13/03/2025
Ssanie kciuka i jego związek z bezdechem sennym, szczególnie obturacyjnym bezdechem sennym (OBS), to obszar rosnącego zainteresowania.
Godne uwagi jest to, że nieleczony OSA (OBS) może zaostrzyć problemy neurobehawioralne, które mogą wpływać na zachowania związane ze ssaniem kciuka.
W 1946 r. opublikowano artykuł o tym, że ssanie kciuka zazwyczaj nie jest niepokojące, chyba że jest wymuszone, ciągłe lub związane ze zmianami w uzębieniu (Thumb and finger sucking.
Bliss D 1 Mar 1946-Oral health). U dzieci ssanie kciuka może służyć jako mechanizm samouspokajający, szczególnie podczas snu.
Ale już bliżej współczesnych lat zbadano, że związek z obturacyjnym bezdechem sennym u dzieci może prowadzić do znaczących konsekwencji neurobehawioralnych, w tym deficytów poznawczych i nadpobudliwości, które mogą objawiać się ssaniem kciuka lub innymi zaburzeniami kontroli reakcji/odruchów (Nino i Singareddy, Severe onychophagia and finger mutilation associated with obstructive sleep apnea, 2013) (Lê-Dacheux i in., Obstructive Sleep Apnea in Children: A Team effort!, 2020).
Częstość występowania OSA u dzieci jest znacząca, szacuje się ją na około 5,7%, a choroba jest często niedodiagnozowana (Paglia, Respiratory sleep disorders in children and role of the paediatric dentist., 2019) (Verrillo i in., Obstructive sleep apnea syndrome in children: the responsibility of pediatricians, 2002).
Skuteczne leczenie OSA ( m. in. adenotomia) może złagodzić powiązane problemy behawioralne, potencjalnie zmniejszając zachowania związane ze ssaniem kciuka (Verrillo i in., 2002).
W leczeniu OSA i jego wpływu na zachowania takie jak ssanie kciuka kluczowe jest wielodyscyplinarne podejście obejmujące pediatrów, dentystów i specjalistów od snu (Lê-Dacheux i in., 2020).
Z drugiej strony, chociaż ssanie kciuka może być powiązane z OSA, należy pamiętać, że nie wszystkie dzieci, które ssą kciuki, zachorują na bezdech senny. Związek ten jest złożony i wymaga dalszych badań w celu zrozumienia mechanizmów leżących u jego podstaw.
