Gabinet Perspektywa Małgorzata Miłek

30/03/2024

Badania pokazują, że najbardziej uszkadzająca dla ludzkiego układu nerwowego, dla dorosłej zdolności do wiązania się z innymi oraz do regulacji emocji, jest trauma zaniedbania.
To również najbardziej niedoszacowana pośród traum.
Dlaczego?
Bo "nic strasznego mi się nie stało". Bo łatwo ją umniejszyć.
Bo można być zaniedbanym dzieckiem mając jedzenie na stole, czyste ubrania i dostatnie życie.

Bo zaniedbania zazwyczaj nie pamiętamy, trochę jakby "TO się nie wydarzyło".

Musimy jednak pamiętać, że trauma to nie tylko - powtarzając za Winnicottem - złe rzeczy, które się wydarzyły, ale też dobre, które się nie wydarzyły.

Anna Król - Kuczkowska "Zastosowanie psychoterapii opartej na mentalizacji w psychoterapii par" w "Specyficzne zjawiska w diagnostyce par" pod redakcją Hanna Pinkowska - Zielińska i Bartosz Zalewski.

30/03/2024

W rodzinach, w których niemożliwa jest intersubiektywna wymiana, niedostępna jest empatia. Emocje stają się problemem, zamiast być formą niewerbalnej komunikacji i okazją do dalszego kontaktu. Klienci z takich rodzin często mówią: „W domu nikt nie rozmawiał o uczuciach!” Jeśli dziecko wie, że rodzic nie spróbuje wczuć się w jego smutek lub strach, będzie ukrywało swoje emocje. Lekceważąca lub poniżając reakcja na delikatne uczucia jest gorsza niż konieczność ich zduszenia lub poradzenia sobie z nimi w samotności.
Mówiąc o braku uczuć w rodzinie, klienci często dodają: z wyjątkiem gniewu; gniewu było mnóstwo. Dowiadujemy się jednak, że nie służył on dzieleniu się sobą. Nie domagał się zrozumienia lub konstruktywnych zmian. Gniew w takich domach to przeważnie furia – ktoś, czując bezradność, próbuje przejąć lub narzucić kontrolę. Wybuch wściekłości lub lodowaty chłód daje większe poczucie siły niż rozpadanie się na kawałki. Rozpad nieustannie zagraża wszystkim członkom takiej rodziny. Gdy brakuje autentycznej intersubiektywnej i prawopółkulowej komunikacji, panuje afektywna deregulacja i Ja poszczególnych osób ulegają dezintegracji. Mówiąc prościej członkowie rodziny czują wstyd, ilekroć nie dostają tego, czego potrzebują, by poczuć się ludźmi, i są wobec tej odmowy bezradni. W tych momentach rozpadu wściekłość wydaje się lepsza od wstydu. W wielu systemach rodzinnych chroniczny gniew skrywa właśnie to uczucie.

Patricia A. DeYoung, Terapia chronicznego wstydu, perspektywa relacyjna i neurobiologiczna

Kadr z filmu Sierpień w hrabstwie Osage

24/03/2024

"Osoby, które dorastały w trudnych warunkach, często stwierdzają: „Wtedy byłem(-łam) dzieckiem i nic nie mogłem(-am) zrobić, ale później reagowałem(-łam) tak samo i tego nie mogę sobie wybaczyć. Zapominamy jednak, że złość, która nie została zasymilowana i zintegrowana, nie chroni nas we właściwy sposób. Zarówno wtedy, gdy wymyka się nam spod kontroli jak i wtedy, gdy ją w sobie dusimy, nie działa na naszą korzyść, właśnie dlatego, że z nią walczymy, że nie gramy w jednej drużynie. Jeżeli zawsze staramy się kontrolować złość, niezależnie od sytuacji, nawet wówczas, gdy pozwolenie sobie na jej odczuwanie byłoby zdrową i logiczną reakcją, może okazać się, że zbyt długo zmuszamy się do wytrzymywania negatywnych sytuacji. Możemy starać się nie złościć z obawy przed niekontrolowanym wybuchem albo nie rozwiązywać problemów, ponieważ nie znosimy konfliktów bądź nie umiemy sobie z nimi radzić. Boimy się gniewu innych ludzi, więc hamujemy własny. Jednak niewyrażona złość kumuluje się, dzień po dniu, co może nas w końcu doprowadzić do utraty panowania nad sobą albo spowodować tak ogromne napięcie wewnętrzne, że poczujemy się fizycznie chorzy."

Anabel Gonzalez. “To (nie) ja.” Wydawnictwo Feeria, Łódź, 2023, s. 128. tłum. Barbara Łukomska
fot Simran Sood

24/03/2024

Chcemy, żeby nasze dzieci stały się kiedyś szczęśliwymi dorosłymi.
Chcemy, żeby miały lepiej, niż my - ich rodzice.

I często w tych pragnieniach gubimy się.
Zapominamy sami być szczęśliwi.

Wpadamy w pułapkę "by miał_a lepiej niż ja", poświęcając samych siebie.
Zaniedbujemy swoje potrzeby, pracujemy nadmiarowo, biegniemy (często za pieniądzem) w imię lepszego, dostatniego życia dla naszych dzieci.

Czy tędy droga?
Jeżeli sami zapominamy dbać o siebie, troszczyć się o swoje potrzeby i po ludzku: być szczęśliwymi, cieszyć się życiem, robić rzeczy dla przyjemności,
jak mają to poznać nasze dzieci?

Skąd mają wiedzieć, jak żyje szczęśliwy dorosły?
Jak troszczyć się o swoje zdrowie fizyczne i psychiczne?
Jak być życzliwym wobec siebie, tworzyć przestrzeń na to, co daje radość?
Jak każdego dnia zbliżać się do życia, którym chcemy żyć?

Jeżeli chcemy zbudować fundament do szczęśliwego życia naszego dziecka,
musimy mu pokazać, jak żyją szczęśliwi dorośli.

Nie za rok
i nie za miesiąc.

Dziś.
♡

------
Cytat pochodzi z nagrania "André Stern - odc. 1 – Wszyscy chcemy, by nasze dzieci były szczęśliwe" (YouTube)

24/03/2024

18/03/2024

„Doświadczenie pokazuje, że ludzie w większości nie odseparują się od rodziców ani nie zaakceptują (choć w najmniejszym stopniu) przeszłości, jeśli nie przejdą fazy złości, czy nawet nienawiści w stosunku do osoby z rodziny, społeczności lub ideologii, pod których wpływem się ukształtowali. Druzgocące wydarzenia przestają być traumatyczne w chwili, gdy da się upust związanym z nimi reakcjom emocjonalnym. Uczucia są mądre.”

Nancy McWilliams, Psychoterapia psychoanalityczna
fot Milada Vigerova

17/03/2024

"W psychoterapii stykamy się najczęściej z traumą, która nie została transmitowana przez bezpośrednią relację – przez opowieść o tym, co się wydarzyło. Do przekazu dochodzi bowiem niezauważalnie poprzez codzienny kontakt z bliską osobą, która albo sama doświadczyła traumy, albo pozostawała w relacji z kimś, kto doznał ogromnego cierpienia.
Ten rodzaj niewypowiedzianej traumy nie pozwala tworzyć dobrych relacji międzyludzkich, utrudnia często rozumienie siebie lub ukształtowanie własnej tożsamości. Podobnie w przypadku gdy zjawisko dotyczy przemocy bądź ludobójstwa jednej grupy dokonanego przez drugą, przekaz dokonuje się w takich sytuacjach przede wszystkim w rodzinie, w relacji bliskich sobie osób. Jak do tego dochodzi?
Najogólniej można odpowiedzieć, że dzieje się to w kontakcie rodzica z dzieckiem, już nawet w czasie ciąży. Można założyć, że w umyśle matki lub ojca oprócz różnych uczuć związanych z poczęciem potomstwa zostają aktywowane wcześniejsze traumatyczne doznania. Lęk i napięcie związane z przyjściem niemowlęcia na świat, później płacz dziecka ożywiają w rodzicu zarówno uczucia związane z wcześniejszym cierpieniem, jak i sposoby radzenia sobie z nimi. W przypadku gdy odcina się on od tych uczuć, jego emocjonalny kontakt z dzieckiem będzie również przebiegać w chłodny, zadaniowy sposób zmieniony przez własne przeżycia lub przez sposób ich unikania. Rodzic przekazuje to doświadczenie poprzez dotyk, brzmienie głosu, wyrażanie lub niewyrażanie emocji, poprzez to, jak uspokaja dziecko."

Bernardetta Janusz, Niewypowiedziane cierpienia. Międzypokoleniowy przekaz traumy. Znak 2015
fot Janosch Lino

18/01/2024

"Wyobraźcie sobie, o ile łatwiej byłoby się nauczyć kochać, gdybyśmy zaczęli od wspólnej definicji. Miłość najczęściej uznaje się za uczucie, a jednak wszyscy co wnikliwsi teoretycy zgadzają się, że kochalibyśmy lepiej, gdybyśmy myśleli o niej jak o działaniu. Spędziłam wiele lat na poszukiwaniu sensownej definicji i poczułam wielką ulgę, gdy ją znalazłam - w klasycznym poradniku 'Droga rzadziej przemierzana', wydanym po raz pierwszy w 1987 roku, psychiatra M. Scott Peck, nawiązując do Ericha Fromma, określa miłość jako „wolę rozszerzenia własnego Ja w celu pielęgnowania cudzego rozwoju duchowego”. I dodaje: „Miłość poznajemy po jej owocach. Miłość jest aktem woli - czyli zarówno intencją, jak i działaniem. Wola implikuje również wybór. Nie musimy kochać. Postanawiamy, że będziemy kochali”. Aby pielęgnować rozwój, trzeba podjąć decyzję - definicja ta zatem przeczy powszechnemu założeniu, że kochamy instynktownie."

Bell Hooks - Wszystko o miłości. Nowe wizje (1999)
tłum. Karolina Iwaszkiewicz (2023)
fot Ketut Subiyanto

15/09/2023

TŁUMIENIE

- Płaczesz? Przecież nic się nie stało. Daj spokój.
- ...
- No widzisz, dałaś radę. Teraz się uśmiechnij. Popatrz na słońce. Na niebo.
- Nic nie widzę.
- Nie widzisz słońca i nieba?
- Właśnie przestałam widzieć.
- ?
- Przestałam widzieć siebie.

Maja Wąsała

04/09/2023

KIEDY UMIERAJĄ GWIAZDY

"Nie musisz być lubiany, podziwiany czy szanowany przez wszystkich za wszystko, co robisz."
Virginia Satir

💌

Moment, w którym odkrywasz, że w Twoim życiu dominowała ogromna potrzeba bycia zaakceptowanym przez ludzi wokół, jest odnalezieniem drzwi z napisem
"Możesz żyć po swojemu, spróbuj choć raz.
Nie masz nic do stracenia, najwyżej dotychczasowe życie."

💌

Jako dziecko mieliśmy potrzebę bycia widzianym, akceptowanym i lubianym.

To warunkowało nasze przetrwanie, bo osobami, które mogły nam dać te warunki, byli nasi opiekunowie.

Bez nich byliśmy bezbronni.

Dziś swoim opiekunem jesteś TY.

💌

Być może płaciłeś wysoką cenę za zdobycie uwagi opiekunów:

Zapominałeś o swoich potrzebach lub je umniejszałeś.

Byłeś nieustająco uważny na potrzeby innych.

Robiłeś wszystko, często nadużywając siebie, by podobać się innym.

💌

Dziś możesz zwrócić sobie należną uwagę i akceptację nie za to, co robisz, ale z jednego powodu.

Dlatego, że jesteś.

Nie przyszedłeś na świat, by zrealizować projekt swoich rodziców, nauczycieli lub Twoich opiekunów.

Nie przyszedłeś na świat, by spełniać czyjekolwiek standardy lub oczekiwania.

💌

Zrozumienie, że większość oczekiwań wobec Ciebie należy do tych, którzy tę oczekiwania mają, jest wstępem do wolności.

Gdy uwiera Cię czyjaś pretensja, ocena lub zarzut, że tutaj nie pasujesz, zacznij zadawać proste pytanie: "Do kogo to należy?", "Komu jest niewygodnie?"

Oceny ludzi nie mają z Tobą nic wspólnego.
Nie pozwól, by czyjeś niezadowolenie z tego, kim jesteś, odbierało Ci radość życia.

💌

Nie jesteś tutaj, by zadowalać ludzi.
Nie jesteś tutaj, by zaspokajać czyjeś oczekiwania.
Nie jesteś tutaj, by innym było wygodnie dzięki Twojemu bólowi lub poświęceniu.
Nie jesteś tutaj, by Cię lubiano, lecz po to, by polubić wreszcie siebie i swoje życie.
💌
Gdy gubisz siebie, umiera jedna z gwiazd.
💌
Nie gaś w sobie kosmicznej mocy, którą jesteś.

Maja Wąsała

Zdjęcie: Paul Cupido

❤️❤️❤️

CEREMONIA OTWARTEGO SERCA

https://facebook.com/events/s/ceremonia-otwartego-serca/839086334592025/