27/06/2025
Masaż Tajski (cz.1)
Tradycyjny masaż tajski, znany również jako Nuad Boran (taj. nuat phaen boran – „masaż w dawnym stylu”), jest integralną częścią medycyny tajskiej, liczącą sobie ponad 2500 lat.
Historyczne źródła wskazują na różne daty jego powstania, zależnie od wpływów regionów oraz metod pracy wykorzystywanych podczas sesji.
Masaż ten wywodzi się z połączenia tradycji medycyny ajurwedyjskiej, chińskiej oraz lokalnych wierzeń Tajlandii.
W Tajlandii przetrwały dwie główne odmiany: styl dworski oraz styl ludowy.
Styl dworski rozwijał się pod auspicjami królewskiego dworu w Bangkoku (np. w szkole masażu przy świątyni Wat Pho) i charakteryzuje się sformalizowanymi technikami oraz etykietą.
Z kolei styl ludowy, to „zwyczajny” masaż praktykowany w rodzinach i wsiach, szczególnie w północnej Tajlandii, w dawnym królestwie Lanna.
Masaż tajski w kulturze Lanna był nie tylko metodą leczenia, ale również ważnym elementem życia społecznego i duchowego. W tej tradycji masaż wykonywano powszechnie w rodzinach, traktując go jako wyraz troski i miłości.
Dla ludzi z Lanna masaż był sposobem na przywrócenie równowagi ciała i umysłu, a skuteczność leczenia była związana z błogosławieństwem mistrzów i duchową mocą tradycji.
Głęboko zakorzeniony w buddyzmie theravada, masaż tajski miał również silny wymiar duchowy.
Tradycja głosi, że jego twórcą był legendarny lekarz Jivaka Komarabhacca (znany w Tajlandii jako Shivaga Komarpaj) – osobisty lekarz samego Buddhy.
Do dziś, wielu terapeutów wykonuje rytuał Wai Khru, recytując modlitwę dziękczynną ku czci Jivaki i wszystkich nauczycieli, prosząc o prowadzenie i uzdrowienie pacjenta.
Koniec cz.1
Ciąg dalszy nastąpi.
