Co to jest strona internetowa?

https://www.facebook.com/104897408874359/

Moc Dobrych Wibracji - masaż i kąpiele w dźwiękach, Marki (2025)

16/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Rana, która wpuszcza światło ✨

Są momenty, które spadają na nas jak grom z jasnego nieba. Nie prosiliśmy o nie. Nie czekaliśmy. Nie przygotowaliśmy się. Przychodzą nagle - przerywając codzienność.

Jak telefon w środku nocy. Jak zdrada, której się nie spodziewaliśmy. Jak wypadek, strzał, czy nagła strata, która przewraca życie do góry nogami.

Nazywamy to traumą.

Ale trauma to nie tylko wydarzenie. To echo, które zostaje w ciele i w układzie nerwowym. To wspomnienie, które wraca nie wtedy, gdy chcemy - lecz wtedy, gdy ono chce. To drżenie serca, którego nie da się uciszyć. To napięcie mięśni, które mówi więcej niż tysiąc słów.

Ciało pamięta - nawet gdy umysł tak bardzo pragnie zapomnieć.

I wtedy pojawia się pytanie: czy można odnaleźć sens w czymś, co rani tak głęboko?

Ram Dass powiedział kiedyś słowa, które na pierwszy rzut oka brzmią niemal okrutnie:

✨ Rana jest miejscem, w które wchodzi w ciebie Światło ✨

A jednak…

kiedy patrzę na własne doświadczenia i na historie ludzi, których spotykam zaczynam rozumieć, co kryje się w tej myśli.

Bo właśnie w pęknięciach naszego życia rodzi się przestrzeń na coś nowego.

Pęknięcie nie tylko boli. Pęknięcie także otwiera. Otwiera na delikatność. Na uważność wobec tego, co wcześniej było niewidoczne.

Trauma nie jest lekcją, której chcieliśmy. Ale czasem to ona uczy nas najwięcej o kruchości, o współczuciu, o sile. Przypomina, że w każdym człowieku drzemie miękkie, czułe serce zdolne do miłości i przebaczenia, choć droga do tego bywa bardzo długa.

Piszę te słowa, a obok mnie stoi misa dźwiękowa. Jej głęboki ton rezonuje we mnie jak echo zdania Ram Dassa. Wibracja dociera tam, gdzie nie sięga umysł:

💛 do ciała, które pamięta

💛 do serca, które drży

💛 do miejsc, które chcą być otulone

Dźwięk nie zabiera bólu. Ale przypomina, że wciąż można oddychać. Że przez szczeliny wciąż może przejść światło.

Może więc nie chodzi o to, by zapomnieć. Nie o to chodzi.

Może chodzi o to, by wziąć swoją ranę za rękę i pozwolić jej stać się bramą do czegoś nowego, do:

💛 głębszej obecności

💛 większej miłości

💛 światła, które choć przychodzi nieproszone, niesie w sobie obietnicę uzdrowienia.

rana • światło • uzdrowienie • obecność • czułość • dźwięk • ciało pamięta • uzdrowienie • przebaczenie •

15/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Pozwól im, a potem pozwól sobie ✨

Życie często przypomina rzekę – płynącą spokojnie, a czasem pełną wirów i nurtów, które próbują nas wciągnąć. Spotykamy na swojej drodze ludzi, którzy zamiast dawać nam skrzydła, próbują je podcinać. Takich, którzy nie zapraszają do swojego ognia, a do swojego cienia. Którzy szemrzą za plecami albo z rozczarowaniem kiwają głową na nasze wybory.

Wtedy, jak mówi Mel Robbins, najprościej – i najtrudniej zarazem - jest ... pozwolić im.

Pozwolić, by rzeka płynęła tam, gdzie chce. Pozwolić, by inni tańczyli w rytmie, którego nie słyszymy. Pozwolić, by ich słowa, jak jesienne liście niesione wiatrem, spadały obok, a nie wprost do naszego serca.

Bo ich opinie, ich plany, ich krytyka - nie mówią nic o nas. To echo ich własnych historii, lęków, braków i tęsknot. Nasza moc zaczyna się tam, gdzie kończy się próba kontrolowania cudzego świata.

„Let them” - pozwól im. To jak otwarcie dłoni, którą trzymaliśmy zbyt mocno. To jak westchnienie ulgi, w którym zrzucamy ciężar, który nigdy nie był nasz. To jak cisza po burzy, w której wreszcie słyszymy swój własny głos.

A gdy pozwolimy im być, kim są - wtedy przychodzi ten najważniejszy moment. „Let me”- pozwól sobie...

✨ marzyć tak wysoko, jak chcesz

✨ wybierać ludzi, którzy widzą w Tobie światło, a nie cień

✨ tańczyć w rytmie, którego inni nie rozumieją, ale który w Twoim sercu jest najprawdziwszy

Bo rzeka nie pyta, dokąd płynie – ona po prostu płynie. I Ty też nie musisz tłumaczyć swojego nurtu.

Bo siła nie leży w tym, by uciszyć cudze opinie. Siła leży w tym, by rozbrzmieć własnym dźwiękiem.

„Przestań marnować swoją energię na próby kontrolowania lub zmieniania innych ludzi. Pozwól im pokazać, kim naprawdę są. A wtedy Ty możesz wybrać, co zrobisz dalej.”
(Mel Robbins)

Komu pozwolisz dziś odejść ze swojego serca, by zrobić miejsce na to, co naprawdę Twoje?

• czułość • wolność • obecność • wybór • rzeka • lekkość • światło • oddech • spokój • wdzięczność • pozwól • sobie • mel robbins • czułość • uważność • wolność •siła kobiet

14/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Pamięć, którą niesie ciało ✨

Są chwile, które przechodzą przez nas jak lekki powiew wiatru - ulotne, niemal niezauważalne. Są i takie, które osiadają głęboko, jak kropla w wodzie. Rozchodzą się falą, barwiąc całość.

Ciało pamięta je wszystkie. Pamięta radość, która rozszerzała klatkę piersiową. Pamięta strach, który ścisnął gardło. Pamięta każde słowo - to miękkie jak aksamit i to ostre jak szkło.

Wędrujemy przez życie jak po ogrodzie. Każda myśl, każdy gest, każde słowo to nasionko wrzucane w ziemię naszego ciała. Jedne zakwitną w spokój i wdzięczność. Inne w cierń, który ukłuje w najmniej oczekiwanym momencie.

To, co wydaje się błahostką, często okazuje się najtrwalsze. Słowo wypowiedziane w gniewie, którego nie chcieliśmy, ale wyszło - może zamieszkać w naszych barkach. Gest pełen troski i łagodności - rozświetli oddech.

Można powiedzieć, że jesteśmy biblioteką bez końca. Na jej półkach zapisane są nie tylko świadome wspomnienia - fotografie, zdania, daty lecz i te nieuchwytne: zapach deszczu, który wywołał tęsknotę. Brzmienie czyjegoś śmiechu, które zostało w sercu na zawsze. Własne spojrzenie w lustro - pełne zwątpienia albo dumy.

Ciało jest kustoszem tej biblioteki. Przechowuje wszystko z niezwykłą skrupulatnością. Dlatego słowa Phylicii Rashad są jak dzwon, który przypomina: bądź świadomy. Nie wszystko, co do ciebie dociera, warto w sobie zatrzymać. Nie każde zdanie zasługuje na to, by je pielęgnować. Nie każde słowo powinno stać się twoją pieśnią.

🔹 Wszystko, co robisz, każda myśl, którą masz, każde słowo, które wypowiadasz, tworzy pamięć, którą będziesz nosić w swoim ciele. Wpływa na ciebie w subtelny sposób, którego nie zawsze jesteś świadomy. Mając to na uwadze, bądź bardzo uważny i wybiórczy🔹 – Phylicia Rashad.

Everything you do, every thought that you have, every word you say, creates a memory that you will hold in your body. It’s imprinted on you and affects you in subtlyou are not always aware of. With that in mind, be very conscious and selective.

Bo to, co wybierasz, zostanie z tobą - cichym echem albo głośnym hukiem. Będzie kształtować twoją przyszłość.

Świadomość jest jak latarnia na brzegu. Oświetla nasze wybory. Pozwala zdecydować, czy chcemy wrzucić do swojego ogrodu kolejne ziarno niepokoju - czy raczej posiać wdzięczność. Czy nasze ciało będzie domem pełnym kurzu i ciężaru, czy miejscem, w którym słychać śmiech, czułość i lekkość.

Może więc warto codziennie choć na chwilę zatrzymać się i posłuchać:

💛 Co dziś zapisuję w sobie?

💛 Jakim słowem obdarzam innych?

💛 Jakim tonem zwracam się do samej siebie, do samego siebie?

Bo każde takie spotkanie, nawet najkrótsze, zostaje. Zostaje w mięśniach, w rytmie serca, w oddechu.

Jesteśmy zapisem wszystkiego, co wydarzyło się w nas i wokół nas. Ale mamy też moc bycia redaktorami własnej opowieści. Możemy wybierać, które zdania zostawimy, które słowa podkreślimy, a które pozwolimy odpłynąć w niepamięć.
To subtelna sztuka selekcji, której warto się uczyć. Ze względu na siebie i na tych, którzy stoją obok.

Bo w gruncie rzeczy… każdy z nas chciałby być ogrodem, w którym dobrze się oddycha.

Co dziś zapisujesz w sobie? Jakim słowem obdarzasz innych? Jakim tonem zwracasz się do siebie?

Niech to, co zostaje w Tobie, będzie darem – a nie ciężarem.

📖 Phylicia Rashad (ur. 1948) – amerykańska aktorka, reżyserka i pedagog. Znana m.in. z roli Claire Huxtable w kultowym serialu The Cosby Show. Ceniona jest również za swoje refleksyjne i inspirujące słowa, które przypominają o odpowiedzialności za słowa, uważności i świadomym kształtowaniu własnej drogi.

• ogród wewnętrzny • ciało pamięta • echo wspomnień • mięśnie i emocje • świadomy wybór • wdzięczność • lekkość • śmiech i czułość • subtelna selekcja • oddech obecności •

13/11/2025

💌 Kochana,

nie bój się kolorów, nawet tych, które wydają się za głośne jak klaksony pakistańskich dróg. Nie tłum ciszy w sobie, ale też nie bój się hałasu świata. Jedno i drugie jest potrzebne - żebyś mogła usłyszeć, jak naprawdę brzmisz.

Maluj swoje dni jak pakistańscy kierowcy malują swoje Bedfordy - z wdzięcznością, z modlitwą, z odrobiną szaleństwa. Niech każdy detal, każda rysa, każdy odcień będzie prawdziwy.
Nie po to, by ktoś cię podziwiał, ale byś sama rozpoznała się w swoich barwach.

Jeśli dziś czujesz kurz drogi na sercu, nie ścieraj go - to znak, że idziesz, że żyjesz, że dźwięk twojej podróży wciąż trwa.

Pamiętaj, że nawet najbardziej zmęczony kolor może znów rozbłysnąć, gdy dotknie go światło.

💛 Umeed zinda hai – Nadzieja wciąż żyje
.. Tak długo, jak długo sięgasz po pędzel, choćby drżała ci dłoń.

• kolor • nadzieja • cisza • dźwięk • droga • serce • podróż • odwaga • światło •

12/11/2025

🔔 Dźwięk, który się troszczy - masaż dźwiękiem wsparciem w chorobie Cukrzycy

14 listopada - Światowy Dzień Cukrzycy przypomina o tej podstępnej chorobie.

Gdy poziom glukozy tańczy w naszych naczyniach niczym niespokojna nuta, organizm wysyła sygnały: neuropatia, zaburzone krążenie, zmęczenie. Pośród standardowych metod leczenia - dieta, insulina, aktywność - pojawia się też czuła ścieżka wsparcia: masaż dźwiękiem według metody Petera Hessa®.

Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych, w których dochodzi do zaburzeń w produkcji lub działaniu hormonu insuliny, co prowadzi do podwyższonego poziomu glukozy we krwi. W dłuższej perspektywie skutki mogą być poważne: uszkodzenia naczyń krwionośnych, nerwów i narządów - takie jak neuropatia obwodowa, stopa cukrzycowa, retinopatia, zwiększone ryzyko chorób sercowo-naczyniowych.

Niezwykle ważna jest kompleksowa opieka: kontrola glukozy, styl życia, leczenie powikłań oraz wsparcie psychofizyczne.

Wsparciem w zdrowieniu może też być masaż dźwiękiem.

Dlaczego masaż dźwiękiem ma sens przy cukrzycy?

💛 Relaksacja i odciążenie układu nerwowego

Badania z udziałem metod Peter Hess Sound Massage® pokazują, że masaż dźwiękiem mis może aktywować układ przywspółczulny (np. poprzez nerw błędny) i prowadzić do głębokiej relaksacji. W stanach przewlekłego stresu (a taki często towarzyszy cukrzycy) hormon kortyzolu podnosi poziom glukozy - relaks może wspomóc wyrównanie metaboliczne.

💛 Poprawa krążenia i stymulacja receptora wibracji ciała

Dźwięki mis działają zarówno przez skórę, jak i struktury wewnętrzne (mięśnie, ścięgna, naczynia) - co sprzyja lepszej percepcji ciała, poprawie ukrwienia i aktywacji receptorów czucia. Przy cukrzycy z zaburzoną perfuzją kończyn może to być wsparcie w profilaktyce powikłań.

💛 Wspomaganie w schorzeniach towarzyszących - neuropatia, stopy cukrzycowe

Systematyczny przegląd badań wykazał, że masaże - choć wymaga to dalszych badań - wykazują potencjał w redukcji objawów neuropatii i poprawie parametrów glikemii. Tutaj - kwalifikacje masażysty i współpraca z lekarzem są kluczowe.

💛 Wzmocnienie sensu codziennych rutuałów opieki nad sobą

Sesje masażu dźwiękiem stwarzają przestrzeń, w której pacjent może „odetchnąć”, wsłuchać się w ciało - to moment trudny do przecenienia w długiej kronice choroby przewlekłej. Zdrowienie to nie tylko liczby, ale stan obecności.

Jeśli pracujesz z osobami z cukrzycą lub byłaś, byłeś pacjentem - otwórz się na dźwięk.

Zarezerwuj sesję masażu dźwiękiem jako dar dla ciała i umysłu. Sprawdź, jak cicho rezonuje zdrowie - nie zamiast leczenia, lecz obok niego.

Pamiętaj jednak, ze masaż dźwiękiem nie zastępuje tradycyjnego leczenia. Zawsze konsultuj się z lekarzem przed wprowadzeniem terapii wspomagających.

W komentarzach znajdziesz link do mojego posta - Projekt „Stres und Entspannung – Dźwięk w edukacji diabetologicznej.

• obecność • wibracja • oddech • współpraca • relaks • wsparcie • ciało • umysł • cukrzyca • troska •

11/11/2025

🌬 Czasem wolność nie ma flagi ani granic.

Nie wymaga deklaracji ani wielkich słów.

Zaczyna się w chwili, gdy przestajesz się tłumaczyć z tego, kim jesteś.
Gdy pozwalasz sobie oddychać pełnym oddechem.
Gdy wracasz do siebie - nie po to, by uciec od świata, ale by wreszcie żyć w nim po swojemu. Po swojemu.

• wolność • oddech • powrót • spokój • wewnętrzna podróż • cisza • odwaga • miłość • autentyczność • lekkość •

10/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

W Pakistanie nawet ciężarówki śpiewają. Każdy zakręt, każdy klakson, każdy kolor na ich pancerzu to wers poematu, który powstaje w drodze.

Na pakistańskich drogach cisza nie istnieje. Nawet jeśli przez chwilę milkną klaksony i silniki, kolor mówi dalej.

Każda ciężarówka to poemat - niezapisany piórem, lecz pędzlem i sercem. Z daleka błyszczy jak ruchoma świątynia kolorów, z bliska widać dłonie malarza, które nanosiły kwiaty, oczy, ptaki, słowa modlitwy. Niektóre z nich brzmią jak mantry na kołach:

💫Zindagi aik safar hai – Życie to podróż

💫 Dekho magar pyar se – Patrz, ale z miłością

Bedford, przy którym stanęłam, był jak żywy instrument. Nie jechał - on brzmiał. Jego blacha pulsowała od słońca, a farby zdawały się szeptać zaklęcia. Na tylnej ścianie ktoś namalował portret mężczyzny. Nie wiem, kim był - może aktorem, może bohaterem, może przyjacielem kierowcy, ale w jego oczach było to samo światło, które widziałam w oczach ludzi mówiących:

💫 Umeed zinda hai – Nadzieja wciąż żyje.

Kiedy dotykałam drzwi tych niezwykłych ciężarówek, pomyślałam, że ten metal pamięta więcej niż niejeden człowiek - drogi, łzy, śmiech, ciszę po zmierzchu i stukot kół, który brzmi jak rytm serca świata.

W Pakistanie malowane ciężarówki, czyli truck art, są jednym z najbardziej charakterystycznych elementów lokalnej kultury. Kierowcy i właściciele ozdabiają swoje pojazdy ręcznie - kolorami, ornamentami, poezją, scenami przyrody, religijnymi motywami, a także portretami znanych i ważnych dla nich osób. To część ich tożsamości.

Malunek ma przynosić szczęście w podróży, opowiadać historię i chronić przed „złym okiem”. Pakistański truck art to nie tylko dekoracja - to ruchoma poezja i modlitwa w kolorach. Każda ciężarówka to osobista historia kierowcy, jego marzenia, wiara, humor, tęsknoty i nadzieje. Kolory w jakich są malowane ma ogromne znaczenie:

❤ Czerwony - to odwaga, pasja, energia życiowa. Często umieszczany na przodzie ciężarówki, by przyciągnąć szczęście i uwagę

💛 🧡 Złoty i pomarańczowy - to bogactwo, słońce, Boże błogosławieństwo

💚 Zielony - to kolor islamu, pokoju i duchowej ochrony

💙 🩵 Błękitny, turkusowy - to niebo, wolność, nadzieja

💜 🩷 Różowy i fioletowy – to miłość, radość, sentyment

Bedford to nie ciężarówka. To ruchoma modlitwa. Każdy jej element jest jak dźwięk misy, która rezonuje historią swojego właściciela. Farba miesza się z tęsknotą, kurz z poezją, stal z sercem.

💫 Maa ki dua, jannat ki hawa – Modlitwa matki to powiew raju

Ten napis przeczytałam jak błogosławieństwo dla wszystkich, którzy wciąż są w drodze.

Gdy patrzyłam na te ciężarówki, miałam wrażenie, że widzę mapę dusz kierowców, a nie trasę. Każdy z nich zostawił tu cząstkę siebie - wspomnienia domów w górach, modlitwy matek, imię dziecka, uśmiech kobiety z plakatu.

Bedfordy nie znają pośpiechu. Jadą swoim tempem - kolorami, muzyką z radia, modlitwą na ustach. Każde uderzenie silnika, każde skrzypienie blachy to nuta z symfonii codzienności.

Kiedy jechałam pakistańskimi drogami, czasem w ciszy, mijając te ciężarówki, miałam wrażenie, że dźwięk i kolor rozmawiały między sobą bez słów. Było w tym coś z dźwiękoterapii świata - jakby cała ziemia Pakistanu rezonowała jednym wspólnym tonem:

Wracaj do siebie, ale po drodze tańcz.

Zrozumiałam wtedy, że każda z tych ciężarówek jest jak misa dźwiękowa kierowcy - nastrojona na jego emocje, tęsknoty i modlitwy. Dotykasz w nią spojrzeniem, a ona odpowiada:

💫 Umeed zinda hai – Nadzieja wciąż żyje.

Pomyślałam wtedy, że nadzieja żyje w kolorach, które nie boją się kurzu, w dźwiękach, które wibrują nawet w ciszy pustyni i…w ludziach, którzy mimo długiej drogi - wciąż malują ją od nowa.

Zatrzymaj się na chwilę przy tej historii. Bo „truck art.” - to nie tylko sztuka. To modlitwa, amulet, dźwięk tęsknoty i nadziei. Wsłuchaj się w kolory. Może i Ty usłyszysz swój własny dźwięk drogi.

Bo każda podróż, choć zaczyna się w ciszy - zawsze kończy się pieśnią.

• dźwięk • podróż • kolor • Pakistan • Bedford • truck art • serce kierowcy • cisza • modlitwa • nadzieja • poezja drogi • światło • tęsknota • rytm serca •

09/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨Cud na końcu drogi ✨

Cud to coś, co zdarza się na końcu. Dlatego słowo cud istnieje.

Nie wtedy, gdy jeszcze masz siłę krzyczeć o pomoc. Ani wtedy, gdy próbujesz coś naprawić na oślep.

Cud przychodzi wtedy, gdy już przestajesz walczyć. Gdy wreszcie siadasz na skraju drogi - z ramionami ciężkimi od prób i z sercem, które przestało się bronić.

Nie pamiętam kto to powiedział, gdzie to przeczytałam...

💛„Cud to coś, co zdarza się na końcu” 💛

ale wiem, że musiał to być ktoś, kto długo szedł. Kto znał smak popiołu po własnych nadziejach i kto nauczył się czekać - nie z niecierpliwością, lecz z czułością.

Bo cud nie jest nagrodą. Nie jest efektem planu, afirmacji, ani nawet modlitwy wypowiedzianej w idealnym momencie.

Cud to nie efekt.

💛 To obecność

💛 To szept, który przychodzi, kiedy wszystko inne już ucichło

💛 To oddech świata w twoim kierunku, gdy myślisz, że już zapomniał, że istniejesz

💛 To delikatne światło, które przeciska się przez szczeliny zmęczenia i mówi: „Jeszcze nie koniec. Jeszcze nie..”

Czasem cud ma postać spojrzenia. Czasem - czyjegoś zostań, wypowiedzianego tak miękko, że rozplątuje w tobie wszystkie węzły. Innym razem to dźwięk, który rozchodzi się z misy śpiewającej - powraca jak echo dawnej modlitwy, jak drżenie życia przypominające, że nadal w tobie gra.

A czasem cud to po prostu fakt, że jeszcze wstajesz rano. Że wciąż chcesz zobaczyć światło. Że potrafisz się zdziwić - światem, człowiekiem, sobą.

Że wciąż jeszcze.

Bo cuda, wbrew pozorom, nie dzieją się zamiast bólu. One dzieją się po nim. Jak rosa po burzy. Jak pierwszy promień dotykający mokrych liści. Jak dłoń, która szuka twojej, gdy myślisz, że już nikt nie przyjdzie.

I może właśnie dlatego słowo cud istnieje — żeby przypomnieć, że:

… koniec nie zawsze znaczy koniec

… to, co wydaje się ostatnim rozdziałem, bywa dopiero początkiem cichego ocalenia.

Więc jeśli dziś coś się kończy - pozwól temu się skończyć.

🌟 Zamknij drzwi

🌟 Oddychaj

🌟 Nie zatrzymuj łez

bo może właśnie wtedy, gdy spłyną po raz ostatni, świat zrobi w tobie miejsce na coś nowego.

Nie wymuszaj cudu. On zawsze znajdzie drogę - tam, gdzie serce zaczyna mięknąć.

✨ Cud nie przychodzi po to, by coś naprawić. Przychodzi, by przypomnieć, że wciąż potrafisz czuć. ✨

Nie szukaj dziś cudów - po prostu oddychaj. Usiądź przez chwilę w ciszy, bez oczekiwań.

Może właśnie wtedy, gdy nie będziesz już szukać, świat delikatnie dotknie Cię swoim światłem.

• cisza • oddech • dźwięk • światło • nadzieja • przemiana • obecność • cud • wdzięczność •

08/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨Nie bez końca…✨

🔹 „Ale nie możemy po prostu siedzieć i wpatrywać się w nasze rany bez końca.” 🔹
(But we cannot simply sit and stare at our wounds forever) - Haruki Murakami.

Są dni, kiedy człowiek zatrzymuje się nie dlatego, że nie ma dokąd iść, ale dlatego, że serce jeszcze nie nadążyło za ciałem. Jakby coś w środku szeptało: „poczekaj, jeszcze boli.”

Wtedy łatwo wpaść w rytuał wspomnień - wracać do miejsc i spojrzeń, które już odeszły, dotykać blizn tak długo, aż znów zaczynają krwawić. Bo w dziwny sposób to znajome - ten ból, ten ciężar, to echo po tym, co kiedyś było.

Ale Murakami ma rację. Nie możemy siedzieć przy naszych ranach bez końca. Bo wtedy stają się one domem, w którym nie ma już okien - tylko ściany zbudowane z dawnego bólu.

Z czasem trzeba wstać. Z czułością, z drżeniem, z niepewnością. Nie po to, by udawać, że nic się nie stało, ale by pozwolić światu dotknąć nas tam, gdzie zaczyna rosnąć nowe życie.

Blizny są jak ścieżki w lesie po deszczu - miękkie, nasiąknięte historią, gotowe przyjąć kolejne kroki. Nie trzeba ich zapominać. Trzeba tylko nauczyć się przechodzić obok nich, zamiast w nich mieszkać.

Bo kiedy w końcu przestajesz patrzeć na swoją ranę, świat zaczyna pokazywać Ci wszystko, co jeszcze potrafi Cię uzdrowić: delikatny wiatr, śmiech przyjaciela, albo ciszę, w której znowu słyszysz siebie.

Nie musisz zapominać. Wystarczy, że pozwolisz światu wejść tam, gdzie Twoja rana już oddycha światłem.

• czułość • odnowa • blizny • światło • obecność • uzdrowienie • zaufanie • przebaczenie • życie po burzy •

08/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Wznieś się wysoko ✨

Niebo nad Pakistanem rozpościera się szeroko jak otwarte dłonie modlitwy - spokojne, czujne, gotowe przyjąć wszystko: i to, co wzlatuje, i to, co opada.

Czasem, gdy stoisz na wzgórzu, a wiatr rozwiewa twoją chustę, która jeszcze przed chwilą otulała cię miękko, słyszysz dźwięk, który nie jest ani hałasem, ani ciszą. To przestrzeń pomiędzy - ta, w której dźwięk staje się modlitwą, a cisza oddechem odwagi. I czujesz, że za moment coś się wydarzy… coś przetnie tę ciszę…

Kiedy usłyszałam słowa:

💛 „Second to None - Nie mający sobie równych”

i

💛 „Buland Parwaz - Wznieś się wysoko”,

pomyślałam, że te zdania nie należą tylko do pakistańskich pilotów, nie powinny zostawać tylko ich mottem.

To mantry odwagi - dla każdego, kto choć raz próbował wznieść się ponad, ponad własny lęk.

Nie mieć sobie równych nie znaczy być lepszym. To znaczy być sobą w pełni - w najczystszej, najbardziej prawdziwej wersji siebie. Bez porównań. Bez rywalizacji. Z cichym „jestem” - wystarczająco.

Wznieść się wysoko to nie zawsze lot. Czasem to jeden głębszy oddech, gdy chciałaś już zamilknąć. Czasem to krok w przód, choć serce waży więcej niż plecak. Czasem to zgoda, by nie udawać siły - lecz pozwolić, by dźwięk niósł cię dalej.

Bo wysokość nie zawsze mierzy się w metrach. Czasem mierzy się w miękkości powrotu, w odwadze spojrzenia w niebo, mimo że oczy pełne są łez. W prostym „jeszcze raz”.

Niebo nad Karakorum jest i gęste i lekkie zarazem, pulsuje życiem.

Gdzieś tam, pośród chmur, przelatuje czasem samolot PAF (Pakistan Air Force) - z dumą, z misją, z ciszą w sercu pilota.

A ja myślę, że każdy z nas ma w sobie taki sam silnik.

Taki, który startuje wbrew burzom.

I taki, który potrzebuje chwili ciszy przed spokojnym lotem.

Niebo, dźwięk i człowiek mają wspólny rytm: ciągłe wznoszenie i powracanie.

Nie chodzi o to, by zawsze być w górze. Chodzi o to, by pamiętać, że możesz wznieść się znowu.

I znowu

I znowu…

✨ „Second to None” - nie po to, by wygrywać. Po to, by pamiętać, że jesteś nieporównywalna, nieporównywalny.

✨ „Buland Parwaz” - nie po to, by uciec od ziemi, lecz po to, by odkryć, jak wysoko potrafi unieść się twoje własne serce.

Niebo nie potrzebuje dowodów odwagi. Wystarczy, że spojrzysz w górę - i przypomnisz sobie, że w tobie też mieszka przestrzeń, która potrafi latać.

• odwaga • przestrzeń • lot • serce • zaufanie • cisza • dźwięk • niebo • Pakistan • światło • powrót • wolność • istnienie •

07/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem – z pamiętnika podróży 🟡

✨ Śpiew życia ✨

Życie przypomina melodię - krótką, drżącą, ulotną. I właśnie w tej kruchości tkwi jego piękno. Być może przyszliśmy na świat po to, by ryzykować swoje serce, by wybierać miłość, nawet gdy wiemy, że wszystko jest kruche.

Każda chwila jest pieśnią. Czasem zaczyna się nieśmiało - jednym cichym dźwiękiem, który szuka swojego rytmu. Czasem kończy się ciszą, w której zostaje echo tego, co ważne.

Życie to melodia unosząca się na powierzchni tylko na chwilę. Wiesz, że jej dźwięki w końcu ucichną, a mimo to słuchasz jej całą sobą, całym sobą - bo właśnie w tej ulotności tkwi prawda istnienia.

Miłość jest podobna. Niesie ze sobą ryzyko straty, a jednak to ona nadaje sens każdej sekundzie. To ona sprawia, że patrzysz na blask popołudniowego światła, choć wiesz, że zaraz zgaśnie. To ona sprawia, że uśmiechasz się do twarzy, którą kochasz - choć wiesz, że pewnego dnia pozostanie tylko wspomnieniem jej ciepła.

Może właśnie dlatego tu jesteśmy, by...

💛 czuć

💛 pozwolić światu dotknąć nas tak głęboko, że coś w środku drży

💛 płakać, a czasem śmiać się do utraty tchu

💛 doświadczać obecności drugiego człowieka, wiatru, zapachu deszczu, cichego śpiewu mis, które przypominają, że życie jest teraz

Bo życie, mimo cienia, jaki niesie - wciąż znajduje sposób, by rozkwitnąć w…

💫 prostym geście

💫 śmiechu

💫 cichym spojrzeniu.

💫 pieśni, którą śpiewamy razem, nawet jeśli zaczyna się niepewnie i drży w gardle.

I choć wiemy, że wszystko jest kruche - wciąż możemy wybierać. Wybierać…

✨ śpiew życia zamiast ciszy przemijania

✨ miłość zamiast lęku

✨ światło, które rozlewa się po naszej codzienności, choć trwa tylko chwilę

Bo czasem to właśnie chwila jest wiecznością.

A jeden dźwięk - całym sercem świata. Całym.

• dźwięk • cisza • miłość • kruchość • obecność • odwaga • światło • wdzięczność • serce • chwila • harmonia • przemijanie • czułość • oddech •

07/11/2025

🟡 Między ciszą a dźwiękiem - z pamiętnika podróży 🟡

✨W sercu doliny Hunzy – góry oddychają powoli ✨

W sercu Hunzy, zielonej oazy wśród skał i lodowców - góry oddychają powoli. Jakby znały wszystkie tajemnice świata i wiedziały, że nie trzeba ich wypowiadać. Tu góry nie są tylko krajobrazem. Są obecnością żywą, cichą i pełną mądrości Wyrastają z ziemi jak starzy strażnicy, którzy widzieli już wszystko: narodziny rzek, wędrówki chmur, milczenie śniegu.

W szczytach Passu Cones szepcze wieczność. Nie słowami, ale drżeniem powietrza, szeptem kamieni, dźwiękiem, który jest bardziej uczuciem niż brzmieniem.

To tu zrozumiałam, że cisza też potrafi mieć głos. Potężny. I że potrafi przytulić mocniej niż wszystkie dźwięki razem. Stałam przed wierzchołkami, a przede mną czas zatrzymał się w świetle. Chmury sunęły powoli, jakby nie chciały zasłonić tego widoku, a wiatr niósł zapach rzeki i dalekich dróg.

Pomyślałam wtedy, że może wieczność nie jest w przyszłości. Może zaczyna się tu, w momencie, gdy naprawdę słyszysz ciszę.

Góry nie znają pośpiechu. Patrzą na ciebie z czułą cierpliwością, jakby mówiły:

💛„Nie śpiesz się. Wszystko, czego szukasz, już się wydarzyło. Wszystko, co próbujesz zatrzymać - i tak trwa.” 💛

Tam, w dolinie Hunzy – otulonej majestatecznymi ośmiotysięcznikami, niebo ma inny kolor ciszy. Złoto słońca splata się z chłodem cienia, a między nimi wisi coś, co trudno nazwać - może pokój, może zachwyt.

I kiedy tak stałam, z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała, poczułam, że już nie muszę nic rozumieć.

Że wystarczy oddychać.

Bo wieczność to nie nieskończony czas - to jeden moment, w którym jesteś naprawdę obecna.

Niektóre miejsca nie proszą, byś je zrozumiała. One po prostu chcą, byś się w nich odnalazła.

• cisza • wieczność • góry • oddech • zachwyt • obecność • Pakistan • Hunza • Pasu • światło • pokój • wdzięczność •

Moc Dobrych Wibracji - masaż i kąpiele w dźwiękach

16/11/2025

15/11/2025

14/11/2025

13/11/2025

12/11/2025

11/11/2025

10/11/2025

09/11/2025

08/11/2025

08/11/2025

07/11/2025

07/11/2025

Adres

Strona Internetowa

Ostrzeżenia

Skontaktuj Się Z Praktyka

Skróty

Udostępnij

Kategoria