Iwona Wyszkowska-Zatońska Psychoterapia

09/05/2023

08/05/2023

25/04/2023

źródło: Terapia Malucha

25/04/2023

Ważne w rozwoju dziecka. Nie zapominajmy❗❗❗

25/04/2023

Dzieci potrzebują swobodnej zabawy i przestrzeni wolnej od dorosłych.

"Moim zdaniem, największą stratą dzieci w ostatnim trzydziestoleciu jest fakt, że nie istnieje dla nich żadna przestrzeń wolna od dorosłych. Nie ma już drzewa na podwórku, gdzie mogłyby przebywać same.
Dawniej dzieci kształtowały swoje kompetencje społeczne w zabawie i komunikacji z innym dziećmi. Takiej możliwości już prawie nie mają, bo nawet kiedy są razem, to dookoła stoją dorośli, którzy się do wszystkiego wtrącają.

Na dodatek, często są oni tak romantycznie lub idealistycznie usposobieni, że nie tolerują żadnych konfliktów. Niewesoło jest być dzisiaj dzieckiem z tymi dorosłymi, którzy nie odstępują ich na krok.
A przy tym zaczyna się w różnych środowiskach pedagogicznych mówić, że dzieci mają wielką potrzebę granic. To po prostu trudne do uwierzenia, bo życie dzieci nigdy nie było bardziej ograniczone niż teraz. Dorośli są przez cały dzień przy nich i je kontrolują".
-----------------------
Jesper Juul w książce "Przestrzeń dla rodziny"

25/04/2023

Wciąż aktualna

10/04/2023

Nakarm mnie- woła trzylatek, który sam doskonale je.

Załóż mi buty, całego mnie ubierz - woła czterolatek, który szalik sobie świetnie wiąże i to na dwa supły.

Wejdź ze mną do łóżeczka i tu ze mną zaśnij - domaga się zerówkowicz, który od trzech lat zasypia sam jak złoto.

Nieee, nie lubięę, nie kcęę, nie zmusaj mnie - sepleni po dzidziusiowemu świetnie mówiąca przedszkolaczka.

Na lece, na leeeece zawodzi na spacerze dziecko, którego już się od dosyć dawna nie nosi.

Często pierwszą myślą dorosłego jest „O nie. O nie. Ty już masz ... lat i doskonale to potrafisz. / Od dawna już tego nie robisz. Nie będziesz udawać, że nie umiesz sam jeść i mną tu manipulować. Trzeba szybko zareagować, żeby się nie nauczył, że to jest droga do celu".

Azaliż. Dzieci nie budzą się z myślę „Hłe, hłe co by tu zrobić. Nudzi mnie wiązanie butów. Samodzielne jedzenie to też słaba impreza. Już wiem! Będę udawać regres. Po prostu oszukam matkę, że mam znowu dwa lata. Na bank się nie pokapuje. Im brilliant”.

Dzieci regresują się czyli tracą na jakiś czas zdobyte umiejętności (najczęściej w obszarze samoobsługi i samodzielności lub korzystania z toalety) zazwyczaj w odpowiedzi na przeciążenie, którego nie mieszczą. Może nim być adaptacja do przedszkola, przeprowadzka, napięcie w domu spowodowane wzrostem raty kredytu, narodziny rodzeństwa, nadmiar tablic motywacyjnych w przedszkolu i stemplowania czarnym serduszkiem, mała samochodowa stłuczka, dwudniowy pobyt w szpitalu lub ... kilkanaście małych rzeczy, które nieszczęśliwie skumulowały się w ostatnim czasie.

To jest taka reakcja „Nie mieszczę, nie daję rady, to mnie przerasta. Wracam do czegoś co znam. Bycie malutkim mam ogarnięte”.

Co robić? Pozwól pobyć malutkim. Zawiąż buty. I nakarm. Na serio. Nakarm łyżką trzylatka. Nie. Nie obawiaj się, że będziesz go karmić i wiązać mu te nieszczęsne buty do 45 roku życia i że będziesz dojeżdżać do jego korpo na przerwę obiadową.
To nie jest przeciwko Tobie. To jest opowieść o tym czego potrzebuje układ nerwowy na tu i teraz.

Pewnie, jeśli regres jest bardzo szeroki (dotyczy wielu obszarów) i trwa długo warto przyjrzeć mu się ze specjalistą. Ale pamiętaj, że tak dzieci odpowiadają na przeciążenie.

---

Dla rodziców przedszkolaków polecamy książki:
📙 Wild child, czyli rozwój dzieci 2-5 lat ---> https://bit.ly/Zobacz_wiecej_Wild_Child
📕 Niuniuś, czyli o emocjach i trudnościach, w duchu gentle parenting,do czytania z dzieckiem --> https://bit.ly/Zobacz_wiecej_Niunius
📘 Konflikty w rodzinie --> metoda SNO, która pomoże się dogadać, konkretne pomysły na różne trudności --> https://bit.ly/Konflikty_zobacz_wiecej

---
grafika: Yarn Birdy

09/04/2023

List do mojej kochanej córki.

"Moja droga, kiedy dorośniesz, życie odsunie mnie od Ciebie i nie będę mogła się Tobą już opiekować jak dawniej. Posłuchaj jednej rzeczy, którą chcę Ci powiedzieć:
Jeżeli lubisz jakąś bluzkę, noś ją, jeżeli lubisz tę sukienkę w kratę, załóż ją raz jeszcze! Jeżeli chcesz obciąć włosy, obetnij je, a jeżeli lubisz nosić makijaż, to nałóż go! To samo z tą czerwoną szminką! Gdy słyszysz w radiu swoją ulubioną piosenkę, a lubisz tańczyć, to tańcz! Niech nikt nigdy nie przyjdzie i nie powie Ci, jak masz żyć!

Gdybym mogła swojej córce dać tylko cztery rzeczy, byłyby to: zdolność do miłości, przekonanie o własnej wartości, siła do spełniania swoich marzeń oraz umiejętność zrozumienia, że aby być szczęśliwym, wystarczy zaakceptować samego siebie." ❤

09/04/2023

😊 dla każdego rodzica!
😊 dla każdego dorosłego!

12/12/2022

"Dzieci z poczuciem bezpiecznej więzi mogą bawić się same, ponieważ wiedzą, ze w każdej chwili mogą pójść do matki lub ojca. Gdy dzieci nie mają zaufania, że rodzice ich nie zawiodą, wtedy są zajęte przywoływaniem niedostępnych fizycznie lub emocjonalnie rodziców i starają się zwrócić na siebie uwagę. Nie są w stanie skoncentrować się na własnych działaniach. Być sobą, wytrzymać ze sobą, móc podążać za swoimi własnymi życzeniami, to istotne cechy autonomii. Natomiast wyraźnym znakiem symbiotycznego uwikłania jest potrzeba bycia w centrum uwagi - symbiotycznie głodne części nie mogą zostawić innych ludzi w spokoju. Fakt, że potrzebują innych, często mylą z miłością."

Franz Ruppert ,,Symbioza i autonomia”
fot Anne Nygård

18/10/2022

Wisława Szymborska

- Trochę o duszy -

Duszę się miewa.
Nikt nie ma jej bez przerwy
i na zawsze.

Dzień za dniem,
rok za rokiem
może bez niej minąć.

Czasem tylko w zachwytach
i lękach dziecińśtwa
zagnieżdża się na dłużej.
Czasem tylko w zdziwieniu,
że jesteśmy starzy.

Rzadko nam asystuje
podczas zajęć żmudnych,
jak przesuwanie mebli,
dźwiganie walizek
czy przemierzanie drogi w ciasnych butach.

Przy wypełnianiu ankiet
i siekaniu mięsa
z reguły ma wychodne.

Na tysiąc naszych rozmów
uczestniczy w jednej,
a i to niekoniecznie,
bo woli milczenie.

Kiedy ciało zaczyna nas boleć i boleć,
cichcem schodzi z dyżuru.

Jest wybredna:
niechętnie widzi nas w tłumie,
mierzi ją nasza walka o byle przewagę
i terkot interesów.

Radość i smutek
to nie są dla niej dwa różne uczucia.
Tylko w ich połączeniu
jest przy nas obecna.

Możemy na nią liczyć,
kiedy niczego nie jesteśmy pewni,
a wszystko nas ciekawi.

Z przedmiotów materialnych
lubi zegary z wahadłem
i lustra, które pracują gorliwie,
nawet gdy nikt nie patrzy.

Nie mówi skąd przybywa
i kiedy znowu nam zniknie,
ale wyraźnie czeka na takie pytania.

Wygląda na to,
że tak jak ona nam,
również i my
jesteśmy jej na coś potrzebni.

18/10/2022

Szpital psychiatryczny w Kulparkowie we Lwowie bez prądu.
Po atakach rosyjskich rakiet na Lwów szpital w Kulparkowie we Lwowie został pozbawiony prądu. W szpitalu przebywa aktualnie 1000 pacjentów, wielu ewakuowanych ze szpitali we wschodniej części Ukrainy. Szpital nie ma prądu ani łączności telefonicznej. Posiłki dla pacjentów są gotowane z wykorzystaniem kuchni opalanych drewnem. 10.10.2022 wojska rosyjskie uderzyły we Lwów 15 rakietami, 8 z nich trafiło w infrastrukturę zapewniającą energię dla mieszkańców i inne elementy krytycznej infrastruktury niezbędnej dla przeżycia.
11.10.2022 kolejne rakiety uderzyły w lwowskie elektrownie.
Alarmy lotnicze są bardzo długie. Pacjenci i personel są zmuszeni długiego przebywania w miejscach schronienia.
Pracownicy szpitala apelują o pomoc w zakupie generatorów prądu. Polskie Towarzystwo Psychiatryczne już uprzednio przekazywało środki między innymi przeznaczone na zakup generatorów, w ramach pomocy dla ukraińskiej psychiatrii, ale w związku ze skutkami ataków rosyjskich rakiet potrzebna jest większa ilość i szybka pomoc.
Numer rachunku bankowego PTP wydzielonego na darowizny na
pomoc ukraińskiej psychiatrii:
PKO BP
Nr rachunku: 66 1020 1068 0000 1202 0265 1446
Nr IBAN: PL 66 1020 1068 0000 1202 0265 1446
W tytule płatności prosimy wpisywać: darowizna na pomoc ukraińskiej psychiatrii

05/08/2022

Ogromne kolejki do psychiatrów dziecięcych świadczą o tym, że za mało jako społeczeństwo zajmujemy się potrzebami dzieci. Bardzo dużo jest obecnie w ich życiu kontroli i nadzoru, wymagań i oczekiwań, a mało… zabawy. Czyli przestrzeni na spontaniczność, żywość, kreatywność, uruchamianie wyobraźni, ćwiczenie ról społecznych, uczenie się współpracy w grupie i wielu innych, niesamowicie ważnych umiejętności, których będzie brakowało tym wszystkim “małym Einsteinom” grającym na skrzypcach i mówiącym po francusku od 2 roku życia.
Kto wie, może pediatrzy powinni przepisywać ją na receptę w ramach profilaktyki? Może już czas wpisać do oficjalnych zaleceń dotyczących zdrowia dziecka określoną ilość godzin na swobodną zabawę dziennie?
Można się też zastanawiać, z czego to wynika. Przychodzą mi do głowy takie czynniki:

- kultura indywidualizmu, w której żyjemy, ponad wszystko ceniąca rozwój umiejętności “twardych”
wynikająca z niej presja na wyniki, na osiągnięcia, które będą mierzalne
lęk rodziców — przed niepewną przyszłością, kryzysem ekonomicznym, i wynikająca z niego potrzeba zapewnienia dziecku możliwości zdobycia jak najliczniejszych umiejętności, by je przed tym wszystkim zabezpieczyć

- niespełnione ambicje rodziców
nieświadome budowanie poczucia wartości na dziecku i jego sukcesach, potrzeba, by móc się pochwalić jego osiągnięciami

- rywalizacja rodziców z innymi dorosłymi, np. rodzeństwem, znajomymi, kolegami z pracy — kto “najlepiej” wychowa dziecko
niedocenianie wartości zabawy i odpoczynku jako czynności nieproduktywnych

- brak świadomości tego, jak bardzo ludzki mózg potrzebuje czasu na regenerację

- niedocenianie umiejętności społecznych, takich jak współpraca, negocjowanie, rozwiązywanie konfliktów, zwracanie się o pomoc i udzielanie wsparcia innym…

Joanna Piekarska, Notatki terapeutyczne. Cały artykuł w komentarzu.

18/07/2022

"Kiedy byłem młody, chciałem zmienić świat. Dorosłem i zdałem sobie sprawę, że to zadanie przerasta moje siły, więc postanowiłem zmienić tylko swój kraj. Lecz z wiekiem zdałem sobie sprawę, że i to zadanie nie jest na miarę moich możliwości, postanowiłem zatem zmienić jedynie swoje miasto. Kiedy i to zadanie okazało się zbyt ambitne, próbowałem zmienić swoją rodzinę. Teraz, będąc starcem, wiem, że powinienem był zacząć od zmieniania samego siebie. Gdybym był zaczął od siebie, może udałoby mi się zmienić swoją rodzinę, miasto, albo nawet kraj, a – kto wie – może nawet świat."

Chasydzki rabin, cyt. za Martin Buber
fot Rhys Kentish

18/07/2022

Gotowi na wakacje z dziećmi? :D