Gabinet psychologiczny Marta Żesławska Jankowska

19/11/2024

Zapraszam 💜

10/11/2024

Zapewnienie nastolatkowi przestrzeni do bycia sobą jest jednym z najważniejszych kroków w kształtowaniu jego tożsamości, poczucia własnej wartości i odpowiedzialności. W wieku nastoletnim młodzi ludzie zaczynają intensywnie poszukiwać własnej tożsamości, badając swoje zainteresowania, przekonania i wartości. Jako psycholog, podkreślam, że odpowiednie wsparcie, połączone z przestrzenią do samodzielnego wyrażania siebie, jest kluczowe w budowaniu zdrowej autonomii i stabilnego poczucia siebie.

# # # 1. Zaufanie i akceptacja
Nastolatkowie, którzy czują się akceptowani bezwarunkowo, są bardziej skłonni otwierać się przed rodzicami i opiekunami. Pokazując nastolatkowi, że jest akceptowany takim, jakim jest, dajemy mu przestrzeń do odkrywania siebie, nawet jeśli nie zawsze rozumiemy jego wybory. Akceptacja oznacza również gotowość do słuchania bez oceniania i przyjmowanie różnych emocji i opinii, jakie nastolatek wyraża.

# # # 2. Zachęta do samodzielności
Przyznawanie przestrzeni oznacza pozwolenie na podejmowanie samodzielnych decyzji, nawet jeśli czasem wiąże się to z błędami. Samodzielność jest kluczowym elementem w budowaniu odpowiedzialności i zaufania do siebie. Zamiast decydować za nastolatka, warto wspierać go w procesie podejmowania decyzji, na przykład poprzez wspólne omawianie ich konsekwencji, ale bez narzucania własnych rozwiązań.

# # # 3. Wspieranie, ale nie kontrolowanie
Odpowiedzialność dorosłych nie polega na pełnej kontroli, ale na oferowaniu bezpiecznej przystani, gdzie nastolatek może powrócić w razie potrzeby. Nadmierna kontrola może wywoływać bunt, a także utrudniać rozwój tożsamości. Ważne, aby jasno określić granice w sferach istotnych dla bezpieczeństwa, takich jak godziny powrotu do domu czy korzystanie z internetu, ale w pozostałych kwestiach zostawić więcej swobody.

# # # 4. Szacunek dla prywatności
Poszanowanie prywatności nastolatka, zarówno fizycznej, jak i emocjonalnej, to ważny element budowania jego poczucia autonomii. Pokój czy pamiętnik są dla nastolatka miejscem, gdzie może być sobą bez obaw o ocenę. Dając przestrzeń do prywatnych refleksji, budujemy w dziecku przekonanie, że może być autonomiczną jednostką. Nastolatkowie są bardziej skłonni do otwartości i zaufania, jeśli nie czują, że każdy ich krok jest nadzorowany.

# # # 5. Gotowość do dialogu bez oceniania
Rozmowy, w których dorosły zachowuje postawę otwartą, ciekawą, a nie oceniającą, dają nastolatkowi możliwość wyrażania myśli i opinii, które mogą być inne od poglądów dorosłych. Pozwólmy nastolatkowi mówić o swoich emocjach, wartościach i przekonaniach, nawet jeśli nie pokrywają się z naszymi. Taka przestrzeń do dialogu buduje zaufanie, a także pozwala nastolatkowi czuć się autentycznie przy dorosłych.

# # # 6. Docenianie indywidualności i różnorodności zainteresowań
Każdy nastolatek ma inne pasje, wartości i styl wyrażania siebie, a eksploracja tych obszarów jest naturalnym etapem dorastania. Nawet jeśli zainteresowania nastolatka wydają się nietypowe lub różnią się od naszych oczekiwań, warto być otwartym na poznawanie jego świata. Zachęcanie do rozwijania zainteresowań oraz docenianie różnorodności w sposobie wyrażania siebie pozwala nastolatkowi poczuć się akceptowanym w swojej indywidualności.

🍀

09/11/2024

Pochwały motywujące dziecko odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu jego poczucia własnej wartości, a także budują motywację wewnętrzną do podejmowania wyzwań i dalszego rozwoju. Jako psycholog, zwracam uwagę, że aby pochwały były skuteczne, muszą być autentyczne, odpowiednio sformułowane oraz dostosowane do sytuacji. Zbyt ogólne lub nadmierne chwalenie może mieć odwrotny skutek, dlatego warto stosować pochwały w sposób przemyślany.

**1. Skupienie na wysiłku i procesie, nie tylko na rezultacie**
Dzieci, którym często mówi się, że są „genialne” lub „najlepsze”, mogą zacząć traktować pochwały jako oceny ich wartości, co może prowadzić do lęku przed porażką. Dlatego ważne jest, aby koncentrować się na ich wysiłkach, starać się podkreślać determinację i cierpliwość. Pochwały typu: „Widać, że włożyłeś dużo pracy, świetnie się starałeś!” pomagają dziecku zrozumieć, że to jego zaangażowanie jest istotne, a sukcesy są wynikiem wysiłku.

**2. Konkretne pochwały a rozwój kompetencji**
Kiedy pochwała odnosi się do konkretnych działań lub decyzji dziecka, wzmacnia poczucie kompetencji. Zamiast ogólnikowego „świetna robota”, warto powiedzieć: „Podoba mi się, jak rozwiązałeś ten problem!” albo „Znalazłeś dobry sposób, żeby poradzić sobie z tym trudnym zadaniem”. Tego typu uwagi pomagają dziecku zrozumieć, które aspekty jego działań prowadzą do sukcesu.

**3. Autentyczność i spójność**
Dzieci bardzo szybko wychwytują, kiedy pochwała jest nieadekwatna lub nieszczera, dlatego warto być autentycznym. Chwalenie bez uzasadnienia może sprawić, że dziecko zacznie kwestionować wiarygodność opinii dorosłych, a pochwały będą miały mniejszy wpływ. Lepiej skupić się na szczerym podziwie dla wysiłków dziecka, nawet jeśli rezultat nie jest doskonały.

**4. Budowanie motywacji wewnętrznej**
Celem pochwał jest nie tylko chwilowe poprawienie nastroju dziecka, ale przede wszystkim rozwijanie jego wewnętrznej motywacji. Pochwały, które podkreślają, jak satysfakcjonujące jest samodzielne osiągnięcie celu („Musiało być satysfakcjonujące zakończyć tak trudne zadanie!”), pomagają dziecku dostrzegać wartość działań samych w sobie, a nie tylko w oczach dorosłych.

**5. Uwrażliwienie na wartość porażek i uczenie się na błędach**
Konstruktywne podejście do trudności i niepowodzeń jest niezbędne do rozwijania odporności psychicznej. Warto czasem docenić dziecko również wtedy, gdy coś mu się nie udało, np. mówiąc: „Doceniam, że nie poddałeś się, mimo że było trudno”. Taka pochwała buduje odwagę do dalszych prób i pokazuje, że wartość dziecka nie zależy od wyników, ale od samego procesu uczenia się.

🍀

08/11/2024

Oto kluczowe zasady stawiania granic w relacji z dzieckiem z perspektywy psychologa:

1. Jasność i konsekwencja
Granice muszą być jasno określone i zrozumiałe dla dziecka. Ważne jest, aby dziecko wiedziało, czego się od niego oczekuje i jakie są konsekwencje przekroczenia tych granic. Konsekwencja w działaniu dorosłych buduje u dziecka poczucie przewidywalności, co daje mu bezpieczeństwo. Zmienność w stosowaniu zasad może wprowadzać chaos i dezorientację.

2. Dostosowanie do wieku i rozwoju
Granice powinny być dostosowane do wieku i poziomu rozwoju dziecka. Dla młodszych dzieci będą one bardziej konkretne i proste, natomiast dla starszych mogą dotyczyć bardziej abstrakcyjnych norm. Na przykład, małemu dziecku możemy powiedzieć, że zabawa jest możliwa tylko w określonym miejscu, podczas gdy nastolatka uczymy samodzielnie wyznaczać sobie czas na naukę i rozrywkę.

3. Poszanowanie emocji dziecka
Stawianie granic nie oznacza ignorowania uczuć dziecka. Dziecko ma prawo do wyrażania emocji, nawet jeśli nie zgadza się z decyzją dorosłego. Uznanie uczuć dziecka i akceptowanie ich sprawia, że czuje się ono szanowane. Na przykład, jeśli dziecko jest sfrustrowane, ponieważ nie może zrobić czegoś, co chciałoby, warto powiedzieć: „Rozumiem, że jesteś rozczarowany. To normalne, że czujesz się źle, kiedy nie możesz zrobić czegoś, na co masz ochotę.”

4. Pozytywne komunikowanie granic
Zamiast mówić dziecku, czego nie może zrobić, lepiej jest przekazywać, co powinno robić. Zamiast „Nie biegaj po domu”, lepiej powiedzieć „Chodźmy powoli po domu”. Pozytywne komunikaty pomagają dzieciom skupić się na tym, co jest od nich oczekiwane, a nie na tym, czego im zabrania się.

5. Konsekwencje naturalne i logiczne
Dziecko uczy się odpowiedzialności poprzez doświadczanie naturalnych i logicznych konsekwencji swoich działań. Jeśli np. dziecko nie posprząta zabawek, możemy powiedzieć, że nie może się bawić dopóki nie posprząta. Naturalne konsekwencje pokazują dziecku, że jego działania mają realne skutki.

6. Empatia i dialog
Warto angażować dziecko w proces ustalania granic, szczególnie jeśli jest starsze. Dyskusja na temat zasad pomaga dziecku lepiej je rozumieć i zwiększa jego zaangażowanie. Można zapytać dziecko, co myśli o danej zasadzie lub jakie może zaproponować rozwiązanie. To rozwija u dziecka umiejętności rozwiązywania problemów i poczucie odpowiedzialności.

7. Elastyczność i analiza potrzeb dziecka
Granice nie są stałe – zmieniają się w zależności od potrzeb rozwojowych dziecka. Stawianie granic nie oznacza sztywności, ale dostosowywanie ich do sytuacji i możliwości dziecka. Na przykład zasada „Chodźmy spać o 20:00” może być zmieniona w wakacje, gdy poranne wstawanie nie jest konieczne. Elastyczne podejście uczy dziecko, że granice mają służyć jego dobru, a nie tylko narzucać dyscyplinę.

8. Budowanie wzajemnego zaufania
Stawianie granic to także budowanie zaufania między rodzicem a dzieckiem. Jeśli dziecko rozumie, że granice są ustalane z troski i chęci jego ochrony, bardziej je akceptuje i czuje się bezpiecznie. Ważne jest, by rodzice wyjaśniali, dlaczego dana zasada jest istotna, np.: „Chcemy, żebyś wracał do domu o ustalonej godzinie, ponieważ troszczymy się o twoje bezpieczeństwo.”

Podsumowanie
Stawianie granic jest nieodłącznym elementem wychowania i zdrowego rozwoju dziecka. Dzieci, które mają jasno określone granice, są bardziej pewne siebie, lepiej radzą sobie z emocjami i potrafią podejmować świadome decyzje. Rola rodziców polega na znalezieniu równowagi między wyznaczaniem granic a akceptacją potrzeb i emocji dziecka.

07/11/2024

1. Pozwól dziecku na wyrażanie emocji
Dziecko musi wiedzieć, że może otwarcie mówić o tym, co czuje, bez obawy o krytykę czy karę.

2. Nazywaj emocje
Pomóż dziecku zrozumieć, co czuje, poprzez nazywanie emocji. Możesz powiedzieć: „Wygląda na to, że jesteś smutny” albo „Wydaje mi się, że jesteś zły, czy to prawda?”. To ułatwia dziecku identyfikowanie własnych uczuć i lepsze radzenie sobie z nimi.

3. Unikaj negowania uczuć
Nigdy nie mów dziecku, że „nie ma powodu, żeby płakać” lub „to nie jest takie ważne”. Nawet jeśli sytuacja wydaje się błaha dorosłemu, dla dziecka może być bardzo istotna. Negowanie uczuć może sprawić, że dziecko poczuje się niezrozumiane.

4. Zachowuj spokój
Jeśli dziecko przeżywa silne emocje, ważne jest, aby dorosły pozostał spokojny. Dzieci często odbierają emocje dorosłych, więc Twój spokój może pomóc dziecku wyciszyć się.

5. Ucz radzenia sobie z emocjami
Spróbuj wyrazić złość w taki sposób żeby był bezpieczny dla Ciebie i innych.

6. Bądź empatyczny
Pokazanie empatii pomaga dziecku poczuć, że nie jest samo ze swoimi emocjami. Możesz powiedzieć: „Wiem, że to może być frustrujące, kiedy coś nie wychodzi”.

7. Daj przestrzeń na przeżywanie emocji
Dziecko potrzebuje czasu, by przetrawić swoje emocje. Nie należy zmuszać go do natychmiastowego „poprawienia się” lub zmiany nastroju. Ważne jest, aby dać dziecku czas na przeżycie tego, co czuje.

Akceptacja uczuć dziecka buduje więź zaufania i bezpieczeństwa, która sprzyja rozwojowi jego dojrzałości emocjonalnej i lepszemu radzeniu sobie z trudnościami w przyszłości.

06/11/2024

Zapraszam !

✅terapia dzieci i młodzieży
✅psychoterapia osób z depresją
✅zaburzenia lękowe
✅problemy w relacjach
✅stres
✅terapia par

27/10/2024

…

26/10/2024

Zapraszam !

17/10/2024

📢 Zapraszam na terapię stacjonarnie lub online dla dzieci, młodzieży i rodziców! 🌱💬

Jestem psychologiem/psychoterapeutą i oferuję wsparcie dla najmłodszych oraz ich rodzin w formie spotkań online. Pomagam dzieciom i młodzieży radzić sobie z trudnościami emocjonalnymi, a rodzicom – lepiej zrozumieć potrzeby swoich pociech.

✨ Dodatkowo organizuję warsztaty online dla rodziców na temat:
„Jak rozmawiać z dzieckiem, aby lepiej je zrozumieć i wspierać?"

👉 Jeśli potrzebujesz wsparcia, chcesz pomóc swojemu dziecku, lub lepiej komunikować się z nim na co dzień – zapraszam do kontaktu. Razem znajdziemy rozwiązanie!

📅 Terminy warsztatów i sesji do ustalenia indywidualnie.
📩 Napisz wiadomość, by dowiedzieć się więcej!

01/09/2023

29/01/2023

Dobrej niedzieli ☀