Mona-Cure gabinet terapii manualnej i osteopatii

19/02/2022

19/02/2022

01/09/2020

UKŁAD LIMFATYCZNY I JEGO FUNKCJA W NIEFARMAKOLOGICZNYM LECZENIU RZS

Abstrakt: Reumatyczne zapalenie stawów jest jednym z najczęściej badanych chorób autoimmunologicznych, dotykających 0,5-1% społeczeństwa, którego oznaką jest symetryczne zapalenie wielostawowe (1). W roku 1896 po raz pierwszy opisano powiększenie węzłów chłonnych w RZS (2), jednak dopiero od niedawna badane są specyficzne markery układu limfatycznego i rola jaką układ limfatyczny może odgrywać w leczeniu choroby. Zrozumienie roli dysfunkcji układu limfatycznego w chorobach autoimmunologicznych przyczyniło się do bliższego zbadania sposobów na usprawnienie działania i leczenia choroby. Obecnie prowadzone są badania nad terapią celowaną molekularnie jako nowe możliwości terapii (3). Zabiegi manualne jako kontrast do podejścia farmakologicznego, usprawniają przepływ limfy w chorobach autoimmunologicznych, prowadząc do szybszej i skuteczniejszej wymiany płynów w stanie zapalnym. Manualny drenaż limfatyczny (MDL) stosowany jest przede wszystkim jako forma terapii przeciwobrzękowej i polega na powolnym i tkankowi płytkim przesuwaniu limfy w kierunku uaktywnianych węzłów chłonnych (2). MDL skutecznie usuwa obrzęk i usprawnia przepływ limfatyczny, jak zaobserwowano m.in. u pacjentów z twardziną układową (4). U pacjentów z reumatycznym zapaleniem stawów (RZS) układ limfatyczny odgrywa zasadniczą rolę.

Charakterystyka: W odpowiedzi na zapalenie komórek maziowych, limfa przechodzi „fazę rozbudowy” w celu zwiększenia objętości i usunięcia pozostałości komórek stanu zapalnego w miejscu występowania - poprzez limfangiogenezę (5), lub częstotliwość skurczu naczyń limfatycznych (6). Proces ten jest istotny w punktu widzenia rozwiązania stanu zapalnego, jeśli faza rozbudowy jest zatrzymana poprzez inhibicję limfangiogenezy - stan zapalny utrzymuje się jako przewlekły i rozwija kliniczne zapalenie mazi stawowej (7). Poza zmianami w naczyniach limfatycznych, drenujące węzły limfatyczne również przechodzą fazę rozbudowy (6, 8), spowodowany przez zwiększenie objętości i ciśnienia płynu wewnątrz naczyń aferentnych (8), limfangiogenezę wewnątrz-węzłową (8) i przenikaniem rzadkiego podtypu komórek IgM+CD23+CD21hiCD1dhi oraz B, znajdujących nie w węzłach objętych stanem zapalnym (znanych również jako komórki Bin (9). O ile usunięcie nadmiaru pozostałości stanu zapalnego jest istotne dla rozwiązania fazy ostrej, tak komórki śródbłonka limfatycznego (ang. Lymphatic Endothelial Cells) oraz mięśniowe komórki limfatyczne ulegają procesom katabolicznym - powodując ich uszkodzenia, zarówno w aferentnych naczyniach limfatycznych, jaki i w drenujących węzłach (10). Jako rezultat ciągłego stresu dla układu limfatycznego, wchodzi on w „fazę zapadania”, gdzie układ odprowadzania limfy staje nie miejscowo niewydolny, w rezultacie nie jest w stanie skutecznie odprowadzać płynu z objętej stanem zapalnym mazi stawowej (7, 8). Naczynia limfatyczne zostają zniszczone, mają liczne przecieki i obniżoną kurczliwość, co prowadzi do zastojów płynu stanu zapalnego w stawach i aferentnych naczyniach limfatycznych (7, 10, 11). Proces sterowany jest przez różne czynniki tj. cytokiny zapalne w naczyniach uruchamiające syntezę tlenku azotu (NOS) w komórkach śródbłonka limfatycznego. Tlenek azotu (NO) jest ważnym mediatorem skurczu naczyń limfatycznych i jego zwiększona lokalna produkcja znosi aktywność śródbłonka do skurczu naczyń limfatycznych. Bardzo ważnym i skutecznym elementem terapii w leczeniu RZS jest inhibicja TNF (ang. Tumor Necrosis Factor), oraz terapia anty-CD20, które również udowodniły mieć korzystny efekt na przepływ limfatyczny. Według Bouta (11) obserwacja komórek Bin pozwoliła śledzić sposób w jaki blokują przepływ , zagęszczając nie i czopując w zatokach limfatycznych. Zaobserwowano, że inhibicja TNF przywraca kurczliwość naczyń limfatycznych (10), a terapia anty-CD20 (np. Rituximab) opróżnia komórki Bin z zatok limfatycznych, wspomagając tym samym przepływ limfatyczny.

Wnioski:
Rola układu limfatycznego w chorobach autoimmunologicznych nie została jeszcze dostatecznie poznana, natomiast istniejące dowody, zwłaszcza w odniesieniu do RZS, sugerują dysfunkcję układu limfatycznego i potrzebę manualnego usprawniania przepływu chłonki w celu usprawniania przebiegu choroby. Potrzeba podjąć kolejne badania nad konsekwencjami dysfunkcjonalnego przepływu limfatycznego, a także na zmianach w bezpośrednim wpływie naczyń limfatycznych i LEC na wrodzone i adaptacyjne komórki odpornościowe, które powinny dostarczyć wglądu w to, jak najlepiej celować w układ limfatyczny w autoimmunologicznych chorobach reumatycznych.

ZAPRASZAM DO KONTAKTU W CELU UMÓWIENIA WIZYTY I PRZEPROWADZENIA MDL

Referencje:

1. Scott DL, Wolfe F, Huizinga TW. Rheumatoid arthritis. Lancet. (2010) 376:1094–108. doi: 10.1016/S0140-6736(10)60826-4
2. Robertson MD, Hart FD, White WF, Nuki G, Boardman PL. Rheumatoid lymphadenopathy. Ann Rheum Dis. (1968) 27:253–60. doi: 10.1136/ard.27.3.253
3. Bouta EM, Bell RD, Rahimi H, Xing L, Wood RW, Bingham CO III, et al. Targeting lymphatic function as a novel therapeutic intervention for rheumatoid arthritis. Nat Rev Rheumatol. (2018) 14:94–106. doi: 10.1038/nrrheum.2017.205
4. Bongi SM, Del Rosso A, Passalacqua M, Miccio S, Cerinic MM. Manual lymph drainage improving upper extremity edema and hand function in patients with systemic sclerosis in edematous phase. Arthritis Care Res. (2011) 63:1134–41. doi: 10.1002/acr.20487
5. Li J, Zhou Q, Wood RW, Kuzin I, Bottaro A, Ritchlin CT, et al. CD23(+)/CD21(hi) B-cell translocation and ipsilateral lymph node collapse is associated with asymmetric arthritic flare in TNF-Tg mice. Arthritis Res Ther. (2011) 13:R138. doi: 10.1186/ar3452
6. Zhou Q, Wood R, Schwarz EM, Wang YJ, Xing L. Near-infrared lymphatic imaging demonstrates the dynamics of lymph flow and lymphangiogenesis during the acute versus chronic phases of arthritis in mice. Arthritis Rheum. (2010) 62:1881–9. doi: 10.1002/art.27464
7. Guo R, Zhou Q, Proulx ST, Wood R, Ji RC, Ritchlin CT, et al. Inhibition of lymphangiogenesis and lymphatic drainage via vascular endothelial growth factor receptor 3 blockade increases the severity of inflammation in a mouse model of chronic inflammatory arthritis. Arthritis Rheum. (2009) 60:2666–76. doi: 10.1002/art.24764
8. Proulx ST, Kwok E, You Z, Beck CA, Shealy DJ, Ritchlin CT, et al. MRI and quantification of draining lymph node function in inflammatory arthritis. Ann N Y Acad Sci. (2007) 1117:106–23. doi: 10.1196/annals.1402.016
9. Li J, Kuzin I, Moshkani S, Proulx ST, Xing L, Skrombolas D, et al. Expanded CD23(+)/CD21(hi) B cells in inflamed lymph nodes are associated with the onset of inflammatory-erosive arthritis in TNF-transgenic mice and are targets of anti-CD20 therapy. J Immunol. (2010) 184:6142–50. doi: 10.4049/jimmunol.0903489, Moshkani S, Kuzin II, Adewale F, Jansson J, Sanz I, Schwarz EM, et al. CD23+ CD21(high) CD1d(high) B cells in inflamed lymph nodes are a locally differentiated population with increased antigen capture and activation potential. J Immunol. (2012) 188:5944–53. doi: 10.4049/jimmunol.1103071
10. Bouta EM, Kuzin I, de Mesy Bentley K, Wood RW, Rahimi H, Ji RC, et al. Brief report: treatment of tumor necrosis factor-transgenic mice with anti-tumor necrosis factor restores lymphatic contractions, repairs lymphatic vessels, and may increase monocyte/macrophage egress. Arthritis Rheumatol. (2017) 69:1187–93. doi: 10.1002/art.40047
11. Bouta EM, Bell RD, Rahimi H, Xing L, Wood RW, Bingham CO III, et al. Targeting lymphatic function as a novel therapeutic intervention for rheumatoid arthritis. Nat Rev Rheumatol. (2018) 14:94–106. doi: 10.1038/nrrheum.2017.205

10/07/2020

JAK OSTEOPATIA MOŻE POMÓC W DIAGNOSTYCE POŁOŻNICZEJ. SPRAWOZDANIE ODNOŚNIE BEZPIECZEŃSTWA I EFEKTYWNOŚCI STOSOWANIA OSTEOPATII NA ODDZIALE POŁOŻNICZYM WE WŁOSZECH.

Abstrakt:

Cel: Osteopatia obecna jest w wielu szpitalach we Włoszech, szczególnie na oddziałach położniczych, zajmując się głównie niezrównoważeniami układu mięśniowo-szkieletowego, jednak założenie osteopatii to poprawa ogólnego stanu zdrowia. Niewiele badań odnośnie bezpieczeństwa stosowania OMT (Osteopathic Manual Treatment - Osteopatycznego Leczenia Manualnego) zostało dotąd przeprowadzonych w położnictwie. Badanie przeprowadzone przez zespół Marco Siccardi w 2015 roku miało na celu określenie wpływu OMT na ciążę, poród i okres poporodowy, zarówno jak i stan noworodka poprzez wartości prognostyczne dynamicznego testu diagnostycznego.
Metody: Od Lipca 2015 badanie objęło kobiety w pojedynczej niezagrożonej ciąży kierowanych do szpitali Savona i Pietra Ligure we Włoszech. OMT i testy diagnostyczne wykonywane były przez osteopatycznych położników pod nadzorem i po zatwierdzeniu przez dyrekcję szpitala. Pierworódki, które zgodziły się na udział w badaniu, miały zabiegi w środkowym i końcowym etapie (od 36 do 38 tygodnia) trzeciego trymestru. Pacjentki które nie brały udziału w badaniu uznane zostały jako grupa kontrolna.
Wyniki: Badanie wykazało zmniejszenie ilości dystocji szyjkowych (11·4%) w porównaniu z grupą kontrolną (29·1%). Ilość przypadków cięcia cesarskiego w grupie OMT wynosiła 7·8%, w porównaniu do 13·1% w grupie kontrolnej. Przypadki operacyjne wyniosły 3·6% oraz 16·1% w grupie kontrolnej.
Wnioski: Badanie potwierdziło bezpieczeństwo i skuteczność stosowania OMT w trzecim trymestrze ciąży zarówno dla matki jak i dziecka, wspomaga fizjologię porodu, oraz redukuje częstotliwość występowania dystocji szyjkowej. Dzięki uzyskanym rezultatom można zmniejszyć ilośc dni hospitalizacji i zredukować czynniki ryzyka choroby matki i noworodka. Osteopatia wspiera położników w diagnostyce dystocji szyjowej poprzez dynamiczną zewnętrzną pelwimetrię. WHO zaleca współpracę pomiędzy tradycyjnymi i konwencjonalnymi metodami w medycynie. Osteopaci wspólnie z położnymi powinni współpracować dla dobra matki, noworodka i ogólnego dobrego zdrowia kobiet po porodzie.

Referencje:
Siccardi, M., Cristina, V., Fiorenza, D. M., Bruno, P., Mirko, P., Valentina, A., Giorgia, B., Valeria, D., Selene, G., Elena, P., Marina, T., Clara, B., PierFranco, V., Andrea, Z., Giovanna, P., & Gisella, A. (2017). HOW OSTEOPATHY COULD HELP OBSTETRICS IN DIAGNOSIS AND THERAPY. PRELIMINARY REPORT ABOUT SAFETY AND EFFICACY OF OSTEOPATHY IN AN OBSTETRICS DEPARTMENT IN ITALY. Journal of Perinatal Medicine.

26/06/2020

PRZEWLEKŁY BÓL BLIZNY PO CIĘCIU CESARSKIM LECZONY TECHNIKAMI OSWOBODZENIA BLIZNY POWIĘZIOWEJ

Abstrakt:

Cel: W Stanach Zjednoczonych corocznie wykonywane jest ponad 1·3 miliona cięć cesarskich, z czego od 7 do 18% pacjentek uskarża się na przewlekły ból blizny. Pomimo dowodów potwierdzających skuteczność zastosowania terapii oswobodzenia blizny na zmniejszenie przewlekłego bólu, nie sporządzono dotąd publikacji na ten temat. Badanie zostało sporządzone w celu pomiaru efektów terapeutycznych przypadków dwóch pacjentek z przewlekłym bólem blizny po cięciu cesarskim, leczonych za pomocą technik oswobodzenia blizny mięśniowo-powięziowej.
Metody: W badaniu udział wzięły dwie pacjentki, które odczuwały przewlekły dyskomfort w przeciągu od sześciu do dziewięciu lat po cięciu cesarskim. Obie zgłaszały bóle przedmenstruacyjne, ból przy ucisku dolnych okolic powłok brzusznych oraz ból przy poruszaniu w okolicy podbrzusza. Jedna z pacjentek dodatkowo zgłaszała ostry ból podczas obracania w łóżku. Pacjentki wzięły udział w czterech 30-minutowych wizytach rozciągania, rolowania i mobilizowania blizny przez okres dwóch tygodni, dopóki terapeuta wyczuł obniżenie napięcia tkanek.
Wyniki: Do pomiaru wykorzystano algometr - w celu określenia maksymalnego ucisku i tolerancji bólowej, adheremeter - w celu pomiaru elastyczności blizny, oraz skalę numerycznego określenia poziomu bólu (NPRS). Dane zostały zebrane dwa dni po ostatnim zabiegu, kolejne za cztery tygodnie. Obydwie pacjentki odnotowały średni wynik pomniejszenia bólu o 79%, natomiast elastyczność blizny zwiększyła się o 200% w każdym kierunku. Po zabiegach pacjentki zgłaszały ból przedmenstruacyjny określany jako 0/10, po raz pierwszy od czasu operacji.

Wnioski: Wyniki świadczą o możliwości redukcji przewlekłego bólu, poprzez techniki powięziowe, u kobiet po cesarskim cięciu.

Referencje:

Wasserman, J. B., Steele-Thornborrow, J. L., Yuen, J. S., Halkiotis, M., & Riggins, E. M. (2016). Chronic caesarian section scar pain treated with fascial scar release techniques: A case series. Journal of Bodywork and Movement Therapies. https://doi.org/10.1016/j.jbmt.2016.02.011

21/06/2020

Osteopatia jako terapia podczas ciąży - badanie kontrolowane losowo

International Journal of Osteopathic Medicine (2010) 13(3) 128

Abstrakt:

Cel: Celem badania było ustalenie wpływu medycyny osteopatycznej na czas trwania porodu przy pierwszej ciąży. Czynnikiem dodatkowym było ustalenie wpływu terapii na występowanie komplikacji porodowych jak i ogólnego stanu noworodków.
Metody: W badaniu uczestniczyło 78 kobiet (pierworódek), w uśrednionym wieku 30 lat. Poprzez proces losowego przydziału 40 kobiet przydzielono do grupy zabiegowej, pozostałe 38 kobiet do grupy kontrolnej. Zabiegi wykonano pomiędzy 12-tym a 16-tym tygodniem ciąży. Grupa zabiegowa otrzymała trzy zabiegi - po zakończeniu pierwszego, drugiego i trzeciego trymestru. Kobietom z grupy kontrolnej nie wykonano terapii osteopatycznej. Podczas terapii uwzględniono wszelkie dysfunkcje kranialne, wisceralne i somatyczne, zgodnie z zasadami i wytycznymi medycyny osteopatycznej. Pierwszym wyznacznikiem powodzenia terapii była długość porodu, drugim intensywność bólu podczas porodu w skali NRS (Numeric Rating Scale). Stan noworodka określała skala Apgar i wartość pH krwi pobranej z tętnicy pępowinowej.
Wyniki: Czas porodu w grupie zabiegowej wynosił średnio 3·7 godziny, w porównaniu ze średnim czasem 7·7 godziny w grupie kontrolnej, co dało obniżenie czasu trwania porodu o 61%. Intensywność bólu w trakcie porodu zmniejszyła się o 37% (52 % w skali NRS w grupie zabiegowej w porównaniu z 82% w grupie kontrolnej). Liczba nacięć krocza zmalała z 46% w grupie kontrolnej do 31% w grupie zabiegowej. 100% dzieci z grupy zabiegowej miało lekko kwaśny odczyn pH krwi pępowinowej w porównaniu z 83% w grupie kontrolnej.
Wnioski: Trzy zabiegi osteopatyczne w czasie ciąży miały znaczący wpływ na czas trwania porodu. Wyniki były istotne klinicznie, lecz nieistotne statystycznie, możliwie ze względu na relatywnie małą wielkość próby. Wynik jest zachęcający do dalszych badań, szczególnie w kwestii zapobiegania komplikacjom porodowym poprzez stosowanie medycyny osteopatycznej w trakcie ciąży.

21/06/2020

Terapia manualna w pierwszym i drugim trymestrze

Abstrakt

Cel: W roku 2018 przeprowadzono badanie w celu określenia wpływu terapii manualnej na objawy ciąży w pierwszym i drugim trymestrze.
Metody: Na grupie 115 pacjentek, u których wystąpiły objawy związane z ciążą, tj. nudności, wymioty, bóle kręgosłupa, zawroty głowy, zwiększona senność czy nadmiar wydzielania śliny, przeprowadzono techniki manipulacji odcinka szyjnego i piersiowego.
Wyniki: Terapia manualna była skuteczna w leczeniu symptomów u 91 (79.1%) pacjentek, częściowo skuteczna u 22 (19·1%), nieskuteczna u 2 (1·7%) pacjentek po pierwszej próbie leczenia. Po drugiej próbie na 56 pacjentkach zabieg był skuteczny u 40 (71·4%), częściowo skuteczny u 14 (25%), nieskuteczny u 2 (3·6%) pacjentek. Najwyższy współczynnik wyleczenia odnotowano u pacjentek z bólem głowy (97·3%), wymiotami (95·9%), zawrotami głowy (94·5%), nudnościami (92.9%), bólem kręgosłupa szyjnego (92·9%), bezsennością (91·9%), zgagą (88·8%), zwiększoną sennością (78·5%) i nadmiernym wydzielaniem śliny (78%).
Wnioski: Badanie potwierdziło, że terapia manualna w ciąży jest szybką, bezpieczną, niefarmakologiczną, dobrze tolerowaną i wysoce skuteczną metodą optymalnego leczenia objawów ciąży.

Referencje
Skarica, B. (2018). Effectiveness of Manual Treatment on Pregnancy Symptoms: Usefulness of Manual Treatment in Treating Pregnancy Symptoms. Medical Archives (Sarajevo, Bosnia and Herzegovina). https://doi.org/10.5455/medarh.2018.72.131-135