W marcu 2002 roku zostało powołane do życia Stowarzyszenie Rodu Pinocy z siedzibą w Lędzinach - Hołdunowie. Stowarzyszenie zostało zarejestrowane w Sądzie Rejonowym w Katowicach. Głównym motywem i celem powstania Stowarzyszenia była chęć skupienia w jego szeregach członków Naszego Rodu z różnych „odgałęzień” a co za tym idzie z różnych rejonów Śląska, Polski i Europy, szczególnie osób młodych. Stowarzyszeniu przewodniczy Zarząd składający się z prezesa, zastępcy prezesa, sekretarza, dwóch członków i skarbnika. Jednym z ważniejszych punktów działalności Stowarzyszenia, ujętym w statucie, to poszukiwanie i docieranie do źródeł historii Rodu oraz jej dokumentowanie i publikowanie.
Coroczne spotkania, które są organizowane w ramach działalności statutowej Stowarzyszenia pozwalają na wzajemne poznanie się i integrację rodziną. Tym celom służą również organizowane wycieczki po Naszym pięknym kraju jak i po kraju Naszych Przodków.
Obecnie Stowarzyszenie skupia 110 członków Rodu. Statut Stowarzyszenia dopuszcza również do wstąpienia w szeregi Stowarzyszenia osób nie związanych z rodziną, są to tzw. członkowie wspierający.
Zarys Historii Rodu
Nazwisko Pinoccipojawia się w historii po raz pierwszy w roku 1362 kiedy to Matteo Pinocci, pochodzący z miasteczka Asciano w prowincji Siena we Włoskiej Toskanii, zawiera ślub z Giovanną di Francesco Salni. W zachowanym dokumencie z 1387 roku, wymieniony jest Francesco di Giovanni di Biagio Pinocci, brat Matteo, uważany przez historyków włoskich za założyciela Rodu Pinocci. W dokumencie tym jest opisana transakcja kupna przez Francesco rezydencji „Poggio Pinci” i „Chiavecia” w Curii Asciano, prowincji Siena. Wnukowie Francesco urodzeni w Asciano w połowie XV wieku, Pinoccio i Giovannidają początek dwóm gałęziom Rodu.
Pinoccio di Pinoccii jego potomkowie mieszkali w prowincji Siena i w mieście Siena przez następnych 300 lat. Pochodząc z bogatej rodziny szlacheckiej, kupców zapisali się w historii tego miasta. Poszczególni członkowie Rodu zajmowali różne funkcje w hierarchii społecznej, w latach od 1475 do 1675, 28 przedstawicieli z Rodu było Rezydentami w Najwyższym Magistracie Sieny. Fortunio Pinoccioraz Ottavio Antonio Pinoccibyli Rycerzami Zakonu Św. Stefana. Żyjący w XVI i XVIIw. Turno Pinocci, Ottavio Pinocci i Fausto Pinocciuzyskali tytułu doktorskie praw obojga, kanonicznego i rzymskiego. Niccolo Pinocciw 1688 został mianowany prałatem Kapituły Metropolitalnej Sieny. Antonio Pinoccibył wikariuszem Wielkiego Księcia Toskanii Franciszka I. Również poszczególni członkowie Rodu, reprezentujący Contradę (dzielnicę) Pantera, zostali zapisani w historii jako kapitanowie tej dzielnicy w Palio na Placu Campo w Sienie w latach 1577 - 1819. Nazwisko Pinocci w Prowincji Siena wygasa z początkiem XIX w.
Drugie odgałęzienie Rodu tworzy Giovanni Pinoccii jego potomkowie. Giovanni w drugiej połowie XV wieku stanął na czele opozycji przeciwko rządzącemu i wprowadzającemu tyranię w ówczesnej Sienie Pandolfo Petrucciemu. Chcąc uniknąć śmierci i utraty majątku przenosi się wraz z dziećmi z końcem XV wieku ze Sieny do alpejskiej kotliny Garfagnana, miasteczka Gallicano w prowincji Luka, również w Toskanii.
W Gallicano w roku 1570 rodzi się Paolo Pinocci, który ok. 1600 roku zamieszkał w Lucce. Prowadząc laboratorium metali oraz zakład produkcji maszyn i urządzeń do wyrobu tkanin zostaje jedną z ważniejszych osób w tym mieście. Jest to bowiem czas kiedy zapotrzebowanie na tkaniny, a przede wszystkim jedwab było ogromne, nie tylko na terenie Włoch, ale głównie na dworach „Rządzących” ówczesnej Europy. Paolo z racji swojej pozycji i pochodzenia wchodzi w kontakt z dworem Habsburgów. Za zasługi jakie Paolo poniósł dla Cesarstwa i dla Cesarza Ferdynanda III osobiście, otrzymuje z jego rąk w 1643 roku herb i insygnia szlacheckie. Synowie Paola, a miał ich czterech, zostali wykształceni również w dziedzinie metalurgii i handlu. Głównie GasparoiGirollamo,natomiast Nicolaozostaje osobą duchowną. Citrzej bracia ok. 1638 roku postanowili na stałe osiąść w Polsce. W Lucce zostaje z rodzicami syn Giuseppe(Józef) i córka Rozalia.
Przybycie braci do naszego kraju było związane z poszukiwaniem i tworzeniem nowych rynków zbytu na swoją produkcję. Początkowo osiedlili się w Krakowie, a następnie po nabyciu dóbr Dziećkowice w 1651 roku Hieronim (Girollamo) i Kacper (Gasparo) przenieśli się na Śląsk. Wybitną postacią, nie umniejszając braciom, stał się Hieronim Pinocci. Był człowiekiem wykształconym i niezwykle wszechstronnym, m.in. znał sześć języków. W latach 40-tych XVII w. został dwukrotnie burmistrzem Krakowa. Był założycielem mennicy Lwowskiej, założycielem i redaktorem pierwszego czasopisma polskiego ”Merkuriusz Polski Ordynaryjny”, posłem, dyplomatą, sekretarzem Króla Jana Kazimierza, pisarzem Metryki Koronnej. W 1662r. za zasługi poniesione dla Polski otrzymał, za zgodą sejmu, z rąk króla Jana Kazimierza „Indygenat”. Kacper Pinocci natomiast, z racji wykształcenia metalurgicznego, zajmował się handlem wyrobami metalowymi na terenie Polski i Środkowej Europy obejmując m.in. Kraków, Bratysławę, Wiedeń. Był dzierżawcą Lędzińskiego Klucza Gospodarczego, w którego skład wchodziło 15 miejscowości, między innymi Kuźnica Jaroszowicka (dziś Tychy). W latach 1654-1659 w Kuźnicy Jaroszowickiej zarządzał pracami związanymi z pierwszymi próbami - doświadczeniami wytopu żelaza na bazie węgla kamiennego. Choć próby te do końca nie były udane tą datę polscy naukowcy uważają za początek powstania przemysłu metalurgicznego w Polsce, jak również powstania kopalni węgla kamiennego „Murcki”, najstarszej kopalni w Polsce. Stało się tak dlatego, że do prób wytopu metali Kacper rozpoczął eksploatowanie węgla z pokładów murckowskich, które w tym rejonie miały swoje wychodnie. Trzeci z braci Mikołaj (Nicolao) Pinocci, osoba duchowna - kanonik Pułtuski, bliski współpracownik biskupa Gębińskiego, z Krakowa poprzez Płock udaje się do Poznania, gdzie mieszka do końca życia (poznański rynek kamienica nr 55).
Na przełomie XVII i XVIII pokolenie synów Kacpra i Hieronima, jeszcze zaznacza się ożywioną działalnością ich poszczególnych przedstawicieli w życiu publicznym. Paweł Pinoccibył podczaszym Jana III Sobieskiego, sprawozdawcą z wojny pod Chocimiem. Rafał Pinocci, doktor praw obojga uniwersytetu w Bolonii był protonotariuszem apostolskim, kustoszem kolegiaty Św. Michała w Krakowie. Aleksander Pinoccizakonnik w Zakonie Karmelitów Bosych, Profesor, filozof, przeor klasztoru w Wiśniczu, uważany był za największego erudytę w ówczesnej Polsce. Jan Pinoccidziedzic Dziećkowic, doktor praw obojga, Podstoli Czernichowski, Sędzia Ziemski Państwa Pszczyńskiego. Jednak kolejne pokolenie pozostając z początkiem XVIII wieku na Śląsku odsuwa się od życia publicznego, wychodzi powoli ze sfery zamożnych mieszczan, zajmując się prowadzeniem gospodarstw we własnych dobrach. Jest to czas kiedy rozpoczął się jeden z najgorszych okresów w historii Śląska i Ślązaków - Śląsk przeszedł pod panowanie Pruskie. Miejscowości w których przyszło żyć następnym pokoleniom Pinoccich znajdowały się w Wolnym Państwie Pszczyńskim pod panowaniem Turzonów i Promniców a później książąt Anhalt - Coethen i Hohbergów. Zawirowania polityczne jak i gospodarcze, które dotykały Śląsk również nie omijały Pinoccich. W drugiej połowie XVIII w. poszczególni członkowie Rodu mieszkają w Dziećkowicach, Cielmicach i Kobiórze. Dobra Dziećkowickie zostały sprzedane w 1806 roku rodzinie Waligórskich. W Kobiórze w tym czasie rodzina prowadzi kilkunasto - hektarowe gospodarstwo rolne, podobnie jak i w Cielicach (obecnie dzielnica Tych).
Z tego okresu trzeba wyróżnić Jana Sylwestra Pinocci, który został zakonnikiem w Zakonie Karmelitów Bosych; przyjął imię zakonne Grzegorz Maria od Ducha Św. Profesor filozofii został obrany prowincjałem polskiej prowincji Zakonu a na kapitule generalnej w Rzymie w roku 1779 O. Grzegorz został obrany I definitorem generalnym Zakonu Karmelitów Bosych kilkanaście lat spędzając w Rzymie. Jest autorem dzieła w języku polskim dotyczącego koronacji Obrazu Matki Bożej koronami papieskimi przez Benedykta XIV w 1756 roku w zakonie Berdyczowskim na Ukrainie.
Z Kobióra w początkach XIX wieku wywodzą się trzy nowe gałęzie Rodu założone przez synów Józefa Pinoccy tj. Pawła Pinoccy - pozostaje na gospodarce w Kobiórze, Michała Pinocci - przenosi się do Cieszyna i Jana Pinoccy - przenosi się do Suszca. Następne pokolenia z poszczególnych gałęzi Rodu przenoszą się do Wisły Małej i Wielkiej, Kobielic, Pszczyny, Piasku, Gostyni, Łazisk Średnich, Wyr i Mikołowa.
Druga połowa XIX i początek XX w. to czas kiedy poszczególni członkowie Rodu dali się poznać nie tylko jako gospodarze, rolnicy, ale również jako działacze społeczności regionalnej i lokalnej. Franciszek Pinocci, potomek Michała, nauczyciel muzyki w Cieszynie przebywał w środowisku, w którym od drugiej połowy XIX w. rozpoczyna się zorganizowane życie muzyczne. Należał on do wybitnych postaci cieszyńskiego środowiska chóralnego i muzycznego. W drugiej połowie XIX w. kształciło się u niego wielu cieszyńskich muzyków ludowych. Franciszek był autorem opracowania zbioru muzyki do pieśni i tańców śląskich pt. „Szląskie śpiewy i tańce” z 1895 roku. Jakub Pinocyw latach 1896 - 1902 był Naczelnikiem Gminy Łaziska Średnie, Wawrzyniec Pinocy przed I Wojną Światową był Wójtem Gminy Wyry.
Okres I Wojny Światowej był czasem tragicznym dla poszczególnych rodzin z Naszego Rodu. W wojnie brało udział 30 jej członków - żołnierzy, podoficerów i oficerów z czego 13 zginęło na frontach całej Europy, w tym 4 synów Wawrzyńca z Wyr. Również w II Wojnie Światowej poszczególni członkowie Rodu przemierzali szlaki bojowe i to w różnych armiach. Taki był los Ślązaków. Bernard Pinocyz Orzesza był w Katyniu, następnie z Armią Andersa wyszedł z Rosji i walczył pod Monte Casino. Alfons Pinocyz Wisły Małej, po klęsce wrześniowej w 1939 roku został wraz z innymi polskimi żołnierzami internowany do węgierskiego obozu Esztergom. Józef Pinocyz Łazisk Średnich jako Ślązak wcielony do armii niemieckiej przeszedł niewolę rosyjską w górach Ural i na Syberii.
Okres XX w. to czas, kiedy nasza rodzina bardzo się rozrosła, a jej członkowie „rozeszli się po całym świecie”. Mieszkają w Niemczech, Austrii, Francji, Anglii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Brazylii, Islandii. Ale największym skupiskiem Rodu, jak przed laty jest Górny Śląsk.
Członkowie Rodu pracują w różnych zawodach. Są to: rolnicy, rzemieślnicy, pracownicy handlu, kopalń, hut, pracownicy oświaty i kultury, są i artyści. Mamy również, jak to się teraz popularnie mówi, biznesmenów są i osoby zajmujące urzędnicze stanowiska na szczeblach lokalnych i wojewódzkich.
Drzewo Genealogiczne na dzień 10 listopada 2019 roku liczy 6139 osób począwszy od naszego Protoplasty z 1387 roku Francesco Giovanniego Pinocci, w tym jest 1901 małżeństw, co przekłada się na ciągłość 24 pokoleń Pinocci-cych.
Tak w skrócie przedstawiona historia Mojego Rodu, najpierw Włoskiego a później Śląskiego nie oddaje wszystkiego co działo się z Rodem na tle burzliwej historii Europy, Polski i Śląska. Badając i zapisując tą historię chcę w ten sposób zachęcić do zgłębiania wiedzy o swoich korzeniach, o kulturze przodków, hołdowaniu pewnych tradycji i przekazywaniu tego następnym pokoleniom. Być może sprawimy, my starsze pokolenie, że nasze dzieci znając swoje pochodzenie, tożsamość, będą bogatsze o wartości których nie da się wycenić. A żyjąc na początku XXI wieku, w dobie komputerów i trójkolorowej pasty do zębów o takich wartościach się zapomina.
