rodzina Muminków obierała grzyby”...

🎈W dzień dziecka pragniemy zabrać Was w podróż do doliny Muminków i opowiedzieć, jak to się ma do psychoterapii psychoanalitycznej.

📖W owy wieczór Too-Tiki przyprowadziła niewidzialne dziecko. „Wiecie przecież jak łatwo stać się niewidzialnym, kiedy jest się bardzo wystraszonym” wyjaśniła zaskoczonej rodzinie. Okazało się, że Ninni wystraszyła zimna jak lód ciotka, która się nią zajmowała, choć wcale jej nie lubiła.
Tata Muminka chciał zabrać niewidzialną Ninni do lekarza, ale Mama Muminka odparła, że najwidoczniej Ninni ma swoje powody, by przez jakiś czas pozostawać niewidzialną.
N***y jest dzieckiem, które wszystko robi jak należy. Zjada śniadanie, nie proszona zmywa po sobie talerzyk. Kłopot w tym, ze według Muminka i Małej Mi jest nieznośnie irytująca w zabawie. Bawi się przez grzeczność, ale to nie jest fun.

✒Ta opowieść staje się tematem artykułu Joony Taipale „Social Mirrors. Tove Janson’s Invisible Child and the importance of being seen”
Autorka zauważa, że zawiodła funkcja odzwierciedlania. Ninni dorastała w zniekształconym lustrze, który nie odbijał jej prawdziwego ja.
Od momentu narodzenia dziecko przepełnione jest potrzebami, których samo nie jest w stanie zaspokoić. Przetrwanie i rozwój są uzależnione od wystarczająco dobrej opieki. Poczucie siebie zależy od tego, czy matka pozostaje otwarta na potrzeby niemowlęcia i reaguje na nie empatycznie. Jeśli to doświadczenie jest powtarzane dowiadujemy się o sobie różnych rzeczy: czy jesteśmy głodni, czy jesteśmy wściekli, czy lubimy kaszkę, czy wolimy truskawki. Co ważne, uczymy się, że możemy nasze subiektywne przeżycia otwarcie pokazywać innym.

🫂Ninni w domu Muminków rozpoczyna terapię! Mama muminka szuka recepty na niewidzialność w poradniku spisanym przez babcię. Sprawdza, jak jej własna zinternalizowana matczyna figura poradziłaby sobie z tą niespotykaną sytuacją. Dom muminków to trzymające środowisko, a niewidzialne dziecko jest zachęcane do wyrażania potrzeb i uczuć. Ninni przykleja się do Mamy Muminka i podąża za nią krok w krok. Nie ma czegoś takiego jak Ninni – powiedziałby w tej sytuacji D. W. Winnicott.

🥰Po długim okresie niewidzialności wydarza się sytuacja, która zmienia N***y. Tatuś Mumika usiłuje wepchnąć do wielkiego, przerażającego morza mamę. N***y widzi po raz pierwszy, że Mama Muminka jest kimś więcej niż tylko jej subiektywnym obiektem, że istnieje naprawdę w realnym świecie. To wyzwala w niej dziką agresję i czuje się po raz pierwszy odrębną całością. Gryzie tatę Muminka z całej siły w ogon. W tej chwili wyłania się jej buzia z zadartym noskiem i rudymi lokami.
"Jaka ona słodka" – mówi Mama Muminka
"Sama bym tego lepiej nie zrobiła" – mówi Mała Mi.

📣Z okazji Dnia Dziecka życzymy Wam bycia widzianymi przez kogoś w całości z wszelkimi możliwymi uczuciami i potrzebami.
Zespół fb PTPP

Cytaty z książki Tove Janson "Opowiadania z Doliny Muminków" wyd. Nasza Księgarnia
Link do artykułu na PEP WEB:
Taipale, J. (2016) Social mirrors. Tove Jansson’s Invisible Child and the importance of being seen. Scandinavian Psychoanalytic Review 39:13-25

28/05/2025

Polecam 💚. Istotna rola psychoterapii poprzez ciało 👼

Jak odróżnić zaburzenia psychosomatyczne od innych zaburzeń? Jaką rolę w ich powstawaniu odgrywa przewlekły stres? Dlaczego tak ważna w ich leczeniu jest psy...

22/05/2025

Czasami jest fajnie i warto dla siebie.Dla swojego zdrowia psychicznego wybrać się w inny świat sztuki❤️

Teatr jest rodzajem umowy między ludźmi, którzy spotkają się o jakiejś godzinie, by na jakiś czas wspólnie odejść w inny świat. I to jest wspaniałe. (Janusz Gajos)

/des/