GM lekarze rodzinni

25/09/2025

Uwaga, złość!

Dziecięca złość nie oznacza rodzicielskiej porażki. To, że dziecko odczuwa złość, nie oznacza, że nawaliłaś/nawaliłeś. Nie oznacza też, że coś nie tak jest z dzieckiem. Złość sama w sobie nie jest problemem.

"(...) złość i agresja (...) w nowoczesnej psychologii rozwojowej traktowane są jak „sygnały”. Wy nazywacie je problemem, który wymaga rozwiązania, ale jeśli nazwiemy je sygnałem, to będą wymagały przede wszystkim zrozumienia".
(J.Juul)

A to oznacza, że
❗️złość jest komunikatem, który warto zdekodować.

Za złością może kryć się niezaspokojona potrzeba: bezpieczeństwa, akceptacji, uwagi, odpoczynku, poczucia sprawczości, itd.

Zamiast robić problem z tego, że dziecko jest człowiekiem i jak każdy człowiek bywa, że się złości, lepiej skierować uwagę na sygnały, jakie owa złość wysyła. I poszukać jej przyczyny.

A jednocześnie pokazywać sobą, że ta dziecięca złość jest do udźwignięcia przez nas, że damy radę - my dorośli - ją przyjąć.

Zdania klucze:

🍃"Widzę, że się złościsz."
🍃"Twoje ciało pokazuje, że masz w sobie dużo napięcia. Pomogę Ci je uwolnić".
🍃"Masz prawo czuć złość. Rozumiem, że to dla ciebie trudne".
🍃„Rozumiem twoją złość. Jednak nie zgadzam się na krzywdzenie innych".
🍃 "O rany! Ale dużo się w Tobie dzieje!"
🍃 "Słyszę, że Twoja złość jest ogromna!"

❗️❗️Ale! Uwaga!
Bywa i tak, że nasze gadanie wcale nie pomaga, a jeszcze bardziej podsyca dziecięcą frustrację.
Bo porwanie emocjonalne to nie jest dobry czas na pogadanki psychoedukacyjne 😉. Trzeba to przejść, przeżyć. Na rozwój przyjdzie czas później.
[💦Gdy nadciąga huragan, nie czytamy o tym, skąd się biorą huragany, tylko zabezpieczamy siebie i najbliższych.]

Dlatego najważniejsze jest danie przestrzeni na bezpieczne wyrażenie złości, bycie obok bez trajkotania, oceniania, zastraszania ("uspokoj się, bo inaczej..."), pouczania.

Do tego warto zmniejszać intensywność: swoich gestów, reakcji, bodźców wokół, wszelakich rozpraszaczy.

🔅"Dzieci, które się złoszczą, potrzebują dorosłych, którzy są w stanie unieść ich złość: przyjąć ją, nazwać, zaakceptować i wspierać w bezpiecznym jej wyrażaniu.

Przydaje się w tym wszystkim spokój dorosłego. Na tym opiera się magia koregulacji: nasza stabilność pomaga dziecku w powrocie do jego stabilności.

A w drodze powrotnej od złości do spokoju pomocne są łzy smutku. Smutek i płacz, które następują po zalaniu złością, niosą bowiem ulgę i obniżają napięcie". *🔅

* cytat pochodzi z książki "Opiekunowie Nasion " (część dla rodziców). Namiary w komentarzu.

(Marka własna)
Natuli - dzieci są ważne

🍃 złość 🍃 emocje dzieci 🍃 dziecięca złość 🍃 koregulacja 🍃 kontenerowanie emocji dziecka

18/09/2025

Kto powinien sięgać po produkty bez laktozy?

08/09/2025

Jak związki wpływają na naszą tożsamość?

05/09/2025

W nowym roku szkolnym - nowy przedmiot: edukacja zdrowotna!
Przedmiot skierowany jest do uczniów klas IV-VIII oraz szkół ponadpodstawowych.
Zajęcia nie są obowiązkowe, ale serdecznie zachęcamy dzieci i młodzież do udziału w nich, bo edukacja zdrowotna to kształtowanie świadomości prozdrowotnych i wspieranie dobrostanu młodego pokolenia. 💚
Na lekcjach uczniowie dowiedzą się m.in.:
✅ czym jest zdrowy styl życia 🥦💪
✅ jak radzić sobie ze stresem i emocjami 😌🌱
✅ jak wzmocnić poczucie własnej wartości 🌟
✅ gdzie szukać pomocy w sytuacjach kryzysowych 🤝
✅ jak rozpoznawać współczesne zagrożenia, m.in.: bezpieczeństwo w sieci, higiena cyfrowa, wyczulenie na dezinformacje i fake newsy, ochrona prywatności w internecie. 🔒💻
🌟 Wszystkim uczniom życzymy dobrego roku szkolnego, zdrowia oraz rozwoju własnych pasji i umiejętności! 🎓✨

📚 W nowym roku szkolnym - nowy przedmiot: edukacja zdrowotna!
👩‍🏫 Przedmiot skierowany jest do uczniów klas IV-VIII oraz szkół ponadpodstawowych.

ℹ️ Zajęcia nie są obowiązkowe, ale serdecznie zachęcamy dzieci i młodzież do udziału w nich, bo edukacja zdrowotna to kształtowanie świadomości prozdrowotnych i wspieranie dobrostanu młodego pokolenia. 💚

Na lekcjach uczniowie dowiedzą się m.in.:
✅ czym jest zdrowy styl życia 🥦💪
✅ jak radzić sobie ze stresem i emocjami 😌🌱
✅ jak wzmocnić poczucie własnej wartości 🌟
✅ gdzie szukać pomocy w sytuacjach kryzysowych 🤝
✅ jak rozpoznawać współczesne zagrożenia, m.in.: bezpieczeństwo w sieci, higiena cyfrowa, wyczulenie na dezinformacje i fake newsy, ochrona prywatności w internecie. 🔒💻

🌟 Wszystkim uczniom życzymy dobrego roku szkolnego, zdrowia oraz rozwoju własnych pasji i umiejętności! 🎓✨

01/09/2025

Zdrowa bliskość to nie kontrola. To przestrzeń, w której młody człowiek może być sobą – bez lęku, bez masek, z poczuciem bezpieczeństwa.

Z okazji rozpoczęcia nowego roku szkolnego!

Czy Twoje dziecko czuje, że może być przy Tobie sobą?

W artykule „Komunikacja, która odwraca role” Anna Kamińska pisze o tym, jak łatwo – często nieświadomie – przenieść na dziecko ciężar emocjonalny dorosłych. Gdy to ono zaczyna nas wspierać, zamiast być wspierane, relacja traci równowagę.

🟠 Zdrowa bliskość to nie kontrola. To przestrzeń, w której młody człowiek może być sobą – bez lęku, bez masek, z poczuciem bezpieczeństwa.

📖 Przeczytaj artykuł w magazynie Newsweek Psychologia Nastolatka

🛒 Dostępny w salonach prasowych i na LITERIA.pl - Księgarnia Internetowa https://tiny.pl/mbk04jmd

22/07/2025

Dlaczego rozmowa o emocjach nie musi być idealna, ale musi się wydarzyć?

😔 „Nie płacz, nie przesadzaj, nie histeryzuj” – ile razy to słyszał nastolatek, który próbował wyrazić swoje emocje?

🧠 Emilia Wojewódzka w swoim artykule w "Newsweek Psychologia Nastolatka" pokazuje, jak bardzo tłumienie emocji przez młodych ludzi może odbić się na ich dorosłym życiu. I jak często to my, dorośli, nieświadomie im to utrudniamy – bo nie umiemy patrzeć na ich złość, smutek czy lęk.

💬 Dlaczego rozmowa o emocjach nie musi być idealna, ale musi się wydarzyć?
💬 Jak wspierać, zamiast uciszać?
💬 I co się dzieje, gdy młody człowiek nie ma przestrzeni, by czuć?

👉 Emocje nie są problemem – są drogą do relacji. I że warto być obok, nawet jeśli nie rozumiemy wszystkiego od razu.

14/07/2025

W relacji rodzic–dziecko przychodzi taki moment, kiedy rozmowy stają się trudniejsze, a bliskość jakby bardziej odległa. W wieku nastoletnim wielu rodziców czuje, że stracili kontakt z własnym dzieckiem. A nastolatki, że nikt ich naprawdę nie rozumie.
To może boleć. I może budzić frustrację po obu stronach.

👨‍👩‍👧 Kryzys więzi? To nie musi być koniec – to może być początek

W relacji rodzic–dziecko przychodzi taki moment, kiedy rozmowy stają się trudniejsze,
a bliskość jakby bardziej odległa. W wieku nastoletnim wielu rodziców czuje, że stracili kontakt z własnym dzieckiem. A nastolatki, że nikt ich naprawdę nie rozumie.
To może boleć. I może budzić frustrację po obu stronach.

Ale dobra wiadomość jest taka: nawet jeśli więź z dzieckiem uległa osłabieniu, możliwe jest jej odbudowanie. To wymaga czasu, uważności i cierpliwości, a czasami pomocy specjalisty, po którego wsparcie zawsze warto sięgnąć.

📌 Co możesz zrobić jako rodzic lub opiekun?
🔹 Nie oceniaj – pytaj.
🔹 Nie przerywaj – słuchaj.
🔹 Nie oczekuj natychmiastowej zmiany – bądź obecny.

🌐 Gdy brakuje rozmowy w domu, wielu nastolatków szuka zrozumienia w internecie wśród rówieśników, influencerów, społeczności online. Ale to nie zawsze jest bezpieczna przestrzeń. Dlatego tak ważne jest, aby nastolatki wiedziały, że w prawdziwym świecie też mają na kogo liczyć.

Nawet jeśli wydaje Ci się, że Twoje dziecko Cię nie słucha – ono Cię widzi. Nawet jeśli mówi: „Nie potrzebuję”, to często znaczy: „Sprawdzam, czy naprawdę Ci na mnie zależy”. Dlatego nie odpuszczaj. Pytaj, słuchaj i bądź uważny na swoje dziecko i jego potrzeby.

Chcesz widzieć, jak zadbać o relację ze swoim dzieckiem? Koniecznie obejrzyj najnowszy odcinek programu edukacyjnego „Moje Zdrowie” na TVP VOD: https://vod.tvp.pl/programy,88/moje-zdrowie-odcinki,1961998/odcinek-14,S02E14,2210367

14/07/2025

Czy przechowujecie swoje wyniki badań i porównujecie je w czasie?

Wspieramy rozwiązania systemowe ukierunkowane na poprawę sytuacji pacjentów oraz oddziaływanie na kształtowanie prozdrowotnych postaw Polaków.

11/07/2025

Neville Symington, "Narcyzm. Nowa teoria".

Narcyzm niemal zawsze wynika z traumy. Cały narcystyczny sposób funkcjonowania – wielkościowość oraz wyzbywanie się części self – stanowi formację obronną. Fakt ten może być trudny do zauważenia w kontakcie z bardzo narcystycznymi osobami, ponieważ wywołują one w ludziach silne reakcje rozmaitego rodzaju – sprawiają, że odczuwamy chęć ucieczki, lęk, złość i tak dalej.
Jedna z trudności w leczeniu osoby narcystycznej polega na tym, że nie jesteśmy w stanie odkryć natury jej traumy, dopóki nie przedostaniemy się przez część obron. Możemy dostrzegać, że w dzieciństwie pacjent przeżył jakąś straszliwą katastrofę, lecz rozmowa o tym nie przyniesie żadnej wartości terapeutycznej, jeżeli nie nawiążemy kontaktu z emocjonalną rzeczywistością owych zdarzeń. Ludzie często opowiadają o swoim urazie – nawet z płaczem – lecz czynią to zachowując dystans. Wydaje się to zupełnie zrozumiałe. Jeżeli ktoś doznał poważnej traumy, to ostatnią rzeczą, której pragnie, jest ponowne przeżycie związanych z nią emocji.

📖 Neville Symington, "Narcyzm. Nowa teoria"
📸 Bobby/thapapawan

26/06/2025

Czy zdarza Wam się zapominać o piciu wody? 🫣

💧Woda to coś więcej niż tylko sposób na ugaszenie pragnienia - to kluczowy element codziennej diety, niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmu, w tym mózgu i układu nerwowego.

❗Nawet niewielkie odwodnienie (już 1–2%!) może obniżać koncentrację, pogarszać pamięć i powodować zmęczenie, ból głowy i rozdrażnienie.

Każdego dnia należy zapewnić minimum 30-35 ml wody na każdy kilogram należnej masy ciała. Zapotrzebowanie na płyny rośnie wraz ze wzrostem aktywności fizycznej i w gorące dni.

👉Sprawdź na grafice jak zbudować nawyk regularnego picia wody.

Jakie są Wasze sposoby, aby nie zapominać o wodzie?

26/06/2025

Nick Haslam, australijski psycholog, który zasłynął z wprowadzenia terminu „concept creep”, wskazuje na systematyczne poszerzanie się znaczenia takich słów jak „trauma”, „przemoc” czy „choroba psychiczna”, a także samych diagnoz. Może to wspierać wzrost wrażliwości społecznej na różne formy cierpienia i jednocześnie prowadzić do medykalizacji zwykłych ludzkich doświadczeń, osłabienia rozumienia trudności osób głębiej dotkniętych schorzeniem i moralizowania. O ile poszerzanie świadomości społecznej dotyczącej występowania określonych zaburzeń psychicznych jest ważne i pomocne, o tyle coraz bardziej zaciera się różnica pomiędzy ludźmi, którzy są w stanie całkiem dobrze funkcjonować mimo swoich diagnoz oraz objawów, a ludźmi, których funkcjonowanie jest w istotny sposób naruszone czy ograniczone. Skutkiem może być tracenie z oczu tych, którzy najbardziej potrzebują pomocy.

Zdajemy się dziś zorientowani na „szybkie rozwiązania”, spieszymy się znaleźć odpowiednią nazwę, klasyfikację, „etykietę”, która jednoznacznie kojarzy nam się z szansą na uzdrowienie. Tracimy z oczu sens i znaczenie naszych doświadczeń, odseparowując się od nich, jakby były nieistotne, a zarazem przywdziewając „diagnostyczną tożsamość”, która dostarcza nazw, przy czym nieraz, paradoksalnie, pozbawia wyjaśnień. Dla człowieka współczesnego pragnienie pewności jest lepsze niż niewiedza.

Co w ten sposób tracimy? Nick Haslam, australijski psycholog, który zasłynął z wprowadzenia terminu „concept creep”, wskazuje na systematyczne poszerzanie się znaczenia takich słów jak „trauma”, „przemoc” czy „choroba psychiczna”, a także samych diagnoz. Może to wspierać wzrost wrażliwości społecznej na różne formy cierpienia i jednocześnie prowadzić do medykalizacji zwykłych ludzkich doświadczeń, osłabienia rozumienia trudności osób głębiej dotkniętych schorzeniem i moralizowania. O ile poszerzanie świadomości społecznej dotyczącej występowania określonych zaburzeń psychicznych jest ważne i pomocne, o tyle coraz bardziej zaciera się różnica pomiędzy ludźmi, którzy są w stanie całkiem dobrze funkcjonować mimo swoich diagnoz oraz objawów, a ludźmi, których funkcjonowanie jest w istotny sposób naruszone czy ograniczone. Skutkiem może być tracenie z oczu tych, którzy najbardziej potrzebują pomocy.

Czy nie podobnie rzecz się ma z coraz częstszym rozpoznawaniem autyzmu lub ADHD? Nie chodzi o publicystyczne dyskusje o „modzie” ani nawet o krytykę krótkich i często nierzetelnych filmików edukacyjnych zalewających internet, lecz o łatwość, z jaką ulegamy pokusie diagnozowania. Historia psychiatrii pokazuje, że to, co dziś wydaje się pewne, może w ciągu kilkunastu lat stać się przeżytkiem. Przypomnijmy, że jeszcze w latach 40. XX w.,zanim obszar psychiatrii został zdominowany przez farmakoterapię, wciąż uznawano lobotomię za skuteczny sposób leczenia poważnych zaburzeń psychicznych. Współcześnie nikt nie sądzi, że była to odpowiednia forma pomocy medycznej, wiemy za to, jak wiele szkód przyniosła. Przypadki pacjentów O’Sullivan oraz doświadczenia Siri Hustvedt pokazują, jak diagnoza może lub mogłaby przynieść poczucie uwolnienia, ale też jak niekiedy ogranicza zdolność człowieka do myślenia o sobie w sposób wielowymiarowy i, co niepozbawione znaczenia, do nadawania sensu własnemu doświadczeniu. Być może dzisiejsza pogoń za diagnozami mówi dużo o ludzkiej potrzebie rozumienia i orientacji w świecie, ale jeszcze bardziej wskazuje na to, jakiej diagnozy socjologicznej domagają się współczesne społeczeństwa globalnej Północy. Diagnoza nie jest odrębnym ani niezależnym bytem – jest czymś, co powstaje w określonym kontekście i, jak pokazuje Ian Hacking, wytwarza „sprzężenie zwrotne”, oddziałując na nasze „ciała”, słowem – na nas. Nie chodzi tu oczywiście o rezygnację z dorobku medycyny, tylko o włączenie filozoficznego i etycznego namysłu nad sposobem, w jaki nim zarządzamy. Nicholas Rose postuluje liczne zmiany na polu psychiatrii, zaczynając od tego, żebyśmy powrócili do starej praktyki formulacji przypadku (w psychoterapii wciąż praktykowanej), czyli tworzenia historii niedających się zredukować do liczby. Czymś takim poniekąd, choć na użytek osobisty i społeczny, jest właśnie m.in. opowieść Siri Hustvedt.
***
Charles Rosenberg, jeden z najwybitniejszych historyków medycyny i nauki, zapytany o siłę diagnozy w kształtowaniu naszego spojrzenia na chorobę i opiekę zdrowotną, odpowiedział: „Niektórzy nazwaliby to postępem, niektórzy redukcjonizmem, inni biurokracją. Ale to wszystko naraz”. Uzupełnię to rozpoznaniem Olgi Tokarczuk – cierpimy dziś na chorobę literalizmu. Potrzebujemy więc nie tylko więcej danych, ale także więcej opowieści.

________
Cveta Dimitrova w najnowszym numerze Miesięcznik ZNAK, czerwiec 2025 r.
Link do całego tekstu w komentarzu poniżej

fot. archiwum Znaczenia.Psychoterapia

12/06/2025

Domowe desery skomponowane na wzór modelu Talerza Zdrowego Żywienia mogą stanowić słodki pełnowartościowy posiłek i zapewnić sytość nawet do 3 godzin.

Baton proteinowy, fit kokosanka, a może fit szarlotka?
Jak często sięgasz po alternatywne słodkości?

👉 Domowe desery skomponowane na wzór modelu Talerza Zdrowego Żywienia mogą stanowić słodki pełnowartościowy posiłek i zapewnić sytość nawet do 3 godzin.

💡Co ważne - desery na bazie słodzików, o wysokiej zawartości białka i błonnika pokarmowego są polecane dla osób z cukrzycą i insulinoopornością.

▪ Czy zdrowsze alternatywy słodyczy są dobrym wyborem dla osób na diecie redukcyjnej?
▪ Czym kierować się przy wyborze tego typu produktów?

📚O tym przeczytasz w artykule naszej ekspertki: https://ncez.pzh.gov.pl/abc-zywienia/fit-desery-czy-sprawdza-sie-na-diecie-redukcyjnej/