Aneta Kuśnierz - Psycholog i Terapeuta Psychosomatyczny - psychoterapia

26/07/2025

🧠 CIĘŻAR MYŚLI - kiedy głowa staje się cięższa niż ciało

Znasz to uczucie?
Myśli nie dają spokoju. Wracają, krążą, analizują wszystko po tysiąc razy – rozmowy, decyzje, emocje, przyszłość, przeszłość. Niby siedzisz spokojnie, ale w środku: wir.

To właśnie 👉 overthinking.
Stan, w którym nie da się wyłączyć głowy.
Nie możesz zasnąć. Nie możesz się skupić. Nie możesz przestać myśleć.

Rzeźba Thomasa Lerooya „Ciężar myśli” mówi o tym z ogromną mocą – pokazuje człowieka, którego głowa dosłownie przygniotła do ziemi.
Bo to nie los najczęściej nas przygniata. Tylko my sami. Swoim umysłem.

W takim stanie nawet najprostsze rzeczy stają się trudne. Bo kiedy głowa jest zbyt ciężka – ciało nie ma już siły nieść nas przez życie.

📍 Jak z tego wyjść?
Nie trzeba od razu wszystkiego „ogarnąć”.
Nie chodzi o to, żeby uciszyć myśli siłą.
Chodzi o to, żeby WRÓCIĆ DO CIAŁA.

Czasem wystarczy:
✨ rozmasować stopy,
✨ położyć się na podłodze i poczuć jej stabilność,
✨ obserwować oddech, który unosi i opuszcza brzuch,
✨ dotknąć siebie z czułością – jakby mówić: „jestem, czuję, wracam”.

To jak zaproszenie dla myśli, żeby zeszły z głowy – do serca, brzucha, stóp.
Zamiast wciąż „myśleć o życiu” – na chwilę po prostu POCZUĆ, ŻE SIĘ ŻYJE!

📌 Jeśli to o Tobie – nie jesteś sam_a.
Każdy z nas choć raz próbował nieść cały świat w swojej głowie. A czasem wystarczy wrócić do własnych stóp 👣

PS. Ja naprawdę czuję, że żyję gdy TAŃCZĘ 💃, a Ty? 😊

22/07/2025

🌿 CIAŁO NIE JEST PRZECIWNIKIEM – JEST STRAŻNIKIEM

Dlaczego w mojej pracy nie zaczynam od emocji? Bo zanim ciało będzie gotowe poczuć — najpierw pokaże to, co musiało zamknąć, żeby przetrwać.

🛑 Opór to nie blokada. To mechanizm ochrony.
Nie problem do „przepracowania” – ale ślad po czymś, co było kiedyś zbyt trudne, zbyt samotne, zbyt wczesne 👶

Wiele osób, które trafiają do mojego gabinetu, dorastało słysząc:
🔸„Nie przesadzaj”
🔸„Nie płacz”
🔸„Nic się nie stało”

I tak uczymy się, że trzeba:
🤐 ukrywać uczucia
🧍‍♀️ tłumić potrzeby
😊 być “ogarniętą”, “dzielnym”, “miłą”
🧠 zamiast czuć — analizować

🪶 W moim gabinecie nie pytam od razu: „Co czujesz?” Najpierw spotykamy to, co Twoje ciało zrobiło, żeby przetrwać:
🔹 napięcie
🔹 zamrożenie ❄️
🔹 unikanie
🔹 wycofanie
🔹 nadaktywność
🔹 „grzeczne” maski 🎭

To są języki, którymi ciało mówi, że coś nadal potrzebuje ochrony 🛡️

🌿 Praca z ciałem po traumie to nie wydobywanie emocji na siłę.
To tworzenie warunków, w których ciało przestaje potrzebować mechanizmów przetrwania. To droga z powrotem do siebie – kawałek po kawałku, z szacunkiem do tempa, które dyktuje system nerwowy ⏳

Dlatego nie próbuję niczego „rozbić” ani „otworzyć”. Zamiast tego pytam:
👉 Co mnie teraz chroni? Przed czym?

Bo dopiero kiedy zauważysz sens tego mechanizmu, ciało może poczuć się bezpiecznie 🤍 I wtedy – bez walki, bez presji – emocja może się pojawić 💧 W swoim rytmie. W swoim czasie.

✨ Wychodzenie z traumy nie polega na cofnięciu się do przeszłości, ale na tym, że dziś wreszcie możesz być z tym, co wtedy było zbyt trudne – nie w samotności, tylko z kimś 🤝

💭 Jeśli czujesz, że coś w Tobie się zamknęło…
Nie zaczynaj od „naprawiania siebie”.
Zatrzymaj się i zapytaj:

👉 Czy to, co mnie teraz zatrzymuje — kiedyś mnie chroniło?

To może być pierwszy krok do spotkania z ciałem. We własnym tempie. W obecności. W zaufaniu.

🌱 Zapraszam Cię do mojego gabinetu lub na sesje online.Pracuję z osobami, które chcą wyjść z trybu przetrwania, z traumy i przewlekłego napięcia – nie przez nacisk, ale przez łagodne towarzyszenie i czytanie sygnałów ciała 🕊️

15/07/2025

📵 15 LIPCA – dzień bez telefonu

Spokój zaczyna się pod skórą. Nie w ekranie.

Można siedzieć pod palmą, patrzeć na morze i pić świeży sok z mango… 🏝️
A mimo to – nie czuć odpoczynku.
Bo jeśli umysł wciąż jest online, ciało pozostaje w trybie czuwania.

📲 Badania z University of Bath (2022) pokazały, że już tydzień ograniczenia telefonu zmniejsza objawy lęku i depresji.
Ciało staje się spokojniejsze, a oddech głębszy, gdy nie jesteśmy zalewani bodźcami.

Nawet jeden dzień offline może być jak głęboki oddech dla układu nerwowego.

⸻

🔹 Zatrzymaj się. Odłóż telefon. Sprawdź, gdzie jesteś – naprawdę.

Czy:
– Twoje stopy dotykają ziemi?
– Masz napiętą szczękę, kark?
– Oddychasz… czy tylko łapiesz powietrze między powiadomieniami?

⸻

💡 Spróbuj dziś:
– stanąć boso i poczuć grunt pod sobą,
– potrząsnąć ciałem i pozwolić, by napięcie spłynęło,
– położyć dłonie na brzuchu i wsłuchać się w oddech.

To małe gesty, które pomagają wrócić do siebie.
Przyjemność bycia w ciele zaczyna się od zatrzymania.

⸻

🌿 Jeśli trudno Ci wyjść z ciągłego trybu gotowości, napięcia i działania – mogę Ci w tym pomóc. Krok po kroku, z czułością.
Z głowy – do ciała.
Z przeciążenia – do ukojenia.

💬 „Kiedy ciało jest wolne, dusza może oddychać.” – Alexander Lowen

⸻

10/07/2025

TO NIE CECHY CHARAKTERU – to strategie przetrwania.

Za każdym „trudnym” zachowaniem stoi jakaś historia.
Pracoholizm, nadmierna potrzeba kontroli, trudność w proszeniu o pomoc, wieczne analizowanie, przepraszanie za wszystko — to nie są cechy charakteru, lecz strategie przetrwania, które powstały w odpowiedzi na chaos, brak bezpieczeństwa, chroniczny stres lub traumę.

Jednym z najbardziej skutecznych sposobów wychodzenia z tych destrukcyjnych schematów jest 👉 PRACA Z UKŁADEM NERWOWYM.

Badania z zakresu neurobiologii (Stephen Porges – teoria poliwagalna, Bessel van der Kolk – „Ciało pamięta”, Peter Levine – Somatic Experiencing) pokazują, że wiele z naszych reakcji to nie świadome wybory, ale automatyczne odpowiedzi systemu nerwowego, który nieustannie ocenia, czy jesteśmy bezpieczni.

💠 Dlatego sama świadomość to za mało. Potrzebujemy doświadczać nowej jakości bezpieczeństwa — również poprzez ciało.

Na sesjach, które prowadzę, klienci odkrywają, dlaczego ich mechanizmy obronne powstały i jaką pełniły funkcję. Razem uczymy się z nich wychodzić – poprzez mentalne rozumienie, emocjonalne czucie i somatyczne uwalnianie.

To delikatny, ale głęboko transformujący proces, w którym ciało staje się sprzymierzeńcem w zmianie – a nie tylko świadkiem cierpienia.

🧡 Praca z ciałem i układem nerwowym to droga powrotu do siebie – nie poprzez kontrolę, ale poprzez kontakt, obecność i regulację.

Jeśli potrzebujesz wyjść z cienia starych wzorów zachowania, zapraszam do kontaktu 📞 511 730 710

Grafika: znaleziona w sieci

🦋

03/07/2025

Lato to dobry czas na… ZABAWĘ 🌞💃🥳🕺

Tylko co, jeśli ciało już nie pamięta, jak to się robi?😞

Kilka dni temu uczestniczyłam w webinarze organizowanym przez Instytut Poliwagalny z Michaelem Allisonem – specjalistą w pracy z układem nerwowym i twórcą koncepcji Play Zone.
To, co mówi, sprowadza się do jednej głębokiej prawdy:
👉 Gdy czujesz się bezpiecznie – możesz się bawić, tworzyć, odpoczywać i być w relacji.

Bezpieczeństwo w ciele to nie luksus ani nagroda. To biologiczna potrzeba – fundament naszego zdrowia, bliskości, kreatywności, a nawet produktywności. Kiedy je tracimy, wszystko zaczyna się komplikować.

🌀 Trudne doświadczenia z przeszłości, urazy, przewlekły stres i trauma odbierają nam tę naturalną zdolność czucia się bezpiecznie.
Ciało zaczyna funkcjonować w trybie przetrwania – ciągłym napięciu, kontroli, odcięciu od przyjemności. Z zewnątrz wszystko może wyglądać „normalnie”, ale wewnątrz coś jest stale spięte, gotowe na zagrożenie.

Play Zone to stan, w którym układ nerwowy może się rozluźnić – powoli, w rytmie ciała, bez wymuszeń.To przestrzeń, w której znów możliwe staje się to, co najprostsze i najbardziej ludzkie: oddech, miękkość, kontakt, śmiech.

🧠 Dla mnie, z umysłem przyzwyczajonym do logiki i analiz, ta przestrzeń nie była oczywista.
Wciąż się uczę jej doświadczać – i za każdym razem, gdy pozwalam ciału poprowadzić mnie choćby w mikroruchu, w westchnieniu… coś się we mnie układa. Wraca życie.

⸻

💛 W mojej pracy psychoterapeutycznej nie uczę zabawy wprost. Pomagam stworzyć warunki, w których ciało może znów poczuć się BEZPIECZNIE – a wtedy można się rozluźnić, puścić głowę, odetchnąć. Bezpieczne ciało samo przypomina sobie, jak być w kontakcie, jak się poruszyć, jak poczuć radość – bez przymusu.

To delikatny, ale głęboki proces – szczególnie ważny dla osób wysoko wrażliwych, przeciążonych odpowiedzialnością, żyjących w wielozadaniowości, pracujących z ludźmi i emocjami innych.

Jeśli Twoje ciało tęskni za miękkością, lekkością i chwilą bez presji lub chce uwolnić się od traum – zapraszam. 🌿

28/06/2025

WARTOŚĆ DOTYKU
Dotyk, to bezcenny dar, który potrafi uratować życie ! Pomaga nam uregulować układ nerwowy w sytuacji zagrożenia i dać impuls, że komuś na nas zależy i jest po co żyć.

https://www.facebook.com/share/p/1CPoDWKzba/?mibextid=wwXIfr

Uścisk, który uratował życie 🫂❤️

W 1995 roku, w szpitalu w Worcester w Massachusetts, na świat przyszły dwie maleńkie dziewczynki — Brielle i Kyrie Jackson. Były wcześniakami, urodziły się 12 tygodni przed terminem, ważąc zaledwie po około 900 gramów. Zgodnie z ówczesnymi procedurami, umieszczono je w osobnych inkubatorach.

Kyrie rozwijała się dobrze, jej stan był stabilny. Brielle natomiast zmagała się z poważnymi problemami zdrowotnymi: oddychała z trudem, jej serduszko biło nierównomiernie, a organizm z trudem przyswajał tlen. Kilka tygodni po narodzinach jej stan gwałtownie się pogorszył: tętno skoczyło, poziom tlenu drastycznie spadł, a skóra przybrała niepokojący, siny odcień.

Lekarze robili wszystko, co mogli — ale nic nie pomagało. Wtedy pielęgniarka Gayle Kasparian, po konsultacji z rodzicami i zespołem medycznym, podjęła odważną decyzję. Wbrew obowiązującym zasadom, delikatnie przełożyła Kyrie do inkubatora siostry.

I wtedy wydarzyło się coś niesamowitego. Kyrie odruchowo objęła Brielle swoim maleńkim ramieniem — jakby chciała ją ochronić. W krótkim czasie tętno Brielle się unormowało, oddech ustabilizował, a poziom tlenu zaczął rosnąć. Życie wróciło.

Ten niezwykły moment, nazwany później „uściskiem ratunkowym”, został uchwycony na fotografii, która obiegła amerykańskie media i poruszyła miliony serc. Historia Brielle i Kyrie przyczyniła się do większego zainteresowania kontaktem „skóra do skóry” w opiece nad wcześniakami, pokazując, jak bezcenny jest ten rodzaj bliskości.

Dziś Brielle i Kyrie są zdrowymi, dorosłymi kobietami. Ich opowieść wciąż przypomina, że czasem najpotężniejszym lekarstwem jest po prostu obecność drugiego człowieka.

💕 Pamiętaj o sile uścisku. Podziel się tą niezwykłą historią — może komuś przyniesie nadzieję. ❤️

~ Świat jego oczami

Zdjęcie: Chris Christo

27/06/2025

✨ „Nie przyszedłem Cię naprawić… ale mogę być przy Tobie.” ✨

Bo nie zawsze leczą rozwiązania.
Czasem leczy czyjaś OBECNOŚĆ 💛

🔹 Gdy ktoś siada obok – bez ocen, bez presji, z sercem – zaczyna się proces koregualcji układu nerwowego.
🔹 Nasze ciało uczy się wtedy: „Nie jestem już sam/a. Mogę odetchnąć. Mogę poczuć.”
🔹 To w takich chwilach trauma traci moc, napięcie zaczyna się rozluźniać, a zamrożenie topnieje.

🧠 Ale nie zawsze mamy wokół siebie kogoś, kto potrafi naprawdę być.
Dlatego warto sięgać po profesjonalne wsparcie – psychoterapię, terapię przez ciało, obecność drugiego człowieka, który wie, jak trzymać Twoją historię z delikatnością.

To nie jest słabość.
To najgłębszy akt odwagi: pozwolić sobie pomóc.

🌿 Terapia to nie tylko rozmowa.
To doświadczenie bezpieczeństwa, które Twoje ciało i układ nerwowy mogą wreszcie poczuć – być może po raz pierwszy.

⸻

🧘‍♀️ Bo czasem wystarczy, że ktoś naprawdę jest z Tobą. Bez naprawiania. Bez pośpiechu. Z obecnością, która mówi:
„Nie musisz przez to przechodzić sam_a.”

Pamiętaj :
🤲 Masz prawo sięgać po wsparcie.
🤝 Masz prawo nie chcieć rozwiązań, tylko obecności.
❤️‍🩹 Masz prawo nie być sam/a, gdy Ci trudno.

Aneta Kuśnierz
Psycholog | Terapeuta Psychosomatyczny
Praca z ciałem, traumą i układem nerwowym

Tel. 511 730 710

26/06/2025

DOMKNIĘCIE, KTÓRE OTWIERA NOWY POCZĄTEK 🌸 🌿

Ten bukiet to prezent od klienta na zakończenie kilkuletniej terapii. To podziękowanie za wspólną drogę. Za wszystko, co się przemieniło. Za pomoc w spotykaniu się z tym, co trudne.

Za tym bukietem stoi historia zmiany człowieka. Zmiany głębokiej, stopniowej, utkanej z mikrogestów i wielkich przełomów. Zmiany, która nie przyszła z dnia na dzień, ale która naprawdę się wydarzyła.

W wyniku tego procesu u mojego Klienta pojawiło się :
✨ więcej pewności siebie
✨ więcej czucia w ciele
✨ więcej zgody na bycie autentycznym w relacjach
✨ więcej odwagi do układania życia po swojemu

To dla mnie ogromna radość żegnać się z kimś, kto wychodzi z gabinetu jako inny człowiek niż ten, który przyszedł na pierwsze spotkanie. 🌱

Mówiąc o żegnaniu, chcę podkreślić, jak ważny jest moment KOŃCZENIA.

W procesie psychoterapii – zwłaszcza tej, która dotyka traumy – zakończenie nie jest formalnością. To WEWNĘTRZNE DOMKNIĘCIE, które zmienia wszystko.

Bo trauma to stan, w którym nic się nie kończy. ⏳ Czas się rozmywa. Przeszłość nacieka do teraźniejszości. Wszystko dzieje się jednocześnie.

Dlatego tak ważne jest, by naprawdę poczuć:
👉 „To się skończyło.”
👉 „To był etap”
👉 „Teraz jestem już gdzie indziej.”

Zamykając terapię, nie tylko żegnamy się z terapeutą. Zamykamy rozdział, który był drogą powrotu do siebie. A to wymaga odwagi ! Nadajemy sens temu, co się wydarzyło. I dopiero wtedy można iść dalej.

I to nie dotyczy tylko terapii.
To dotyczy każdego z nas.

Bo wszyscy coś kończymy:
🔸 Relacje, które się wypaliły.
🔸 Role, które już do nas nie należą.
🔸 Etapy życia, z których wyrośliśmy.

Zamiast biec dalej – warto się zatrzymać!
Uświadomić sobie: co się domyka?
Zobaczyć siebie – już nie tam, ale TU.
Z nowym spojrzeniem.
Z innymi zasobami w plecaku.
Z innym oddechem.

Tu nie chodzi o wielki gest. Chodzi o chwilę zatrzymania. O decyzję, by nie dźwigać więcej tego, co już niepotrzebne i zrobić miejsce na nowy początek. 🌿

🔸 🔸 🔸

Aneta Kuśnierz
Psycholog | Terapeuta Psychosomatyczny
Praca z ciałem, traumą i regulacją układu nerwowego

22/06/2025

Rzeka 🌊 Kamień 🪨 Spokój 🧘‍♀️ – BIESZCZADY 🌿

Czasem nie trzeba nic więcej. Tylko usiąść na kamieniu, wsłuchać się w szum wody i pozwolić ciału odetchnąć 🌬️

Siedziałam wtedy na głazie nad Sinymi Wirami w Bieszczadach. Wokół tylko rzeka, drzewa, śpiew ptaków i cisza. Taka cisza, która nie jest pusta – tylko kojąca.

Mój układ nerwowy zwalniał.
Oddech się pogłębiał.
Mięśnie puszczały.
Myśli też.

To nie był jakiś wielki rytuał – po prostu bycie.
W naturze, która nie oczekuje.
Która przyjmuje taką, jaka jestem.

Gdy jesteś zmęczona, przeciążona, spięta – może to nie kolejna książka, podcast czy analiza pomoże, tylko… rzeka. Drzewo. Kamień.
Nie po to, by coś robić, ale żeby na chwilę przestać robić wszystko.

Układ nerwowy, napełniony różnymi bodźcami potrzebuje nie tylko rozwiązań.
Potrzebuje obecności.
I natury 🌳

Wtedy wraca zdrowie, dobre samopoczucie i uśmiech na twarzy 😊

04/06/2025

🇵🇱 Co się stało w Polsce?

Po ostatnich wyborach wielu z nas zadaje sobie to pytanie. Jak to możliwe, że liderzy z agresywnym, kontrowersyjnym życiorysem i radykalnym przekazem zyskują tak duże poparcie?

Jako psycholożka pracująca z ciałem i układem nerwowym, widzę tu pewien głębszy mechanizm. W sytuacjach zagrożenia nasz mózg często przestaje działać racjonalnie – zamiast spokojnej refleksji uruchamia się INSTYNKT PRZETRWANIA.

Dobrze to opisuje teoria Polyvagal Theory Stephena Porgesa:
gdy czujemy lęk – przechodzimy w tryb walki, ucieczki lub zamrożenia.
I wtedy nie wybieramy idei, tylko siłę 💪

🛡️ A przecież dziś wiele osób w Polsce i na świecie realnie odczuwa zagrożenie:
• wojna blisko granic
• niepewność ekonomiczna
• zmęczenie, dezorientacja, chaos informacyjny

W takim stanie ciało szuka kogoś, kto „zapewni bezpieczeństwo”. Nawet jeśli sposób, w jaki to robi, budzi wątpliwości. Nawet jeśli gdzieś w środku czujemy, że to nie jest „ta droga”.

Bo kiedy ciało się boi, rozum - idee, wyższe wartości schodzą na dalszy plan.

👣 Na co dzień pomagam ludziom wyjść z trybu przetrwania. Z napięcia, zamrożenia, chronicznego zmęczenia. Wiem więc doskonale jak trudno jest czuć, myśleć i wybierać z poziomu wartości, gdy układ nerwowy woła: „uratuj się”.

Dlatego dziś – zamiast pogłębiać podziały – chcę zaprosić do czegoś innego:
do regulacji, do słuchania swojego ciała, do odbudowy wewnętrznego poczucia bezpieczeństwa.

Bo tylko wtedy możemy podejmować naprawdę WOLNE decyzje.

30/05/2025

🎬 Z cyklu

Szłam na ten film z zaciekawieniem, nie wiedząc, czego się spodziewać.
W trakcie pojawiły się różne emocje: 🤔 lekkie rozczarowanie (bo jako psycholog miałam poczucie, że to wszystko już wiem),
ale też ✨ wzruszenie, 🌿 spokój i 💛 wdzięczność.
Wdzięczność za przypomnienie o tym, co najprostsze i najbardziej ludzkie –
o sile obecności, słuchania, o wartościach, które czasem giną w pędzie codzienności.

⸻

🎞️ „Przez mądrość do serca” to film, który przypomina o tym, co najważniejsze.
Dalajlama mówi w nim o sile WSPÓŁODCZUWANIA – jako czymś, co naprawdę może zmieniać świat.
Nie przez wielkie hasła, ale przez codzienną, prostą obecność.

👉 „Kochająca dobroć – łączy.”

Ta jedna myśl została ze mną na długo.
Nie tylko w kontekście relacji z innymi, ale też w relacji ze sobą.
Bo współodczuwanie zaczyna się właśnie tu –
od chwili zatrzymania i przyjęcia własnych emocji,
zamiast ucieczki w ocenę, analizę czy wymagania.

⸻

🤲 Współodczuwanie to nie naiwność.
To nie zgoda na wszystko. Nie chodzi o bycie „miłym”.
To decyzja, by zobaczyć człowieka, zanim ocenimy jego zachowanie.
To gest, który nie musi niczego naprawiać – ale przestaje pogłębiać podział i dystans.

Zamiast myśleć:
„Co za trudna osoba…” – warto zapytać:
👉 „Co ona mogła czuć, że tak postąpiła?”

⸻

W filmie padają bardzo proste prawdy:
✔️ każdy człowiek chce być widziany,
✔️ za każdym zachowaniem coś się kryje – często ból, brak, samotność,
✔️ współodczuwanie to nie słabość – to wybór, który daje siłę i uzdrawia to, co poranione.

I właśnie tego dziś tak bardzo potrzebujemy:
mniej dzielenia, więcej łączenia.
Mniej „my i oni” – więcej „my, razem”.

⸻

🎒 Uważam, że ten film powinien być pokazywany w szkołach.
Nie jako gotowa odpowiedź na wszystko,
ale jako przypomnienie, że warto zatrzymać się, zanim się osądzi.

⸻

Od czego zacząć współodczuwanie?
👁️ Od zauważenia własnych emocji – bez ucieczki.
🤲 Od małego gestu łagodności – wobec siebie, wobec drugiego.
🧘‍♀️ Od obecności, która niczego nie naprawia, ale jest.

Z perspektywy psychologa pracującego z ciałem i emocjami wiem,
że to właśnie te najprostsze jakości – empatia, obecność, mniej ocen – mają największą moc.
Bo siła czucia – siebie i innych – uzdrawia bardziej niż analiza.

⸻

👉 Co mogłoby się zmienić, gdybyśmy częściej pytali:
„Co ten człowiek mógł czuć, że tak postąpił?”

⸻

06/01/2025

„PROSTE RZECZY – najcenniejsze lekcje życia”.

Moje życie to ciągła edukacja… Wciąż szukam odpowiedzi na wiele pytań i zgłębiam różne mądrości świata, by znaleść drogę do siebie i odkryć o co chodzi w tej przygodzie zwanej życiem.

I obserwuje, że im mam więcej wiedzy z dziedziny psychologii, neurolobiologii i traumy, tym coraz częściej doświadczam stanu: „wiem, że nic nie wiem”. I to uczy mnie ZAUFANIA. Do czegoś co jest poza mną i moim układem nerwowym. Do czegoś co jest większe od mnie i moich myśli. Do czegoś, co daje mi nadzieję, chodź rzeczywistość jej zaprzecza.

I tak uczę się odpuszczania kontroli.
Puszczenia się na ziemii i patrzenia w niebo.
Odkrywania, że proste rzeczy są najcenniejsze.

I tak podczas przerwy świąteczno-noworocznej lądowałam na zimnym śniegu wraz z moją siostrzenicą i karmiłam moje wewnętrzne dziecko radością z prostych momentów życia. ❄️☃️

A Ty, kiedy pozwoliłeś/aś sobie na radość dziecka ?

Kadr uchwycony przez: Marcin Grudz 🙏